Robert E.pdf

Robert E. Howard

CÓRA LODOWEGO OLBRZYMA

Na Murilowym rumaku, pełen ciekawości świata, dotarł Conan do połoŜonego na

wschodzie Turanu i jako najemny Ŝołnierz wstąpił do słuŜby w armii króla Yildiza.

Niemałe przecieŜ umiejętności wojenne wzbogacił tam o kunszt jazdy konnej i

strzelania z łuku, a rozmaite misje pozwoliły mu poznać dziedziny tak egzotyczne jak

Meru, Vendhya, Hyrkania i Khitai. Nieporozumienie z przełoŜonymi spowodowane,

jak głosiły plotki, miłosnym temperamentem Conana, sprawiło, Ŝe po dwóch latach

słuŜby zdezerterował Cymmeryjczyk z armii turańskiej i powrócił w rodzinne strony.

Wnet, wespół z grupą Aesirów, ruszył do Vanaheimu, by nieco obłuskać wraŜych

Vanirów...

Zamarł w oddali szczęk mieczów i toporów; umilkły wrzaski masakry; cisza

legła na splamionym krwią śniegu. Zimne, wyblakłe słońce, które tak

oślepiająco miotało swe promienie z lodowców i zaśnieŜonych równin, teraz

krzesało iskry z pogiętych pancerzy i połamanych brzeszczotów tam, gdzie

leŜeli zabici. Martwe dłonie wciąŜ zaciskały się na rękojeściach; okryte

hełmami głowy, odrzucone w spazmie agonii, ponuro zadzierały rude i

złociste brody, jakby w ostatnich modłach do Ymira Lodowego Olbrzyma,

boga ludu wojowników.

Ponad zakrwawionymi zaspami i opancerzonymi ciałami poległych patrzyło

na siebie dwóch męŜów. Tylko oni poruszali się wśród wszechogarniającej

martwoty. Mroźne niebo wisiało nad ich głowami, wokół rozsnuwała się

bezgraniczna równina, u stóp mieli trupy.

Z wolna szli między nimi - jak duchy na spotkanie umówione wśród

pobojowiska martwego świata. Stanęli twarzą w twarz.

Byli ogromni, budowy krzepkiej jak tygrysy. Stracili tarcze, a ich pancerze

były pogruchotane i wyszczerbione. Krew zastygła na zbrojach, czerwieniły

się ostrza mieczów. Rogate hełmy nosiły ślady srogich ciosów. Pierwszy z

wojowników bezbrody był i czarnogrzywy, włosy i broda drugiego

czerwieniły się jak krew na zalanym słońcem śniegu.

- Człecze - ozwał się ten drugi - powiedz, jak cię zwą, abym zaś mógł mym

braciom w Vanaheimie opowiedzieć, kto ostatni ze zgrai Wulfhera padł pod

mieczem Heimdula.

- Nie w Vanaheimie - warknął czarnowłosy wojownik - ale w Valhalli

powiesz swym braciom, Ŝeś spotkał Conana z Cimmerii!

Heimdul ryknął i skoczył, a jego miecz zakreślił śmiertelny łuk. Gdy

świszczące ostrze grzmotnęło w hełm, pękając na miriady błękitnych iskier,

Conan zachwiał się i ujrzał przed oczami czerwone ogniki. Ale zataczając

się, zadał całą siłą swych szerokich ramion potęŜne pchnięcie. Ostrze

przeszło przez mosięŜne łuski, kości i serce, a rudowłosy wojownik padł

martwy do stóp Conana.

Cymmeryjczyk wyprostował się, wyswobadzając miecz i poczuł, Ŝe

niespodziewanie ogarnia go słabość. Blask słońca na śniegu ranił oczy jak

nóŜ, niebo zdało się nagle nikłe i dalekie. Odwrócił się od zdeptanego

pobojowiska, gdzie Ŝółtobrodzi woje spoczywali wespół ze swymi

rudowłosymi zabójcami w objęciach śmierci. Kilka zaledwie kroków uczynił,

gdy pomroczniał blask z zaśnieŜonych pól. Ogarnęła go gwałtowna fala

ślepoty; opadł w śnieg i wsparty na opancerzonym ramieniu próbował

strząsnąć z oczu mgłę jak lew potrząsający grzywą.

Srebrzysty śmiech przebił spowijającą go zasłonę mroku i wzrok począł

Conanowi wracać. Spojrzał w górę: coś niezwykłego, coś, czego nie

potrafiłby umiejscowić ani nazwać, z całym się działo otoczeniem, a ziemia i

niebo przybrały barwę osobliwą. Długo o tym nie myślał, przed nim bowiem,

chwiejąc się na wietrze jak młoda brzoza, stała kobieta. Jej ciało, utoczone,

zda się, z kości słoniowej, krył jeno welon z muślinu. Smukłe stopy bielsze

były od śniegu, po którym stąpały. Oszołomionemu wojownikowi roześmiała

się w twarz śmiechem słodszym niŜ szmer srebrzystych fontann, zatrutym

wszelako jadem urągliwej kpiny.

- Kim jesteś? - spytał Cymmeryjczyk. - I skąd przybywasz?

- Zali to waŜne? - Głos, milszy na pozór uchu niŜ dźwięk srebrnostrunnej

harfy, miał w sobie coś okrutnego.

- Wezwij swych ludzi - rzekł, chwytając za miecz.

- Odeszły mnie siły, ale tanio Ŝywota nie sprzedam. Widzę, Ŝeś z Vanirów!

- CzyŜbym ci to wyznała?

Raz jeszcze wzrok Conana powędrował ku jej rozwianym lokom, które

wcześniej wydały mu się rude. Teraz spostrzegł, Ŝe ani rude nie były, ani

lniane, mając w istocie cudowny kolor pośredni. Były jak złoto elfów: słońce

rozświetlało je tak oślepiająco, Ŝe ledwie mógł na nie patrzeć. RównieŜ jej

oczy nie były ani niebieskie, ani szare, ale zmienne, tańczyły w nich światła

i smugi barw, których nie umiał nazwać. Śmiały się jej pełne rubinowe wargi

i od smukłych stóp po promienną burzę włosów jej alabastrowe ciało

doskonalsze było niŜ marzenie bogów. Krew zatętniła w skroniach

wojownika.

- Nie wiem - ozwał się po chwili - czyś moim wrogiem z Vanaheimu, czy

sprzymierzeńcem z Asgardu. Wielem wędrował, ale nie spotkałem

niewiasty równej ci urodą. Oślepia mnie jasność twych splotów... Między

najpiękniejszymi córami Aesirów nie widziałem takich włosów. Na Ymira...

- KimŜe jesteś, Ŝe się klniesz na Ymira - parsknęła pogardliwie. - CóŜ wiesz

o bogach lodu i śniegu ty, który szukając przygód między obcymi ludami,

przybyłeś z Południa?!

- Na mroczne bóstwa mego narodu! - wrzasnął gniewnie. - Chociem nie ze

złotowłosych Aesirów, nie masz bieglejszych ode mnie we władaniu

mieczem. Dziś widziałem śmierć osiemdziesięciu męŜów i tylko ja jeden

uniosłem Ŝycie z pola, na którym zbóje Wulfhera spotkali się z wilkami

Bragiego. Powiedz, niewiasto, widziałaś błyski oręŜa na śniegu albo

zbrojnych kroczących wśród lodów?

- Widziałam szron łyskający w słońcu - odrzekła. Słyszałam szepty wiatru

nad wiecznymi śniegami.

Z westchnieniem potrząsnął głową.

- Niord winien był się z nami połączyć, nim rozgorzała bitwa. Lękam się, Ŝe

wpadł ze swym oddziałem w pułapkę. Wulfher i jego woje leŜą martwi...

Myślałem, Ŝe nie ma Ŝadnego sioła na wiele mil wokół, bo wojna rzuciła nas

daleko, aleś przecie naga i bosa nie mogła po tych śniegach z daleka

przybiec. Prowadź tedy do swego plemienia, jeśliś z Asgardu, słaby

bowiem jestem z ciosów i trudów walki.

- Me sioło dalej jest, niŜ zdołasz dojść, Conanie z Cimmerii - roześmiała się

kpiąco.

Rozwarła ramiona i zawirowała przed nim z głową przechyloną zalotnie i

skrzącymi się oczyma, na pół ukrytymi pod długimi jedwabistymi rzęsami.

- Powiedz, człowieku, czyŜ nie jestem piękna?

- Jak poranek, rozświetlający śniegi pierwszym brzaskiem - wymamrotał, a

oczy rozjarzyły mu się jak wilkowi.

- Czemu tedy nie powstaniesz i nie podąŜysz za mną? CóŜ wart krzepki

wojownik, który przede mną pada? - zanuciła z przyprawiającą o utratę

zmysłów kpiną. Legnij i zdychaj w śniegu jak tamci głupcy, Conanie

czarnowłosy. Nie zdołasz pójść tam, gdzie poprowadzę.

Z przekleństwem na ustach i ogniem w oczach porwał się Conan na nogi, a

jego pokrytą bliznami twarz wykrzywił grymas. Wściekłość paliła mu duszę,

ale silniejsze było poŜądanie - tętniło w skroniach i przyspieszało krąŜenie

krwi w Ŝyłach. Namiętność silniejsza niŜ cielesna męka ogarnęła całą jego

istotę, niebo poczerwieniało w oczach. Szaleństwo, które go omroczyło,

zmiotło pamięć o zmęczeniu i słabości.

Nie rzekł ni słowa, gdy zasadziwszy za pas swój zakrwawiony miecz, rzucił

się na nią rozwierając palce, by pochwycić delikatne ciało.

Odskoczyła z przenikliwym chichotem i poczęła umykać, oglądając się

przez ramię i nie przestając się śmiać. Z głuchym pomrukiem Conan

popędził za nią.

Zapomniał o walce, o pancernych wojach skąpanych we krwi, o Niordzie i

rozbójnikach, którzy nie dotarli na pole bitwy. Myślał tylko o smukłej białej

postaci, która zdawała się lecieć raczej niŜ biec. Pościg wiódł przez

oślepiająco białą równinę. Zdeptane, krwawe pole zostało daleko za nimi,

lecz Conan wciąŜ biegł z właściwą swemu ludowi cichą nieustępliwością.

Jego okryte Ŝelazem stopy przebiły zmroŜoną powłokę: osunął się w

głębokie zaspy i brnął przez nie dzięki swej zwierzęcej sile. Ale dziewczyna

tańczyła na śniegu jak piórko unoszące się nad wodą; jej nagie stopy

prawie nie zostawiały śladów na szronie pokrywającym lodowy płaszcz.

Mimo ognia płonącego w Ŝyłach chłód przeniknął przez zbroję i podbitą

futrem tunikę wojownika - uciekinierka jednak, w swym zwiewny m

muślinowym welonie, biegła tak lekko i wesoło, jakby tańczyła wśród

róŜanych i palmowych ogrodów Poitain. Biegła dalej i dalej, a Conan

podąŜał za nią.

Najstraszniejsze przekleństwa spływały ze spienionych warg

Cymmeryjczyka, gorączkowo pulsowały spęczniałe Ŝyły na jego skroniach,

zgrzytały zęby.

- Nie ujdziesz mi! - ryknął. - Zaprowadź mnie w pułapkę, a stos głów twych

współplemieńców usypię ci u stóp! Ukryj się, a góry rozbiję, by cię znaleźć!

Do Piekieł za tobą pójdę!

Grymas wściekłości wykrzywił mu twarz, gdy usłyszał w odpowiedzi ten

sam doprowadzający do szału śmiech. Coraz dalej wiodła go w pustkowie.

Mijały godziny,

słońce poczynało chylić się ku horyzontowi, zmieniał się krajobraz. Rozległe

równiny ustąpiły miejsca niewysokim wzgórzom, maszerującym, zda się,

coraz wyŜej w nierównym szyku. Dalej ku północy dostrzegł Conan góry

olbrzymie, których wieczne śniegi skrzyły się błękitnie i róŜowo, skąpane w

promieniach krwawo zachodzącego słońca. Jak proporzec rozwijały się ku

niebu - lodowe ostrza płonące zmiennymi kolorami, coraz większe i

jaśniejsze. A niebo pełne było osobliwych świateł i błysków. I śnieg lśnił

niesamowicie: to mroźnym błękitem, to lodową purpurą, to znów zimnym

srebrem. Przez migocącą magiczną krainę podąŜał Conan, a jedyną

rzeczywistością w tym krystalicznym labiryncie była tańcząca na skrzącym

się śniegu biała sylwetka - wciąŜ poza jego zasięgiem.

Nie dziwiła go niezwykłość tego wszystkiego - nawet wtedy, gdy dwóch

gigantycznych męŜów przegrodziło mu drogę. Łuski ich pancerzy bieliły się

szronem, hełmy i topory pokrywał lód. Włosy przysypane mieli śniegiem,

brody pełne lodowych sopli, a oczy tak zimne jak światła na firmamencie.

- Braciszkowie! - krzyknęła dziewczyna, wirując między nimi. - Patrzcie, kto

nadchodzi! Przywiodłam mam człowieka na rzeź! Wyrwijcie mu serce,

byśmy, póki gorące, złoŜyli je na ołtarzu naszego ojca!

Giganci odpowiedzieli rykiem jakby gór lodowych szorujących po

zmroŜonym brzegu. Unieśli swe błyszczące w świetle gwiazd topory, gdy

runął na nich rozwścieczony Cymmeryjczyk. Oszronione ostrze zalśniło

przed jego oczyma, oślepiając go na mgnienie, ale odpowiedział

straszliwym pchnięciem, które przebiło nogę przeciwnika na wysokości

kolana. Z jękiem osunął się pokonany na ziemię, lecz w tejŜe chwili obalił

Conana w śnieg cios drugiego z olbrzymów. Zbroja ocaliła Ŝycie wojownika

z Cimmerii, choć ramię zmartwiałe. I ujrzał Conan, jak piętrzy się nad nim

ogromna, rzekłbyś wykowana z lodu postać, groźnie rysująca się na tle

lśniącego zimnym blaskiem nieba. Topór spadł - i przebił śnieg, by

pogrąŜyć się w zmarzniętej ziemi, gdy Conan rzucił się w bok i jednym

susem powstał na nogi. Gigant ryknął i wyswobodził topór, nim to jednak

uczynił, zaśpiewało ostrze Cymmeryjczyka. Ugięły się kolana pod

olbrzymem; powoli opadł w śnieg, który tryskająca z na pół przerąbanej szyi

krew jęła barwić na purpurowo.

Conan rozejrzał się dokoła i dostrzegł dziewczynę, jak stojąc niedaleko

patrzy rozszerzonymi z przeraŜenia oczyma, z których zniknęła cała kpina.

Wrzasnął groźnie, a krople krwi kapały z miecza, którym potrząsał z pasją:

- Przywołaj resztę swych braci! - krzyczał. - Wilkom rzucę ich serca na

poŜarcie! Nie ujdziesz! PrzeraŜona odwróciła się i poczęła uciekać. JuŜ się

nie śmiała, nie przedrzeźniała go parz ramię. Biegła, jakby szło o Ŝycie.

Choć wysilał mięśnie i ścięgna, aŜ wydawało się, Ŝe pękną mu skronie, a

śnieg poczerwieniał przed jego oczyma, była coraz dalej, malejąc w

zaczarowanym świetle nieba - nie większa zdawała się od dziecka, potem

białego płomyka tańczącego na śniegu, a wreszcie stała się jeno

niewyraźnym punktem w oddali.

Lecz zaciskając zęby, aŜ krew jęła płynąć z dziąseł, Conan pędził dalej i

ujrzał w końcu, Ŝe plamka znów staje się tańczącym płomieniem, płomień -

figurką wielkości dziecka, i oto nie dalej była niŜ sto kroków przed nim:

wolno, piędź po piędzi, topniała dzieląca ich przestrzeń.

Biegła z coraz większym trudem; usłyszał jej przyspieszony oddech i

dostrzegł błysk przeraŜenia w spojrzeniu, które rzuciła przez białe ramię.

Posępna wytrwałość barbarzyńcy miała mu przynieść zwycięstwo...

Ognie Piekieł, które tak zręcznie udało się jej zaŜec, rozgorzały w dzikiej

duszy Conana nieposkromionym płomieniem. I z rykiem nieludzkim dopadł

jej wreszcie, a ona, krzycząc przejmująco, wyciągnęła ramiona w

rozpaczliwym geście daremnej obrony. Rzucił w śnieg swój miecz i

zmiaŜdŜył ją w uścisku. Smukłe ciało wygięło się w łuk, gdy z szaleńczą

desperacją wiła się w jego Ŝelaznych objęciach. Złote włosy smagały

oblicze Cymmeryjczyka, oślepiając go swą jasnością, ale jej bliskość

potęgowała tylko obłęd Conana. Jego krzepkie palce pogrąŜyły się w ciele

gładkim i chłodnym: zdało mu się, Ŝe obejmuje kobietę nie z krwi uczynioną

i kości, lecz z płonącego lodu.

Wykręcała głowę, pragnąc uniknąć Ŝarłocznych pocałunków, które

miaŜdŜyły jej usta.

- Jesteś zimna jak śnieg - mamrotał nieprzytomnie. - Ogrzeję cię ogniem

mej własnej krwi.

Ostatnim rozpaczliwym skrętem wyślizgnęła się z jego ramion i odskoczyła

do tyłu, pozostawiając mu w garści swą muślinową szatę. Jej złote włosy w

dzikim były nieładzie, cięŜko falowało białe łono, a w cudnych oczach taiło

się przeraŜenie. I gdy stała tak naga na śniegu, raz jeszcze oszołomiła

Conana jej nieziemska uroda.

A ona wyrzuciła ramiona ku światłom lśniącym na firmamencie i krzyknęła

głosem, który juŜ na zawsze miał pozostać w duszy Cymmeryjczyka:

- Ymirze, mój ojcze, ratuj!

Z rozwartymi ramionami skoczył wojownik, by ją pochwycić, gdy z hukiem

jakby pękającej góry lodowej całe niebo roziskrzyło się zimnym płomieniem.

Błękitny, chłodny ogień, tak oślepiający, Ŝe musiał Cymmeryjczyk zakryć

oczy, spowił nagle alabastrowe ciało dziewczyny. Przez chwilę krótką jak

mgnienie śnieŜne wzgórza i niebiosa kąpały się w powodzi białego światła,

błękitnych strzałach lodowego blasku i mroźnych purpurowych ogniach.

Potem Conan zachwiał się i krzyknął: dziewczyna zniknęła.

Wysoko nad jego głową magiczne światła szalały w diabelskim tańcu.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: