03.TOMEK NA WOJENNEJ SCIEŻCE.pdf

ALFRED SZKLARSKI

Tomek na Wojennej Ścieżce

NIEOCZEKIWANY NAPAD

Ognisto-krwisty mustang drugimi susami pędził przez rozległą prerie. Jeździec siedzący na

nim pochylił się nisko do przodu, aby obszernym rondem wyszywanego srebrem sombrera

osłonić twarz przed smagnięciami wiatru. Półdziki szlachetny rumak z nieokiełznaną pasją

przeskakiwał pojawiające się na jego drodze kolczaste kaktusy, zręcznie omijał wykroty i

gnał przed siebie, brzuchem po purpurowej szałwi porastającej szeroką równinę wiatru upajał

jeźdźca i wierzchowca.. Długo mknął wlokąc za sobą po stepie wydłużony cień.

Zaraz człowiek uniósł głowę. Wydal okrzyk radości, a następnie ostro ściągnął cugle

wierzchowca. Musiał posiadać niezwykłą zręczność i siłę, gdyż osadzony na miejscu mustang

czterema kopytami zarył się w ziemie. Przez krótka chwilę okazywał niezadowolenie;

przysiadł na zadzie, stawał dęba, lecz wprawne dłonie jeźdźca szybko zmusiły go do

posłuszeństwa.

Młody człowiek lewą ręką zsunął do tyłu filcowy kapelusz o szerokich kresach, który

opadł mu na plecy, zawisając na rzemieniu przełożonym pod brodą. W ogorzałej od słońca

twarzy błysnęły wesołe, jasne oczy. Teraz z większym prawdopodobieństwem można było

ocenić jego wiek. Mógł mieć około szesnastu lub siedemnastu lat, chociaż z postawy

wyglądał na dziewiętnaście. Wrażenie to wywoływały jego szerokie bary, wysoki wzrost oraz

wyrobione mięśnie, uwydatniające się pod obcisłą, barwną koszulą flanelową.

Jeździec uspokoił rumaka, po czym z uwagą spojrzał przed siebie na południe, gdzie wśród

grupy poszarpanych skal wystrzelała ku niebu dość wysoka góra — cel jego porannej

wycieczki. Wznosiła się na samym pograniczu Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej i

Meksyku. Z jej właśnie szczytu zamierzał przyjrzeć się bliżej meksykańskiej ziemi, której

północne rubieże, ze względu na częste napady rabunkowe i utarczki zbrojne, zwano

“wiecznie płonącą granicą”.

Z miejsca, w którym zatrzymał się jeździec, można było dokładnie odróżnić linie załomów

na stokach góry. Wyraziście też rysowały się potężne kaktusy, pokaźniejsze krzewy szałwi

oraz głazy zalegające sam wierzchołek.

Mimo to chłopiec nie dal się zwieść wzrokowemu zbudzeniu, któremu łatwo ulec przy

ocenianiu odległości w nadzwyczaj przejrzystym powietrzu stepowym. Góra oddalona była

od niego jeszcze o trzy lub cztery kilometry, postanowił wiec zwolnić tempo jazdy, aby

zachować siły rumaka na drogę powrotna Lekko dotknął szyi mustanga, pół-dziki

wierzchowiec posłusznie ruszył stępa.

Chłopiec bacznie rozglądał się po okolicy. Bliskość Meksyku budziła w nim niezwykłą

ostrożność. Nie mógł lekceważyć słów doświadczonego szeryfa Alana, wyraźnie

ostrzegającego, iż na pograniczu stale należy mieć się na baczności. Chociaż pomiędzy

obydwoma państwami już od wielu lat panowały pokojowe stosunki, zbrojne oddziały,

złożone z Meksykanów i Indian meksykańskich, często przemykały się na stronę

amerykańska w celu zagarnięcia stada bydła lub owiec, a czasem wzięcia do niewoli dzieci,

które potem przymusowo zatrudniano na ranczo. Te lokalne najazdy niespokojnych sąsiadów

pobudzały Amerykanów i Indian przebywających w nadgranicznych rezerwatach 1 [ 1 Rezerwaty

— terytoria wydzielane przez europejskich kolonizatorów krajowcom w Ameryce Północnej i Południowej, w

Afryce i Australii. W Stanach Zjednoczonych proces wypierania Indian z terenów wschodnich, najbardziej

urodzajnych, zapoczątkowany został na przełomie XVIII i XIX w. Prezydent Jefferson postulował usunięcie

wszystkich Indian z terenów na wschód od Missisipi, a jego następcy prowadzili podobną politykę. W 1763 r.

Kongres zatwierdził wreszcie utworzenie Indiańskiego Kraju (Indian Territory), obejmującego tereny

dzisiejszych stanów Oklahoma, Kansas, Nebraska, Dakota Północna i Południowa. Na mocy tej ustawy obszary

na zachód od Missisipi miały być oddane na wieki pięciu tzw. cywilizowanym narodom; Czikasawom,

Czirokezom, Kri, Seminolom i Czoktawcom. Przymusowe przenoszenie Indian pół-osiadłych. rolniczych na

obszary często wrogich im plemion koczowniczo-myśliwskich powodowało ostre walki między plemienne i

przyniosło wiele ofiar. W Traverse des Sioux w 1851 r. wymuszono na Saniee Dakotach zrzeczenie się części

ziem. W tym samym czasie w Forcie La Ramie plemiona Równin Wewnętrznych pod naciskiem rządu

przyrzekły nie napadać na emigrantów na Szlaku Oregoriskim i uznały prawo rządu do budowania dróg i fortów

wzdłuż Szlaku w Indiańskim Kraju. Po tym złamaniu zasady nienaruszalności Kraju szybko następowały dalsze

ograniczenia popierane użyciem siły. Coraz mniej ziemi zostawiano Indianom, aż w 1907 r. wszystkie plemiona

osadzono w rezerwatach. ] do odwetu, a nieraz nawet do zaczepnych kroków. Trwała tu więc

ustawiczna walka podjazdowa, w której nie brak było krwawych ofiar.

Młody Polak, Tomek Wilmowski — on to bowiem byt owym samotnym jeźdźcem — nie

lękał się niebezpieczeństw. Nie lubił jednak lekkomyślnie narażać się na nie, ponieważ

doświadczenie nabyte podczas włóczęgi po świecie uczyniło go roztropnym i rozważnym.

Tomek zaledwie od tygodnia przebywał w Nowym Meksyku 2 [ 2 Nowy Meksyk — kraina Indian.

Ziemia odkryta w 1539 r. przez Marcowa de Niza i badana przez ekspedycję Coronada. Po 1821 r. Nowy

Meksyk słał się prowincja niepodległego Meksyku. Na mocy traktatu Guadalupe Hidalgo z 1848 r., kończącego

wojnę Meksyku ze Stanami Zjednoczonymi, prowincja ta została włączona do USA jako terytorium obejmujące

Arizonę i cześć Kolorado, i 1912 r. terytorium Nowy Meksyk wstąpiło jako stan do Unii Stanów Zjednoczonych.

Podczas pobytu Tomka na pograniczu amerykańsko-meksykanskim jeszcze trwały niepokoje i wzajemne

napady. ] tutaj, według zapewnień ojca, powinien całkowicie odzyskać siły, nadwątlone po

stratowaniu przez rozjuszonego nosorożca afrykańskiego podczas ostatniej wyprawy

łowieckiej w Ugandzie 3 [ 3 Przygody Tomka podczas poprzednich wypraw opisane zostały w powieściach.

Tomek w krainie kangurów i Tomek na Czarnym Lądzie. ]. Kilkumiesięczny wypoczynek w Anglii

pozwolił mu już zapomnieć o ciężkiej chorobie i gdy nadarzyła się okazja do wyjazdu na

daleki Dziki Zachód 4 [ 4 Daleki Dziki Zachód (Far Wild West) — nazwa terytoriów znajdujących, się w

zachodniej części Stanów Zjednoczonych A. P., pochodząca z okresu, kiedy ziemie te przeważnie zamieszkiwali

wojowniczy Indianie. ] , skwapliwie przyjął propozycje ojca.

Miał ku temu dwa powody. Po pierwsze, poznana wcześniej w niezwykłych

okolicznościach w Australii młodsza od niego Sally, udając się obecnie do szkoły w Anglii,

zatrzymała się po drodze na dłuższy wypoczynek u swego stryjka zamieszkałego w Nowym

Meksyku. Tomek miał spędzić z nią wakacje w nadzwyczaj zdrowych warunkach

klimatycznych, a potem wspólnie odbyć powrotną drogę do Anglii. Po drugie — Tomek, jego

ojciec oraz ich dwaj przyjaciele, Smuga i bosman Nowicki, wciąż trudnili się łowieniem

dzikich zwierząt dla wielkiego przedsiębiorstwa Hagenbecka, dostarczającego do ogrodów

zoologicznych i cyrków różne okazy fauny świata. Hagenbeck cenił odważnych Polaków,

ponieważ zawsze bez wahania podejmowali się trudnych zadań. Kiedy dowiedział się, że

Wilmowski ma zamiar wyprawić swego przedsiębiorczego syna w podróż do Stanów

Zjednoczonych, postanowił powierzyć mu pewną misję. Zaproponował Tomkowi, aby

zwerbował tam trupę Indian, którzy za odpowiednim wynagrodzeniem zgodziliby się brać

udział w przedstawieniach cyrkowych. Wszak Indianie byli powszechnie znani ze wspanialej

tresury mustangów i brawurowej jazdy. Oryginalny obóz indiański, przeniesiony w całości do

Europy, na pewno wzbudziłby duże zainteresowanie. Przecież jeszcze pamiętano heroiczne

walki czerwonoskórych wojowników z lat 1869-1892, toczących do ostatka zaciekły bój o

utrzymanie swojej wolności Nazwiska nieustraszonych wodzów, jak: Siedzący Byk,

Czerwona Chmura. Cochise i Geronimo 5 [ 5 Siedzacv Byk (Silling Bull) i Czerwona Chmura {Red Cloud)

byli wodzami szczepu Siuksów (Sioux); natomiast Cochise i Gerommo przewodzili szczepom Apaczów

(Apache) ] stały się symbolem bohaterstwa Indian.

Tomek Wilmowski udając się na tak długo oczekiwane spotkanie ze swoją młodą

przyjaciółką, z radością przyjął propozycje Hagenbecka. Wszak w ten sposób mógł osobiście

poznać dzielnych Indian, dla których zawsze odczuwał duży szacunek. Oczywiście ojciec

Tomka obawiał się wysłać zbyt nieraz porywczego syna na samodzielną długą wyprawę, toteż

jako opiekun wyruszył z nim jego najserdeczniejszy druh, bosman Nowicki.

Dwaj przyjaciele od tygodnia przebywali w gościnie u stryja Sally, szeryfa Allana,

Tomkowi nigdy nie ciążyła opieka dobrodusznego marynarza. Obaj byli niespokojnymi

duchami i obaj przepadali za przygodami. W dodatku olbrzymi bosman od chwili przybycia

na ranczo Allana spędzał większość czasu w towarzystwie ładnej i przemiłej Sally, zważając,

aby nie stała się jej jakakolwiek krzywda. Dingo, wierny pies Tomka, również przypomniał

sobie widocznie, że to właśnie mała Australijka była jego pierwszą panią, gdyż nie

odstępował jej na krok. Tomek korzystał wiec z całkowitej swobody. Już w pierwszych

dniach rozpoczął samotne wypady konne, aby dokładnie poznać okolice oraz nawiązać

przyjazne stosunki z Indianami mieszkającymi w pobliskich rezerwatach.

Obecnie w doskonałym humorze zbliżał się do celu porannej wycieczki. Cieszył się, że

wkrótce ujrzy meksykańską ziemię, znaną mu już trochę z książek polskiego podróżnika

Emila Dunikowskiego 6 [ 6 Dr Emil Dunikowski, profesor lwowskiego uniwersytetu, przy końcu XIX w.

przedsiębrał naukowe podróże do Sianów Zjednoczonych i Meksyku. Przewędrował Siany Zjednoczone ze

wschodu na zachód; przebywał w Górach Skalistych, Nowym Meksyku i Arizonie. Przeżywał niezwykłe

przygody wśród Indian i poszukiwaczy złota, a gdzie tylko zetknął się z polskimi emigrantami, wiek opowiadał

im o odległej Ojczyźnie. Razem z Polakiem Witoldem Szyszlą zapuścił się daleko na trzęsawiska Florydy

zamieszkane przez Indian Seininolów. Dunikowski przemierzył Meksyk wszerz i wzdłuż, czyniąc wszędzie

ciekawe spostrzeżenia. Później napisał szereg interesujących książek. a miedzy innymi: Meksyk i szkice z

podróży po Ameryce i Od Atlantyku poza Góry Skaliste ] , który odbywał wyprawy badawcze do Stanów

Zjednoczonych oraz Meksyku. a potem szczegółowo opisywał swe spostrzeżenia i przygody.

Samotna góra stawała się obecnie z każdą chwila wyższa, coraz szerzej przełamała

horyzont zasnuty liliową mgiełka. Wkrótce Tomek znalazł się tuż u jej stóp, Z łatwością

odszukał wąską ścieżkę wiodącą na szczyt. Bez chwili wahania skierował na nią

wierzchowcu, lecz zaledwie rzucił okiem na ziemię, natychmiast ściągnął cugle. Lekko

zeskoczył z siodła. Nie wypuszczając z dłoni arkanu przywiązanego do uzdy konia, pochylił

się nad spostrzeżonymi przed chwilą śladami, wyciśniętymi na żwirowatej ścieżce.

Ho, ho! Ktoś już dzisiaj jechał tędy przede mną! Mógłbym się nawet założyć, że to

Indianin — rozmyślał — Tylko czerwonoskórzy nie podkuwają swoich koni. Czego on szuka

o tak wczesnej porze na samej granicy? Przyjechał z północy, jest więc mieszkańcem Stanów

Zjednoczonych. Hm, dziwne wydaje mi się, że w biały dzień opuścił rezerwat. Lepiej

wycofam się stąd jak najprędzej.

Zaraz jednak porzucił te myśl. Rozważył swe położenie: Odwrót przed samotnym,

prawdopodobnie bezbronnym Indianinem zakrawałby na tchórzostwo. Nie mógł do tego

dopuścić. Przecież nie brakowało mu odwagi. Cóż z tego, że w bezludnym miejscu napotkał

indiański ślad? Może to był kowboj zatrudniony u któregoś z ranczerów? Może właśnie

poszukiwał zagubionego bydła? Szczyt góry był doskonałym punktem obserwacyjnym. Poza

tym Tomkowi wydawało się, że jeżeli będzie unikał spotkań z Indianami, to nigdy nie

wypełni misji powierzonej mu przez Hagenbecka. Szeryf Allan, jak wszyscy starsi ludzie, na

pewno trochę przesadzał z tymi niebezpieczeństwami czyhającymi na pograniczu. Wystarczy

zachować ostrożność, a wszystko będzie w porządku.

Uspokojony, wprowadził konia miedzy kaktusy. Wyszukał miejsce porosłe kępkami trawy

i tam przywiązał mustanga do gałęzi krzewu szałwiowego. Poprawił pas z przytroczoną do

niego pochwą z rewolwerem, aby móc w każdej chwili sprawnie wydobyć broń, po czym

zawrócił na ścieżkę. Nie tracąc czasu na dalsze zastanawianie się, ruszył za śladami

pozostawionymi przez nie podkutego konia. Po kilkudziesięciu krokach trop zbaczał ze

ścieżki w krzewy szałwiowe i ginął. Dopiero kilka metrów powyżej tego miejsca odszukał na

ścieżce siady stóp obutych w mokasyny.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: