Największy wróg Hitlera 3.pdf

Największy wróg Hitlera część III

Aktorzy:

Wilhelm Canaris - Jerzy Kamas

Sierżant Heinemann - Krzysztof Kowalewski

Podpułkownik Masin - Witold Pyrkosz

Szef praskiego Gestapo, dr Hans Geschke - Marek Perepeczko

Podoficer radiolokacji - Wiktor Zborowski

W pozostałych rolach

Krzysztof Żurek, Tomasz Miara, Łukasz Klekowski

Admirał Wilhelm Canaris, szef wywiadu i kontrwywiadu wojskowego Abwehry chciał zabić

Hitlera, gdyż uważał, że jego polityka doprowadzi Niemców do zguby. Nie był jednak

szalonym anarchistą myślącym jedynie o usunięciu znienawidzonego tyrana. Musiał

przewidzieć, co stanie się po śmierci dyktatora. Czy mocarstwa demokratyczne, Wielka

Brytania i Francja, nie wykorzystają chaosu i nie zajmą Niemiec?

Przyszedł czas, kiedy Canaris mógł uznać, że jest bliski zrealizowania swojego planu.

Późnym popołudniem 9 maja 1940 roku Hitler, wraz z najbliższymi współpracownikami,

wyruszył samochodami z Kancelarii Rzeszy do niewielkiej stacji kolejowej Finkenkrug, gdzie

wsiadł do specjalnego pociągu. Tylko nieliczni wiedzieli, jaki jest cel tej podróży, do której

wezwano ich niespodziewanie.

Wśród gości Hitlera nie było szefa Abwehry admirała Wilhelma Canarisa. Pozostał w

Berlinie, skąd miał kierować działaniami wywiadu wojskowego w nadchodzącej wielkiej

operacji wojskowej, która otrzymała kryptonim Fall Gelb. Uważał, że nadchodzi decydujący

czas dla niego i spiskowców skupionych w antyhitlerowskiej podziemnej organizacji

"Schwarze Kapelle".

Pociąg zatrzymał się w Hanowerze, a do wagonu führera wsiadł pułkownik Diesing, szef

służby meteorologicznej Wehrmachtu. Prognoza, jaką przedstawił, była bardzo obiecująca: 10

maja 1940 roku będzie piękna słoneczna pogoda. Uradowało to Hitlera tak bardzo, że

nagrodził go złotym zegarkiem.

Dopiero wtedy pasażerowie pociągu jadącego w nieznane dowiedzieli się, że rano następnego

dnia wojska niemieckie wyruszą na Belgię, Holandię i Francję i że z tym wielkim

wydarzeniem wiąże się ich podróż.

Wilhelm Canaris znał te plany wcześniej i usiłował ostrzec mocarstwa zachodnie. Ostatnie

najpoważniejsze ostrzeżenie przekazał Belgom 2 maja przez swojego tajnego wysłannika do

Watykanu dr. Josepha Müllera. Jednakże ostrzeżenie zostało zignorowane. Rząd Belgijski nie

wierzył, że Hitler może skierować swoje wojska na neutralną Belgię - że jeżeli by tak zrobił,

nie miałyby wielkich szans przedarcia się przez pas potężnych umocnień, jakie tworzyły

twierdze w Liege, Namur i Eben Emael.

O świcie 10 maja pociąg Hitlera dojeżdżał do Euskirchen, niewielkiej miejscowości

położonej 50 kilometrów na zachód od Bonn. A stamtąd było już blisko do nowej polowej

kwatery nazwanej "Felsennest", czyli "Skalne gniazdo", położonej w lesie w pobliżu

belgijskiej granicy. Stamtąd miał kierować operacjami nowej wojny, prowadząc swoje wojska

przez Belgię do brzegów kanału La Manche, a potem na Paryż.

W tym samym czasie na lotnisku Ostheim pod Kolonią trwał ożywiony ruch. Z hangarów

wypychano samoloty transportowe Ju 52/3m, których silniki wnet wypełniły otoczenie

warkotem i dymem spalin z rur wydechowych. Naziemna obsługa wyprowadzała z hangarów

szybowce i toczyła je w stronę pasa startowego, gdzie ustawiała je zgodnie z numerami

namalowanymi na kadłubach. Inni rozciągali liny holownicze. Nigdy dotąd nie wykorzystano

szybowców do desantu na wroga. To miała być pierwsza część śmiałego planu, jaki wymyślił

Adolf Hitler, aby pokonać Belgów.

Żołnierze z oddziału o kryptonimie "Granit" siedzieli na betonowej płycie przed hangarem,

oczekując na rozkaz zajęcia miejsc w szybowcach. Niektórzy zdjęli hełmy i położyli się,

opierając na nich głowy. Sierżant Heinemann chodził od jednego żołnierza do drugiego dając

im niewielkie szklane fiolki. Wyjaśniał:

Heinemann: Wypijcie przed akcją. To wam doda energii.

Podobno był to Pervitin, zestaw witaminowy, ale tak na dobrą sprawę nikt nie wiedział, co

jest we wnętrzu fiolek z brązowego szkła. Któryś z żołnierzy wyjaśniał:

Żołnierz: Jeden z pilotów szybowców wziął takie trzy i zmieszał je z kawą. I dostał takiego

kopa, że przez trzy dni nie mógł spać.

Heinemann: Szeregowiec Schwanz, jak się nie zamkniesz, to ja dam ci kopa. To są

witaminy, a nie jakieś narkotyki. Zrozumiano?

O 3.00 nowy rozkaz poderwał ich na nogi. Sierżant wyczytał nazwiska i kazał iść do

szybowców, których numery, podświetlone naftowymi lampami, widoczne były z daleka.

Wkrótce narastający huk silników Junkersów i szarpnięcie kadłuba dały im znać, że misja

rozpoczęła się i nie ma już odwrotu. 84 żołnierzy wyruszało do walki z największą fortecą

świata, której załoga miała liczyć 1200 żołnierzy.

Belgijska twierdza Eben Emael wybudowana na górze nad Kanałem Alberta w pobliżu

Maastricht strzegła przejścia przez mosty na Mozie i Kanale. Tylko szaleniec mógł wydać

swoim żołnierzom rozkaz do szturmu na Eben Emael. Nie mieli oni żadnych szans przedarcia

się przez ogień bunkrów z pancernymi kopułami odpornymi na wybuchy najcięższych bomb i

pocisków. Ale Hitler nie chciał rzucać do ataku setek żołnierzy ani prowadzić wielodniowych

bombardowań. Rozkaz zdobycia twierdzy wydał kilkudziesięciu komandosom. Największym

atutem miało być zaskoczenie, a najpotężniejszą bronią ładunki kumulacyjne przepalające

najgrubsze pancerze wieżyczek bunkrów - nigdy dotąd nie używane w boju.

O świcie szybowce z komandosami grupy "Granic" znalazły się nad celem. Nadlatywały jak

drapieżne ptaki: bezgłośnie, znienacka. Obrońcy twierdzy byli całkowicie zaskoczeni

pojawieniem się samolotów bez silników.

Pilot Heiner Lange dostrzegł z góry stanowisko przeciwlotniczego karabinu maszynowego.

Obniżył lot tak bardzo jak tylko było to możliwe. Coraz wyraźniej widział obsługę karabinu

maszynowego za workami z piaskiem. W pewnym momencie, gdy byli już bardzo blisko, w

wylotach luf pojawiły się ogniki i świecące na żółto pociski smugowe zaczęły lecieć w ich

stronę. Jeszcze bardziej obniżył lot, żeby uniknąć ognia przeciwlotniczego, ale ten unik na

niewiele się zdał. Usłyszał, jak pociski rykoszetują od metalowej ramy konstrukcji kadłuba.

Był już za nisko, aby wykonać manewr, który pozwoliłby uciec spod strumieni kul. Mógł

tylko liczyć na szczęście. Ziemia zbliżała się coraz szybciej. Poczuł gwałtowne uderzenie

płozy o grunt i szarpnął dźwignię wysuwającą lemiesze hamulców, które zaryły się w trawę,

hamując dobieg. Szybowiec po kilkunastu metrach przechylił się na skrzydle i znieruchomiał.

Heiner Lange pierwszy wyskoczył z szybowca, przebiegł kilkanaście kroków i wskoczył do

okopu, w którym zaskoczeni jego widokiem Belgowie podnieśli ręce do góry. Odwaga mogła

go wiele kosztować, gdyż jego kolega, sierżant Haut nie dostrzegł jego skoku i rzucił granat.

Belgowie i Lange mieli wyjątkowe szczęście, gdyż granat stoczył się po workach i wybuchł z

tak niewielką siłą, że nie uczynił nikomu krzywdy.

Tak rozpoczęła się walka kilkudziesięciu niemieckich komandosów z fortecą, w której

podziemiach było ośmiuset belgijskich żołnierzy. Trwała 24 godziny - komandosi

likwidowali bunkry jeden po drugim, do czasu, aż załoga twierdzy wyszła z rękami do góry.

Twierdza Eben Emael, która na wiele tygodni miała zatrzymać niemieckie dywizje, została

zdobyta, otwierając przed niemiecką VI armią drogę do Kanału La Manche.

Już 19 maja dowództwo Brytyjskiego Korpusu Ekspedycyjnego, walczącego na kontynencie,

zaczęło rozważać konieczność ewakuacji swoich wojsk, która rozpoczęła się 27 maja. Tylko

dzięki błędowi Hitlera, który zasugerował generałowi Gerdowi von Rundstedtowi,

dowodzącemu Grupą Armii "A", zatrzymanie oddziałów pancernych pod Dunkierką,

Brytyjczycy mogli ewakuować z Francji prawie 340 tysięcy żołnierzy, choć bez ciężkiego

sprzętu.

14 czerwca 1940 roku wojska niemieckie wkroczyły do Paryża, opuszczonego przez rząd

francuski. 22 czerwca w starym wagonie restauracyjnym w Compiégne - w którym w 1918

roku generał Foche dyktował Niemcom warunki zawieszenia broni - francuska delegacja

podpisała akt kończący walki we Francji.

Dzień później Hitler-zwycięzca odbył spacer po Paryżu. O godzinie 21.00 wyruszył w podróż

powrotną do Berlina, który następnego dnia zgotował mu przyjęcie godne wielkiego wodza.

W czasie przejazdu przez Wilhelmstrasse, gdzie mieściła się Kancelaria Rzeszy, witały go

nieprzebrane tłumy skandujące na jego cześć.

Plany admirała Canarisa i spiskowców, którzy chcieli obalić Hitlera i utworzyć w Niemczech

demokratyczny rząd nie miały szans na powodzenie. Naród, oszołomiony wojennymi

sukcesami i zwycięstwem w wojnie z dwoma największymi mocarstwami, Francją i Wielką

Brytanią, nie poparłby spiskowców.

Canaris nie porzucił jednak myśli usunięcia Hitlera... Tymczasem poważnemu utrudnieniu

uległy tajne kontakty jego wysłanników z rządem brytyjskim. Negocjacje w Watykanie były

już niemożliwe, gdyż po przystąpieniu Włoch do wojny po stronie Niemiec w czerwcu 1940

roku zacieśniła się współpraca między tajnymi służbami obydwu faszystowskich państw.

Lizbona, Madryt i Genewa zostały gęsto obsadzone wywiadowcami Służby Bezpieczeństwa

SS.

Canaris znalazł jednak miasto, które wydawało mu się najdogodniejsze do kontynuowania

kontaktów z Brytyjczykami: Pragę, do której hitlerowcy podchodzili z pewnym sentymentem,

traktując czeską stolicę jak niemieckie miasto. Sytuacja była tam bardzo spokojna.

Czesi manifestowali swą niechęć do okupanta, bojkotując niemiecką prasę lub składając

kwiaty pod pomnikiem Jana Husa i Grobem Nieznanego Żołnierza. Ten zniewolony naród

uznał, że czynny opór jest straceńczą polityką i bardzo wydajnie pracował dla Rzeszy.

Produkcja wojenna z tego kraju stanowiła 1/3 produkcji zbrojeniowej, jaka napływała do

Niemiec z całej okupowanej Europy. Sam Hitler mówił z uznaniem, że przemysł zbrojeniowy

w Czechach jest szczególnie produktywny. Niemieckie zamówienia wojenne sprawiły, że

między marcem i czerwcem 1939 roku bezrobocie w zmniejszyło się z 93 tysięcy do 17

tysięcy.

Nic więc dziwnego, że niemiecki aparat policyjny był wątły. W całym Protektoracie Czech i

Moraw było zaledwie 2 tysiące agentów policji bezpieczeństwa. W Pradze działało 150

funkcjonariuszy Gestapo i 250 policji kryminalnej Kripo. Jednak ten spokój był pozorny.

Ruch oporu, jaki zaczął się zawiązywać w Pradze po wkroczeniu Niemców w 1939 roku, miał

charakter kadrowy i jego twórcami byli głównie oficerowie armii czechosłowackiej. Z nimi

Canaris utrzymywał kontakt przez swojego agenta działającego pod pseudonimem "Franta".

Był on przyjacielem i najbliższym współpracownikiem Canarisa. Schwytanie go przez Służbę

Bezpieczeństwa SS oznaczałoby dekonspirację Canarisa i innych spiskowców ze Schwarze

Kapelle. Ale pętla wokół "Franty" zaciskała się.

Nawiązał on kontakt z "Trzema Królami" - jak określano szefów czeskiej podziemnej

organizacji utrzymującej bezpośredni kontakt z Londynem - podpułkownikiem Bałabanem,

podpułkownikiem Masinem i kapitanem Moravkiem. Za ich pośrednictwem przekazywał

aliantom tajemnice, które mogły mieć wpływ na bieg wojny.

Reinhard Heydrich, szef Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy, który zdawał sobie

sprawę z działalności Canarisa, lecz nie mógł tego udowodnić, szybko zorientował się, że

Praga stała się miejscem, w którym wysłannicy Canarisa kontaktowali się z czeskim

podziemiem wpółpracującym z Londynem.

W pewnym momencie wydawało mu się, że sukces jest już w zasięgu ręki: w maju 1941 roku

Gestapo aresztowało pierwszego z "Trzech Króli" - podpułkownika Bałabana, ale mimo

straszliwych tortur nie udało się oprawcom Heydricha wydobyć z niego, kim jest "Franta".

Gestapo tropiło zaciekle pozostałych przywódców czeskiego podziemia, zakładając, że

których z nich musi wiedzieć coś o "Francie".

Czarna furgonetka zatrzymała się na rogu praskiej ulicy. Niewielka antena na dachu,

obracająca się w różnych kierunkach, znieruchomiała. Wewnątrz żołnierz pochylony nad

stolikiem oświetlonym dwoma silnymi lampami przeciągnął nitkę przytwierdzoną do jednego

rogu mapy - tak, że przecięła linię wyznaczoną przez drugą nitkę. Powiedział do podoficera:

Żołnierz: Są w tym rejonie…

Żołnierz obsługujący aparaturę pelengacyjną wskazywał punkt na mapie, ale po chwili dodał:

Żołnierz: Przerwali nadawanie.

Podoficer: Nie szkodzi. Za pół godziny wznowią pracę, a wtedy będziemy ich mieli. Przekaż

do centrali, że są na ulicy Kvetovej. Tym razem nie uciekną.

W mieszkaniu dużej czynszowej kamienicy na trzecim piętrze kapitan Vaclav Moravek

podsunął radiotelegrafiście ostatnią zaszyfrowaną kartkę z informacjami dla Londynu. Tego

dnia mieli do przekazania wyjątkowo dużo wiadomości o transportach wojsk niemieckich,

jakie nadchodziły z różnych stron kraju. Dlatego zdecydowali się przedłużyć czas nadawania

poza dopuszczalną granicę. Popełnili niewybaczalny błąd.

Podjęcie nadawania zostało natychmiast odnotowane w wozie pelengacyjnym.

Żołnierz: Wznowili pracę… Sygnał nadają z Kvetovej nr 2.

Podpułkownik Masin, ukryty za firanką, obserwował ulicę. Była pusta i to wydawało mu się

nienaturalne. Powiedział wreszcie do radiotelegrafisty i pracującego z nim kapitana Moravka.

Masin: Kończcie! Coś mi się tam nie podoba. Na ulicy jest dziwnie pusto.

Po chwili radiotelegrafista nadał sygnał kończący transmisję i zaczął demontować aparat i

układać części w walizce. I wtedy Masin dostrzegł za kominem domu po drugiej stronie ulicy

skulonego żołnierza.

Masin: Mają nas!

Rzucił się do drzwi. Szybko jednak uzmysłowił sobie, że nie może skorzystać z tej drogi

ucieczki, gdyż skoro Niemcy osadzili dom naprzeciw, to na pewno zdążyli zablokować

wyjście z kamienicy. Krzyknął do Moravka i radiotelegrafisty:

Masin: Uciekajcie przez okno!

Otworzył drzwi i wypchnął na klatkę schodową masywną komodę, za którą schronił się jak za

barykadą. Po kilkunastu sekundach rozległy się kroki i zobaczył, jak trzej mężczyźni w

skórzanych płaszczach - nieomylny znak wskazujący na agentów Gestapo - wbiegli do sieni.

Odczekał, aż dotrą nad drugie piętro i wyjdą na podest - tak, aby na moment pozostali bez

żadnej osłony - wtedy wymierzył dokładnie i zaczął strzelać. Pierwszy Niemiec zwalił się w

dół przez poręcz. Drugi, trafiony w tułów, osunął się na schody. Trzeci zdołał wycofać się na

dół. Masin zmienił magazynek, gdy z dołu padła seria. Żołnierz z karabinem maszynowym

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: