Preston Fayrene - Atlas i stal (jako Conlee Jaelyn).pdf - pdf - magda123x

Jaelyn Conlee

Atłas i stal

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Dochodziła druga w nocy, kiedy Skye Anderson jadąc po

skąpanych deszczem ulicach Dallas, podążała w kierunku

lotniska. Czuła się dziwnie nieswojo, mimo że nigdy dotąd nie

bała się ani jazdy nocą, ani strug deszczu czy rozświetlających

noc błyskawic.

Była to jedna z kolejnych, gwałtownych burz w Dallas,

które pojawiają się nagle i jeszcze szybciej cichną. Ta, której

Skye była świadkiem, również wśród toczących się po niebie

grzmotów, powoli przesuwała się na północ, pozostawiając

jedynie mokre i śliskie jezdnie, którym musiała stawić czoła

drobna kobieta za kierownicą.

Jeszcze kilka zakrętów i Skye dojechała do lotniska.

Ominęła główny terminal, kierując się na zaplecze, gdzie

lądowały samoloty prywatne.

Jej myśli zaprzątały czynności, które za chwilę będzie

musiała wykonać wewnątrz luksusowego hallu,

zarezerwowanego dla pilotów i pasażerów samolotów

prywatnych, które co kilka godzin lądują w Dallas.

Skye czuła, że nie powinna była zgodzić się na tę nocną

eskapadę na lotnisko. Kiedy jednak wezwano ją tutaj, nie

znalazła w sobie wystarczająco dużo siły, aby się

przeciwstawić. Zresztą właściwie dlaczego miałaby to zrobić?

W końcu i tak nie spała.

Jej głowę rozsadzały bolesne wspomnienia, na które

jedynym lekarstwem była praca, która pozwalała jej o

wszystkim zapomnieć. Ostrożnie zaparkowała błękitnego

mercedesa przed wejściem do terminalu. Samochód należał do

firmy, w której pracowała. Jej prezes - Jonathan Hayes -

zadbał o to, aby poruszała się po mieście pojazdem, jak to

określił, godnym jej aparycji i zalet umysłu.

Zapięła skórzaną kurtkę i wysiadła z samochodu. Nabrała

głęboko do płuc zimnego i nasiąkniętego wilgocią powietrza,

chcąc w ten sposób pozbyć się natrętnych myśli. Jej błękitne

niczym teksaskie niebo oczy, szybko przywykły do światła.

Uderzyła ją pustka panująca wewnątrz budynku.

„Gdzie oni się wszyscy podzieli?" - pomyślała.

Nie było ani pasażerów, ani obsługi portu, zwłaszcza

teraz, kiedy ich potrzebowała. Cóż to miało znaczyć? Zaczęła

wspinać się po stromych schodach, prowadzących do balkonu

widokowego. Z głośników rozchodziła się kojąca muzyka; tak

piękna, jak Skye stąpająca cicho po puszystym dywanie.

Jedno spojrzenie na pasy startowe sprawiło, że ugięły się pod

nią kolana. Stał tam nieruchomo samolot połyskujący w

deszczu.

- Do licha! - zaklęła pod nosem, obrzucając wzrokiem

puste sofy i krzesła, które powinni teraz zajmować

pasażerowie.

- Co to wszystko ma znaczyć? - powiedziała głośno i

podniosła słuchawkę telefonu stojącego na stoliku obok, a

następnie wykręciła numer urzędu celnego.

Telefon odebrał zastępca szefa - John Weaver, który w

milczeniu wysłuchał jej skarg i obiecał pojawić się

natychmiast. Pewnie ta noc okazała się dla niego tak samo

pechowa, jak dla Skye Anderson.

Odkładając słuchawkę, przyjrzała się uważnie swojemu

odbiciu w lustrze, przy którym stał stolik. Była kobietą

szczupłą, niemal filigranową.

Kiedy zadzwonili z lotniska, w pośpiechu wskoczyła w

stare, obcisłe dżinsy koloru dojrzałej pszenicy i wciągnęła

czarny sweter, który podkreślał jej bladą cerę. Miała długie,

związane w koński ogon włosy, o trudnym do opisania

kolorze. Włosy omiotły jej plecy, kiedy odwróciła głowę w

kierunku stojącego we mgle samolotu. W kabinie nie świeciły

się światła. Pewnie pasażerowie zdecydowali się na sen, póki

wszystko nie zostanie wyjaśnione. Dlaczego myśl o ludziach

na pokładzie samolotu tak bardzo burzyła jej wewnętrzny

spokój? Przecież wiedziała, że przylecą. Znała też osobiście

większość z nich. To wszystko jakoś nie trzymało się kupy!

Może przyczyną jej niepokoju był sam James Steele,

legendarny właściciel korporacji, prezes potężnego

konglomeratu, który niedługo miał również wchłonąć

korporację Hayes. Był on wielką zagadką dla wszystkich. Po

raz pierwszy jego nazwisko pojawiło się na pierwszych

stronach magazynów sportowych, później w rubrykach

zajmujących się biznesem.

Zmieniał miejsca swojego pobytu z szybkością

błyskawicy, pojawiając się w najmniej oczekiwanych

miejscach na kuli ziemskiej.

Ostatnio widziano go na Środkowym Wschodzie i do

ostatniej chwili obawiano się, że nie zdąży przybyć do Dallas,

aby przejąć korporację Hayes, w której pracowała Skye.

„James Steele... Ponoć jest zimny i twardy jak stal" -

pomyślała Skye, dotykając palcem szyby i przyglądając się

ciekawie, jak kropla deszczu omijając koniuszki palca, łączy

się z następnymi, tworząc wąziutką strużkę.

- Pani Anderson - John Weaver biegł zdyszany na górę,

przeskakując po dwa stopnie. - Nie było mnie w biurze, kiedy

samolot wylądował. Nie wiem jak to się stało, ale po prostu

zapomniałem o pani samolocie - mówił szybko jakby w

obawie, aby mu nie przerwała. - Zwykle jesteśmy zajęci pracą

w głównym terminalu. Kiedy jednak spodziewamy się

przylotu samolotu prywatnego, wysyłam zazwyczaj urzędnika

celnego. Jak mogłem zapomnieć? - Potrząsnął rozpaczliwie

głową. - Co gorsza, z mojej winy wyciągnięto panią z łóżka w

środku nocy.

- Panie Weaver. - Skye spojrzała na urzędnika. - Niech

pan się tak bardzo nie przejmuje moją nieoczekiwaną podróżą

na lotnisko. Rzadko kładę się spać o tej porze. - Jej lekko

podniesiony głos odbijał się echem. - Bardziej zależy mi na

losie oczekujących na odprawę pasażerów samolotu - mówiąc

to wskazała na samolot za oknem. - Na jego pokładzie

znajduje się przyszły zarząd i właściciel korporacji Hayes.

Ta ostatnia uwaga zrobiła na stojącym przed nią

mężczyźnie piorunujące wrażenie.

Mimo to Weaver próbował ukryć swoje uczucia i nie

spuszczał z niej oczu.

- Tydzień temu - kontynuowała bezlitośnie Skye -

osobiście dzwoniłam do zarządu portu, informując o przylocie

samolotu ze Środkowego Wschodu. Zapewniano mnie

wówczas, że będzie oczekiwał na nich urzędnik celny, który

zajmie się odprawą. Doskonale pan wie, że podróż samolotem

w czasie jednej z naszych niesławnych teksaskich burz nie

należy do przyjemności. Pana nieudolność wystawiła na

szwank dobrą reputację firmy, którą reprezentuję. Proszę

natychmiast się nimi zająć!

Mężczyzna stojący przed nią drżał na całym ciele, mimo

że mówiła do niego aksamitnym, pozbawionym irytacji

głosem.

- Jak pani każe! - Obrócił się na pięcie i zaczął zbiegać ze

schodów. - Sam się wszystkim zajmę, proszę pani!

- Panie Weaver! - zawołała Skye w momencie, gdy

mężczyzna otwierał drzwi prowadzące

- na pas startowy. - Niech pan poprosi swojego szefa,

pana Quincy, aby zadzwonił do mnie z samego rana - mówiła

powoli nie podnosząc głosu, a jednak efekt był taki, jakby co

najmniej uderzała celnika młotkiem.

John zgarbił się pod tym niewidzialnym ciężarem i

powłócząc nogami zniknął za drzwiami. Wiele dałby za to,

aby jutro nie oglądać pochmurnej twarzy szefa.

Kiedy drzwi zamknęły się, Skye westchnęła i zaczęła

pocierać skronie, wykonując powolne, koliste ruchy czubkami

Preston Fayrene - Atlas i stal (jako Conlee Jaelyn).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: