Jackson Lisa - Samotnik z Sosnowego Wzgórza.pdf - cenia61

LISA JACKSON

Samotnik z Sosnowego

Wzgórza

przełożyła Wiktoria Melech

Babciny placek

z dzikimi jeżynami z Oregonu

1 szklanka cukru

1/4 kostki masła

3 dobrze ubite jajka

3 łyżeczki stołowe zakwaszonego mleka

11/2 szklanki zwykłej mąki

1 łyżeczka cynamonu

1 łyżeczka gałki muszkatołowej

szczypta goździków

1 łyżeczka proszku do pieczenia

1 szklanka konfitur z dzikich jeżyn z Oregonu

Rozdział pierwszy

Uczucie, że dzieje się coś niedobrego, wywołało gęsią skórkę

na jego plecach i wstrząsnął nim lodowaty dreszcz.

- To tylko stare zwidy - powiedział do siebie Brett, podno

sząc do oczu lornetkę. Od trzydziestu sześciu godzin padał gęsty

śnieg. Pokrył grabą warstwą podnóże Sosnowego Wzgórza, a

wokół wieży obserwacyjnej potworzyły się już ponad półmetro

we zaspy. Od strony gór słychać było tajemnicze pomruki, jęki i

groźne wycie zimowego wuatru.

- Nic szczególnego - dodał, uważnie oglądając okolicę. Z

bocianiego gniazda na szczycie wieży rozciągał się rozległy wi

dok na wzgórza i doliny tej części Oregonu, która już od dobrych

paru lat była dla niego domem rodzinnym.

- Coś ci się przywidziało - skarcił się głośno.

Zamarł w bezruchu, wytężył słuch i poczuł, jak jeżą mu się

włosy na głowie. Usłyszał daleki, odbity słabym echem od ścian

kanionu warkot silnika. Skierował lornetkę na południe, tłuma

cząc sobie w duchu, że przecież nikt o zdrowych zmysłach nie

mógłby teraz jechać starą drogą, prowadzącą do obozowiska.

W ciągu minionych dwunastu lat spędził na wieży wiele

godzin i nauczył się rozpoznawać dźwięki z daleka. Potrafił

odróżnić łagodne pohukiwanie sowy, wycie samotnego kojota i

pokrzykiwania myśliwych, płoszących zwierzynę w gęstych sos

nowych lasach.

Samochód z całą pewnością jechał tamtą nie używaną drogą.

Ten szaleniec siedzący za kierownicą powinien wiedzieć, że

U trzeć masło z cukrem, dodać jajka i kwaśne mleko.

Wymieszać mąkę z przyprawami. Proszek do pieczenia

rozpuścić w niewielkiej ilości wrzącej wody i dodać jeżyny.

Rozbić je widelcem i połączyć z mąką, a potem wymieszać

z masą maślaną. Ciasto przed włożeniem do pieca musi być

niebieskie. Piec w temperaturze 200`C przez 30-35 minut.

Żeby otrzymać zakwaszone mleko, trzeba do 8 łyżeczek mleka dodać

łyżeczką octu winnego. Otrzymamy w ten sposób 3 łyżki stołowe

zakwaszonego mleka, (W Polsce mamy zsiadłe mleko, więc cała ta

procedura jest chyba niepotrzebna, a jeszcze lepiej użyć kwaśnej śmietany.

Przyp. tłum.)

* * Takie jeżyny rosną dziko w stanie Oregon, ale mogą być zastąpione innymi

małymi jagodami.

234

GWIAZDKA MIŁOŚCI

Samotnik z Sosnowego Wzgórza

235

tutejsze drogi leśne nie są ani wyrównywane, ani zabezpieczane

balustradami. Pokryte żwirem i gliną dukty, niebezpieczne nawet

w lecie, w zimie, wraz z nadejściem pierwszych śnieżyc, stawały

się śmiertelnie groźne.

Zaciskając zęby, nastawił ostrość lornetki. Odgłos silnika do

chodził bez wątpienia z południa, od strony starego kościelnego

obozowiska. Ale to przecież niemożliwe! Obozowisko było nie

czynne już od pięciu lat, a gdy umarł pastor Bevans, bramę

zamknięto na łańcuch i kłódkę. Nikt nigdy nie używał zimą tej

krętej drogi, przecinającej Strumień Białego Łosia. Latem poja

wiali się tam kajakarze i rybacy, jesienią - myśliwi, ale absolut

nie nikt nie zapuszczał się tam w środku zimy.

Aż do tego dnia. Na niecałe dwa tygodnie przed Bożym

Narodzeniem. Miał jednak nadzieję, że temu idiocie starczy ole

ju w głowie, by nie próbować przejazdu po starym mostku nad

strumieniem. Ten mostek, zbudowany sto lat temu z drewnia

nych bali, obecnie solidnie podgniłych, przeznaczony był tylko

dla koni i wozów konnych. Nie miał też żadnych poręczy. Pod

grubą warstwą śniegu kierowca mógł nie zauważyć połamanych

desek i belek.

Brett pocieszał się, że na pewno brama i kłódka zatrzymają

nieproszonego gościa.

Mimo to zbiegł szybko na dół po drabinie i pobrnął przez

głęboki śnieg do swojego bronco. Już otworzył drzwi samocho

du, ale raptem zatrzymał się pod wpływem nagłej myśli. Jazda

drogą do obozowiska zajmie mu czterdzieści pięć minut, ale

konno, wiodącą w dół ścieżką wydeptaną przez łosie, dotarłby do

mostku trzy razy szybciej. Zatrzasnął z powrotem drzwi bronco i

skierował się do małej stajni, przylegającej do domku. Panował

tam półmrok i pachniało końmi, starym sianem, skórą i nawo

zem. Kilka koni rozgrzebywało nogami słomę w boksach. Flint-

lock, ogromny stary wałach, powitał Bretta cichym rżeniem i

zastrzygł spiczastymi uszami. Było to potężne zwierzę półkrwi

belgijskiej rasy pociągowej. Brett kupił konia od jakiegoś drwa

la, który używał go do ściągania olbrzymich bali ścieżkami wy-

deptanymi przez dzikie zwierzęta, zbyt stromymi dla ciężarówki.

Wałach parsknął niecierpliwie i nad jego pyskiem uniósł się

obłok pary, widoczny nawet w mroku stajni.

- Wierz mi, stary, nie będziesz zachwycony - powiedział

mężczyzna, zakładając koniowi uzdę i zaciągając mocno popręg.

- W drogę!

Wsunął strzelbę w futerał przy siodle, włożył do torby walkie-

-talkie, kopnięciem otworzył drzwi stajni, wyprowadził konia

i wskoczył na siodło. Ciągle jeszcze mając nadzieję, że nieroz

ważny kierowca dżipa zatrzymał się przed zamkniętą bramą,

popędził konia i zjechał w dół zaśnieżoną wąską ścieżką.

Śnieg ostro zacinał. Nie zdejmując rękawiczek, Brett naciąg

nął na głowę kaptur kurtki i osłonił zmarzniętą twarz.

Przeklęty głupiec!

Przez dziesięć minut koń brnął w głębokim śniegu. Potknął

się dwa razy, ale szedł uparcie przez zaspy między jodłami. Brett

uważnie rozglądał się dokoła. Odgłos silnika stawał się coraz

wyraźniejszy, aż nagle zamilkł. Widocznie samochód dojechał

do bramy i zatrzymał się. Doskonale. Brett odetchnął z ulgą, ale

w tejże samej chwili silnik znów zawarczał, co oznaczało, że

samochód przejechał przez bramę.

- Do diabła, naprzód! - popędził spoconego konia.

Wydostali się spomiędzy drzew i wtedy spojrzał w dół, na

obozowisko. Było tam kilka zabitych deskami, zasypanych śnie

giem budynków, stojących na brzegu Strumienia Białego Łosia.

W gorące letnie dni był to mały, leniwy strumyczek, ale teraz

lodowata woda płynęła rwącym potokiem przez środek kanionu

obok Sosnowego Wzgórza.

Dżip, podskakując niemiłosiernie, toczył się wolno po mo

stku.

- Sukinsyn!

236

GWIAZDKA MIŁOŚCI

Samotnik z Sosnowego Wzgórza

237

Ściągając wodze Flintlocka, Brett zjeżdżał w dół ścieżką,

z przerażeniem zastanawiając się, czy dżip zdoła się przedostać

na drugą stronę.

- Szybciej, szybciej... - popędzał nie wiadomo kogo: konia

czy kierowcę.

Stary mostek zachwiał się i serce Bretta zamarło.

- Nie!

Belki zaskrzypiały. Pod jednym z tylnych kół dżipa pękła

deska i samochód osiadł ciężko na osi. Kierowca jednak w dal

szym ciągu naciskał gaz.

- Idiota! - mruknął Brett i spiął piętami konia, by szybciej

zjechać ze stoku.

Kierowca, najwidoczniej uświadomiwszy sobie niebezpie

czeństwo, wyskoczył z dżipa i Brett aż zamarł z wrażenia. To

była ona, tak samo piękna, jak ją zapamiętał: z gołą głową,

z lśniącymi czarnymi włosami; rysy jej twarzy nie zmieniły się,

choć upłynęło już pięć lat. Oglądała samochód, chcąc się przeko

nać, co się właściwie stało. Brett patrzył na nią z zapartym

tchem. Czy ona nie rozumie, że musi czym prędzej stamtąd

uciekać? Nadwerężony mostek znów się zakołysał. Stuletnie li

ny, przerdzewiałe ze starości, jęknęły w proteście.

- Libby! Uciekaj!

Zwróciła twarz w jego stronę i w tym momencie liny pękły.

- O Boże! Nie!

Był już całkiem blisko od brzegu, gdy pośliznęła się i runęła

do płynącej w dole wody z krzykiem, który zabrzmiał niezwykle

ostro w mroźnym powietrzu.

- Nie! - zawołał z rozpaczą Brett.

Jak oszalały pognał konia w dół stoku. Śnieg wypryskiwał

spod kopyt i uderzał go w twarz. Wałach z ogromnym trudem

przedzierał się przez zaspy.

- Szybciej! Szybciej! - poganiał go mężczyzna, przerażony

widokiem Libby, jego Libby, walczącej ze wzburzonymi falami

potoku. Lodowata woda zalewała ją, wciągała w głąb z szaloną

wściekłością.

Jeszcze tylko kilka metrów...

Spocony Flintlock, stękając i zapadając się po kolana w pu

szystym śniegu, ześliznął się po stromym brzegu.

- No, dalej!

Koń, zazwyczaj tak odważny, tym razem się zaparł. Brett

zeskoczył z siodła i podbiegł do rozszalałej wody. Ze wzrokiem

utkwionym w Libby, ściągał zębami rękawiczki.

Most trzeszczał głośno ponad ich głowami, lada chwila gotów

runąć pod ciężarem dżipa.

Brett popłynął z prądem. Woda zalewała mu usta, mroźne

powietrze parzyło płuca, ale on nie czuł ani zimna wody, ani

płomienia w piersi. Gdzie ona jest? O Boże! Zobaczył, że prąd

znosi jej bezwładne ciało, z twarzą zanurzoną w wodzie, w stro

nę wielkiej belki.

- Złap się jej, najdroższa! - krzyknął i zanurkował, wypły

wając po chwili na powierzchnię lodowatej wody tuż przy Libby.

Zesztywniałymi od zimna rękoma dotknął czoła nieprzytomnej

dziewczyny.

Most jęczał i kołysał się straszliwie.

Brett objął ramieniem Libby i pozwolił, by prąd zniósł ich jak

najdalej od grożącego katastrofą mostku.

Z niesamowitym, świdrującym uszy trzaskiem stare belki za

łamały się i runęły do strumienia. Grube liny pękały jak nitki.

W powietrzu fruwały drzazgi. Na szczycie rumowiska znalazł się

zwalony dżip.

Brett w pośpiechu ciągnął Libby do brzegu, bojąc się, by nie

uderzyła ich jakaś belka, niesiona wartkim prądem. Przemoczo

ny, trzęsąc się z zimna i z trudem łapiąc oddech, wyciągnął

dziewczynę na wysoki brzeg. Gdy ułożył ją na ziemi, z przeraże

niem ujrzał, że jej skóra, zazwyczaj śniada, stała się niebezpiecz

nie sina.

238

GWIAZDKA MIŁOŚCI

Pochylił się nad nią i przemocą otworzył jej usta.

- Oddychaj, na litość boską! - szepnął, wdmuchując powie

trze w jej płuca. Jego zmarznięte wargi zatrzymały się na jej

ustach o sekundę za długo. Uniósł głowę, nacisnął mocno na jej

pierś i znowu wdmuchnął powietrze w jej usta.

- Libby! Nie poddawaj się! Walcz! - błagał, ponawiając

mocny ucisk i usiłując powstrzymać ogarniającą go panikę.

Ona nie może umrzeć! Ona nie umrze! Nie w ten sposób!

Jeszcze raz tchnął powietrze w jej zastygłe usta.

- Oddychaj, oddychaj...

Libby w dalszym ciągu leżała nieruchomo. Nie uniosła po

wiek, nie spojrzała na niego błękitnymi jak czerwcowe niebo

oczyma.

Zrozpaczony, raz jeszcze przywarł do jej warg i wdmuchnął

powietrze w zalane wodą płuca. Ileż to razy całował ją w tam

tych minionych latach... Poczuł bolesny, trudny do zniesienia

ucisk w sercu na myśl, że może już nigdy nie zobaczy jej żywej,

że nie usłyszy jej śmiechu i nie zanurzy palców w puszystych,

czarnych włosach.

Jęknął z rozpaczy. Przecież nie może jej utracić! Nie w ten

sposób! Nie teraz! Chociaż od dawna już się nie modlił, wyszep

tał:

Rozdział drugi

Miała wrażenie, że śni.

Zamrugała gwałtownie oczyma, czując potworne mdłości

i ujrzała pełną niepokoju twarz Bretta. Woda ściekała mu z wło

sów i twarzy, a jego brązowe oczy, zazwyczaj tak ciepłe, teraz

pociemniały i wpatrywały się w nią z niezwykłą intensywnością.

Było jej zimno. Koszmarnie zimno. Zamknęła oczy, zapada

jąc w nicość, ale ktoś wstrząsnął nią silnie.

- Libby! Ocknij się! Nie odchodź!

Znowu napłynęła fala nudności. Obróciła się na bok i wyrzu

ciła wodę z płuc i żołądka. Gdy zaczęła szczękać zębami, objęły

ją mocno silne ramiona.

- Czy już lepiej? Libby, słyszysz mnie?

Próbowała coś powiedzieć, ale żaden dźwięk nie wydobył się

z jej gardła i zdołała tylko skinąć głową. Bolało ją całe ciało. Po

raz pierwszy uświadomiła sobie, gdzie jest, rozpoznała pokryte

śniegiem góry, w których się wychowała, wiedziała już, że wró

ciła do domu... Pamiętała, że jechała wąskimi, krętymi dróżka

i, słuchając nadawanych przez radio kolęd i zastanawiając się,

czy znowu zobaczy Bretta.

- Chodźmy! Zamarzniesz tutaj.

Podniósł ją z taką łatwością, jakby była dzieckiem, i skiero

wał się poprzez śnieżne wertepy w stronę obozowiska, obozowi

ska jej ojca. Nasiąknięte wodą buty Bretta ciamkały głośno.

Wiedziała, że powinna spróbować iść o własnych siłach, zmusić

odrętwiałe nogi do ruchu, że błędem jest poleganie na tym

- Boże, nie pozwól jej umrzeć!

Jackson Lisa - Samotnik z Sosnowego Wzgórza.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: