Smutek, który jest wrogiem łaski Bożej.pdf

Smutek, który jest wrogiem łaski Bożej

Wada charakteru to jest zła skłonność, odziedziczona lub nabyta, z której rodzą

się złe czyny. Daje ona początek wielu grzechom, rodzi niepokój i chaos, paraliżuje

dobre myśli, sprzeciwia się Bożym zamysłom. I odwrotnie „Grzech powoduje

skłonność do grzechu; rodzi wadę wskutek powtarzania tych samych czynów.

Wynikają z tego niewłaściwe skłonności, które zaciemniają sumienie i zniekształca ją

konkretną ocenę dobra i zła. W ten sposób grzech rozwija się i umacnia, ale nie może

całkowicie zniszczyć

zmysłu moralnego"

Walka z wadą jest trudniejsza aniżeli z grzechem, ponieważ wady są silniej

zespolone z naszą naturą, stanowią integralną część naszego , ja". Jest to walka bardzo

bolesna, bo sięga najgłębszych pokładów naszej psychiki. Staje się grzechem, gdy

człowiek podejmuje złą decyzję. Najlepszym sposobem zwalczania wady jest

kierowanie energii ku dobru. Wady zwykle nazywamy grzechami głównymi, gdyż daj

ą początek różnym grzechom.

W pewnym sensie mówimy o smutku jako o wadzie. „Abel był pasterzem trzód,

Kain zaś uprawiał rolę. Gdy po niejakim czasie Kain składał dla Jahwe w ofierze

płody roli, a Abel również składał pierwociny ze swej trzody i z ich tłuszczu, Jahwe

wejrzał na Abla i na jego ofiarę; na Kaina zaś i na jego ofiarę nie chciał patrzeć.

Smuciło to Kaina bardzo i chodził z ponurą twarzą. Jahwe zapytał Kaina: „Dlaczego

jesteś smutny i dlaczego twarz twoja jest ponura? Przecież gdybyś postępował dobrze

miałbyś twarz pogodną; jeżeli zaś nie będziesz dobrze postępował, grzech waruje u

wrót i łasi się do ciebie, a przecież ty masz nad nim panować" (Rdz 4,2-7).

W duchowości zachodniej w katalogu wad wymienia się tylko jeden rodzaj złego

smutku. Jest to smutek z powodu dobra, które spotyka drugiego człowieka, czyli to po

prostu zazdrość. Zazdrosnemu zależy na tym, aby dobra nie zaznawali inni. Jest zatem

zawsze utrwalonym rodzajem smutku z powodzenia drugiego człowieka, cudzego

dobra, posiadanych wartości. Drugi ma, posiada, a ja nie mam. Zawiść to przyczyna

tylu różnych grzechów ludzkich, tylu nieprzyjaznych aktów wobec bliźniego.

Zły smutek rodzi się również z duchowego lenistwa. Stałe zniechęcenie do

spraw Bożych, do wartości duchowych, do dobra, wnosi do duszy paraliżujący

smutek. Ten odbiera człowiekowi siły i energię, zniechęca. Staje się taki smutek

„agenturą" złego ducha, jak mawiał ks. Stanisław Orzechowski z Wrocławia. Zresztą

zły smutek wcześniej czy później zrodzi każdy grzech człowieka.

Inną formę złego smutku ukazuje nam Jezus w powołaniu bogatego młodego

człowieka. Na pytanie „czego mi jeszcze brak?" Jezus mu powiedział: Jeśli chcesz

być doskonały, idź, sprzedaj swój dobytek i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w

niebie. Potem przyjdź i chodź za Mną". Gdy młodzieniec usłyszał te słowa, odszedł

przygnębiony, miał bowiem liczne posiadłości" (Mt 19, 21-22). W tym przypadku

smutek jest również wynikiem złego przywiązania, a więc braku wewnętrznej

wolności.

Istnieje smutek chrześcijan obojętnych, połowicznych, niezadowolonych i ciągle

narzekających. Taki smutek wypływa z braku wiary i zaufania do Boga.

Smutek, ból, zmartwienia są normalną drogą ludzkiego życiu. Rodzą się z naszych

niepowodzeń życiowych, porażek, choroby i śmierci bliskich, doznawanych

przykrości i różnych form prześladowania. Zamartwianie się, jest wyrazem braku

zaufania do Bożej Opatrzności, jest brakiem wiary. Jezus wytyka nam wtedy: „Nie

martwcie się o dzień jutrzejszy, bo jutro zatroszczy się samo o siebie. Każdy dzień ma

dość własnego utrapienia"(Mt 6,34). Stan przygnębienia, stany depresji, melancholia

powinny być pokonywane, gdyż zabijają w człowieku dobro i entuzjazm. Najczęściej

wynikają z przerostu naszych ambicji, ponieważ nie umiemy pogodzić się z naszą

rzeczywistością.

Ale istnieje też smutek po myśli Bożej, smutek, który rodzi dobre owoce.

Człowiek, który uwierzył Chrystusowi i chce Go słuchać będzie w duszy doświadczał

pociechy i jej braku, radości i smutku. Św. Paweł, który w pierwszym liście

napominając koryntian tak pisze: „Chociaż więc zasmuciłem was moim listem, nie

żałuję. A nawet gdybym żałował - widzę bowiem, że tamten list być może na jakiś

czas was zasmucił - to teraz się cieszę. Nie dlatego, że zostaliście zasmuceni, ale

dlatego, że zostaliście zasmuceni ku nawróceniu. Zostaliście przecież zasmuceni

zgodnie z wolą Boga, tak że nie doznaliście od nas żadnej krzywdy. Ten bowiem

zgodny z wolą Boga smutek owocuje nawróceniem ku zbawieniu, i tego się nie

żałuje. Smutek zaś tego świata powoduje śmierć" (2 Kor 7, 8-10). Smutek po myśli

Bożej jest czymś przejściowym, i skończy się w radości.

Warto zatrzymać się nad źródłami smutku po myśli Bożej.

Pierwsze źródło to świadomość, że działanie Boże w nas natrafia na przeszkodę

w postaci winy. Żałujemy, wzbudzamy akt skruchy, aby w nas zrodziła się łaska.

Powodem smutku może być czas posuchy duchowej, człowiek przeżywa stan, jakby

oddalenia od Boga.

On chce nas przemieniać przez próby. Jeżeli zrozumiemy, że ten czas smutku

wewnętrznego jest konieczny do rozwoju życia duchowego, to na ten stan

popatrzymy inaczej. Zaczniemy iść przez tę pustynię ze spokojem. Boleśnie

doświadczamy, że sami sobie nie jesteśmy w stanie dać wewnętrznej radości.

Duchowa pociecha jest darem Bożym. Dlatego zaczynamy od Boga oczekiwać

wszystkiego.

To następowanie po sobie stanów pociechy i strapienia jest procesem rozwoju

ducha. Jeżeli zbliżamy się do Pana Boga, lepiej prosimy i dziękujemy - to znak

działania Bożego i smutku po myśli Bożej. Jeżeli te stany idą w kierunku zamieszania

i prowadzą do smutku i depresji, do zniechęcenia i niepokojów, to znak, że działa zły

duch. Jak pracować nad wadą smutku?

W tym stanie wiemy, że zagraża nam cierpienie i przeżywać będziemy trudności

różnego rodzaju. Przewidywanie zła, które może nam zagrażać, jest nieraz dużą

pomocą. Jesteśmy przygotowani, uprzedzamy uderzenia, i wtedy nie są tak bolesne,

jak nagły cios.

Patrzymy na Jezusa Chrystusa i Jego bolesną drogę, przyjmujemy Jego

wyjaśnienia sensu cierpienia. Smutek i ból może stać się dobrą okazją, aby je

wykorzystać dla dobra duchowego. Możemy to dobro ofiarować za innych, za siebie i

umocnić się. Normalne życie chrześcijanina toczy się pośród prób i doświadczeń.

„Niewielkie zaś cierpienia, które chwilowo znosimy, przygotowują nam bezmiar

wiecznej chwały, nam, którzy nie wpatrujemy się w to, co widzialne, lecz w to, co

niewidzialne" (2 Kor 4, 17-18). Cierpienie może kształtować w nas duchowe piękno i

rodzić dobro. Dodaje otuchy świadomość, że inni więcej w życiu cierpieli i cierpią.

Poddawanie się uczuciom nadmiernego smutku - potęguje ból i wyrządza szkody.

Mało zwracamy uwagę na jeszcze inne źródło smutku, zmartwień i bólu a jest nim

brak wewnętrznej wolności, czyli przecenianie wartości doczesnych. Uwierzyć i

przyjąć słowo Jezusa, że ważniejsze są sprawy nadprzyrodzone i wieczne, to często w

naszych rękach klucz do rozumienia ludzi, do skutecznej walki ze smutkiem.

Swoim cierpieniem możemy wynagradzać Bogu za zło swoje i innych. Możemy

zło naprawiać. Czy nie warto sobie uświadomić i ten fakt, że w naszym cierpieniu,

Jezus prosi nas o pomoc w zbawianiu ludzi? Jego posłuszeństwo Ojcu, aż do śmierci

na krzyżu, wyzwoliło nas od wiecznego potępienia i uwalnia od zła. „Jezus wziął

chleb, pobłogosławił, połamał go i dał uczniom, mówiąc: Bierzcie i jedzcie, to jest

Moje ciało. Potem wziął kielich i po dziękczynieniu podał im, mówiąc: Pijcie z niego

wszyscy, to jest bowiem Moja krew Przymierza, która za wielu będzie wylana na

odpuszczenie grzechów" (Mt 26, 26-28). To droga Pańska i zaproszenie na nią nas,

wierzących.

Istnieje dzisiaj przekonanie, że chrześcijanin ma obowiązek być radosny.

Powinien promieniować na zewnątrz, a wiara powinna dać w konsekwencji człowieka

radosnego.

Zapomina się, że symbolem chrześcijaństwa jest i pozostanie Jezus

Ukrzyżowany, który zbawia świat. A Matka Boska Bolesna? Jezus obrał drogę bólu i

cierpienia, aby zbawić świat i taką drogę nam zaproponował. Chrześcijaństwo to nie

radosny teatr z sentymentalną atmosferą, lecz droga Jezusa Chrystusa. W dziedzinie

wiary i życia duchowego dzieje się inaczej niż w zaplanowanym życiu przez

człowieka. Kto wiąże się z Bogiem, musi być przygotowany na przeżycia także

bardzo bolesne. Życie i męka Chrystusa będzie zawsze drogą Kościoła i drogą Jego

wyznawców do zmartwychwstania. Dla chrześcijanina krzyż nigdy nie jest sprawą

skończoną. Nigdy nie wie on, jaką drogą poprowadzi go Pan. Model wesołych

świętych nie jest jedynym modelem świętości chrześcijańskiej. Przykładem są tacy

święci, jak Don Bosko, Filip Nereusz czy Franciszek z Asyżu. Ten ostatni wcale nie

był takim wesołkiem, jak się Go pokazuje. Wystarczy popatrzeć na najstarsze Jego

obrazy z Subiacco czy Asyżu.

Do uczniów Jezusa należą i tacy, którzy się smucą i płaczą i których Jezus nazywa

błogosławionymi (por. Mt 5,4). Jedynie Bóg wie, jaka droga jest potrzebna. W życiu

duchowym bywa, że na początku przeważa radość, potem im głębiej wchodzi się w

życie Jezusa, tym bardziej odczuwa się ciężar krzyża. Człowiek, który przeżywa

nieuleczalną chorobę w spokoju i w wierze, jest z pewnością bardziej wiarygodny,

aniżeli członkowie sekty, którzy przechodzą przez szpitale z gitarą, rzekomo

uzdrawiają i manifestują swoją radość ze zbawienia.

Chrześcijan głęboko wierzący nie jest zasadniczo bardziej radosny czy bardziej

smutny, niż inny człowiek. Jego radość czy smutek są jedynie bardziej intensywne. O

człowieku niewiele możemy powiedzieć. Bo nasze życie jest i pozostanie ukryte z

Chrystusem w Bogu" (por. Koi 3, 3). Wiemy, że Pan nasz nadał naszemu życiu inny

wymiar i sens. I nasze cierpienie i nasz smutek dzięki Jezusowi jest inny.

Św. Teresa Wielka na okładce w swoim brewiarzu zanotowała:„/Niech nic cię nie

niepokoi, / niech nic cię nie przeraża /Wszystko mija, / Bóg się nie

zmienia./Cierpliwość osiąga wszystko. / Temu, kto ma Boga

Nie brakuje niczego. / Bóg sam wystarcza".

Nasze życie jest podobne do tajemnic różańca świętego. Przenika je radość Boża i

pokój, ale również cierpienie. Każda z tajemnic radosnych nosi w sobie także ludzkie

cierpienie.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: