Christie Agatha - Dlaczego nie Evans.pdf - Thrillery - CHOMIKOWARNIAplus

Agatha Christie

Dlaczego nie Evans?

Przełożył Michał Madaliński

Tytuł oryginału angielskiego: „Why Didn’t They Ask Evans?”

Wypadek

Bobby Jones umieścił piłkę na podstawce, przymierzył się, zrobił staranny zamach i

uderzył z mocą i szybkością błyskawicy.

Piłka - zamiast pofrunąć prosto nad torem, wznieść się, poszybować nad zdradliwym

zagłębieniem i upaść nie opodal czternastego dołka, w odległości łatwej dobitki - uderzona z

góry, potoczyła się po ziemi i wylądowała w samym środku fatalnego zagłębienia.

Jęk zawodu nie podniósł się z trybun. Jedyny świadek tej porażki nie wydawał się

zaskoczony. I nic dziwnego - autorem nieudanego strzału był nie amerykański mistrz golfa,

lecz tylko czwarty syn anglikańskiego pastora z Marchbolt, miasteczka na wybrzeżu Walii.

Bobby zmełł w ustach przekleństwo.

Był dwudziestoośmioletnim mężczyzną o miłej powierzchowności. Co prawda, nawet

najbliższy przyjaciel nie nazwałby go przystojnym, ale miał sympatyczną twarz, a szczere

spojrzenie jego brązowych oczu przywodziło na myśl wiernego psa.

- Z dnia na dzień gram coraz gorzej - mruknął z niesmakiem.

- Twój strzał - rzekł jego towarzysz.

Doktor Thomas był mężczyzną w średnim wieku o szpakowatych włosach i

rumianym, wesołym obliczu. Sam nigdy nie próbował dalekich strzałów. Grał krótkie, proste

piłki, środkiem toru - i zwykle wygrywał z błyskotliwszymi, ale nierównymi graczami.

Bobby z furią zaatakował piłkę kijem. Udało mu się za trzecim podejściem. Piłka

spadła niedaleko pola, które doktor Thomas osiągnął dwoma precyzyjnymi, choć

niewyszukanymi strzałami.

- Dołek jest twój - powiedział Bobby.

Przeszli do następnej podstawki. Doktor uderzył pierwszy. Ładny, prosty strzał, ale

nie za daleki. Bobby ustawił piłkę, poprawił, zamierzał się dłuższą chwilę, sztywno odchylił

się do tyłu, zamknął oczy, uniósł głowę, opuścił prawą rękę, przestrzegając jak nigdy

wszystkich zasad prawidłowego uderzenia - i piłka pofrunęła daleko, lądując pewnie w

środku toru.

Odetchnął z satysfakcją. Chmura na jego obliczu ustąpiła miejsca radości zwycięstwa.

- Teraz już wiem, na czym polegał mój błąd - stwierdził (zresztą bezpodstawnie).

Jeszcze jeden pewny strzał, potem mała dobitka i czwarty punkt dla Bobby’ego.

Przewaga doktora Thomasa zmniejszyła się do jednego.

Podniesiony na duchu Bobby przystąpił do szesnastej podstawki. Znów udało mu się

zrobić wszystko poprawnie, lecz tym razem cud się nie zdarzył. Wspaniały, rewelacyjny,

prawie nadludzki strzał. Tyle że... piłka poleciała pod kątem prostym do zamierzonego

kierunku.

- Gdyby poleciała tak jak trzeba, to ho, ho! - powiedział doktor Thomas.

- Gdyby... - odrzekł Bobby gorzko. - Zaraz, zdaje mi się, że słyszałem krzyk! Mam

nadzieję, że nie trafiłem nikogo.

Popatrzył bacznie w prawo. Raziło go światło. Musiał patrzeć pod słońce, które

właśnie chyliło się ku zachodowi. Na dodatek znad morza podnosiła się mgła. Krawędź klifu

była odległa o kilkaset jardów.

- Wzdłuż urwiska idzie ścieżka spacerowa. Ale chyba piłka aż tam nie doleciała? Tak

czy owak, wydawało mi się, że słyszałem krzyk. A pan?

Doktor zaprzeczył. Bobby ruszył na poszukiwanie piłki. Musiał się trochę potrudzić,

ale dopadł jej wreszcie. Nie nadawała się do wybicia, beznadziejnie uwięziona w kępie

krzaków jałowca. Próbował ją podejść parę razy specjalnym kijem przeznaczonym do użycia

w takich sytuacjach, ale w końcu dał za wygraną. Zawołał, że rezygnuje z tego dołka. Doktor

zbliżył się, jako że kolejna podstawka znajdowała się tuż przy krawędzi urwiska.

Siedemnasty dołek był przekleństwem Bobby’ego. Przerzucenie piłki nad krawędzią

klifu zawsze sprawiało mu kłopot. Odległość może nie za wielka, ale urwisko tuż obok

dodawało dreszczyku emocji. Przecięli szlak spacerowy, odbijający tutaj na lewo w głąb lądu

i omijający niebezpieczne osuwisko.

Doktor uderzył i piłka wylądowała bezpiecznie po drugiej stronie. Teraz Bobby wziął

głęboki wdech, uderzył... i jego piłka smętnie potoczyła się po ziemi i znikła w otchłani.

- Za każdym cholernym razem robię ten sam cholerny, idiotyczny błąd - skomentował

smętnie. Okrążył wyrwę wypatrując zguby. W dole połyskiwało morze, jednak nieraz dawało

się którąś z piłek odzyskać. Stromizna poniżej łagodniała, tworząc półki skalne.

Szedł powoli wzdłuż krawędzi. Z jednego miejsca dość łatwo można było zejść na

dół. Robili to często chłopcy noszący kije: znikali za krawędzią i triumfalnie, choć zadyszani,

pojawiali się z odnalezioną piłką.

Nagle Bobby zesztywniał i zawołał:

- Doktorze, niech pan tu pozwoli. Co to może być?

Jakieś czterdzieści stóp niżej leżało coś, co wyglądało na kupkę starych ubrań.

Doktorowi dech zaparło.

- Na Boga, ktoś spadł z urwiska! Musimy się tam dostać.

Zaczęli się wspólnie zsuwać ze skały. Bobby, młodszy i silniejszy, pomagał

doktorowi. W końcu dotarli do złowróżbnego ciemnego tobołu. Leżał tam mężczyzna, około

czterdziestoletni. Oddychał jeszcze, ale był nieprzytomny.

Doktor zbadał go naprędce, obmacał kończyny, sprawdził tętno, odsunął powieki.

Ukląkł przy leżącym i kontynuował badanie. Wreszcie podniósł wzrok na zielonego z

wrażenia Bobby’ego.

- Nic się nie da zrobić. Już po nim. Biedak. Ma złamany kręgosłup. Taak. Pewnie nie

znał tej ścieżki, mgła się podniosła, nie zauważył przepaści i spadł. A mówiłem władzom

gminnym tyle razy, żeby ustawili tu barierkę.

Wstał.

- Pójdę po pomoc. Trzeba będzie wciągnąć ciało na górę. Ściemni się, zanim się z tym

uporamy. Poczekasz tu?

Bobby przytaknął.

- Na pewno nic się nie da dla niego zrobić? - upewniał się. Doktor pokręcił przecząco

głową.

- Nic. To kwestia najwyżej dwudziestu minut, tętno słabnie szybko. Przed śmiercią

może odzyskać przytomność, choć nie sądzę, żeby tak się stało.

- Dobrze, zostanę. Niech pan idzie - Bobby zawahał się. - A jeśli się ocknie? Przecież

nie mam nic przeciwbólowego, nic...

- Nie będzie czuł żadnego bólu. Ani trochę.

Doktor odwrócił się i zaczął się energicznie wspinać z powrotem na górę. Zamachał

jeszcze ręką na pożegnanie, zanim zniknął za krawędzią urwiska. Bobby spoglądał za nim, a

potem zrobił parę kroków wzdłuż wąskiej półki na zboczu, usiadł na występie skały i zapalił.

Był wstrząśnięty. Nigdy dotąd nie zetknął się ze śmiercią.

Co za pech! Pasmo mgiełki pięknym popołudniem, fałszywy krok i... - nie żyjesz.

Mocny, zdrowy mężczyzna - pewnie nigdy w życiu nie chorował. Bladość nadchodzącej

śmierci nie zdołała jeszcze zniweczyć zdrowej opalenizny jego skóry. Człowiek, który

przebywał dużo w tropikach. Bobby zaczął się mu przypatrywać dokładniej: sztywne,

kręcone, kasztanowate włosy, które na skroniach lekko tknęła siwizna, wydatny nos, mocne

szczęki, białe zęby widoczne zza rozchylonych warg. Szerokie ramiona i mocne, męskie

dłonie. Nogi rozrzucone pod nienaturalnym kątem. Bobby wzdrygnął się i wrócił spojrzeniem

do twarzy leżącego. Była to twarz o regularnych rysach, wyrażająca zdecydowanie i

zaradność. Oczy, pomyślał, miał pewnie niebieskie...

W tym momencie powieki mężczyzny uniosły się. Oczy były, rzeczywiście,

niebieskie: czystym, głębokim błękitem. Patrzył wprost na Bobby’ego, bez śladu niepewności

czy oszołomienia, z uwagą, lecz pytająco.

Bobby poderwał się i ruszył w jego stronę. Zanim dotarł, tamten odezwał się, a jego

głos brzmiał zaskakująco czysto i donośnie:

- Dlaczego nie Evans?

Nagle zadygotał, jego powieki się zamknęły, szczęka opadła... Był martwy.

Christie Agatha - Dlaczego nie Evans.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: