Nora Roberts
Amanda
PROLOG
Bar Harbor, 8 czerwca 1913
Po południu wybrałam się na urwisko. Dzień, pierwszy dzień po naszym powrocie do Towers, był słoneczny i ciepły, a łoskot fał rozbijających się o skały brzmiał tak samo jak przed dziesięcioma długimi miesiącami. Na błękitnozielonej wodzie kołysała się łódka rybacka, obok niej przemknęła żaglówka. Na pozór wszystko było tak jak wtedy, a jednak zaszła zmiana, od której niebo spochmurniało, a moją duszę okryła ciemna mgła.
Nie było go tam.
Nie powinnam marzyć, że znów go spotkam w tym samym miejscu, gdzie widywałam go w zeszłym roku, że znów zobaczę, jak maluje, ociera pędzel o płótno, jakby się fechtował Nie powinnam wyobrażać sobie, jak się odwraca od sztalug i patrzy na mnie swoimi przenikliwymi, zielonymi oczami. Mój Boże, nie powinnam wyczekiwać jego uśmiechu, jego pierwszych słów!
A jednak wyczekiwałam i marzyłam o tym.
Z dudniącym sercem wyszłam z domu i pobiegłam przez trawnik, przez ogród, w dół po zboczu.
Urwisko wyglądało tak samo jak przed rokiem. Wysokie, dumne skały wbijały się w czyste letnie niebo. Morze było prawie nieruchome i odbijało błękit nieba tak, że czułam się jakby zamknięta we wnętrzu błękitnej kuli. Spod moich stóp staczały się kamienie i wpadały w syczące, rozbijające się o podnóże urwiska fale. Za mną wznosiły się wieże letniego domu, domu mojego męża, aroganckie... i jakże piękne.
Jakie to dziwne, że kochałam dom, w którym czułam się tak nieszczęśliwa!
Musiałam sobie przypominać, że nazywam się Bianca Calhoun i jestem żoną Fergusa Calhouna, szczęśliwą matką Colleen, Ethana i Seana, szanowaną kobietą, obowiązkową żoną i oddaną matką. Moje małżeństwo nie jest przepełnione uczuciem, ale to nie zmienia sensu przysiąg, które składałam. W moim życiu nie ma miejsca na romantyczne fantazje i grzeszne marzenia.
Mimo wszystko stałam i czekałam, lecz on się nie pojawił. Christian, kochanek mojego serca, nie przyszedł. Może już nie ma go na wyspie. Może spakował pędzle i płótna, zostawił swój domek i pojechał malować jakieś inne morze, jakieś inne niebo, inne chmury...
Dobrze wiedziałam, że tak byłoby najlepiej. Odkąd spotkałam go zeszłego lata, nie upłynęła godzina, w której bym o nim nie pomyślała... mam jednak męża, którego szanuję, i troje dzieci, które kocham bardziej niż własne życie. To im muszę pozostać Wierna, a nie wspomnieniom czegoś, co nigdy nie istniało. I nigdy nie mogłoby zaistnieć.
Słońce zachodzi. Siedzę tu i piszę, przy oknie mojej wieży. Wkrótce będę musiała zejść na dół I pomóc niani ułożyć dzieci do snu. Mały Sean lak bardzo urósł, że zaczyna już stawać na nóżki. Niedługo będzie biegał tak szybko jak Ethan. Colleen, czteroletnia dama, chce mieć nową różową sukienkę.
To o nich muszę myśleć, o moich dzieciach, moich skarbach, a nie o Christianie.
Dzisiejsza noc będzie spokojna, jak niestety rzadko kiedy zdarza się na wyspie Mount Desert. Fergus wspominał już o wielkim przyjęciu z tańcami, jakie chce wydać w przyszłym tygodniu. Muszę...
On tam jest! Na dole, pod urwiskiem. Z tej odległości, w zmierzchającym świetle, przypomina cień, ale wiem, że to on. Wstałam, przyłożyłam dłoń do szyby i wiedziałam na pewno, że patrzy w górę i gorączkowo szuka mnie wzrokiem. Choć to zupełnie niemożliwe, mogłabym przysiąc, że słyszę, jak woła mnie po imieniu.
Bianca.
ROZDZIAŁ PIERWSZY
Był jak potężna, umięśniona ściana, odziana w dżinsy. Gdy na niego wpadła, poczuła, że całe powietrze uciekło jej z płuc, a paczki wysunęły się z rąk. Spieszyła się, więc nawet nie spojrzała na niego, tylko od razu pochyliła się, by pozbierać rozsypane rzeczy. Mógłby trochę uważać, jak chodzi!
Miała ochotę rzucić mu ostrą uwagę, ale gdy jej wzrok zatrzymał się na zdartych podeszwach jego butów, natychmiast ugryzła się w język. Przyklękła obok butiku, z którego właśnie wyszła, i sięgnęła po rozrzucone paczki.
– Pozwól, że ci pomogę, skarbie.
Powolna, przeciągła intonacja z południowego zachodu natychmiast ją zdenerwowała. Miała jeszcze milion rzeczy do załatwienia i w jej planach nie było punktu, który przewidywałby, że będzie siedzieć z jakimś turystą na chodniku.
– Nie trzeba, mam już wszystko – mruknęła z niechęcią, pochylając głowę tak, że sięgające podbródka włosy zasłoniły jej twarz. Wszystko ją dzisiaj wyprowadzało z równowagi.
– To za wiele pakunków jak na jedną osobę.
– Dziękuję, poradzę sobie – powtórzyła, wyciągając rękę po jeszcze jedną paczkę. Jej niczym nie zrażony pomocnik uczynił to samo. Przez chwilę każde z nich ciągnęło pakunek w swoją stronę, aż w końcu zawartość rozsypała się po chodniku.
– Ooo, jakie to ładne! – rzekł z uznaniem mężczyzna, podnosząc z ziemi skrawek czerwonego Jedwabiu, który udawał nocną koszulę.
Amanda wyrwała mu szmatkę z ręki i wepchnęła do jednej z toreb. Odgarnęła włosy z twarzy i dopiero teraz przyjrzała się intruzowi. Do tej pory widziała jedynie kowbojskie buty i błękitne dżinsy. Było go jednak znacznie więcej. Miał potężne ramiona i wielkie dłonie... a także usta, pomyślała złośliwie. W tej chwili te usta śmiały się do niej szeroko i szczerze. W innych okolicznościach ten uśmiech mógłby jej się wydać atrakcyjny, ale teraz postanowiła odczuwać tylko niechęć.
Co prawda twarz też nie była zla. Wystające kości policzkowe, zielone oczy i mocna opalenizna, a także rudawe włosy, wijące się uroczo nad kołnierzykiem koszuli... No cóż, wszystko byłoby w porządku, gdyby ten mężczyzna nie stanął jej na drodze.
– Śpieszę się – poinformowała go.
– Zauważyłem. Wyglądała pani, jakby pędziła do pożaru.
– Gdyby w porę się pan odsunął – zaczęła, ale po chwili zrezygnowała ze sprzeczki. Nie miała na to czasu. – Mniejsza o to – mruknęła i podniosła się, tym razem mocno ściskając paczki w rękach. – Przepraszam.
– Chwileczkę – rzeki mężczyzna, również szybko wstając.
Czekała, aż się podniesie, niecierpliwie postukując butem o chodnik. Była wysoka i przywykła patrzeć mężczyznom prosto w oczy, ale tym razem musiała zadrzeć głowę do góry.
– Co takiego? – zapytała niecierpliwie.
– Mogę panią podwieźć do tego pożaru.
– To nie jest konieczne – odrzekła, obrzucając go i lodowatym spojrzeniem.
Mężczyzna przytrzymał wysuwającą się jej z ręki paczkę.
– Zdaje się, że przydałaby się pani niewielka pomoc.
– Dziękuję bardzo, ale sama potrafię dotrzeć tam, gdzie chcę.
Ani przez chwilę w to nie wątpił.
– W takim razie może pani mogłaby pomóc mnie – uśmiechnął się. Podobały mu się jej włosy, które ciągle opadały na twarz, ona zaś odsuwała je dmuchnięciem. – Przyjechałem tu dopiero dzisiaj rano – powiedział, zatrzymując wzrok na jej twarzy. – Może mogłaby mi pani podsunąć jakiś pomysł... nie bardzo wiem, co ze sobą zrobić.
Owszem, miała na podorędziu kilka świetnych rozwiązań, bowiem pasjami organizowała czas samotnym facetom.
– Może pan pójść do izby handlowej – mruknęła i zamierzała odejść, ale poczuła jego rękę na swoim ramieniu. – Posłuchaj, kowboju, nie wiem, jakie zwyczaje panują w Tucson...
– W Oklahoma City – poprawił ją.
– Wszystko jedno. W każdym razie tutaj policja niechętnie patrzy na typków, którzy zaczepiają kobiety na ulicy.
– Naprawdę?
– Naprawdę.
– W takim razie muszę uważać, co robię, bo planuję zatrzymać się tu na jakiś czas.
– Przyślę panu ulotkę z informacjami. A teraz przepraszam.
– Jeszcze jedna sprawa – rzekł, unosząc wysoko czarne majtki haftowane w czerwone róże. – Zdaje się, że pani o czymś zapomniała.
Wyrwała mu majtki z ręki i wetknęła do kieszeni.
– Miło mi było panią poznać – zawołał za nią i roześmiał się donośnie, gdy jeszcze bardziej przyśpieszyła kroku.
W dwadzieścia minut później Amanda zgarnęła paczki z tylnego siedzenia samochodu i podtrzymując je podbródkiem, zamknęła drzwi nogą. Za dużo miała na głowie. Za jej plecami wznosił się dom, czyli szare kamienne wieże, fantazyjne mansardki i zapadające się tarasy. Dom i rodzina – te dwie rzeczy Amanda kochała najbardziej na świecie.
Wbiegła na schodki, omijając spróchniałą deskę, i z trudem uwolniła jedną rękę, by otworzyć drzwi.
– Ciociu Coco! – zawołała, wchodząc do holu. Czarny szczeniak zbiegł z góry na jej powitanie, ale na trzecim schodku od dołu potknął się, potoczył i upadł, rozpłaszczywszy się na orzechowej podłodze.
– Tym razem prawie ci się udało, Fred! – ucieszyła się Amanda.
Zadowolony pies tańczył wokół jej nóg.
– Już idę – rozległ się głos ciotki i Cordelia Calhoun McPike pojawiła się w holu. Swoim zwyczajem przystanęła na moment przed lustrem, by sprawdzić, czy dobrze jej w nowym kolorze włosów Tym razem był to odcień o nazwie Księżycowy Blond. Pod poplamionym białym fartuchem ciocia miała płócienne spodnie w kolorze brzoskwini. – Byłam w kuchni – wyjaśniła. – Dziś wieczorem będziemy testować mój nowy przepis na cannelloni (Cannelloni (wł.) – makaron w postaci grubych rurek, wypełnionych różnego rodzaju farszem).
– Czy CC. jest w domu?
– Och, nie. Jest w warsztacie. Naprawia jakieś ramiona. Nie mam pojęcia, gdzie w samochodzie są ramiona.
– To świetnie – ucieszyła się Amanda. Chodź na górę, pokażę ci, co kupiłam.
– Wygląda na to, że wyczyściłaś kilka sklepów. Pomogę ci – powiedziała Coco. Pochwyciła dwie torby i poszła na górę za siostrzenicą.
– Świetnie się bawiłam na tych zakupach.
– Przecież nie cierpisz chodzić na zakupy – zdziwiła się Coco.
– Owszem, dla siebie, ale to było co innego. Mimo wszystko zabrało mi to więcej czasu, niż sądziłam, i już się bałam, że nie zdążę tego schować, zanim CC. wróci do domu. – Weszła do swojego pokoju i rzuciła wszystkie paczki na wielkie łóżko z baldachimem. – A potem jakiś idiota wpadł na mnie i wytrącił mi wszystkie torby z rąk. I jeszcze, wyobraź sobie, do tego był na tyle bezczelny, że próbował mnie podrywać!
– Naprawdę? – ożywiła się Coco, wiecznie spragniona romansów. – A czy był przystojny?
– Jeśli komuś się podoba typ Dzikiego Billa Hickoka. W każdym razie z miejsca go odstawiłam – mruknęła Amanda, wykazując całkowity brak zainteresowania, i pochyliła się nad torbami. Fred dwukrotnie bez powodzenia próbował wskoczyć na łóżko, aż wreszcie zrezygnował i przysiadł na dywaniku.
– Znalazłam piękne ozdoby dla panny młodej mówiła Amanda, wyjmując z torby srebrne dzwonki, papierowe łabędzie i baloniki. – Bardzo mi się podoba ta parasolka. Może nie jest w stylu CC, ale pomyślałam, że powiesimy ją nad... – Podniosła wzrok na ciotkę i westchnęła ciężko. – Ciociu Coco, bardzo cię proszę, tylko nie zaczynaj znowu płakać!
Coco pociągnęła nosem i wyjęła z kieszeni fartucha haftowaną chusteczkę.
– Nic na to nie poradzę, w końcu CC jest najmłodsza w rodzinie. Najmłodsza z moich czterech małych dziewczynek.
– Żadnej z nas już nie można nazwać małą – obruszyła się Amanda.
– Dla mnie nadal jesteście dziećmi, tak samo jak wtedy, gdy zginęli wasi rodzice –powiedziała Coco, umiejętnie ocierając oczy tak, by nie rozmazać tuszu do rzęs. – Za każdym razem, gdy pomyślę o tym ślubie, łzy same napływają mi do oczu. Wiesz, jak bardzo lubię Trentona, i wiem, że oni do siebie doskonale pasują, ale to wszystko stało się tak szybko...
– Nie musisz mi tego mówić – uśmiechnęła się Amanda. – Ledwie udało mi się wszystko zorganizować. Jak można przygotować wesele w trzy tygodnie? Nie mam pojęcia, do czego im się tak śpieszy. Lepiej by zrobili, gdyby wyjechali do Las Vegas i tam wzięli ślub.
– Co ty opowiadasz! – oburzyła się Coco. – Nigdy bym im tego nie wybaczyła! A jeśli ty sama miałabyś ochotę zrobić coś takiego, gdy już nadejdzie twój czas, to radzę ci jeszcze raz dobrze się zastanowić!
– Mój czas nie nadejdzie tak szybko, o ile w ogóle nadejdzie – wzruszyła ramionami Amanda. – Mężczyźni znajdują się na samym dole mojej listy priorytetów.
– Ach, te twoje listy – zniecierpliwiła się Coco. – Coś ci powiem, Amando. Miłość jest jedyną rzeczą, której nie można z góry zaplanować. Twoja siostra z pewnością nie planowała, że się zakocha, i sama popatrz, co się dzieje. Musi wciskać przymiarki ślubnej sukni między naprawę chłodnicy i paska klinowego. Twój czas może nadejść szybciej, niż myślisz. Dopiero dzisiaj rano patrzyłam w fusy od herbaty...
– Och, ciociu Coco – jęknęła Amanda. – Tylko nie fusy od herbaty!
Ciotka wyprostowała się z godnością.
– Zauważyłam tam kilka niezmiernie ciekawych rzeczy. Sądziłabym, że po naszym ostatnim seansie powinnaś okazywać mniej sceptycyzmu.
– Może rzeczywiście zdarzyło się wtedy coś dziwnego, ale...
– Ale co?
Amanda wzruszyła ramionami.
– No dobrze, coś się wtedy rzeczywiście stało. CC. miała wizję szmaragdowego naszyjnika prababci Bianki, a wszyscy, którzy przy tym byli, czuli coś... obecność kogoś, lub czegoś, w wieży Bianki.
– Aha!
– Ale to jeszcze nie znaczy, że mam zacząć wpatrywać się w kryształowe kule.
– Mandy, ty zawsze jesteś zbyt dosłowna. Nie mam pojęcia, po kim to odziedziczyłaś... może po mojej ciotce Colleen? Fred, nie gryź tej irlandzkiej koronki – powiedziała Coco, widząc, że pies zabiera się do przeżuwania frędzli narzuty na łóżku Amandy. – Wracając jednak do fusów od herbaty. Dziś rano zobaczyłam w nich mężczyznę.
Amanda wstała i schowała ozdoby w szafie.
– Rozumiem. Widziałaś mężczyznę w swojej filiżance z herbatą.
– Wiesz przecież, że to niezupełnie tak. Otóż widziałam mężczyznę i odniosłam silne wrażenie, że on jest gdzieś bardzo blisko.
– Może to hydraulik. Czekamy na niego już od dawna.
– Nie, to nie był hydraulik. Ten mężczyzna jest w pobliżu, ale on nie pochodzi z wyspy. – Coco patrzyła przed siebie rozproszonym spojrzeniem. – Pochodzi z dość daleka i odegra dużą rolę w naszym życiu. Jestem absolutnie pewna, że stanie się kimś bardzo ważnym dla jednej z was.
– Lilah może go sobie wziąć – stwierdziła Aman da natychmiast. – A właściwie, to gdzie ona teraz jest?
– Była umówiona z kimś po pracy. Jakiś Rod czy Tod, a może Dominik.
– Jak zwykle – prychnęła Amanda, starannie wieszając kurtkę w szafie. – Miałyśmy przeglądać razem papiery. Wiedziała, że liczę na jej pomoc. Musimy znaleźć jakąś wskazówkę, gdzie są ukryte szmaragdy.
– Znajdziemy je, skarbie – powiedziała Coco, przeglądając zawartość kolejnych paczek. – Gdy nadejdzie właściwy czas. Bianca chce, żebyśmy je znalazły. Wierzę, że wkrótce naprowadzi nas na następny ślad.
Amanda tylko wzruszyła ramionami.
– Bianca mogła ukryć te szmaragdy wszędzie. Potrzebujemy czegoś więcej niż ślepa wiara i mistyczne wizje.
Szmaragdy Calhounów podobno były warte majątek, ale Amandy nie obchodziły pieniądze. Gdy Trent, narzeczony jej siostry, podpisał umowę kupna Towers, stara legenda przedostała się do wiadomości publicznej i od tego czasu uporządkowane życie Amandy legło w gruzach, bo wraz z reporterami w codzienność rodziny Calhounów wkroczył chaos.
Legenda była wdzięcznym tematem dla prasy. Na początku drugiej dekady dwudziestego wieku, gdy Bar Harbor stało się modną miejscowością wypoczynkową, Fergus Calhoun zbudował Towers jako letni dom dla swej rodziny. W tej rezydencji, położonej na urwisku nad Zatoką Francuza, spędzał wraz ze swą żoną Bianca i trojgiem dzieci wakacje urozmaicane licznymi przyjęciami dla znajomych I wspólników w interesach.
Tutaj Bianca poznała młodego artystę i z wzajemnością zakochała się w nim. Od tej chwili żyła rozdarta między porywami serca a poczuciem obowiązku. Jej małżeństwo, zaaranżowane przez rodziców, od początku było zimne. Idąc za głosem serca, chciała porzucić męża i spakowała kuferek ze skarbami, gdzie między innymi włożyła szmaragdowy naszyjnik, który dostała od Fergusa po urodzeniu ich drugiego dziecka, a pierwszego syna. Dalsze losy naszyjnika były tajemnicą. Legenda mówiła, że Bianca, ogarnięta poczuciem winy i rozpaczy, rzuciła się w dół z okna wieży.
Teraz, po osiemdziesięciu latach, zainteresowanie naszyjnikiem zostało rozbudzone na nowo. Siostry Calhoun przetrząsały nagromadzone przez dziesiątki lat papiery, szukając w nich jakiejś wskazówki, a reporterzy i poszukiwacze skarbów stali się stałym elementem w ich codziennym życiu.
Amanda była zdania, że zarówno skarb, jak i legenda są prywatną własnością rodziny, i dlatego zależało jej na jak najszybszym odnalezieniu naszyjnika. Była pewna, że gdy już zagadka zostanie rozwiązana, zainteresowanie prasy ich rodziną szybko zblednie.
– Kiedy wraca Trent? – zapytała ciotki.
– Niedługo – westchnęła Coco – gdy tylko pozałatwia wszystkie swoje sprawy w Bostonie. Nie wytrzyma długo bez CC. Zaraz po rozpoczęciu remontu zachodniego skrzydła domu pojadą w podróż poślubną. Miodowy miesiąc... – szepnęła Coco ze łzami w oczach.
– Ciociu, nie zaczynaj odnowa, tylko pomyśl, ile zabawy będziesz miała z przyjęciem weselnym. To dla ciebie świetny trening. Za rok o tej porze będziesz już szefem kuchni w Towers, najbardziej domowym ze wszystkich hoteli St. Jamesów.
– A widzisz! – powiedziała Coco z dumą, klepiąc się po piersi.
Ktoś zastukał do drzwi i Fred zareagował głośnym wyciem.
– Zostań tutaj, ciociu, ja otworzę! – zawołała Amanda i poszła na dół. Fred podbiegł do niej i zaczął plątać się pod nogami, aż w pewnej chwili rozpłaszczył się na podłodze. Amanda roześmiała się i wzięła go na ręce. Z psem przytulonym do policzka uchyliła drzwi.
– To pan!
Na dźwięk oburzenia w jej głosie Fred zaczął skamleć, a mężczyzna stojący za progiem uśmiechnął się szeroko.
– Ten świat jest bardzo mały – rzekł przeciągle, z tym samym powolnym akcentem, który słyszała już tego dnia, klęcząc na chodniku. – Coraz bardziej mi się to podoba.
– Szedł pan za mną!
– Nie, proszę pani, choć to chyba nie byłby najgorszy pomysł. Nazywam się O'Riley. Sloan O’Riley.
– Nic mnie nie obchodzi, jak pan się nazywa. Niech pan stad idzie – rzekła Amanda i chciała trzasnąć mu drzwi przed nosem, on jednak wsunął dłoń w szczelinę.
– Natomiast to nie byłoby, jak sądzę, najlepszym pomysłem. Przyjechałem z daleka, żeby obejrzeć ten dom.
Amanda złowieszczo przymrużyła ciemnoniebieskie oczy.
– Naprawdę? Coś panu powiem. To jest prywatny dom i nic mnie nie obchodzi, co pan czytał w gazetach ani jak bardzo zależy panu na odnalezieniu szmaragdów. To nie jest Wyspa Skarbów i mam już dość ludzi, którym wydaje się, że mogą tu po prostu zapukać albo nocą zakraść się do ogrodu z łopatą w garści.
Sloan cierpliwie przeczekał tę tyradę. Amanda wyglądała naprawdę prześlicznie. Była wysoka i dość szczupła, ale tam, gdzie trzeba, ciało miała ładnie zaokrąglone. Wyglądała tak, jakby potrafda ciężko pracować przez cały dzień, a potem świetnie się bawić do rana. Wprost emanowała energią. Jej podbródek świadczy o uporze, pomyślał z aprobatą... a do tego ma duże niebieskie oczy i ładne usta.
– Czy to już wszystko? – zapytał łagodnie, gdy przerwała tyradę, by zaczerpnąć oddechu.
– Nie, i jeśli natychmiast się pan stąd nie wyniesie, to wypuszczę na pana psy!
Fred jak na hasło wyskoczył z jej ramion i ze zjeżoną sierścią wyszczerzył zęby.
– Wygląda bardzo groźnie – skomentował Sloan i wyciągnął do szczeniaka rękę, a zdrajca Fred powąchał ją i zaczął radośnie machać ogonem. W rewanżu Sloan podrapał go za uchem. – No tak, rzeczywiście, ma tu pani niezwykle niebezpieczne zwierzę.
Amanda oparła ręce na biodrach.
– Dość tego, bo pójdę po broń!
– Kto to jest, Amando? – zawołała Coco, schodząc na dół. Na widok Sloana natychmiast odezwa ta się w niej wrodzona próżność i poplamiony fartuch gdzieś zniknął.
– Dzień dobry – uśmiechnęła się słodko, wyciągając rękę. – Jestem Cordelia McPike.
– Bardzo mi miło, proszę pani – skłonił się uprzejmie Sloan, podnosząc jej dłoń do ust. –Mówiłem właśnie siostrze pani...
Coco zaśmiała się z zachwytem.
– Och, Amanda nie jest moją siostrą, tylko siostrzenicą! Trzecią córką mojego nieżyjącego brata. To prawda, był znacznie ode mnie starszy...
– W takim razie najmocniej przepraszam za pomyłkę.
– Ciociu Coco, ten debil najpierw przewrócił mnie przed butikiem, a potem przyszedł za mną do domu! Próbuje po prostu wkręcić się do środka, bo jak ci wszyscy imbecyle, szuka naszyjnika!
– Ależ Mandy, chyba zbyt pochopnie wyciągasz wnioski!
– Trudno temu zaprzeczyć – powiedział Sloan powoli, kiwając głową. – Pani siostrzenica i ja rzeczywiście zderzyliśmy się na ulicy, bo nie zdążyłem w porę odsunąć się na bok. I prawdą jest również to, że próbuję dostać się do tego domu.
– Rozumiem – westchnęła Coco, rozdarta między nadzieją a wątpliwościami – Bardzo mi przykro, ale raczej nie możemy pana zaprosić do środka. Widzi pan, jesteśmy bardzo zajęte przed ślubem... – Sloan szybko przeniósł wzrok na Amandę.
– Wychodzi pani za mąż?
– Moja siostra – wyjaśniła niechętnie. – Ale to nie pana sprawa. Czy mógłby pan już zostawić nas same?
– Nie chciałbym w niczym przeszkadzać, więc już sobie pójdę. Byłbym tylko wdzięczny, gdyby powiedziały panie Trentowi, że O'Riley już przyjechał.
– O'Riley? – powtórzyła Coco z osłupieniem.
– Boże drogi, to pan O’Riley? Ależ proszę wejść! Ogromnie pana przepraszam!
– Ciociu Coco...
– Amando, to jest pan O’Riley!
– Wiem, ale dlaczego wpuszczasz go do domu?
– Przecież to jest ten pan O’Riley! – powtórzyła Coco z naciskiem. – Ten, do którego Trenton dzwonił dzisiaj rano! Nie pamiętasz... no oczywiście, nie możesz pamiętać, bo zapomniałam ci o tym powiedzieć. – Coco w zmieszaniu przyłożyła dłonie do policzków. – To okropne, że tak długo trzymamy pana w drzwiach!
– Proszę się tym nie przejmować – rzekł Sloan. – Rozumiem, dlaczego tak się stało.
Amanda wciąż trzymała rękę na klamce, gotowa w każdej chwili wypchnąć intruza za drzwi, gdyby zaszła taka potrzeba.
– Kim jest pan O’Riley i dlaczego Trent do niego dzwonił?
– Pan O'Riley jest architektem – wyjaśniła Coco, promieniejąc.
Amanda przymrużyła oczy i obrzuciła nieznajomego taksującym spojrzeniem, od czubków kowbojskich butów aż po potargane włosy.
– To jest architekt? – powtórzyła z wyraźnym powątpiewaniem.
– Nasz architekt. Pan O'Riley będzie nadzorował remont domu. Będziemy razem pracować. Pan O’Riley...
– Sloan wtrącił.
– Sloan – powtórzyła Coco, trzepocząc rzęsami. – Będziemy razem pracować przez dość długi czas.
– To fantastycznie – oświadczyła Amanda lodowatym tonem i zatrzasnęła drzwi.
Sloan zahaczył kciuki o szlufki spodni i uśmiechnął się do niej szeroko.
– Ja też tak uważam.
ROZDZIAŁ DRUGI
Coco w końcu oprzytomniała.
– Zachowujemy się okropnie. Trzymamy cię w korytarzu. Proszę, wejdź dalej i usiądź. Napijesz się czegoś? Kawy, herbaty?
– Piwa prosto z butelki – wymamrotała speszona i wściekła Amanda.
Trafiony – uśmiechnął się do niej Sloan. Coco wprowadziła gościa do saloniku, żałując, że nie ma już czasu, by odświeżyć kwiaty w wazonie i wy trzepać poduszki.
– Piwo? Mam w lodówce piwo, bo używam go do przyrządzania krewetek na ostro. Amando, zajmij się gościem, dobrze?
– Oczywiście, dlaczego by nie? – mruknęła i tłumiąc niechęć, wskazała Sloanowi fotel, a sama usiadła naprzeciwko niego. – Chyba powinnam cię przeprosić.
Sloan wyciągnął rękę i pogłaskał Freda.
– A za co?
– Gdybym wiedziała, po co tu przyjechałeś, nie zachowywałabym się tak nieuprzejmie.
– Aha – rzekł Sloan z namysłem, patrząc na nią uważnie.
Po dziesięciu sekundach milczenia Amanda dodała:
– Jednak moja pomyłka była zupełnie zrozumiała.
– Skoro tak twierdzisz... A co to właściwie za szmaragdy, których rzekomo miałem poszukiwać?
– Szmaragdy Calhounów – wzruszyła ramionami dziewczyna, jakby to było oczywiste, ale gdy Sloan tylko pytająco uniósł brwi, dodała tytułem wyjaśnienia: – Szmaragdowy naszyjnik mojej prababci. Pisali o tym w gazetach.
– Ostatnio nie czytałem gazet, bo byłem w Budapeszcie – odrzekł Sloan i wyciągnął z kieszeni długie, cienkie cygaro. – Czy mogę?
– Proszę bardzo – zgodziła się Amanda i przyniosła mu popielniczkę. Sloan z przyjemnością obserwował jej energiczne ruchy. – Jestem zdziwiona, że Trent nic ci o tym nie wspominał.
Sloan bez pośpiechu zapalił cygaro i wypuścił z ust wielki kłąb dymu. Jego uważny wzrok wędrował po pokoju, nie pomijając żadnego szczegółu. Zauważył wiekową zapadniętą sofę, lśniące kryształy Baccarata, stare, eleganckie stiuki i łuszczącą się farbę.
– Trent przysłał mi telegram. Napisał o swoich planach i prosił, żebym zajął się renowacją tej rezydencji.
– I zgodziłeś się na to, chociaż wcześniej nie widziałeś...
hglodzinski