Barley_Nigel_Plaga_gasienic.docx

NIGEL BARLEY

PLAGA GĄSIENIC

Powrót do afrykańskiego buszu

Przełożyła Ewa T. Szyler

Nigel Barley (fot. (c) John Foley)

Prószyński i S-ka

Copyright (c) Nigel Barley, 1986 All rights reserved

Tytuł oryginału

A Plague of Caterpillars Copyright (c) for the Polish translation by Ewa T. Szyler,1998

Okładkę i strony tytułowe według projektu Pawta Pasternaka opracował Zbigniew Karaszewski Fotografia na okładce

Andrzej Polaszewski Mapka Brunon Nowicki

Redaktor serii

Monika Machlejd-Ziemkiewicz Redaktor techniczny Elżbieta Urbańska Wydanie pierwsze

Warszawa 1998 ISBN 83-7180-311-7 Wydawca:

Prószyński i S-ka SA 02-651 Warszawa, ul. Garażowa 7 Łamanie

Anna Pianka Druk i oprawa: Opolskie Zaktady Graficzne SA

Opole, ul. Niedzialkowskiego 8-12

Na podstawie mapy Donalda Roottma copyright (c) British Museum Publications Gtd,1983

Na powrót w Duali

- Nie był pan jeszcze w naszym kraju? - kameruński urzędnik spojrzał na mnie podejrzliwie i przerzucił od niechcenia kartki paszportu. Na jego koszuli widniały plamy potu w kształcie Afryki, spływające od pach ku dołowi, a każdy palec zostawiał na papierze brunatne mokre ślady: w Duali trwał szczyt gorącej, suchej pary.

- Tak jest.

Wiedziałem z doświadczenia, że nie należy przeczyć afrykańskim urzędnikom - zawsze kosztowało to więcej czasu i wysiłku niż proste przytaknięcie. Pewien mieszkaniec dawnej francuskiej kolonii nazwał postępowanie tego rodzaju "przystosowywaniem faktów do wymagań biurokracji".

W rzeczywistości nie była to moja pierwsza wizyta w Kamerunie, lecz druga. Poprzednim razem spędziłem osiemnaście miesięcy w górskiej wiosce na północy, obserwując życie pogańskiego plemienia jako antropolog-rezydent. Ponieważ jednak mój paszport został skradziony przez obrotnych rzymskich złodziejaszków, nie istniały ślady w postaci starych wiz, które mogłyby mnie zdradzić. Wielce byłem rad dziewiczej czystości mego paszportu. Wszystko z pewnością pójdzie gładko. Gdybym przyznał się do tamtej wizyty, natychmiast rozpętałaby się wokół mnie orgia biurokratycznych dociekań. Żądano by ode mnie podania daty poprzedniego wjazdu, daty wyjazdu, numeru wizy i tak dalej. Jawną niedorzecznością jest wymagać od podróżnego, by obciążał umysł podobnymi danymi, ale takim argumentem nie mogłem się bronić.

7

- Proszę tu zaczekać.

Stanowczym gestem wskazano mi miejsce. Paszport zniknął za przepierzeniem, zza którego wyłoniła się następnie twarz bacznie mi się przyglądano. Słyszałem szelest przerzucanych kartek. Wyobraziłem sobie, że szukają mojego nazwiska w obszernych spisach osób niepożądanych, jakie widziałem w ambasadzie kameruńskiej w Londynie.

Urzędnik wrócił i szybciutko skontrolował dokumenty Libańczyka o wysoce podejrzanym wyglądzie. Dżentelmen ów mienił się "przedsiębiorcą" i posiadał niewiarygodnie dużo bagaży. Z zapierającym dech tupetem podał za przyczynę swego przyjazdu "poszukiwanie handlowych możliwości, które przyniosłyby korzyść ludowi kamernńskiemu". Ku mojemu zdziwieniu przepuszczono go bez dalszych formalności. Za nim przeszedł sznur ludzi - groteskowa kolekcja złodziei, oszustów, handlarzy dziełami sztuki. Wszyscy podawali się za turystów. Wszystkich wpuszczono na piękne oczy. Zostałem tylko ja.

Urzędnik przekładał papiery bez pośpiechu. Miał czas. Osiągnąwszy wreszcie zadowalające poczucie przewagi w relacji między nami, zaszczycił mnie spojrzeniem pełnym wyniosłej przenikliwości.

- Będzie pan musiał porozmawiać z inspektorem. Poprowadzono mnie do jakichś drzwi, potem wzdłuż korytarza najwyraźniej nie przeznaczonego do publicznego użytku, a następnie posadzono na twardym siedzeniu w pustym pokoju pozbawionym jakiegokolwiek komfortu. Linoleum było zdarte i splamione tysiącem przewinień. Panował piekielny upał.

Wszyscy jesteśmy zapożyczeni w banku czystego sumienia. Najdrobniejsze podejrzenie ze strony władz prowadzi do przepastnej głębi poczucia winy. W obecnym przypadku moje położenie było nie do pozazdroszczenia. Podczas pierwszej wizyty u Dowayów, mojego plemienia z gór, dowiedziałem się, że obrzezanie stanowi najważniejszy element ich kultury. A ponieważ obrzęd ten odbywa się co pięć - sześć lat, nie udało mi się być jego świadkiem. Wprawdzie opisałem i sfotografowałem fragmenty ceremonii obrzezania, odtwarzane podczas innych plemiennych uroczystości, ale samego obrzezania nie widziałem. Przed miesiącem moi miejscowi informatorzy dali mi znać, że obrzezanie właśnie ma się odbyć. Kto wie, kiedy odbędzie się po raz kolejny - jeśli w ogóle kiedykolwiek jeszcze się odbędzie. Była to więc wyjątkowa okazja i należało z niej skorzystać. Z poprzednich doświadczeń wiedziałem, że nie mogło być mowy o zdobyciu na czas pozwolenia na prowadzenie badań naukowych. Przyjechałem zatem jako zwykły turysta. Nie dostrzegałem w tym żadnej nieuczciwości; miałem robić to, co robią wszyscy turyści - zdjęcia. Podczas obrzędu będą z pewnością obecni także inni przybysze, pstrykający radośnie na potrzeby domowych albumów. Wydawało się bezpodstawne, aby mnie, jako antropologowi, nie pozwolono robić tego, co robi przebywający na wakacjach, powiedzmy, księgowy.

Teraz wszak stało się jasne, że mnie nakryli. Jak? Nie mogłem uwierzyć, że ktokolwiek przegląda dokumenty, które wypełnia się na lotnisku i w ambasadzie. Pocieszałem się myślą, że skoro jestem wciąż półtora tysiąca kilometrów od krainy Dowayów, nie mogłem popełnić czynu gorszego niż drobne wykroczenie.

Poczekalnia inspektora nie była najprzyjemniejszym miejscem. Nawet człowieka o pogodnej naturze mogła tu ogarnąć czarna rozpacz. Długotrwałe oczekiwanie dostarczało pożywki kolejnym rozterkom. Ogarnął mnie lęk o bagaże. (Oczyma wyobraźni widziałem roześmianych celników, grzebiących w moich rzeczach i dzielących się moimi ubraniami. "Tego nie zadeklarował, więc możemy to sobie wziąć").

W końcu zaprowadzono mnie do urządzonego po spartańsku biura. Za biurkiem siedział elegancki mężczyzna z wojskowym wąsikiem i o stosownych manierach. Palił długiego papierosa, dym wił się ku rozklekotanemu wiatrakowi sufitowemu, osadzonemu na tyle nisko, by można było skrócić o głowę każdego niegodziwego nordyka, który tu wejdzie. Nie byłem pewien, czy przyjąć postawę wyprowadzonego z równowagi niewiniątka, czy francuskiej camaraderie. Nie wiedząc, jakie mają przeciw mnie dowody, uznałem, że poza "nierozgarniętego Anglika" będzie najlepszym wyborem. Anglicy mają doprawdy wiele szczęścia, że większość ludzi postrzega ich jako dziwaków, zupełnie bezradnych wobec wszelkich dokumentów.

8 ~ 9

Elegancki urzędnik pomachał moim paszportem, szarym od papierosowego popiołu.

- Monsieur, chodzi o Afrykę Południową.

To mnie doprawdy zaskoczyło. W czym rzecz? Miałem zostać wydalony w rewanżu za sprzyjanie angielskiej drużynie krykieta? Czy może brano mnie za szpiega?

- Ależ mnie nic nie łączy z tym krajem! Nigdy tam nie byłem. Nie mam tam krewnych.

Westchnął. - Nie wpuszczamy ludzi wspierających faszystowską, rasistowską klikę, która terroryzuje naród i sprzeciwia się słusznym aspiracjom uciśnionego ludu.

- Ależ... Uniósł rękę.

- Proszę pozwolić mi skończyć. Żebyśmy nie wiedzieli, kto był, a kto nie był w tym nieszczęsnym kraju, wiele rządów, bardzo nierozważnie, wydaje swoim obywatelom, którzy przebywali w Afryce Południowej, nowe paszporty, a zatem w ich dokumentach nie ma obciążających wiz. Panu wydano nowy paszport, mimo że poprzedni był jeszcze ważny. Jasne jest więc, że był pan w Afryce Południowej.

Przemykająca po ścianie jaszczurka utkwiła we mnie pełne wyrzutu spojrzenie paciorkowatych oczu.

- Nie byłem.

- Może pan to udowodnić? - Naturalnie, że nie mogę.

Przez jakiś czas roztrząsaliśmy problem z dziedziny logiki, polegający na dowiedzeniu prawdziwości negacji, aż wreszcie - zgoła niespodziewanie - inspektora znudziła grubo ciosana dysputa. Z prawdziwie biurokratyczną błyskotliwością zaproponował kompromis. Miałem słownie zadeklarować gotowość do złożenia pisemnego oświadczenia, że nigdy nie byłem w Afryce Południowej. To wystarczy. Jaszczurka entuzjastycznie pokiwała głową.

Mój bagaż leżał na kupie innych bagaży, porzucony i zapomniany. Kiedy usiłowałem przenieść go do stanowiska celników, złapał mnie za ramię zażywny mężczyzna.

- Szszsz... - wysapał. - Leci pan jutro do stolicy? Przytaknąłem.

- Jak pan będzie odprawiał bagaż, teraz czy po powrocie, proszę pytać o mnie. Jacquo. Waga bez ograniczeń. Za jedno piwo.

Oddalił się chyłkiem.

Celnik był niezadowolony, że tak dlatego marudziłem z innymi urzędnikami. Pełen urazy nawet nie spojrzał na moje rzeczy, wskazując mi drogę do miejsca, gdzie, jak wiedziałem, czyhali taksówkarze.

Muszą być gdzieś w Afryce taksówkarze życzliwi, zgodni, znający swój fach, uczciwi i uprzejmi. Nigdy jednak tego miejsca nie znalazłem. Obcy przybysz może mieć pewność, że zostanie okradziony, oszukany i znieważony. Podczas poprzedniej wizyty w Duali, zanim zapoznałem się z topografią miasta, wziąłem z hotelu taksówkę, by dojechać do miejsca położonego o niespełna kilometr. Taksówkarz utrzymywał, że mamy do przebycia dobrych piętnaście kilometrów, zażądał kupy pieniędzy i woził mnie w kółko, póki nie straciłem orientacji w terenie, a tymczasem rozprowadził gazety po odległych dzielnicach. Dopiero wybierając się w drogę powrotną, dostrzegłem trudny do pomylenia kształt mojego hotelu, oddalonego o jedyne dziesięć minut spacerem. Korzystanie z taksówki w Afryce to duży wysiłek. Zwykle o wiele łatwiej jest iść na piechotę.

Wziąłem głęboki oddech i ruszyłem dziarsko. Natychmiast rzucili się na mnie dwaj kierowcy, usiłując wydrzeć mi bagaż. W Afryce Zachodniej bagaż traktuje się jak zastaw, do wykupienia zazwyczaj za ogromną cenę.

- Tędy, proszę pana, taksówka czeka. Dokąd jedziemy? Trzymałem się twardo. Węsząc interesującą scenę, ludzie odwracali się i patrzyli na nas. Byłem ostatnim pasażerem przed kilkugodzinną przerwą, a zatem zbyt łakomym kąskiem, by dać mi się wymknąć. Między kierowcami doszło do niegodnej przepychanki, ja tkwiłem między nimi niby kość między psami.

- Powiedz im obu, żeby się odczepili - zawołał życzliwy obserwator.

Zbliżyłem się do trzeciego taksówkarza, wiedząc, że to zjednoczy skłóconych. I rzeczywiście, od razu obaj zaczęli mu wymyślać. Skorzystałem z zamieszania i wytrwale posuwałem się ku drzwiom, gdzie przyczaił się czwarty taksówkarz.

10 ~ 11

- Dokąd trzeba jechać? Wymieniłem nazwę hotelu. - Zgoda. Jedziemy.

- Najpierw uzgodnimy stawkę.

- Wezmę tylko bagaż. Potem pogadamy. - Najpierw pogadamy.

- Tylko pięć tysięcy franków.

- Kurs wart jest tysiąc dwieście franków. Wyglądał na zbitego z tropu.

- Był pan tu już kiedyś? Trzy tysiące. - Tysiąc trzysta.

Zachwiai się w teatralnym geście przerażenia.

- Mam głodować? Czyż nie jestem cziowiekiem? Dwa tysiące.

- Tysiąc trzysta. To i tak za dużo. - Dwa. Mniej być nie może.

Szczere łzy napłynęły mu do oczu. Najwyraźniej zeszliśmy na poziom, na którym kierowca zechce zatrzymać się dłużej. Czułem, jak moje zdecydowanie i mój upór słabną. Stanęło na kwocie tysiąca ośmiuset franków. Jak zwykle, zbyt wysokiej.

W taksówce było wszystko, co trzeba: radio, z którego bez przerwy grzmiała muzyka, urządzenie, które podczas hamowania naśladowało gwizd kanarka, rząd amuletów, które zaspokoiłyby potrzeby wszystkich znanych wierzeń i każdego braku wiary. Uchwyty do otwierania okien wymontowano. Samochód bodaj nie miał sprzęgła i zmianom biegów towarzyszyły złowieszcze zgrzyty. Sama jazda składała się, jak zwykle, z ciągu gwałtownych przyspieszeń i nagłych hamowań.

W Afryce Zachodniej istnieje potrzeba wystawiania na próbę relacji między ludźmi do upadłego, potrzeba nieustannego sprawdzenia, jak daleko można się jeszcze posunąć. Może byłem nie dość twardy w negocjacjach o zapłatę. Spostrzegłem, że kierowca utkwił wzrok w ogromnej kobiecie machającej do niego z chodnika. Nadepnął hamulec. Po krótkiej dyskusji jął wciskać do auta zażywną niewiastę, dźwigającą wielkie okrągłe naczynie pełne sałaty. Zaprotestowałem. Ogromna jejmość pchała się tymczasem z naczyniem i innymi swoimi rzeczami. Poczułem, jak zimna woda spływa mi po nodze.

- Ona jedzie w tym samym kierunku. Nic to pana nie będzie kosztować.

Kierowca wyglądał na urażonego. Kobieta próbowała sprzedać mi sałatę. Spieraliśmy się i wymachiwaliśmy pięściami. KoMeta straszyła, że mnie uderzy. Ja straszyłem, że wysiądę i nie zapłacę. Krzyczeliśmy i ziościliśmy się. W końcu kobieta wysiadła, a my jechaliśmy dalej bez cienia urazy czy żalu, kierowca nawet podśpiewywał pod nosem.

Przyleciałem przed paroma godzinami spokojny, rozluźnia ny i dobrze odżywiony po sześciomiesięcznym pobycie w Anglii. Tymczasem już teraz, zanim jeszcze dotadem do hotelu, wyglądałem fatalnie, byłem zmęczony i przygnębiony.

Dojechaliśmy. Kierowca zwrócił się ku mnie z uśmiechem: - Dwa tysiące.

- Zgodziliśmy się na tysiąc osiemset.

- Ale sam pan widział, jak to daleko. Dwa tysiące. Ponownie odbyliśmy rytuał sporu. W końcu wyciągnąłem tysiąc osiemset franków i położyłem je na dachu.

- Albo bierze pan to, albo nic i wołamy policję. Uśmiechnął się słodko i schował pieniądze.

Wkrótce potem znalazłem się w małym, dusznym pokoju z zimnym linoleum na podłodze. Urządzenie klimatyzacyjne klekotało przeraźliwie, ale wydawaio z siebie tchnienie chłodnego powietrza. Z trudem zapadłem w niezbyt spokojny sen.

Wtedy ktoś zastukał do drzwi. Stała za nimi pokaźna figura o czerwonej twarzy i w szortach w stylu imperialnym. Przedstawił się po prostu jako Humphrey z pokoju obok, mówił po angielsku z intonacją bezsprzecznie brytyjską. Przybrał pozę nie tyle człowieka zirytowanego, ile głęboko skrzywdzonego.

- Chodzi o pańską klimatyzację - wyjaśnił. - Robi tyle hałasu, że nie mogę spać. Poprzedni gość był bardzo w porządku i nie włączał tego urządzenia. Facet był naprawdę w porządku, przynajmniej jak na Holendra.

- Przykro mi, że to panu przeszkadza, ale nie mogę spać przy wyłączonej klimatyzacji. Okna się nie otwierają. Można się ugotować. Dlaczego nie wniesie pan zażalenia do kierownika hotelu?

Spojrzał na mnie jak na głupiego.

12 a 13

- Próbowałem, naturalnie. Nic z tego. Udawał, że nie zna angielskiego. Chodźmy do mnie, wypijemy coś i pogadamy.

Po kilku drinkach ogarnęło nas intensywne, acz krótkotrwałe uczucie przyjaźni, którego doświadczają rodacy za granicą. Humphrey opowiedział mi historię swego życia. Wyglądało na to, że był związany z jakimś planem pomocy gospodarczej w interiorze, a mianowicie planem produkcji soku w puszkach na eksport. Projekt był z początku finansowany przez Tajwańczyków, którzy go zaniechali, gdy Kamerun uznał komunistyczne Chiny. Humphrey spędzał większość czasu na poszukiwaniach części zamiennych do tajwańskich traktorów, przekazanych mu przez poprzednią administrację.

Ja opowiedziałem Humphreyowi, co mi się przydarzyło na lotnisku. Wyglądał na znudzonego. Wyjaśnił mi, że człowiek z odprawy bagażu tak naprawdę nie czeka na piwo, tylko na łapówkę w wysokości tysiąca franków. Podziękowałem, ale i ja nie byłem tu pierwszy raz. Humphrey zaproponował kolację i zaprowadził mnie do hotelowej restauracji. Wszystko w czerwonym PCV, żarówki bez kloszy - przypomniał mi się pewien luksusowy hotel w Czechosłowacji w 1950 roku - między żarówkami jaszczurki uprawiające chaotyczny slalom.

Wielki, promienny szef kelnerów podszedł do nas i wskazał na gołe kolana Humphreya.

- Niech się pan idzie przebrać! - wykrzyknął. Spojrzeliśmy po sobie. Humphrey zjeżył się. Widziałem, że jest naprawdę wściekły. Powiedział bardzo spokojnie:

- Właśnie wróciłem z buszu. Wszystkie moje rzeczy zostały wyprane. Mam tylko to.

Kelner był niewzruszony.

- Pójdzie pan i się przebierze albo nici z kolacji. Staliśmy jak małe dzieci przed nianią.

Humphrey odwrócił się na pięcie i opuścił pomieszczenie z godnością księcia. Czułem, że powinienem pójść za nim, blade odbicie płomienia jego furii.

W przypływie braterskiej solidarności wyznał mi, że zna lepsze miejsce. Zmierzyi mnie wzrokiem od stóp od głów.

- Nie każdemu o nim mówię.

Próbowałem zrobić minę osoby uhonorowanej.

Skierował się ku wyjściu, gdzie czekały taksówki i panienki. Wzajemne przyglądanie się sobie odmiennych kultur zawsze wypada interesująco. Pewną wskazówką, jak się widzą, jest to, co usiłują sobie wzajem sprzedać. Z przekonaniem, z jakim my oczekujemy, że Amerykanie zechcą zatrzymać się na podwieczorek w zabytkowej wiejskiej rezydencji, zachodni Afrykańczycy zakładają, że każdy Europejczyk gotów jest zapłacić za rzeźby i usługi seksualne. Modnym wyrazem twarzy u kobiet w miastach zachodnioafrykańskich zdawała się namiętna wojowniczość. Dziewczyny, zbudowane jak mistrzowie koszykówki, wzięły to sobie do serca. Snuły się, przesadnie odymając wargi i odrzucając włosy znaczącym ruchem głowy.

- Nie dzisiaj - powiedział Humphrey stanowczo.

Jego technika brania taksówki była oczywiście lepsza od mojej. Negocjował krótko i bezkompromisowo. Wsiedliśmy. Kilka panienek usiłowało zabrać się z nami. Humphrey odepchnąl je silną ojcowską ręką.

Toczyliśmy się długo wyboistą drogą na granicy dżungli. Humphrey dawał wskazówki, jak jechać. Przecięliśmy raz i drugi linię torów kolejowych, które połyskiwały diabelsko w świetle księżyca. Otaczał nas przedziwny zapach żyznej ziemi, bagien i ludzkich odchodów. Wreszcie wyjechaliśmy na utwardzoną drogę w pobliżu doków, gdzie opuszczone statki wynurzały się z tłustej wody.

Znaleźliśmy się na placu otoczonym z trzech stron budynkami z czasów imperium francuskiego, które musiały zacząć się walić, jeszcze zanim zostały ukończone. Stiuki odpadały. Pnącza opanowały ciężkie, cementowe ozdoby balkonów. Humphrey wiódł mnie ku czwartej stronie placyku, gdzie dżungla toczyia wojnę z miejskimi zbieraczmi drewna opałowego, zamykając dostęp do swego wnętrza zwartą plątaniną pnączy.

- Jesteśmy na miejscu - Humphrey oddychał ciężko. Pamięć lubi płatać nam figle, wzmacniając i upraszczając doznania. Być może widziałem to wszystko oczami Humphreya, ale pamiętam dokładnie, że był to jedyny świeżo odmalowany budynek w mieście. Lśnił w świetle księżyca. Srebrny klejnot osadzony w zielonym morzu roślin. Wietnamska restauracja.

14 ~ 15

Humphreya najwyraźniej dobrze tutaj znano. Gospodyni orientalna, porcelanowa piękność - pozdrowiła go lekkim uśmiechem i ukłonem. Gospodarz - jej mąż - był francuskim emigrantem, który wiele lat spędzil w Indochinach. Pojawiły się dzieci o miodowej karnacji i stanęły szeregiem, wedle wieku, śmiejąc się do Humphreya. Kłaniały się i obejmowały go, zwracając się doń "Tonton Oomfray". Humphrey trochę się rozkleił. Chyba nawet widziałem, jak ociera męską łzę. Gospodarz usiadł z nami, nalewając cassis i białe wino wśród wspomnień i rozmów o rodzinnych nowinkach. Dowiedzialem się, że Humphrey ma żonę w północnej Anglii oraz, jak to określil, "staly związek" w stolicy.

W ciągu następnej godziny spożywaliśmy posiłek lekki i wyrafinowany, o różnorodnych smakach i urozmaiconej konsystencji. W tle słychać było delikatną orientalną muzykę, subtelną siateczkę dźwięków fletu i gongów.

- Odczuwam potrzebę przychodzenia tutaj od czasu do czasu - zwierzał mi się Humphrey przy owocach. - Nie za często, bo pryslby cały urok. To miejsce odrywa mnie od niewdzięcznej codzienności Afryki. Najgorsze są kobiety: chodzą ociężale, mają platfus. A tutaj popatrz tylko! - zawolal z zachwytem.

Nasza gospodyni zbliżyła się wdzięcznie do stołu i miękkim ruchem ustawiła przed nami miseczki z wodą cytrynową. Odeszła wśród szelestu zwiewnej sukni.

Trzeba byto trochę zachodu, żeby Humphrey zechcial jednak wrócić do Afryki. Wychodził spośród pnączy markotny i przybity.

Kiedy znaleźliśmy się na placu, humor zdecydowanie mu się poprawil na widok wysokiego i chudego jak tyka, modnie ubranego młodzieńca, idącego niechlujnym krokiem po drugiej stronie.

- No nie! To wcześniak!

Tajemniczy okrzyk nabrał sensu, gdy okazało się, że Wcześniak to przezwisko młodzieńca.

- To dopiero aparat! Chodź! - powiedział Humphrey i już go nie było.

O ile Humphrey z pewnością znał Wcześniaka, o tyle Wcześniak wyraźnie nie przypominał sobie Humphreya. Pewnie

wszyscy biali wydawali mu się tacy sami. Odslonil białe, równe zęby.

- Potrzeba kobietów?

Pytanie było nieuchronne, i przygnębiające. - Nie trzeba - rzekł Humphrey.

- Marihuana? - wciągnąwszy głęboko powietrze, udawał nieziemską ekstazę. Najwyraźniej jego repertuar był bardzo ograniczony.

- Przestań, Wcześniak. To ja.

Wcześniak przyglądał się Humphreyowi cokolwiek mętnie, uniósł nawet szykowne lustrzane okulary. Ze zdziwionego wyrazu twarzy wynikało, że nadal nie kojarzy.

- Biały peugeot. - Aaa...

Było jasne, że zaskoczył, ale nie wyglądał na zadowolonego. Humphrey tymczasem, obstając, że dobrze się znają, nie przyjmowal protestów i zaprowadził nas do pobliskiego baru, gdzie usłyszałem całą historię. Wcześniak przez cały czas nie wychodził z roli szpanera.

Wcześniak był w swoim krótkim życiu zabawką losu, skazaną na gwałtowne wzloty i upadki. W czasie znajomości z Humphreyem udalo mu się posiąść białego peugeota, który stał się jedyną jego radością. Nie wyjaśniono mi, w jaki sposób dorobił się samochodu. Zostało to wręcz przemilczane. Zdaje się, że on i Humphrey wiedli nocne życie w szczególnie podejrzanym lokalu o nazwie Bagno. Dzieci w miastach całej Afryki Zachodniej mają miły zwyczaj pilnowania samochodów ich właścicielom. W rzeczywistości jest to wczesne stadium gangsterstwa. W zamian za niewielką sumę pieniędzy samochód jest bezpieczny. Jeśli wszak właściciel niechętnie odnosi się do uiszczenia opłaty, może po powrocie zastać auto z odrapanym lakierem, pociętymi oponami i popsutymi zamkami.

Widząc Humphreya i Wcześniaka wylaniających się z samochodu, jakieś niewinne dziecię uznało w swej naiwności, że właścicielem musi być Humphrey. A Wcześniak jedynie kierowcą. Zbliżyło się więc do Humphreya po "grosik", a ten odmówił. Byl niezwykle stanowczy w swej odmowie, nawet zbyt stanowczy.

16 ~

Po powrocie Wcześniak stwierdził, że skradzione przednie reflektory, Uznał, że wina leży p° stronie Humpreya i to on powinien je odku i p~ drinkach, dyskus a t p w Ponieważ °baj byli po p

J rwała długo, a pod koniec stała się wr, burzliwa. Wcześniak zostawił Humphreya i próbow

do domu bez reflektorów. Miał wypadek. Wyszł na jaw kłopotliwe nieścisłości w dokumentach. I było po samochodzie.

Wcześniaka Zmęczyły wspomnienia. Zwrócił się z nadzieją ku mnie. Czy dawno przyjechałem? Miałem szczęście,  że go poznałem. Był b°wiem - jak się okazało - artystą, wytwarzaJącYm wisiorki z kości słoniowej, pokazał ich kilka pod marynarką, dając do zrozumienia, że mogę Je natychmiast kupić.

Nie one są źródłem jego zarobków, podkreślał - w gruncie rzeczy cena ledwo

pokrywa koszty . Stanowią jedynie artystyczny wyraz. jego duszy. Zwykle nie robi ich na sprzedaż.

Przyjrzałem się im. Wyglądało na to, że artyst cz Wcześniaka gustowała w Y na dusza miniaturowych słoniach i sylwet

kadr czarnych dam o skomplikowanych fr zur

~' Zwykłych turystyczn Y ach, czyli sklepiku - cz Ych śmieciach dostępnych w każdym ytaj: pułapce na turystów - jak w

i szero ab Wcześniak oznajmił mi, że zmuszon ybrzeże długie 1°wac Y Jest nimi handdalszej pracy.

Y sprowadzić z Niemiec nowe, drogie narzędzia do j~ ó óWhrey p°chylił się do przodu. Jego słowa b ł

Y y ciężkie -- On niczego nie kupi, Wcześniak

raz pierwszy - puścił do mnie oko. - O 1 nmó e zaf hał tu p° piwo. unduje ci Wróciliśmy z Humphreyem do hotelu

. Uliczne panienki nadal patrolowały teren przed wejściem. Poszliśm

Ponieważ Humphre b Y do pokoi. koszmaru y Ył teraz moim przyjacielem

ą noc przy wyłączone ~ spędziłem ` j klimatyzacji.

W góry

Podróże powietrzne nad Afryką mają w sobie coś nie z tego świata. Siedzi się w zamkniętej klimatyzowanej kabinie i popija chłodny sok owocowy, szybując ponad głowami ludzi, którzy gapią się w niebo z cienia swojej glinianej chaty i nawet nigdy nie przeszło im przez myśl, by oddalić się od miejsca, gdzie się urodzili, o więcej niż trzydzieści kilometrów. Rodzą się i umierają, mając przed oczyma widok tej samej góry. Nie można powiedzieć, że wśród Afrykanów nie było w ogóle wielkich podróżników. Osiemnastowieczne dzienniki takich pisarzy jak Gustavus Vassa odnotowują podróże z Afryki do Indii Zachodnich, do Wirginii, do krajów śródziemnomorskich, a nawet do Arktyki. Ale zawierają też one wymowne świadectwo niebezpieczeństw i uciążliwości, na jakie narażał się ktoś na tyle nierozsądny, by wypuszczać się zbyt daleko od owego malusieńkiego obszaru, gdzie związki krwi stanowią jednak jakieś oparcie. Wiedza geograficzna większości wiejskich Afrykanów szybko przekształca się w mit. W mojej wiosce nikt nie widział morza i kiedy nocą siadywaliśmy przy ognisku, starzy mężczyźni wciąż mnie wypytywali, czy coś takiego rzeczywiście istnieje. Przerażała ich sama myśl o morzu i kiedy opisywałem fale, zarzekali się, że nie chcieliby nawet czegoś takiego zobaczyć. Pewien wytrawny miejscowy podróżnik zaprzysięgai się, że widział morze w pobliskim mieście, jakieś sto pięćdziesiąt kilometrów od wioski, i podał własny jego opis. Nie miałem serca mu powiedzieć, że widział jedynie rzekę, która wystąpiła z brzegów.

19

Po powrocie Wcześniak stwierdził, że skradzione zostały przednie reflektory. Uznał, że wina leży po stronie Humphre. ya i to on powinien je odkupić. Ponieważ obaj byli po pan; drinkach, dyskusja trwała długo, a pod koniec stała się wręcz burzliwa. Wcześniak zostawił Humphreya i próbował wrócić do domu bez reflektorów. Miał wypadek. Wyszły na jaw kłopotliwe nieścisłości w dokumentach. I było po samochodzie.

Wcześniaka zmęczyły wspomnienia. Zwrócił się z nadzieją ku mnie. Czy dawno przyjechałem? Miałem szczęście, że go poznałem. Był bowiem - jak się okazało - artystą, wytwarzającym wisiorki z kości słoniowej. Pokazał ich kilka pod marynarką, dając do zrozumienia, że mogę je natychmiast kupić. Nie one są źródłem jego zarobków, podkreślał - w gruncie rzeczy cena ledwo pokrywa koszty. Stanowią jedynie artystyczny wyraz jego duszy. Zwykle nie robi ich na sprzedaż.

Przyjrzałem się im. Wyglądało na to, że artystyczna dusza Wcześniaka gustowała w miniaturowych słoniach i sylwetkadr czarnych dam o skomplikowanych fryzurach, czyli w zwykłych turystycznych śmieciach dostępnych w każdym sklepiku - czytaj: pułapce na turystów - jak wybrzeże długie i szerokie. Wcześniak oznajmił mi, że zmuszony jest nimi handlować, aby sprowadzić z Niemiec nowe, drogie narzędzia do dalszej gracy.

Humphrey pochylił się do przodu. Jego słowa były ciężkie jak ołów.

- On niczego nie kupi, Wcześniak. On nie przyjechał tu po raz pierwszy - puścił do mnie oko. - Ale może zafunduje ci piwo.

Wróciliśmy z Humphreyem do hotelu. Uliczne panienki nadal patrolowały teren przed wejściem. Poszliśmy do pokoi. Ponieważ Humphrey był teraz moim przyjacielem, spędziłem koszmarną noc przy wyłączonej klimatyzacji.

w gÓly

Podróże powietrzne nad Afryką mają w sobie coś nie z tego świata. Siedzi się w zamkniętej klimatyzowanej kabinie i popija chłodny sok owocowy, szybując ponad głowami ludzi, którzy gapią się w niebo z cienia swojej glinianej chaty i nawet nigdy nie przeszło im przez myśl, by oddalić się od miejsca, gdzie się urodzili, o więcej niż trzydzieści kilometrów. Rodzą się i umierają, mając przed oczyma widok tej samej góry. Nie można powiedzieć; że wśród Afrykanów nie było w ogóle wielkich podróżników. Osiemnastowieczne dzienniki takich pisarzy jak Gustavus Vassa odnotowują podróże z Afryki do Indii Zachodnich, do Wirginii, do krajów śródziemnomorskich, a nawet do Arktyki. Ale zawierają też one wymowne świadectwo niebezpieczeństw i uciążliwości, na jakie narażał się ktoś na tyle nierozsądny, by wypuszczać się zbyt daleko od owego malusieńkiego obszaru, gdzie związki krwi stanowią jednak jakieś oparcie. Wiedza geograficzna większości wiejskich Afrykanów szybko przekształca się w mit. W mojej wiosce nikt nie widział morza i kiedy nocą siadywaliśmy przy ognisku, starzy mężczyźni wciąż mnie wypytywali, czy coś takiego rzeczywiście istnieje. Przerażała ich sama myśl o morzu i kiedy opisywałem fale, zarzekali się, że nie chcieliby nawet czegoś takiego zobaczyć. Pewien wytrawny miejscowy podróżnik zaprzysięgai się, że widział morze w pobliskim mieście, jakieś sto pięćdziesiąt kilometrów od wioski, i podał własny jego opis. Nie miałem serca mu powiedzieć, że widział jedynie rzekę, która wystąpiła z brzegów.

19

W drodze na centralny płaskowyż, skąd chciałem złapać okazję, by wrócić do mojej górskiej wioski, zatrzymaliśmy się w stolicy, w Jaunde.

Kiedy samolot kołował, stewardesa wyjaśniła, że możemy pozostać na pokładzie lub przejść do poczekalni na lotnisku w związku z półgodzinnym postojem.

I bądź tu, człowieku, mądry! Co zrobiłby w tej sytuacji Humphrey? Na jedno miejsce w samolocie zgłasza się nierzadko kilku pasażerów, zwłaszcza latem, kiedy nauczyciele sprzedają na czarnym rynku bilety lotnicze, które dostają od państwa za darmo. Nie lada ryzykant ż tego, kto opuszcza raz zdobyty fotel. Z drugiej strony pól godziny bez wątpienia przekształci się w pól godziny środkowoafrykańskie, czyli potrwa znacznie dłużej. Rozsądnie byłoby więc skorzystać z, choćby nielicznych, wygód lotniska, zamiast siedzieć w gorącym samolocie. Postanowiłem spróbować. Mogla to być ostatnia na wiele miesięcy okazja zobaczenia kanapki z szynką. Jak się jednak okazało, wstałem za późno. Stewardesa nakrzyczała na mnie i powiedziała, że nie mogę już opuścić samolotu. Nie wolno. Miałem natychmiast wrócić na miejsce.

Zachodnioafrykańskie hostessy w niczym nie przypominają łagodnych i dobrotliwych zjaw nawiedzających podniebne wehikuły w chłodniejszych strefach klimatycznych. Być może odbywają to samo szkolenie co rosyjskie pokojówki czy francuskie konsjerżki. Wiedzą one, że ich podstawowym obowiązkiem jest utrzymanie dyscypliny wśród pasażerów, a także obserwowanie ich i nadzorowanie. Pasażerowie winni być przede wszystkim posłuszni.

W trakcie któregoś z poprzednich lotów pewien pasażer skracał sobie czas postoju, robiąc fotografie przez otwarte drzwi samolotu, sprawdzając zapewne, jak działa nowy apa_ rat. Był, zdaje się, pracownikiem przedsiębiorstwa, które proBukuje niewielkie samoloty latające na liniach krajowych, i chciał uwiecznić owoc swej pracy podczas eksploatacji w tro_ piku. Został jednak szybko wykryty i zadenuncjowany przez stewardesę. Nastąpiła długa sprzeczka z policjantem, który oskarżył go o fotografowanie urządzeń strategicznych i skonfiskował aparat. Ten lot był o wiele spokojniejszy. Jedyne zakłócenie spowodowała mała dziewczynka, która z zapałem 20

wymiotowała w przejściu między siedzeniami. Sroga stewardesa zobowiązała matkę do uprzątnięcia nieczystości.

W godzinę później wróciła z lotniska reszta pasażerów odświeżonych i zadowolonych. Nie było żadnej walki o miejsca. Samolot leciał prawie pusty. Uciąłem pogawędkę z młodym pracownikiem amerykańskiego Korpusu Pokoju, udającym się na swój posterunek w okolicach Ngaoundere.

Korpus Pokoju jest organizacją stawiającą sobie za cel szerzenie zrozumienia i życzliwości między narodami. Realizuje go wysyłając młodych ludzi do różnych zakątków świata, by współpracowali z tubylcami przy rozmaitego rodzaju pożytecznych zajęciach - od nauczania angielskiego po konstruowanie latryn.

Na terenie Kamerunu wielu weteranów wojny wietnamskiej - ludzi wciąż jeszcze w trzeciej dekadzie życia - poświęciło się tworzeniu parków narodowych. Owłosione, łagodne wielkoludy przemierzały sawanny na motorynkach, śledząc i licząc słonie. Styl życia członków Korpusu Pokoju można by nazwać "swobodnym". Niewielu wróciło do Stanów równie "czystych", jak wyjechało. Bez względu na to, jaki był - lub nie był - wkład tych ludzi w proces rozwoju Trzeciego Świata, ich charaktery przeszły gwałtowną transformację.

Budynek Korpusu Pokoju w Ngaoundere zawsze był sympatyczną ruderą, pełną wszelkiego rodzaju wędrowców, zatrzymujących się tu w drodze ku innemu światu lub z innego świata.

Meble nosiły ślady silnego zużycia - niewielu czionków Korpusu Pokoju miało zwyczaj podróżowania z pastą do czyszczenia mebli. Nieustanny przepływ lokatorów czynił to miejsce swoiście niebezpiecznym. Butelka po lemoniadzie w lodówce mogła równie dobrze zawierać lemoniadę, jak i płyn do wywoływania zdjęć, sztuka mięs mogła być przeznaczona do konsumpcji albo też stanowić element czyjegoś pomysłu na wytrucie szczurów w slumsach.

Wspomnienie po jedynym osobniku, który mieszkał tam przez wiele lat, wciąż pozostaje żywe. Potwierdza to w sposób szczególny zdumiewająca zwierzęca skórka, która leży na pokaleczonym i odrapanym pomocniku. Spytałem pewnego popołudnia, co ona robi w domu nastawionym skądinąd na eli

21

minację wszelkich zbędnych rzeczy. Skórka sprawiała wrażenie ozdóbki nie na miejscu, niczym falbanki w klasztorze. Zapadła cisza.

- Nie słyszałeś o kocie McTavisha? - spytał ktoś z niedowierzaniem.

Otóż istniał facet o nazwisku McTavish. Wpisał się trwale w lokalną mitologię i przedstawiany jest jako typ niewiarygodnie duży i owłosiony, żarłoczny, o wybujałym temperamencie. Głośne były jego wypady do dzielnicy czerwonych latarni. Twierdzono, że zadziwił lekarzy różnorodnością i natężeniem chorób wenerycznych, których stał się nosicielem. One to przywiodły go do zguby. Odesłano go do ojczyzny, gdzie został obiektem badań naukowych. Jego duch wciąż jednak był obecny w Ngaoundere. Przepadło wiele obiecujących związków; wystarczyło, by młoda dama wspomniała chłopcu z Korpusu Pokoju: "Znałam kiedyś jednego z waszych. Nazywał się McTavish".

Cokolwiek w tym spojrzeniu na McTavisha jest prawdą lub fałszem, wspomnienie o nim zachowało się w bieżniku z kociej skórki -pielęgnowanej troskliwie pamiątce domu. Kot McTavisha - opowiastka nie wzmiankuje jego imienia - był bardzo podobny do swego właściciela. Jako krzyżówka dzikiego samca i udomowionej samicy, był wielki, złośliwy, drapieżny i lubieżny. Świadko...