Terapia zajęciowa.doc

Terapia zajęciowa.

Wartość zajęcia i pracy jako środka leczniczego, znana już była dawno. Egipcjanie, na przykład, zalecali gry i pracę dla umysłowo chorych. Galen w swoich rozprawach pisał, że "zajęcie jest najlepszym naturalnym lekarzem i podstawą szczęścia człowieka"
W końcu XVIII wieku i na początku XIX, w okresie rozwoju szpitalnictwa, wprowadza się do programu leczenia umysłowo chorych zajęcia i pracę. Za pioniera w tej dziedzinie uważany jest dr Philippe Pinel z Francji. Od tego czasu w wielu krajach terapia zajęciowa zdobywa coraz większe zastosowanie jako środek leczniczy na oddziałach psychiatrycznych. W Polsce stosowana była również na oddziałach psychiatrycznych w Tworkach i Świeciu... Wprowadzono następnie terapię w zakładach dla starców i nieuleczalnie chorych oraz w niektórych sanatoriach przeciwgruźliczych. Zasadniczy rozwój terapii zajęciowej przypada na okres po II wojnie światowej.

Terapia Zajęciowa to leczenie i usprawnianie za pomocą określonych czynności, zajęć i pracy, które mogą mieć wartość kształcącą, wychowawczą, a także leczniczą. Jako środek leczniczy terapia zajęciowa może oddziaływać ogólnie, tzn. na ogólną sprawność fizyczną i psychiczną jednostki lub miejscowo na zwiększenie sprawności i siły danej grupy mięśni lub kończyny. W obecnej koncepcji leczenia dąży się do tego, ażeby osoba dotknięta schorzeniem lub urazem nie pozostała przez dłuższy czas bezczynna. Możliwie jak najwcześniej wprowadza się czynne zajęcia, stopniowo przechodzi do coraz intensywniejszych czynności i pracy aż do osiągnięcia pełnej sprawności fizycznej i ogólnej aktywności. Osoba prowadząca ćwiczenia w ramach terapii zajęciowej- terapeuta zajęciowy- musi mieć specjalne przygotowanie. Powinna znać wiele działów pracy i technik, które mogą służyć jako czynnik usprawniający. Poza tym wymaga się od niej przygotowania pedagogicznego oraz ogólnych wiadomości z zakresu anatomii, fizjologii i patologii.

Terapia zajęciowa obejmuje różne formy plastyczne. Pacjenci malują farbami na szkle (witraże), wykonują kartki okolicznościowe na bazie materiałów, którymi dysponują, malują obrazy przy użyciu różnych technik malarskich (pastele, oleje, tempera, akwarela). Inną formą twórczości pacjentów są prace wykorzystujące resztki tkanin (aplikacje). Pacjenci szydełkują, robią na drutach, tkają, wykonują również prace przestrzenne przy użyciu gliny, masy papierowej, gipsu.