W pustyni i w puszczy.pdf

W pustyni i w puszczy – streszczenie

Podczas spaceru czternastoletni Staś Tarkowski opowiadał swojej

ośmioletniej przyjaciółce Nel Rawlison o Fatmie – żonie Smaina,

która została aresztowana po tym, jak chciała w nocy uciekać z

dziećmi do swego męża, oskarżonego od zdradę dla proroka

Mahdiego.

Po powrocie dzieci na obiad zaczęła się rozmowa Polaka i Angielki

ze swymi ojcami – inżynierami pracującymi przy budowie Kanału

Sueskiego. Panowie zaskoczyli i zachwycili dzieci nowiną o

wspólnym wyjeździe do Medinet-el-Fajum oraz zasmucili

informacjami o złej sytuacji w Sudanie i fanatyku Mahdim. Nagle

niespodziewanie pojawiła się Fatma Smainowa, przerywając rodzinny

posiłek. Piękna i tajemnicza kobieta prosiła o wstawiennictwo w jej

sprawie w rządzie egipskim, nie szczędząc przy tym kłamstw i

usprawiedliwiania swego „niewinnego” męża. Panowie Rawlison i

Tarkowski wyjechali w podroż z samego rana. Dzieci dołączyły do

nich, gdy w szkole rozpoczęły się świąteczne ferie. Wcześniej w

pociągu dzieci zaznajomiły się z dwoma angielskimi oficerami:

doktorem Clargem (jak się okazało – krewnym Nel) oraz

pułkownikiem Glenem, podążającymi do Kairu na spotkanie z

angielskim ambasadorem.

Po przyjeździe do Medinet, otoczonego zewsząd piaszczystymi

wzgórzami Pustyni Libijskiej bohaterowie poznali nowego

pracownika ojców: Chamisa – syna dozorcy z Port-Said (był

chłopcem do posyłek i posług), a Nel dostała od pana Tarkowskiego

niespodziankę z okazji świąt. Był to duży pies rasy mastif o żółtej

maści. Miał dwa lati nazywał się Saba, co oznaczało lew. Pies był

łagodny jak baranek. Na czas wyprawy Rawlison i Tarkowski

zatrudnili także dwóch braci – Idrysa i Gebhra. Nie zrazili się tym, że

przysłała ich Fatma oraz tym, że bardzo dziwnie przypatrywali się

dzieciom, a szczególnie Nel.

Nadszedł wieczór wigilijny. Dzieci otrzymały świąteczne upominki.

Nel cieszyła się z dużej lalki i łakoci, a Stać z upragnionego

angielskiego sztucera myśliwskiego i siodła do konnej jazdy. Gdy

ojcowie wyjechali na inspekcje Kanału Sueskiego, Staś i Nel zostali

pod opieką starej Murzynki Dinah. Wtedy to podstępny Chamis w

porozumieniu z Idrysem i Gebhrem uprowadzili Polaka i Angielkę.

Działali z polecenia Fatmy. Porywacze i ich ofiary ruszyli na

wielbłądach w kierunku Pustyni Libijskiej. Mimo natychmiastowego

zorganizowania przez ojców pościgu, nie udało się odbić dzieci.

Rodzice jednak nie tracili nadziei. Tymczasem Staś i Nel znosili razy

padające na ich główki. Porywacze traktowali ich bardzo ostro. Mieli

zamiar przekazać je Mahdiemu, którego uważali za boga. Ciężkie

chwile łagodziła obecność Saby, który odnalazł swych ulubieńców.

Podczas pobytu na pustyni, wszystkich zaskoczyła wielka burza

piaskowa, wymuszająca przymusowy, kilkugodzinny postój. Podczas

kilkunastodniowej podróży do karawany dołączali nowi Beduini.

Przynosili wiadomości o upadku Chartumu i śmierci broniącego go

generała Gordona. Dla Stasia oznaczało to koniec marzeń. Był

przekonany, że skoro wojska Mahdiego odniosły zwycięstwo, to

szansę na ich uwolnienie spadły do zera. Po dotarciu do kraju proroka

okazało się, że w Chartumie panuje głód i nędza. Dzięki pomocy

pewnego emira i Greka porywaczom i dzieciom udało się na

szczęście dotrzeć przed oblicze Mahdiego. W czasie spotkania Staś

jako jedyny nie pokłonił się. Zapytany, czy chce od tej pory być

wyznawcą islamu, patrząc prorokowi w oczy z podniesioną głową

odparł, że jest chrześcijaninem. Nie mógł wyrzec się wiary mimo

grożącej śmierci, więc Mahdi wysłał dzieci do Faszody, w której

przebywał Smain. Staś miał bardzo silny organizm, dlatego dobrze

znosił trudy podroży. Inaczej było z Nel. Dziewczynka wyraźnie

schudła, zamiast się opalić zbladła. Jej dobry nastrój ostatecznie

załamał się po śmierci niani Dinah. Na miejscu, w Faszodzie

podróżnicy dowiedzieli się, że Smain wyjechał na połów

niewolników. Szejk postanowił wysłać dzieci do męża Fatmy. Nową

towarzyszką Nel została młoda niewolnica o słodkim wyrazie twarzy,

Murzynka o imieniu Mea.

Dzieci szykowały się do kolejnej podróży, tym razem przez puszczę.

Wyczerpane wielbłądy zamieniono końmi. Gebhr szybko wpadł na

trop Smaina. Frustrację ciężką drogą wyładowywał na swoim

niewolniku – Kalim. Dzieci często usiłowały wstawiać się w jego

obronie, za co Murzyn bardzo je pokochał. Gdy pewnego dnia

karawana przechodziła przez wąwóz, znalazła się w pułapce bez

odwrotu. Na ich drodze stanął lew, dzięki czemu Staś przekonał

porywaczy, by oddali mu broń. Zastrzelił zwierzę, Gebhra i Chamisa,

Beduinów. Nel była przerażona. Nazajutrz po wymarszu Staś

postanowił kierować się do granicy abisyńskiej. Chłopiec znał język

Zenzibarytów, więc mógł porozumiewać się nim z Kalim. Dowiedział

się, że niewolnik był synem króla wielkiego narodu Wa-hima,

wojującego ze złym plemieniem Samburu.

Pewnego dnia dzieci dotarły do miejsca, w którym w wielkim drzewie

postanowiły urządzić sobie dom i dookoła rozbić obóz. Odtąd baobab,

nazwany przez Stasia Krakowem stał się ich mieszkaniem. W tamtym

czasie zyskali jeszcze jednego przyjaciela – słonia Kinga, który

zachowywał się w ich obecności jak oswojony piesek, a w

konfrontacji z wrogiem był gotów oddać własne życie za nich.

Szczęście i spokój jednak nie trwały długo. Wkrótce Kali został

pokąsany przez dzikie pszczoły, konie pogryzione przez muchę tse-

tse, a Nel zachorowała na febrę. Choroba wyniszczyła jej młody

organizm do cna. Jej cera była żółta i przezroczysta, usta poczerniałe,

oczy podkrążone. Angielka nie miała siły. Pewnego dnia Kali

dostrzegł w oddali unoszący się dym, a odważny Tarkowski

postanowił wyruszyć w tamtym kierunku w nadziei zdobycia

proszków chininy – jedynego ratunku dla Nel, którą musiał ratować

kosztem własnego życia. Przed wyruszeniem pobłogosławił wiernego

przyjaciela, dał mu wskazówki do dalszego działania w razie, gdyby

nie wrócił, wziął sztucer i naboje i wszedł do dżungli. Okazało się, że

dym unosił się nad ogniskiem, przy którym biały człowiek –

podróżnik Henryk Linde - spędzał ostatnie chwile swego życia.

Opowiedział chłopcu o swych dziejach. Murzyni, którzy leżeli pod

ścianą byli jego pomocnikami, którzy zapadli w śmiertelną odmianę

śpiączki. Ocalał jedynie trzynastoletni Nasibu, który stanowił jego

jedyną pomoc. Teraz Linde leżał rozgorączkowany w łóżku po

napadzie dzika ndiri. Wiedział, że umiera. Kazał zabrać

Tarkowskiemu konia i zapasy żywności. Dał mu również dwa słoiki

proszków chininy. Szczęśliwy Staś natychmiast wyruszył w drogę

powrotną. Pierwszy raz w Afryce miał poczucie, że oto wraca do

domu, do swego Krakowa.

W czasie spotkań Stasia i szwajcarskiego wędrowcy chory dał

Tarkowskiemu wskazówki do dalszej podróży i zalecenia w opiece

nad Nel, a ten obiecał, że pogrzebie go po śmierci pod kamieniami,

zaopiekuje się Nasibu oraz pokropi wodą każdego śpiącego pod

ścianą Murzyna i powie ja ciebie chrzczę, w imię Ojca, Syna i Ducha.

Po wykonaniu poleceń Lindego, bohaterowie wyruszyli w dalszą

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: