Lowell Elizabeth - Sen zaklęty w krysztale.pdf - E-booki - krzysztofk149

Panno Farrall - spytał fotograf- czy woli pani ustawić ten

biały jadeitowy półmisek obok pereł czy obok rzeźby z ko

ści słoniowej?

Reba Farrall przeskoczyła zwinnie wyschnięte łożysko

strumyka. Ostry żwir zachrzęścił pod jej sandałami. Zatrzymała się za plecami fotografa, pochyliła i zajrzała w obiektyw apa

ratu. Z roztargnieniem odgarnęła kosmyki jasnomiodowych włosów,

niesfornie wysuwających się z węzła, zawiązanego niedbale na czub

ku głowy. Wyprostowała się i przebiegła wzrokiem notatki. Starała się

zachować fachowy i kompetentny wyraz twarzy, choć pragnęła jedy

nie wymknąć się stąd, choćby na chwilę, i rozpłakać się.

- Grupa ósma? - zapytała głosem wyższym i bardziej szorstkim

od swego zwykłego kontraltu.

- Tak - odparł fotograf, zaglądając w swoje notatki.

Reba spojrzała na kosztowności ułożone na marmurowej półce. Po

obu stronach wyschniętego koryta potoku wyrastały blade marmuro

we ściany, wygładzone przez wodę i czas, pełne pofałdowanych krzy

wizn i zagłębień. Wstęgi barw - kremowej, bladożółtej, złotoszarej

i brązowawej - wiły się wzdłuż ścian, nadając atłasowemu kamienio

wi wrażenie głębi i podkreślając jego delikatną fakturę. Ponad mar

murem górowały strome, zniszczone erozją wzniesienia cynobrowych,

czarnych i czekoladowych skał wulkanicznych tak młodych, że słońce

nie zdążyło jeszcze wypalić ich intensywnych barw.

-7-

Kontrasty w budowie Mosaic Canyon były fascynujące. Wypolero

wane marmurowe ściany, jakich nie powstydziłby się żaden zamek, są

siadowały z poszarpanym skalnym rumowiskiem, pozostałością eksplo

zji wulkanicznych z przeszłości. Powyginane, pozałamywane i nachy

lone ku krawędzi wstęgi kamiennych warstw niemal szokowały swą

gładkością. Nieuarzmiony kamień stanowił doskonałe tło dla spokoj

nych linii białego jadeitowego półmiska. Jednak barokowe perły nie do

końca tu pasowały. Podobnie jak misterna rzeźba z kości słoniowej...

- Zrób sam półmisek na tle marmuru. Spróbuj ułożyć barokowe

perły w jednym z tych zagłębień - zadecydowała Reba, wskazując jedną

z wielu nisz, którymi usiany był marmur i które stanowiły naturalne

oparcie dla dłoni i stóp na powierzchni dwu i półmetrowej ściany. -

Wydaje mi się, że kość słoniowa będzie wyglądała lepiej na tle ciem

nej powierzchni i skał wulkanicznych w korycie strumienia.

Asystent fotografa poustawiał jadeit, perły i kość słoniową, popra

wił oświetlenie i odsunął się. Fotograf zerknął przez obiektyw, popra

wił białe parasolki i ekrany odbijające światło i zaczął robić zdjęcia.

Reba przyglądała się cierpliwie. Wiedziała, że nieustannego

wydzierania się na pomocników nic nie uzasadniało. Fotograf była

świetnym fachowcem. Strażnicy zachowywali się tak dyskretnie, jak

tylko mogli. Dwaj agenci ubezpieczeniowi też nie wchodzili jej w drogę,

tak samo jak asystenci i gońcy, którzy bardziej pomagali niż przeszka

dzali. Z wyjątkiem Todda Sinclaira wszyscy robili dokładnie to, co do

nich należało. I, w jakimś sensie, robił to także Todd - taki sam tępy

gbur, jak za życia dziadka.

Cicho szlochając, Reba odwróciła wzrok od pięknych dzieł sztuki,

które Jeremy Bouvier Sinclair zebrał w ciągu całego swojego życia.

Miesiąc nie wystarczył jej, aby oswoić się ze śmiercią Jeremy'ego.

Nawet w wieku osiemdziesięciu lat trzymał się prosto, a jego czujne

oczy zachowały młodzieńcząjasność i bystrość. Mówił wyraźną, ele

gancką francuszczyzną. Wprowadził Rebę w świat, którego sama ni

gdy by nie odkryła.

Pięćdziesiąt lat różnicy nie stanowiło przeszkody w ich wzajem

nych stosunkach. Reba, która nigdy nie poznała swego ojca, obdarzyła

Jeremy'ego dziecięcą miłością. On odwzajemniał to uczucie i odczu

wał rodzicielską dumę i satysfakcję, przyglądając się, jak dorastała,

stając się z czasem wyrafinowaną kolekcjonerką dzieł sztuki. Hojnie

dzielił się z nią rozległą wiedząo szlachetnych kamieniach, ich obróbce

i wytwarzanych z nich dziełach sztuki. Nauczył ją wszystkiego i niczego

w zamian nie oczekiwał. Cieszył się jej zachwytem, gdy udawało im

się znaleźć jakiś wyjątkowy okaz do jego kolekcji.

Gdy nadszedł czas, aby Reba rozpoczęła samodzielne życie w świe

cie, który przed nią otworzył, Jeremy dał jej swoje błogosławieństwo,

Jego przekonanie o jej umiejętnościach, smaku i uczciwości było czymś

niezwykłym, jeśli chodzi o handel dziełami sztuki. W środowisku, w któ

rym zwykła uczciwość stanowiła jedyny atut, poparcie Jeremy'ego było

bezcenną wartością... lecz nie tak dla Reby cennąjak jego miłość.

A teraz nie żył.

- Panno Farrall - powiedział fotograf. - Czy mamy wrócić do wy

lotu kanionu i tam zrobić Zieloną Suitę? Wydaje mi się, że cienie nie

wyjdą dobrze na tle marmuru. Może na tej słonej równinie albo na

wydmach?

-Hej, kochanie! - zawołał Todd, zanim Reba zdążyła odpo

wiedzieć. - Obudź się! Prawnicy odjechali. Nie ma tu nikogo, na kim

mogłabyś zrobić wrażenie swoim wielkim żalem po śmierci starego

kozła.

Reba skierowała na Todda spojrzenie złotobrązowych oczu, jasne

i twarde jak cynamonowej barwy diament, który Jeremy podarował jej

na trzynaste urodziny. Zacisnęła pięść, a pierścionek zamigotał ostro.

Dzisiaj po raz ostatni musiała znosić Todda Sinclaira, ale nie po raz

pierwszy zastanawiała się, jak taki dżentelmen jak Jeremy mógł wy

chować taką kreaturę.

Reba zignorowała Todda i zwróciła się do fotografa:

- Chyba na wydmach będzie najlepiej. - Spojrzała na zegarek. -

Przerwa dla wszystkich. Spotykamy się na wydmach za pół godziny.

Zaczekała, aż ludzie spakują sprzęt, i ruszyła ku wylotowi Mosaic

Canyon. Kiedy ostatnia osoba znikła za załomem marmurowej ściany

kanionu, Rebeka zamknęła oczy i spróbowała powstrzymać napływa

jące łzy. Miała jeszcze wiele do zrobienia. Warunki testamentu Jere-

my'cgo nakazywały sprzedaż kolekcji. Zrobi to, o co prosił. Przyjmie

nawet pięcioprocentową prowizję, a potem przeznaczy pieniądze na

wydanie kolorowego albumu z fotografiami okazów z jego kolekcji.

Ta książka będzie upamiętnieniem jego smaku, hołdem, jaki Reba chcia

ła złożyć osobie Jeremy'ego Bouviera Sinclaira.

Lecz najpierw musi przeżyć ten dzień, tak jak przeżyła wszyst

kie poprzednie od śmierci Jeremy'ego, usiłując nie poddawać się

-9-

narastającej rozpaczy i pustce. Odwróciła się i oparła policzek o mar

murową ścianę, ciesząc się jej chłodem. Nawet w kwietniu suche wia

try w Dolinie Śmierci nie oszczędzały nagich wzgórz, odcinających

się czernią na tle kobaltowego nieba.

Nie chciała tu przyjeżdżać. Już sama nazwa doliny denerwowała ją.

Jednak, kiedy się tu wreszcie znalazła, nie mogła nie zachwycić się tą

dziką, jałową krainą. Brakowało tu roślin, które zakryłyby nieskończe

nie subtelne zróżnicowanie barw i kształtów, wyznaczających przebieg

wydarzeń geologicznych i er. Występowała za to ogromna różnorodność

minerałów, zarówno pospolitych, jak i szlachetnych, a ich zróżnicowa

ne kolory i kształty świadczyły o bogatej przeszłości geologicznej doli

ny. Można tu było spotkać pozostałości po trzęsieniach ziemi, ślady wy

pływów lawy, zalewów morza i jezior, okresów suszy i powodzi erodu-

jących zbocza oraz wypiętrzeń gór. A wszystko to zostało zapisane na

twardej powierzchni ziemi.

Ta kraina istniała od tak dawna, a ludzkie życie było krótkie jak

okruch złotego kurzu, niesiony przez niespokojny wiatr.

Reba usłyszała kroki i odwróciła się, rozgniewana, że ktoś zakłóca

jej samotność. Drogą wzdłuż strumienia szedł w jej kierunku Todd Sinc

lair. Jego miejskie buty i spacerowy krok nie pasowały do pierwotne

go krajobrazu.

- Czego chcesz? - zapytała ostro.

- Tego samego, co dałaś staremu Jeremy'cmu — odpowiedział Todd,

starając się jak najszybciej zmniejszyć dystans pomiędzy nimi.

Kamyki zachrzęściły pod jego stopami, grożąc potknięciem. Za

klął i zwolnił nieco. Reba krzyknęła krzywiąc się z obrzydzenia i usi

łowała go ominąć. Todd zagrodził jej drogę.

- No dalej, kochanie - powiedział z uśmiechem i wyciągnął rękę.

Wszyscy sobie poszli. Nie ma potrzeby udawać, że tak bardzo tego nie

chcesz.

Cofnęła się z kocią zwinnością, lecz Todd przyparł jądo marmuro

wej ściany. Spojrzała na niego i poczuła mdłości. Był wysoki, ciemno

włosy, przystojny i bogaty. Wyglądał jak prawdziwy książę. A prze

cież równie dobrze mogłaby pocałować żabę.

- Przestanę być uprzejma, Todd. Dosyć mam wysłuchiwania two

ich dwuznacznych aluzji i „przypadkowego" obłapywania. Chcę, abyś

trzymał się ode mnie z daleka. Czy jest to wystarczająco jasne, czy też

wolałbyś usłyszeć to od swojego prawnika?

-10-

Lowell Elizabeth - Sen zaklęty w krysztale.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: