Woodiwiss Kathleen E. - Płatki Na Rzece.pdf - Woodiwiss Kathleen - viola12

KATHLEEN E. WOODIWISS

Płatki na rzece

Newportes Newes,

Wirginia 25 kwietnia 1747 roku

Kołysany wzmagającym się północno - wschodnim wiatrem statek „London Pride”

ocierał się burtą o nabrzeże. Nisko, tuż nad czubkami masztów, kłębiły się

złowieszczo ciemne chmury, zapowiadając nadciągającą burzę. Ochrypłym krzykom

nurkujących wokół olinowania mew towarzyszył szczęk kajdan. Obdarci skazańcy

dwuszeregiem wychodzili z ładowni i ciężko szurając nogami, w zgodnym,

monotonnym rytmie przemierzali zniszczony wiatrem i deszczem pokład. Na nogach

mieli żelazne okowy, a ponadto każdy przykuty był łańcuchem do sąsiada.

Szturchańcami i krzykami zapędzono ich na pokład i ustawiono w równą linię -

inspekcji miał dokonać bosman. Kobiety nie były przykute jedna do drugiej, więc

każda z nich, nie oglądając się na towarzyszki, mogła dojść sama do przedniego

luku. Tam kazano im czekać.

Marynarz szorujący pokład na rufie przerwał swe zajęcie i bacznie przyjrzał się

więźniarkom. Rzucił ukradkowe spojrzenie w stronę mostka, a nie stwierdziwszy tam

obecności kapitana Fitcha ani jego groźnej małżonki, odstawił szczotkę i wiadro, po

czym ruszył wolnym, niedbałym krokiem w stronę wynędzniałych kobiet. Przeszedł

obok, pusząc się i nadymając jak kogut. Na jego pełne wyższości zachowanie i

lubieżny uśmieszek odpowiedzią był nieprzebyty mur pełnych goryczy spojrzeń.

Wyjątek stanowiła ciemnooka ladacznica o włosach barwy kruczych skrzydeł,

oskarżona o okradanie mężczyzn, którzy korzystali z jej usług, oraz o poważne

uszkodzenie ciała kilku z nich przy tej sposobności. Ona jedna posłała marynarzowi

pełen obietnic uśmiech.

- Nie widziałam tej irlandzkiej wiedźmy ponad tydzień, panie Potts - rzuciła niedbale,

posyłając mu ponad głowami spoglądających spode łba towarzyszek tryumfalny

uśmieszek, który wypadł dość głupkowato. - A może ta mała zdechła w ładowni, co?

Słuszna byłaby to nauczka za to, że ośmieliła się podnieść na mnie rękę.

Drobna, szczupła kobieta z miękkimi, brązowymi włosami przepchnęła się przez

zbitą gromadkę i ostro skarciła mówiącą.

- Niepotrzebnie strzępisz kłamliwy jęzor, Morriso Hatcher! Zasłużyłaś sobie na to, co

cię spotkało z rąk panienki. To ciebie powinno się zakuć za to, żeś ją znienacka

szturchnęła w żebra. Gdyby ten twój kochaś... - z wyraźną odrazą wskazała na

Pottsa - ...nie doniósł pani Fitch, panienka miałaby ostatnie słowo! Majtek podparł się

pod boki i zwrócił się do drobnej kobiety:

- Szkoda, Anno Carver, że wiatr, jaki robisz tym swoim ozorem, nie dmuchał w nasze

żagle. Umknęlibyśmy niejednej burzy. Z ładowni dobiegł odgłos ciągniętych po

deskach kajdan, co zwróciło uwagę marynarza. Jego małe, paciorkowate oczka

zalśniły okrucieństwem.

- A niech mnie licho porwie! Coś mi się widzi, że milady tu idzie. Mrucząc coś pod

nosem, ruszył w stronę trapu i zmrużywszy oczy, pochylił się nad ciemną plamą

włazu.

- Proszę! Nasza Irlandka! Czyżby jaśnie panienka raczyła opuszczać dolne

komnaty? Shemaine O'Hearn podniosła skrzące się gniewem zielone oczy i spojrzała

na szeroką sylwetkę przesłaniającą otwór. Za to, że odważyła się przeciwstawić

kochanicy tego draba, spędziła ostatnie cztery dni w odosobnieniu wilgotnego lochu

na dziobie statku, walcząc ze szczurami i karaluchami o każdy okruch chleba, jaki jej

z łaski rzucano. Gdyby nie to, że opadła z sił, wydrapałaby sobie drogę na pokład, a

połamanymi paznokciami przeorała obmierzłą gębę ladacznicy. W tej chwili jednak

stać ją było jedynie na okazanie bezbrzeżnej pogardy.

- A po jakież to inne nieszczęsne stworzenie mogła przyjść ta ropucha, jeśli nie po

mnie, panie Potts? - spytała, wskazując ruchem głowy krępego człowieczka, który jej

towarzyszył. - Już pan pewnie zadbał, żeby pani Fitch przeznaczyła te salony

wyłącznie dla mnie.

Potts westchnął, co miało wyrażać dezaprobatę, ale widoczne było, że cios nie

chybił.

- Shemaine, znowu obrażasz moich przyjaciół. Mężczyzna, który wyprowadzał

dziewczynę, boleśnie uszczypnął ją w ramię, po raz drugi od chwili uwolnienia jej z

ładowni. Freddy był równie nikczemny jak Potts i nie potrzebował specjalnej zachęty,

żeby wyładować złość na kimś, kto nie mógł mu odpłacić pięknym za nadobne.

- Bacz na swoje maniery, gołąbeczko! - syknął.

- Zgoda, Freddy. - Zgrzytnęła zębami, wyrywając ramię z brudnych paluchów. - Ale

jeśli chodzi o dobre wychowanie, z wami też nie najlepiej.

- Rusz się, Shemaine! A może jeszcze ci mało? - Szorstkiemu głosowi Pottsa

odpowiedziało echo spod pokładu. Dziewczyna przyjęła tę uwagę z pogardą.

- Ciekawe, co powiedziałby kapitan Fitch na temat twoich ciężkich łap. Przypominam,

że ma mnie dzisiaj sprzedać.

- Niby to kapitan rządzi - powiedział Potts, szczerząc zęby w butnym uśmiechu,

podczas gdy dziewczyna z trudem wspinała się pod górę, walcząc z ciężarem

okowów - ale i tak jego pani ma ostatnie słowo na tym statku. Gdy zakuta w kajdany

Shemaine po raz pierwszy postawiła stopę na pokładzie, zrozumiała, że chyba żadne

inne miejsce na świecie nie jest tak bliskie otchłani piekielnych jak ten angielski

statek przewożący skazańców do kolonii. Z całą pewnością więźniowie zawdzięczali

ten fakt nie komu innemu jak Gertrudzie Turnbull Fitch, żonie kapitana, jedynej

latorośli J. Horace'a Turnbulla, właściciela niewielkiej floty statków handlowych, w

tym „London Pride”.

Przywołana do porządku groźną wizją Gertrudy Fitch, Shemaine przystanęła na

chwilę i poprawiła nędzną chustkę okrywającą jej głowę. Zdarzało się, że podczas

spaceru na pokładzie widok ogniście rudych warkoczy rozjątrzał wiecznie skwaszoną

kapitanową, co owocowało gradem złorzeczeń skierowanych przeciwko

Irlandczykom w ogóle. Wedle Gertrudy Fitch byli oni tępymi prostakami, a Shemaine

w oczach pani kapitanowej była brudną, małą wieśniaczką; Anglicy często okazywali

pogardę Irlandczykom, nazywając ich wieśniakami.

- Ruszże się! - popędził dziewczynę Potts. Jego świńskie oczka lśniły podnieceniem,

świadczącym o skłonności do okrucieństwa. Wypatrywał najmniejszego uchybienia,

by natychmiast rzucić się jak sęp na tego, który się go dopuścił.

- Idę! Idę! - mruczała z rozdrażnieniem Shemaine, wyłaniając się z luku. Gorzkie

wspomnienie przykrości, jakich doznała podczas trzymiesięcznej morskiej podróży,

rozpaliło w niej na nowo niechęć i żal. Z całej siły zapragnęła wyładować gniew i

splunąć w zadowoloną z siebie, gburowatą gębę marynarza. Na szczęście zwyciężył

rozsądek. Doświadczenie, ten surowy, często wręcz brutalny nauczyciel, już od

momentu aresztowania w Londynie nauczyło ją, że zimna krew i uległość to jedyny

sposób na przetrwanie zarówno procedury angielskiego sądu, jak i piekła podróży na

tym więziennym statku.

Pragnęła ukryć swą słabość, nie chciała, by jej prześladowcy wiedzieli, jak bardzo jej

siły zostały nadwątlone, ciągnęła zatem skute nogi z godnością i samozaparciem.

Przenikliwy wiatr uderzył z całą siłą, rozstawiła więc nagie stopy nieco szerzej,

stanęła pewniej i wyprostowała się. Świeże powietrze było rarytasem, którym

nieczęsto mogła się delektować. Podniosła głowę, wolno wciągając w płuca słony

zapach morza.

Oczy Pottsa zwęziły się na ten widok. Dziewczyna była stanowczo zbyt dumna i

śmiała jak na jego gust.

- Oho, znowu się jaśnie panience w głowie przewraca! Wielka mi... - Zatoczył szeroki

łuk ręką, pokazując jej zniszczone ubranie, i dokończył z wyraźną uciechą: - ...dama

z rynsztoka!

Shemaine bez trudu mogła wyobrazić sobie, jak żałośnie wygląda w brudnych

łachmanach, z żelaznymi pętami na nogach. I pomyśleć, że jej zielony aksamitny

strój do konnej jazdy przyciągał niegdyś zawistne spojrzenia rozpieszczonych córek

z bogatych rodzin, panien opłakujących rzewnymi łzami jej zaręczyny z

najprzystojniejszym i zapewne najbogatszym kawalerem w Londynie! Obecne jej

położenie dałoby na pewno przynajmniej niektórym z nich niemałą satysfakcję, gdyby

tylko mogły ujrzeć ją w takiej nędzy.

Westchnęła z rozpaczą. Życie było tak wygodne i łatwe, do czasu gdy została

wtrącona bez żadnej przyczyny do więzienia, w którym nieszczęśni aresztanci mogli

spodziewać się jedynie pogardy, prześladowań i najczarniejszej rozpaczy.

- Wielce to niedogodne, gdy dobrze urodzona dama musi udać się za granicę bez

pokojówki i szwaczki - powiedziała niedawno z humorem. - Czeladź, z którą miałam

do czynienia ostatnio, nie ma pojęcia, na czym polega wierna i oddana służba, i nie

jest w stanie sprostać choćby podstawowym obowiązkom. Potts nie potrafił poznać,

czy w jej słowach jest coś obraźliwego, czy nie, tym bardziej więc odnosił się do niej

nieufnie. Wytworny sposób wyrażania się denerwował prostego człowieka, który w

bardzo młodym wieku uciekł z domu, ponieważ owdowiała matka próbowała biciem

ukrócić jego włóczęgi z łotrzykami różnej maści.

Zacisnął wielką jak bochen pięść wokół łańcucha zwisającego spomiędzy skutych rąk

dziewczyny i szarpnął mocno. Tuż przed jej oczami wyrosła nagle szeroka, okolona

bokobrodami, okrutna twarz i jedno czerwone oko - jak u cyklopa. Jednak nawet po

przecierpieniu niezliczonych upokorzeń i obelg dziewczyna nadal dumnie odmawiała

marynarzowi prawa do tego, co było dlań najważniejsze, czyli poczucia wyższości.

- Ty pyskata irlandzka dziewko! - warknął, szarpiąc z pełnym okrucieństwem okowy. -

Myślisz pewnie, że jesteś lepsza, co? Ty i te twoje wyniosłe miny! Mylisz się,

irlandzka ścierko. Niegodna jesteś lizać mi butów!

Shemaine zrobiło się słabo, gdy poczuła buchający z ust żeglarza kwaśny odór.

Zadrżała, gdy żelazne obręcze boleśnie wpiły się w jej nadgarstki. Od pierwszej

chwili napawał ją głęboką odrazą. Zgodnie z rozkazem kapitana do grupy kobiet mieli

dostęp jedynie nieliczni, najbardziej zaufani członkowie załogi, ale Potts ignorował

zakaz. Napuszony i arogancki, zachowywał się niemal tak jak sułtan w haremie.

Sterczał nieustannie pod celą kobiet, kusząc co bardziej urodziwe kradzionym

jedzeniem, świeżą wodą deszczową i innymi niezbędnymi do przetrwania rzeczami,

aż niektóre z rozpaczy ulegały jego zwyrodniałym żądzom. Tę hańbę i upokorzenie

musiały dzielić wszystkie towarzyszki niedoli, jako że nie było dokąd uciec od widoku

rozpasanego Pottsa i jego ofiar. Dla tych, które odwracały się ze wstrętem, Potts

specjalnie głośno opowiadał o swych wszetecznych żądzach, siejąc zgorszenie w

najniewinniejszych nawet sercach.

Bardzo szybko kobiety zaczęły odnosić się wrogo do marynarza; jedyny wyjątek

stanowiła Morrisa Hatcher, która natychmiast wykorzystała te pokątne wizyty do

własnych celów. Podsycając umiejętnie żądze Pottsa, rychło omotała go siecią intryg.

Nagle okazało się, że Potts wykonuje wszystkie jej polecenia i zaspokaja kaprysy.

„ Między innymi mszcząc się na jej głównej przeciwniczce”, pomyślała z goryczą

Shemaine. Pal licho ostrożność! Nie mogła powstrzymać się, żeby choć trochę nie

dać się we znaki swemu prześladowcy.

- Gdyby tylko pani Fitch wiedziała, panie Potts, co dostałeś w nagrodę za te

kłamstwa, jakich jej o mnie naopowiadałeś... Rzeczywiście wyprowadziła Pottsa z

równowagi. Wiedział doskonale, że donos nastawiłby panią kapitanową przeciwko

niemu.

- Ani słowa, dziewko! Gorzko tego pożałujesz! Puścił łańcuch, chwycił dziewczynę za

ramię w momencie, kiedy próbowała się uchylić. Shemaine zachwiała się. Pragnienie

zemsty marynarza nie zostało nasycone. Chciał widzieć, jak Shemaine kuli się przed

nim w najwyższym przerażeniu. Złośliwie wysunął stopę i przydeptał ogniwa

łańcucha, po czym jednym szarpnięciem zwalił ją z nóg.

Z ust padającej bezwładnie na deski pokładu dziewczyny wyrwał się okrzyk pełen

oburzenia i bólu. Zacumowany okręt zaledwie lekko kołysał się przy nabrzeżu, ale

oszołomionej i osłabionej Shemaine wydało się nagle, że przy akompaniamencie

trzasku belek pokład wzdyma się i faluje. Spojrzała ze strachem tam, gdzie czubki

masztów tańczyły w rozmazanym pędzie na tle kapryśnego oblicza pociemniałego

nieba, i zadrżała, gdyż żołądek zbuntował się boleśnie wobec tych wszystkich

wstrząsów. Przeraziła się, że zaraz zwymiotuje tę odrobinę jedzenia, jaką miała w

żołądku. Przekręciła się więc na bok, oparła wilgotne czoło na zgiętym ramieniu i

czekała, aż fala mdłości odpłynie.

Bosman, który wrócił właśnie z inspekcji męskiej części konwoju, stał się świadkiem

całego zajścia. Ściskając w dłoni laskę, przyspieszył kroku.

- Spokojnie, Potts! - warknął groźnie. - Zostaw ją.

- Ależ panie Harper! - zaprotestował marynarz. - Musiałem się bronić przed tą żmiją.

James Harper parsknął drwiąco.

- Taak, panie Potts. Niewątpliwie. A słońce zachodzi na wschodzie.

- Mam świadków, że mówię prawdę! - Szukając potwierdzenia, Potts począł

rozglądać się za Morrisa.

- Nie mam zamiaru słuchać łgarstw ani twoich, ani tej ladacznicy! - warknął Harper,

stukając laską dla podkreślenia wagi swoich słów. Laska owa stosowana była do

poganiania maruderów i stanowiła symbol władzy na okręcie. - A teraz słuchaj

Woodiwiss Kathleen E. - Płatki Na Rzece.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: