SPRAWOZDANIE
z MATERIAŁÓW BUDOWLANYCH
NR 2
(środa, godz. 11:00)
Badania techniczne ceramiki budowlanej wykonuje się na podstawie ustalonych norm (tzw. normalizacja). Pierwsza z nich – norma przewodnia zawiera wszystkie dane potrzebne do pobrania próbek, klasyfikacji materiałów, wykonania próbek i badań.
Norma przewodnia jest określona następująco:
gdzie: PN – 70 – polska norma (1970r.),
B – norma budowlana.
Bezpośrednio z normą przewodnią związana jest norma przedmiotowa. Zawiera ona już dane szczegółowe dotyczące poszczególnych materiałów.
Definicje o cegłach budowlanych:
1) Cegła licowa – cegła do wykonania licowej warstwy muru nie wymagająca tynkowania,
2) Cegła zwykła – cegła do wykonywania murów, ale wymagająca tynkowania,
3) Drążenia – są to otwory przelotowe w cegle o regularnym kształcie i rozmieszczeniu, nie przewidziane do zapełnienia zaprawą,
4) Otwór chwytowy – służy do wsunięcia dłoni do przeniesienia materiału,
5) Połówka cegły – jest to część pękniętej prostopadle do długości cegły, której objętość wynosi nie mniej niż 50% cegły pełnej,
6) Powierzchnia boczna – wozówka, główka – jest prostopadła do powierzchni podstawy, pozostałe boczne,
7) Powierzchnia podstawy – powierzchnia cegły stykająca się w murze z poziomą warstwą zaprawy, ograniczona długością cegły - L oraz szerokością – B
(L´B´H - dla cegły zwykłej 250´120´65, H + zaprawa, podstawa nie zmienia się),
8) Szczeliny – nazywamy układ drążeń, w którym otwory o kształcie prostokątnym rozmieszczone są w równoległych rzędach, dłuższymi bokami wzdłuż rzędów.
KLASYFIKACJA
Grupy:
L – licowe
Rodzaje:
N – niemrozoodporne
Typy:
P – pełne
D – drążone
S - szczelinowe
Drążenia (uściślone) – cegły typu B nie powinny mieć żadnych drążeń i otworów, cegły typu P mogą mieć drążenia, ale łączna powierzchnia przekroju poprzecznego nie powinna być większa niż 10% powierzchni podstawy, a powierzchnia pojedynczego otworu nie powinna być większa niż 200 mm2.
Typu D oraz S powinny mieć drążenia, których łączna powierzchnia przekroju poprzecznego, liczone razem z powierzchnią otworów chwytowych, nie powinna być mniejsza niż 10% i nie większa niż 40% powierzchni podstawy, natomiast w cegłach drążonych D, powierzchnia przekroju poprzecznego pojedynczego otworu nie powinna być większa niż 600 mm2, typ S – szczeliny powinny mieć szerokość nie większą niż 15 mm.
9) Klasa cegieł – wytrzymałość cegły na ściskanie, grupa Z: 3,5 ; 5 ; 7,5 ; 10 ; 15 ; 20; 25 MPa, grupa L: 10 ; 15 ; 20 ; 25 MPa
10) Sortyment cegieł – zależny od gęstości objętościowej, typ B i P: 1 ; 1,2 ; 1,4 ; 1,6; 1,8 ; 2,0, typ D i S: 0,6 ; 0,8 ; 1 ; 1,2 ; 1,4 ; 1,6.
BADANIA TECHNICZNE
a) Badanie cech zewnętrznych (u producenta – wymiary, uszkodzenia)
b) Badania laboratoryjne (w laboratorium, które uzyskało atest):
1) wytrzymałość na ściskanie (określenie klasy cegły Rc),
2) badanie nasiąkliwości (wyznaczenie nw, no),
3) badanie mrozoodporności (określenie rodzaju M lub N),
4) badanie szkodliwej zawartości zanieczyszczeń węglanowych (margiel),
5) badanie szkodliwej zawartości soli rozpuszczalnych (domieszka w glinach żelazistych),
6) badanie stężenia naturalnych pierwiastków promieniotwórczych określonych współczynnikiem kwalifikacyjnym f1, f2
f1 nie więcej niż 1,0 Bq/kg
f2 nie więcej niż 1,85 Bq/kg
(wyznaczenie promieniowania tła b i g, a - jest nieszkodliwe).
Czynności:
1) 8 sztuk do badania wytrzymałości na ściskanie,
2) 6 sztuk do badania nasiąkliwości (potem stosowane są najczęściej do badania mrozoodporności),
3) 6 sztuk do badania mrozoodporności,
4) 5 sztuk do badania szkodliwej zawartości zanieczyszczeń węglanowych,
5) 4 sztuki do badania szkodliwej zawartości soli rozpuszczalnych.
Ad 1)
Do badania wytrzymałości na ściskanie wymagane są próbki kostkowe. Cegła przecięta jest na dwie części, a następnie scalona zaprawą (cement portlandzki 350, 1:1).
Próbki muszą być pielęgnowane, przechowywane w mokrych tkaninach (duża ilość wilgoci do związania cementu (24h)), w temperaturze pokojowej nie mniejszej niż 15°C.
Po 24h wyjmuje się je i przechowuje przez 5 pozostałych dni na wolnym powietrzu.
Klasę cegły określamy ze wzoru: [MPa] lub [KN/m2]
gdzie:
Pn – wielkość siły niszczącej,
Fśr – powierzchnia średnia (średnia arytmetyczna powierzchni zewnętrznych, na które przekazywana jest siła niszcząca).
[m2]
Na osiem badanych próbek mogą trafić się tylko 3, które mają wytrzymałość mniejszą od wymaganej, ale nie mniejszą niż 0,8 Rc.
Po wyznaczeniu Rc dla każdej próbki wyznaczamy Rc śr (średnia arytmetyczna).
Rc – normowa powinna wynosić:
3,5 - średnia wytrzymałość nie mniej niż 4,3 MPa
5,0 - średnia wytrzymałość nie mniej niż 6,2 MPa
7,5 - średnia wytrzymałość nie mniej niż 7,5 MPa
10 - średnia wytrzymałość nie mniej niż 12,3 MPa
15 - średnia wytrzymałość nie mniej niż 18,5 MPa
20 - średnia wytrzymałość nie mniej niż 24,7 MPa
25 - średnia wytrzymałość nie mniej niż 30,9 MPa
Na podstawie badań laboratoryjnych uzyskaliśmy następujące wyniki:
1°
0,126 ´ 0,126m P = 328 kN
0,128 ´ 0,127m
Fśr = 0,016066 m2
2°
0,128 ´ 0,128m P = 336 kN
0,127 ´ 0,123m
Fśr = 0,0160025m2
3°
0,124 ´ 0,121m P = 359 kN
0,126 ´ 0,125m
Fśr = 0,015377m2
4°
0,126 ´ 0,119m P = 268 kN
0,127 ´ 0,129m
Fśr = 0,0156885m2
5°
0,125 ´ 0,125m P = 349 kN
0,126 ´ 0,127m
Fśr = 0,0158135m2
6°
0,128 ´ 0,126m P = 334 kN
0,129 ´ 0,125m
Fśr = 0,0161265m2
7°
0,125 ´ 0,124m P = 324 kN
0,123 ´ 0,121m
Fśr = 0,0151915m2
8°
0,124 ´ 0,122m P = 360 kN
0,123 ...
edudako