Rozdział ~ 8.pdf

Rozdział 8

...

O_o_O_o_O_o_O_o_O_o_O_o_O_o_O_o_O_o_O_o_O_o_O_o_O_o_O

...

11 czerwiec 2010

…

Deszcz walił o szyby, a promienie słońca zaczęły powoli wychodzić zza chmur. Było

trzydzieści minut po północy. Bella siedziała przy swoim biurku, gapiła się na ekran komputera i

próbowała przetworzyć dopiero co poznane informacje.

Wcześniej, kiedy Angela do niej zadzwoniła, Bella szybko weszła do auta, otworzyła drzwi i

usiadła, aby móc w spokoju z nią porozmawiać.

– Co? Jak? Kto? Gdzie?

Bella odpaliła silnik, a jej serce galopowało jak szalone. Była jednocześnie przestraszona i

podniecona możliwościami.

– Jeśli dasz mi chwilę, to wszystko wyjaśnię - Angela zaśmiała się.

– Okej, okej. Już się zamykam. Mów dalej, proszę - Bella odpowiedziała jej trzęsącym się

głosem.

– W porządku. Więc Mike Newton zlecił mi poszukanie wiadomości o pewnej osobie, z którą

miał w tym tygodniu przeprowadzić wywiad. Był to biznesem z Chicago, a nazywał się Edward

Cullen. Przy zdobywaniu podstawowych informacji, dowiedziałam się paru dziwnych rzeczy, więc

zaczęłam drążyć. Pięć lat temu we wrześniu jego trzyletni syn Jackson został porwany w Phoenix w

Arizonie, podczas gdy jego żona odwiedzała swoją matkę. Nigdy się nie odnalazł.

Serce Belli, które właśnie się uspokoiło, znów zaczęło szybko pędzić. Coś nie

pasowało jej w tym całym Phoenix. Brzmiało znajomo, ale nie mogła tego zlokalizować.

– Więc, czekaj. On jest ojcem Jacka? Co robił w Seattle, jeśli został uprowadzony w Phoenix?

Powiedział policji, że był ze swoją mamą, kiedy ta od niego odeszła. Porwała go? O, mój Boże!

Nareszcie możemy wyciągnąć coś z tego bałaganu! - wygłosiła. - Co z nich za ludzie, Ang? Czy

odbiorą go nam, jeśli spróbujemy się z nimi skontaktować?

Bella poczuła jak serce jej się zaciska. Skupiła się, żeby nie wybuchnąć, bo wiedziała, że

nadchodzi atak paniki.

– Nie wiem, Bello - odpowiedziała jej smutno Angela. - Nie mogłam już dłużej szukać

informacji, bo Newton posłał mnie po coś innego. Ale wiem, że matka nie była zamieszana w

porwanie. Była częścią publicznej kampanii, którą prowadzili, aby odzyskać ich chłopca. Coś nie

gra. Myślę, że w tym kryje się coś większego. Sugeruję, żebyś zadzwoniła do taty i Jaspera i ich

sprowadziła. Może będą w stanie dowiedzieć się więcej, niż ja.

– Dziękuję ci bardzo, Ang - odpowiedziała Bella. - Doceniam to, że od razu do mnie

zadzwoniłaś. Obiecuję, że zawiadomię ich tak szybko, jak tylko skończymy gadać. Teraz myśląc o

tym, zadzwonię też do Tanyi. Może będzie w stanie pociągnąć za sznurki i wywlec jakieś brudy.

– Widzę, że masz plan, Bells. Zrobisz mi przysługę? Nie śpiesz się. Jack jest ważny dla nas

wszystkich. Jedyne, co musisz zrobić, zanim powiesz Jackowi albo skontaktujesz się z Cullenami,

to wymyślić plan gry w jaką się wplączesz.

Bella pokiwała głową na słowa przyjaciółki, ale w końcu dotarło do niej, że ta jej nie widzi.

– Rozumiem, Ang - odpowiedziała. - Obiecuję, że nie zrobię niczego przed przedyskutowania

tego z Jazzem i tatą. Muszę teraz lecieć odebrać Jacka ze szkoły. Kocham cię!

– Też cię kocham, Bells! Wszystko się ułoży. Tego jestem pewna.

Biorąc sobie słowa Angeli do serca, Bella zaczerpnęła głęboki wdech i zaczęła obdzwaniać

parę osób.

...

O_o_O_o_O_o_O_o_O_o_O_o_O_o_O_o_O_o_O_o_O_o_O_o_O_o_O

...

Kolejne wspomnienia rozpraszały Bellę i kazały kierować jej swoją uwagę na monitor.

Młody mężczyzna był wysoki. Miał brązowe włosy z rozbłyskami czerwieni, przechodzące

niemal w kolor miedziany. Jego oczy przybierały barwę szmaragdu. Kobieta również była wysoka z

długimi, czerwonymi włosami i zniewalającymi, niebieskimi oczami.

Victoria i Edward Cullen.

To zdjęcie zostało zrobione sześć lat temu na balu charytatywnym dla szpitala, gdzie jego

ojciec pracował jako ordynator.

Patrzyła się w śmiejące się oczy mężczyzny i nie miała żadnych wątpliwości, że to był

ojciec Jacka. Posiadał twarz matki, ale kolor włosów i uśmiech miał całkowicie po tacie.

Wygooglowała parę informacji, aby się przyszykować na lunch z Jasperem. Miał znaleźć jak

najwięcej tylko mógł przed umówioną wizytą w kafejce- w miejscu, w którym Bella spotkała się

kiedyś z Tanyą- która również miała im towarzyszyć w tej całej sprawie.

Z tego, czego Bella dowiedziała się z Internetu, Cullenowie przeprowadzili kilka wywiadów

w lokalnej telewizji i powywieszali plakaty w okolicy Phoenix. Nie mogła doszukać się żadnej

wzmianki o Seattle. Angela miała rację. Z całą tą sytuacją było coś nie tak. Matka wiedziała więcej,

niż mówiła policji. Była jedyną odpowiedzią.

Najwyraźniej sześć miesięcy po zaginięciu Jacka, jego rodzice rozwiedli się, a Edward oddał

się pracy, szybko wprowadzając swoją firmę na szczyt- Przedsiębiorstwo Cullen. Victoria pozostała

w centrum uwagi jako dusza towarzystwa, będąc ślicznotką kilku ważnych osób. Patrząc na jej

śmiejącą się w Internecie twarz, nikt by nie zgadł, że przed paru laty straciła dziecko. Nie, Victoria

Preston-Cullen albo została pozbawiona serca, albo była dobrą aktorką. Bella mogła się założyć, że

to wszystko miało drugie dno.

Oparła się o krzesło od biurka. Coś nie grało i dręczyło ją to niemiłosiernie. Coś z Phoenix.

Zamknęła powieki i westchnęła.

Szarpnęło nią szczególnie złe uczucie. Podrapała się w kark i odgoniła sen z oczu.

Usłyszała hałas i odwróciła głowę w stronę drzwi. Wysoka kobieta z ciemnoczerwonymi

włosami stanęła w progu, patrząc się na nią. Bella poczuła dreszcz przebiegający w dół po jej

kręgosłupie, kiedy zimne, niebieskie oczy skrzyżowały się z jej.

– On nigdy nie będzie twój - wypowiedziała to pięknym, dźwięcznym głosem, robiąc krok w

stronę Belli.

Jej serce waliło jak młot pneumatyczny, a pot wstąpił na czoło.

– Nie możesz go odzyskać. Zostawiłaś go! - Bella krzyczała na kobietę. - Wynoś się z mojego

domu!

Kątem oka zobaczyła Jacka stojącego w rogu pokoju. Kobieta podążyła za wzrokiem Belli i

wystawiła głowę, aby to zobaczyć.

– Jackson? - zawołała. Jack podszedł bezwładnie do niej, nie obdarzając Belli nawet jednym

spojrzeniem. Odwrócili się i zaczęli wychodzić z pokoju.

– NIE! - krzyczała. – Victorio, nie! Nie odbieraj mi syna!

Kobieta zatrzymała się i odwróciła do niej z uśmieszkiem na ustach.

– Nigdy nie był w Phoenix - wyszeptała, a drzwi zamknęły się za nią.

– NIE! JACK! - Bella krzyczała.

Poczuła, jak czyjeś ramiona ją otaczają i usłyszała ciche popłakiwanie. Jej oczy w

momencie się otworzyły i zobaczyła Jacka zwiniętego na jej kolanach. Rozejrzała się spanikowana

po pokoju, ale nikogo nie znalazła.

– O, Boże. Mamo, obudziłaś się? Usłyszałem cię płaczącą i wykrzykującą moje imię. Kiedy

wszedłem, spałaś i nie mogłem cię obudzić! - Jack desperacko łapał oddech, przytulając się mocno

do niej. Położyła policzek na jego głowie.

- Ssh, skarbie. Wszystko w porządku - wyszeptała. - Mama miała zły sen. Już jest dobrze.

Jack uspokoił się momentalnie i starł łzy z policzków.

– Nie strasz mnie tak więcej, okej? - skarcił ją. Bella uśmiechnęła się i pokiwała głową.

Kiedy Jack miał już zejść z jej kolan, jego ręka uderzyła o klawiaturę, co włączyło ekran.

Jego oczy rozszerzyły się ze zdumienia, kiedy ujrzał zdjęcie śmiejącego się Edwarda z Victorią.

Wyciągnął dłoń i delikatnie przejechał palcami po twarzy Edwarda.

– Tatuś... - wyszeptał. Jego głowa szybko odwróciła się w jej stronę. Bella nie mogła

zidentyfikować jego spojrzenia. Wyglądało prawie jak rozczarowanie.

– Znalazłaś go? I mi nie powiedziałaś? Dlaczego? Dlaczego nie chciałaś tego zrobić? - zapytał

oskarżającym tonem.

– Jack… – zaczęła, mówiąc kojącym głosem. - Właśnie dzisiaj się dowiedziałam. Miałam ci

powiedzieć, jak tylko znalazłabym więcej informacji. Wszystko, co wiedziałam, to jak się

nazywają, i że mieszkają w Chicago.

Zauważyła, że popatrzył gdzieś za nią, jakby wpadł w wir wspomnień. Spojrzał z powrotem

na obrazek. Po chwili posłał jej mały uśmiech.

– Wiedziałem, mamuś – wyszeptał, dotykając ponownie ekranu. - Wiedziałem, że znowu go

zobaczę. Nie możesz się poddawać w miłości. - Odwrócił się i spojrzał na nią załzawionymi

oczami. - Tego mnie nauczyłaś. - Wytarł oczy. - Co teraz zrobimy?

Bella wciągnęła powietrze nosem i wolno wypuściła.

– Po pierwsze, to jutro mam lunch z wujkiem Jazzem i Tanyą, aby zdobyć więcej informacji o

tej sytuacji. Wiem, że musisz być tym podekscytowany, ale boję się, że jeśli się pośpieszymy, to cię

stracę.

Łzy powróciły do jej oczu, a Jack objął jej szyję.

– Jak bardzo chcę zobaczyć moją rodzinę, to o wiele bardziej cię kocham. Nigdy mnie nie

stracisz - wyszeptał Jack do jej ucha.

Siedzieli tak przez chwilę, dopóki Bella nie wyłączyła komputera i zaniosła Jacka do łóżka.

Myśli kołatające się w jej głowie zwolniły do takiego tempa, że była w stanie oddać się objęciom

nocy.

...

O_o_O_o_O_o_O_o_O_o_O_o_O_o_O_o_O_o_O_o_O_o_O_o_O_o_O

...

Następnego dnia, kiedy podrzuciła już Jacka do szkoły, Bella zahaczyła o kafejkę. Kiedy

dotarła, Jasper już siedział przy stoliku, przeglądając jakieś dokumenty, które miał porozrzucane po

całym stoliku. Usiadła na krześle i spojrzała w papiery.

– Co znalazłeś, Jazz? - zapytała. Uśmiechnął się do niej smutno.

– Te informacje to wielki pierdolnik. To bardzo dziwne. Victoria i Jackon Cullen opuścili

Chicago w sobotę 17 września, aby odwiedzić jej matkę w Phoenix. Zgodnie z zeznaniami matki,

Victoria i jej wnuk byli tam przez cały czas. 24 września matka zadzwoniła na policję i zgłosiła

zaginięcie syna. Powiedziała, że byli w parku. Obróciła się, aby przez parę chwil porozmawiać z

jakąś kobietą. Kiedy się odwróciła, Jacksona nie było. Przysięgała, że trwało to mniej, niż pięć

minut.

Jasper położył łokcie na stole i skrzyżował palce pod podbródkiem.

– To się nie składa. Znalazłaś go w Seattle 24 września. Jedyne, co mogło się wydarzyć, to

porwanie go. Ale musiało to nastąpić wcześnie rano, bo inaczej nie zdążyliby tutaj przyjechać.

Jednak to nadal nie pasuje do tego, gdzie go znalazłyście. Albo do tego, że mówił, że była przy nim

matka. Po prostu nie ma możliwości, aby był w dwóch miejscach jednocześnie.

– Ponieważ nie był - odezwała się Tanya, rzucając plik dokumentów na środek stołu.

Jasper sięgnął po nie i zaczął przeglądać ich kontekst, a Tanya rozłożyła się na jednym z

krzeseł. Nawet po tych kilku latach znajomości, Bellę nadal zdumiewał fakt wtyczek zawodowych

Tanyi.

– Cholera - powiedział szybko Jasper. Natychmiast spojrzał na Tanyę, a potem z powrotem na

folder. - Jakżeś wyciągnęła takie brudy?

– Mam znajomego, który ma znajomego – powiedziała zadowolona z siebie. – Zagłębiłabym

się w więcej detali, ale wtedy musiałabym cię zabić.

Posłała mu takie spojrzenie, że nie zostawało mu nic innego, poza uwierzeniem jej. Zdając

sobie z tego sprawę, Jasper pozostawił to bez komentarza i wrócił do myszkowania w

dokumentach. Bella usiadła, czekając na kogoś, kto ją w to wprowadzi.

– Więc? Czy ktoś wreszcie mi powie, o co chodzi? - powiedziała niecierpliwie. Tanya

spojrzała na nią i wysłała jej triumfujące spojrzenie.

– Mama miała problemy z noskiem, cukiereczku. Pięć lat temu została aresztowana za

posiadanie nielegalnych substancji i marihuany. Jej rodzina posiadała dużo pieniędzy w China

Town, więc to ukryli. Poprzez lata jej nawyk się pogarszał, przez co sięgała po mocniejsze środki.

Ekstazy, kokaina i valium były wtedy tymi narkotykami. Myślę, że albo odeszła od męża z dilerem,

albo wymykała się na odwyk. Stawiam na dilera. Nie mam wątpliwości, że była w Seattle po coś, a

jej matka tylko to ukrywa.

Tanya położyła swój policzek na dłoni.

– Tak mnie kusi, żeby skopać jej tyłek. Po porzuceniu dzieciaka w parku, pewnie poszła się

naćpać. Zwłaszcza, że porzuciła tak wspaniałego chłopaka. Jack na to nie zasłużył.

Jasper wysłał Tanyi obłędne spojrzenie i wskazał na dokumenty.

– Czy twój znajomy może się też tym zająć? - zapytał sarkastycznie. Posłała mu chytry

uśmiech.

– Nie, tym zająłby się mój inny znajomy z New Jersey.

Puściła mu oczko. Jasper powrócił do czytania.

– Jeśli Jack został zgłoszony jako zaginiony, to dlaczego nie pokazał się w wyszukiwarce,

kiedy byliśmy na policji – zapytała Bella, bo te niedociągnięcia nie dawały jej spokoju. - Mój ojciec

jest gliną. Powinniśmy byli ich znaleźć o wiele szybciej.

– Jest kopia raportu z posterunku policji w Phoenix. Przeczytaj i mi powiedz.

Tanya wskazała na papiery. Podczas czytania, oczy Jaspera rozszerzały się z każdą nową

linijką.

– Bez jaj - wypuścił powietrze z ust.

Spojrzał na Bellę i wręczył jej kartkę papieru. Po szybkim przejrzeniu jej, trzy rzeczy od

razu wyjaśniły sprawę: Carter Cullen, czerwone włosy i niebieskie oczy.

Niespodziewanie zaczęły do niej wracać wspomnienia. Przeniosła się z powrotem do nocy,

w której znalazła Jacka. Spał na jej kolanach na stacji benzynowej.

Był to świeży raport z Phoenix o zaginięciu trzylatka imieniem Carter, który został zabrany

matce w parku. Dziecko opisano, jako że miałoby mieć czerwone włosy i niebieskie oczy. Włosy

Jacka były bardziej brązowe z kasztanowymi refleksami, a oczy koloru trawy.

– Żartujesz? - Bella niemal wrzasnęła. - Źle opisała dziecko? Kto, do cholery, tak robi?

– Mogę zgadnąć? Była nadal naćpana, a policja wzięła jej rozkojarzenie za normalne w takiej

sytuacji. Jego pełne imię to Jackson Carter Cullen. Pomyliła się i użyła jego drugiego imienia, a im

powiedziała, że wygląda jak ona, więc napisali czerwone włosy i niebieskie oczy. Nikt nie

pofatygowałby się, aby dwa razy pisać raport, ponieważ była jego matką.

Tanya powoli potrząsnęła głową. Jasper zamknął oczy.

– To znaczy, że jeśli pojechała do Phoenix po zgubieniu go w Seattle, to przebywał na ulicy,

przez ile? Dwa, trzy dni? - zapytał, a jego głos zmienił się. Był wściekły.

Bella przygryzła wargę i poczuła, jak łzy napływają jej do oczu.

– Obawiam się, że tak – powiedziała Tanya smutno. - Nadal mi tu coś nie gra. Jak mogła

zawiadomić matkę, jeśli musiała jeszcze pozostawić dziecko w parku? Ktoś z nią był. Może nie

pamiętać tego, że była w Seattle, ale założę się, że jej wspólnik tak.

Tanya siedziała zamyślona przez moment, zanim zaczęła znowu mówić.

– To była prawdopodobnie osoba, którą wkręciła, a która nie chciała mieć problemów. Nie

tylko z nią, jej mężem i rodziną, ale również z glinami. Mam na myśli, kto, do cholery, zapomina o

swoim dziecku? Jaka kobieta tak robi? - zapytała zdegustowana.

Jasper potrząsnął głową. Spojrzał na Bellę, która przez całą rozmowę zachowywała się

raczej cicho. Za cicho.

– Bells? - zapytał. - Wszystko w porządku?

Obróciła się i spojrzała na niego wygłodniałymi, brązowymi oczami. Uśmiechnęła się słabo.

– Nie, jak może być? Jeśli nosiłabym dziecko w sobie przez dziewięć miesięcy, jak mogłabym

go nie kochać? Nie potrafię sobie wyobrazić, jaką suką jest jego biologiczna matka.

Wzięła głęboki wdech.

– Wszystkie jego wspomnienia z dzieciństwa są szczęśliwe w otoczeniu ojca i dziadków.

Nigdy nie wspomniał o matce. Jest potworem.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: