Jiddu KRISHNAMURTI - KRÓLESTWO SZCZĘŚCIA.pdf - Krishnamurti - metody11

Jiddu KRISHNAMURTI

KRLESTWO SZCZCIA

Ó ĘŚ

Przekład Stanisławy Kuszelewskiej

Nakładem Księgarni F. Hoesicka

Warszawa 1929

Drukarnia Wł. Łazarskiego, Warszawa, Złota 7/9

The Kingdom of Happiness. London: Allen and Unwin 1927.

Stenografowany, a później zredagowany, tekst mów wygłoszonych do 35 zaproszonych osób na Zamku

Eerde w lipcu 1926, bezpośrednio przed rozpoczęciem trzeciego Obozu Gwiazdy w Ommen.

W przekładzie uwspółcześniłem tu i ówdzie pisownię, ale innych zmian nie wprowadziłem.

W spisie treści, w nawiasach, numery stron wydania z 1929 r. W.S.

SPIS TREŚCI:

1. Głos Wewnętrzny (5)

2. Zainteresowanie i entuzjazm (15)

3. Osobowość a prywata (27)

4. Świątynia serca (33)

5. Rzeka i ocean (45)

6. Wartość doświadczenia

7. Pośród wielkich ludzi (67)

8. Rozum - twórca (81)

9. Ołtarz świata (93)

10. Ofiara u stóp ołtarza (107)

11. Ogród zachwycenia (121)

12. Wieczysty towarzysz (133)

Dav.G

I GOS WEWNTRZNY

Pragnąłbym, jeśli można, przedstawić wam pewne myśli, które rozwijać będziecie i które

dadzą wam określone pojęcie o prawdziwym życiu duchowym.

Przypuszczam, iż każdy z was zdaje sobie sprawę, że twórczość - albowiem tworzyć trzeba,

by żyć - jest walką i ciągiem niezaspokojeniem; chcąc doprowadzić twórczość do owocowania,

rozwijać musicie własne swe na świat patrzenie, własne skłonności i uzdolnienia; w tym celu

chciałbym w każdym zbudzić Głos, owego Tyrana [Natarczywe żądanie Duszy, która nie daje

spokoju człowieczej naturze aż ta ostatnia usłucha. Przyp. autora], jedynego prawdziwego

przewodnika, który pomoże wam w tworzeniu. Większość z was woli naśladować, jest to bowiem

znacznie łatwiejsze. Wielu lubi iść w cudze ślady. Wielu uważa, iż prościej jest nie rozwijać

własnych skłonności, własnych cech, własnego charakteru, ale po prostu ślepo iść za kimś. Myślę,

że przyznacie mi słuszność, jeśli powiem, iż jest to dla życia Głosu wewnętrznego zabójcze. Głos

ów, Tyran, Intuicja jest naszym najszlachetniejszym przewodnikiem; jedynie rozwijając go i

doskonaląc, dotrzeć możemy do celu - naszego własnego celu.

Rozwijając w sobie ów Głos, aż stanie się jedynym panem, któremu posłuch dajemy, odnaleźć

musimy cel nasz i pracować nieustannie nad jego zdobyciem. Czymże jest ów cel? Dla mnie jest on

osiągnięciem Ostatecznej Prawdy. Chcę dojść do stanu duszy, kiedy sam wiedzieć będę, żem

zwyciężył, żem dotarł, żem się stał Prawdy owej wcieleniem. Wtedy wszelkie drobne walki,

niepokoje, przeszkody - chociaż one również nie pozbawione są wartości - już mnie nie osaczą, nie

zwiążą, nie zaciemnią oblicza Prawdy. Osiągnąwszy ową Prawdę, osiągnę jednocześnie to, czegom

pragnął - spokój, doskonałą cichość myśli i wzruszeń. Oto mój cel. Pierwszym i najważniejszym ku

niemu krokiem jest umocnienie Głosu wewnętrznego. W każdym z nas przemawia on od czasu do

czasu. W miarę rozwijania go w sobie i uszlachetnienia, nauczyć się musimy myśleć i działać

samoistne. Hodowanie w sobie Głosu wewnętrznego oznacza po prostu życie zgodne z jego

rozkazami.

Wszelkie naśladownictwo nie ma nic wspólnego z pięknem; sztuka polega nie na biernym

odtwarzaniu Natury, lecz na wydobyciu z Natury szlachetności zawartego w niej symbolu. Tak więc

, każdy z nas winien zostać artystą, artystą, który tworzy ze siebie samego, albowiem ujrzawszy

Wizję, przejęty został dreszczem uniesienia. Przekonacie się, iż wielcy i prawdziwi artyści, wielcy i

prawdziwi mędrcy nie uznają wyłączności: ogarniają rzecz wszelką, stanowią cząstkę

wszechrzeczy. Musimy stać się wielostronnymi, by stworzyć dzieło doskonałe. Ogród róż pełen

piękny będzie, lecz jednostajny. Róże mogą być najdoskonalsze i najrozmaitsze w odmianach i

barwach, jeżeli jednak kwitnąć będą same róże, nie da to wrażenia prawdziwego piękna. Każdy z

nas ma wrodzoną skłonność upodobniania się do innych. Pragniemy wszyscy ukształtować się w

pewien typ ogólny, zawrzeć się w formie, nie przez nas wykonanej. Jest to zabójcze dla rozwoju

doskonałej intuicji. A przecież nie należy zapominać nigdy, iż wszyscy spotkamy się z czasem w

Królestwie Szczęścia.

Posiadamy przeważnie - dzięki różnicom pochodzenia rasowego lub kultów religijnych -

skłonność do uważania siebie za odmiennych od innych ludzi. Traktujemy świat jako coś

istniejącego poza nami, stajemy się wyłączni w naszym patrzeniu na rzeczy. Hołdując tym tak

ograniczonym poglądom, tak ciasnym pojęciom - burzymy, miast tworzyć. Pragnąłbym, jeśli

Dav.G

. Ł Ę

potrafię, zbudzić w każdym Głos, który poprowadzi was obraną samodzielnie drogą, waszym

własnym życiem, ścieżką własnego czynu. Dopóki posłuszni będziecie temu Głosowi - nie

zbłądzicie. Źle czyni ten tylko, kto stara się dążyć za cudzym objawieniem, w ślad cudzej idei, lub

pod cudzymi rozkazami. Ja mogę wskazać wam, iż ideałem moim jest Prawda, doskonały spokój,

dobroć miłująca, wy jednak sami walczyć o to musicie i sami dotrzeć.

Wyłożyć wam mogę zasady Prawdy, lecz przez posłuch dany własnemu Głosowi sami

wyrobić sobie musicie własną wiedzę, własne idee i wtedy dopiero dojdziecie do celu, w obliczu

którego spotkamy się wszyscy.

Oto jest dla mnie wielka sprawa życia. Nie chcę dawać posłuchu nikomu - niezależnie od tego

kim jest - dopóki nie czuję, że ma słuszność. Nie chcę chować się za zasłonę, która kryje Prawdę.

Nie chcę posiadać wierzeń, którym nie mogę odpowiedzieć całą duszą, całym sercem, całą istotą.

Zamiast dać się wlec bezwolnie cudzymi ścieżkami, zamiast pozostawać w pospolitości i miernocie,

słuchajcie Głosu, doskonalcie go, odkrywając w ten sposób nową rozległość życia.

Rozwijać musicie Intuicję, jakom rzekł, zdając sobie sprawę, iż jest to waszym ideałem.

Doskonała harmonia wzruszeń i rozumu konieczna jest, by Głos waszego prawdziwego "Ja" - mógł

przemówić. Intuicja jest podszeptem Ducha, kierowniczym słowem żywota. Im bardziej zestroimy

siłę odczuć z jasnością myśli, przez ich doskonalenie i oczyszczanie, tym bliżsi będziemy

usłyszenia Głosu. Intuicja jest bowiem dana każdemu, jest cechą całego człowieczeństwa, nie

poszczególnego osobnika. Hodować powinniście silne uczucia: wielkiej miłości, żywego szczęścia,

prawdziwej dobroci. Człowiek pozbawiony uczuć nie posiada żadnej wartości; jeśli jednak posiada

zdolność do uczuć silnych, może uczynić je doskonałymi i czystymi, choćby nawet uprzednio złe

uczucia w sercu nosił. Jedynie człowiek stwardniały i obojętny nie potrafi ani tworzyć, ani burzyć,

ani budować. Przekonacie się, iż wielki burzyciel nie jest nigdy miernym, pospolitym człowiekiem -

otacza go zawsze coś z dziedziny cudu; wielki miłośnik nie bywa nigdy przeciętny. Im więcej w

was serca tym lepiej, trzeba jeno uczyć się opanowania, wzruszenie bowiem jest jako ziele: jeśli go

nie trzebić, zniszczy ogród. O ile znacie jedynie wzruszenia słabe, dajcie im pożywkę: nabiorą sił i

urosną. Niektórzy twierdzą, iż tępić w sobie należy wszelkie odczuwanie, wszelką zdolność

wzruszeń. Jest to myśl pozbawiona zarówno sensu, jak ducha. Im pełniejsze jest serce i bardziej

przelewne wzruszeniem, tym lepiej, konieczne jest jednak opanowanie; jeśli nie zdołacie uczuć

opanować - cierpieć będziecie. Oddalicie się też od drogi Intuicji, błądząc po bocznych ścieżynach,

zamiast zdążać prosto ku waszemu celowi. Posiadajcie uczucia potężne. Wyrabiajcie je, radujcie się

nimi. Nie bądźcie bierni, ale wychodźcie odważnie naprzeciw niebezpieczeństwu i walce.

Odczuwam tak mocno potrzebę tego, wszyscy bowiem dążymy do ujednostajnienia się w pewnym

typie; chcemy wszyscy myśleć tymi samymi pojęciami, krążyć w orbicie tych samych osobistości.

Boimy się, iż postęp nasz wstrzymany będzie, jeśli nie przyłączymy się do tego lub owego ruchu.

Cóż to jednak znaczy postęp? Własne wasze szczęście. "Postęp" - to tylko frazes. Co do mnie, wolę

być szczęśliwy, niż posiąść wszystkie drobne satysfakcje, które dać może świat. Czyż nie jest

obojętne, jaką wyznajecie religię, jakie czcicie świętości, jeżeli jesteście naprawdę szczęśliwi i cel

swój widzicie jasny i nie przyćmiony ? Wyobraźcie sobie na chwilę Buddę i Jego uczniów.

Stanowili oni wielkie wyjątki swego wieku, mieli jednego Mistrza, jeden cel, jeden ideał - Jego. A

przecież każdy z nich posiadał iskrę geniuszu; żaden nie był mierny ani pospolity, albowiem szli w

Jego ślady, w ślady tego, który był wyjątkiem, kwiatem człowieczeństwa. Takimi przykładami

wszyscy stać się musimy.

Dav.G

II ZAINTERESOWANIE I ENTUZJAZM

Chciałbym móc przekonać was o ważności zainteresowania się życiem, inaczej bowiem nie

potraficie dokonać niczego. Powinniście jak najgoręcej zainteresować się życiem. O sobie

powiedzieć mogę, iż zajmuje mnie każda rzecz, albowiem wszystko, co żyje dokoła, przynosi mi

coraz większe zrozumienie. Nic nie istnieje dla mnie w życiu prócz szukania Prawdy, szukania

Szczęścia, spokojności i uciszenia. Chcąc istotnie interesować się życiem, powinniście myśl swą i

zdolność odczuwania utrzymywać w ciągłej czynności i pobudliwości. Pragnąłbym, gdyby było

można, udzielić wam nieco moich zainteresowań; abyście mogli obudzić w sobie własne. Jeżeli

bowiem nie macie owej ciekawości, owego pragnienia osiągnięcia, tęsknoty posiadania, chęci

odrzucenia wszystkiego dla zdobycia tego, co ostateczne, nie zdołacie nauczyć się sztuki

poświęcenia. Owo zainteresowanie, o które mi chodzi, zjawia się jako owoc istotnej cywilizacji.

Dziki, który wstępuje na pierwszy stopień życia, który gromadzi karmę, uczy się cierpieć, poczyna

tworzyć, wszystko uważa za nowe - ten dziki zna jedno tylko ciasne zainteresowanie życiem:

pragnie osiągnąć, doświadczyć, zaznać wszystkiego, co fizyczne, co materialne.

Istota zaś, która przeszła przez cywilizację i kulturę, nagromadziła dzięki dawnym czynom,

podczas ewolucji wielu żywotów, wiedzę, doświadczenie, intuicję i umiejętność rozróżniania.

Będzie ona uporczywie odrzucać, odtrącać rzeczy, które nie są ważne; jest to dla niej jedyna droga

podjęcia szukania Prawdy. A jednak zarówno dla was jak i dla mnie, owo zainteresowanie musi być

równie żywe i palące jak i palące jest dla barbarzyńcy smakowanie przyjemności i doznań życia.

Wy jednak znajdujecie się już na innej drodze, posiadacie inne pragnienia, minęliście już bowiem

dawno tego dzikiego, którego pochłaniają całkowicie i wyłącznie zdarzenia dnia bieżącego. Dziki

wciąż jeszcze wplata się w krąg przeznaczeń, wy już powinniście się od niego uwalniać, wzmagać

wolę i kierować żądze tak, by móc nauczyć się iść za Głosem - Tyranem. Jedyna droga do

usłyszenia i usłuchania owego Głosu - wiekuistego przewodnika - wiedzie przez entuzjazm. Jeżeli

zapał ten posiadacie, zrozumiecie z łatwością, iż intuicja, iż Głos, ku któremu chciwie nachylacie

ucha, stanie się waszym Panem, jedynym autorytetem waszego życia.

Dla zbudzenia owego zainteresowania i entuzjazmu musicie czuwać, nauczyć się myśleć,

używać wyobraźni, cierpieć, jeśli nawet w danej chwili nie przechodzicie przez stan zwykłego

cierpienia. Dam wam przykład. Któregoś dnia w wyobraźni wyszedłem na przechadzkę z moim

bratem. Szliśmy wąską ścieżyną i ja nieustannie zdawałem sobie sprawę, iż mój cień jest

ciemniejszy, niż cień mego brata. Zastanowiłem się nad tym. Doszedłem do wniosku, że

świadomość moja bardziej jest skupiona w sobie niż świadomość mojego brata. Podobne to było do

spoglądania przez dwa szkła, jaśniejsze i ciemniejsze; tym szkłem ciemniejszym byłem ja.

Pragnąłem jednak, żeby oba cienie posiadały natężenie jednakowe: istotnie po niedługiej chwili

różnica znikła, tak iż mogłem stwierdzić zupełną jednorodność naszych osobowości. Potem

zdawało mi się, że leżałem w jakimś ogrodzie i przyglądałem się źdźbłu trawy. Wiecie w jak ciasnej

otoczce rośnie źdźbło trawy zaraz po wykiełkowaniu, z czasem dopiero dzieląc się na dwie lub trzy

blaszki.

Poczułem nagle, że jestem jako trawa, która nie podzieliła się jeszcze na źdźbła osobne.

Dav.G

Jiddu KRISHNAMURTI - KRÓLESTWO SZCZĘŚCIA.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: