Clancy Tom - Jack Ryan 6 - Stan Zagrożenia.pdf - Jack Ryan - greg1401

TOM CLANCY

Stan Zagrożenia

w Wydawnictwie Amber

CZAS PATRIOTÓW

CZERWONY KRÓLIK

KARDYNAŁ Z KREMLA

POLOWANIE NA "CZERWONY PAŹDZIERNIK"

STAN ZAGROŻENIA

w przygotowaniu

BEZ SKRUPUŁÓW

TOM CLANCY

STAN ZAGROŻENIA

Przekład Zbigniew Kański

AMBER

Tytuł oryginału CLE AR AND PRESENT DANGER

Redaktorzy serii

MAŁGORZATA CEBO-FONIOK ZBIGNIEW FONIOK

Redakcja stylistyczna ZBIGNIEW WARZECHA

Redakcja techniczna ANDRZEJ WITKOWSKI

Korekta RENATA KUK, ELŻBIETA SZELEST

Ilustracja na okładce AGENCJA AKPA

Projekt graficzny okładki MAŁGORZATA CEBO-FONIOK

Opracowanie graficzne okładki STUDIO GRAFICZNE WYDAWNICTWA AMBER

Skład WYDAWNICTWO AMBER

Wydawnictwo Amber zaprasza na stronę Internetu

http://www.amber.sm.pl http://www.wydawnictwoamber.pl

ISBN 83-241-0404-6

* * *

Pamięci Johna Balia, przyjaciela, nauczyciela i profesjonalisty, który odleciał

ostatnim samolotem

* * *

Prawo bez przemocy jest bezsilne. Pascal

Rola policji polega na stosowaniu przemocy lub groźbie jej użycia

w obronie żywotnych interesów państwa wewnątrz jego granic

i w normalnych warunkach. Rola sił zbrojnych polega na stosowaniu

przemocy lub groźbie jej zastosowania poza granicami państwa

w normalnych warunkach, zaś wewnątrz jego granic wyłącznie

w okolicznościach nadzwyczajnych (...). To, w jakim zakresie państwo gotowe jest

użyć przemocy w obronie

swych żywotnych interesów (...), zależy od oceny

aktualnie sprawującego władzę rządu, jakie środki może

i powinien zastosować, by nie dopuścić do kryzysu funkcjonowania

państwa i rezygnacji z własnych obowiązków.

Generał sir John Hackett

Prolog

SYTUACJA

Pokój był jeszcze pusty. Gabinet Owalny mieści się w południowo-wschodnim

rogu zachodniego skrzydła Białego Domu. Prowadzą do niego trzy wejścia: jedno z

gabinetu osobistego sekretarza prezydenta, drugie z małej kuchni, przez którą

można przejść do gabinetu prezydenta, i wreszcie trzecie z korytarza

wychodzącego na Pokój Roosevelta. Jak na najwyższego urzędnika w państwie,

gabinet jest niezbyt duży i zwiedzający często napomykają, że wydaje się im

mniejszy, niż oczekiwali. Biurko prezydenta, ustawione na wprost okien o

grubych szybach z kuloodpornego poliwęglanu, zniekształcających widok na

trawnik przed Białym Domem, wykonane jest z drewna pochodzącego z HMS

"Resolute", brytyjskiego statku, który zatonął na wodach amerykańskich w XIX

wieku. Amerykanie wydobyli wrak i zwrócili go Zjednoczonemu Królestwu, a w

dowód wdzięczności królowa Wiktoria kazała wykonać biurko z jego dębowych

desek i przekazać Amerykanom jako wyraz oficjalnego podziękowania. Wykonane

w czasach, gdy ludzie byli niższego wzrostu niż dzisiaj, biurko podwyższono nieco

za prezydentury Reagana. Leżały na nim segregatory i raporty przykryte

wydrukiem harmonogramu spotkań, aparat interkomu, zwyczajny wieloliniowy

telefon klawiszowy oraz wyglądający normalnie, ale nader skomplikowany,

bezpieczny aparat do rozmów poufnych.

Krzesło prezydenta zostało wykonane na zamówienie i przystosowane do

rozmiarów i wymagań użytkownika, zaś wysokie oparcie zawierało kilka warstw

kevlaru - tworzywa lżejszego i mocniejszego od stali - stanowiącego dodatkowe

zabezpieczenie przed kulami, gdyby jakiś szaleniec

zdołał przestrzelić pancerne szyby okien. Kilkunastu agentów Secret Service

pełniło dyżur w tej części rezydencji prezydenta w godzinach urzędowania. Aby

się tu dostać, większość ludzi musiała przejść przez detektor metali - w zasadzie

wszyscy, bo ci najpewniejsi byli nieco za pewni - i każdy musiał się poddać

kontroli przeprowadzanej całkiem serio przez funkcjonariuszy Secret Service,

których bez trudu rozpoznawało się po wetkniętej w ucho słuchawce koloru skóry

oraz przewodzie wychodzącym spod marynarki i których uprzejmość była sprawą

drugorzędną wobec ich głównej misji - ochrony życia prezydenta. Pod marynarką

każdy agent nosił broń krótką o dużej mocy i każdy z zawodowego nawyku

widział we wszystkich i wszystkim potencjalne zagrożenie dla Farmera, bo taki

pseudonim aktualnie obowiązywał - nie miał on żadnego znaczenia, poza tym że

był łatwy do wymówienia i rozpoznania w łączności radiowej.

Wiceadmirał James Cutter z Marynarki Wojennej USA urzędował w gabinecie

położonym w przeciwległym, północno-zachodnim rogu zachodniego skrzydła i

tego dnia tkwił na posterunku już od szóstej piętnaście. Stanowisko specjalnego

doradcy prezydenta do spraw bezpieczeństwa narodowego nadaje się tylko dla

rannych ptaszków. Za kwadrans ósma wypił drugą filiżankę kawy - podawano tu

wyborną - i włożył przygotowane raporty do skórzanej aktówki. Przeszedł przez

pusty gabinet swojego przebywającego na urlopie zastępcy, potem korytarzem na

prawo, obok również pustego gabinetu wiceprezydenta, który bawił właśnie w

Seulu, i skręcił na lewo, obok gabinetu szefa administracji Białego Domu. Cutter

należał do grona najbardziej wtajemniczonych osobistości Waszyngtonu -

nieobejmującego nawet wiceprezydenta - które bez specjalnego zezwolenia mogły

wejść do Gabinetu Owalnego według własnego uznania, choć zazwyczaj

zawiadamiał najpierw sekretariat, żeby uniknąć zamieszania. Szef administracji

nie patrzył przychylnym okiem na ten przywilej, z tym większą też satysfakcją

Cutter wykorzystywał swoje uprawnienie nieograniczonego dostępu do

prezydenta. Po drodze czterech funkcjonariuszy ochrony ukłoniło się admirałowi,

który odwzajemnił się takim samym skinieniem, jakim pozdrawiał każdego

pracownika fizycznego. Oficjalnym pseudonimem Cuttera był Drwal i choć Cutter

dobrze wiedział, że agenci nazywają go pomiędzy sobą zupełnie inaczej, nic sobie

z tego nie robił. W sekretariacie już tętniło życie; trzech sekretarzy i jeden agent

Secret Service siedzieli na swoich miejscach.

- Szef będzie punktualnie? - spytał.

- Farmer jest w drodze, panie admirale - odpowiedział agent specjalny Connor.

Miał czterdzieści lat, był szefem osobistej ochrony

prezydenta, nie obchodziło go, kim jest Cutter i miał gdzieś to, co Cutter

o nim myśli. Prezydenci i doradcy przychodzili i odchodzili, jedni lubiani, inni

znienawidzeni, ale zawodowcy ze służb specjalnych obsługiwali

i chronili wszystkich bez wyjątku. Fachowym okiem przebiegł po aktówce i

garniturze Cuttera. Dzisiaj nie było tam broni. To nie paranoja. Król Arabii

Saudyjskiej zginął z rąk członka rodziny, a byłego premiera Włoch własna córka

wydała terrorystom, którzy go w końcu zamordowali. Nie tylko na wariatów

musiał uważać. Każdy mógł zagrażać prezydentowi. Connor i tak miał szczęście,

że musiał dbać tylko o jego fizyczne bezpieczeństwo. Były też inne zagrożenia, ale

to już zmartwienie odmiennych, mniej zawodowych służb.

Wszyscy wstali, kiedy wszedł prezydent i za nim, jak zawsze, anioł stróż z

ochrony osobistej - gibka kobieta około trzydziestki o rozpuszczonych, ciemnych

włosach, co nie zmieniało faktu, że w strzelaniu z pistoletu nie miała sobie

równych w służbach rządowych. Daga - jej przydomek służbowy - przywitała

Pete'a uśmiechem. Zapowiadał się spokojny dzień. Prezydent nigdzie się nie

wybierał. Listę interesantów dokładnie sprawdzono - numery legitymacji

ubezpieczeniowych osób spoza personelu przepuszczono przez komputery z

rejestrem kryminalnym FBI - a samych gości podda się oczywiście najbardziej

drobiazgowej rewizji, jaką da się przeprowadzić bez obmacywania delikwentów.

Prezydent gestem ręki zaprosił admirała Cuttera do siebie. Dwóch agentów

jeszcze raz sprawdziło listę interesantów. Należało to do ich obowiązków, a szef

ochrony wcale nie miał pretensji, że typowo męską robotę zlecono kobiecie. Daga

zasłużyła na swoje stanowisko, pracując w terenie. Wszyscy zgodnie przyznawali,

że gdyby była mężczyzną, nosiłaby już dwie krokiewki sierżanta, a jeśli

przypadkiem jakiś niedoszły zabójca wziąłby ją za sekretarkę, należało tylko mu

współczuć. Co kilka minut, dopóki Cutter nie wyszedł, agenci na zmianę

spoglądali przez wizjer w białych drzwiach, by upewnić się, czy wszystko w

porządku. Prezydent piastował urząd już przeszło trzy lata i przywykł do ciągłej

obserwacji. Agentom nie przyszło nawet do głowy, że zwykły śmiertelnik czułby

się skrępowany w tej sytuacji. Płacili im za to, żeby wiedzieli wszystko co się da o

prezydencie, począwszy od tego, jak często chodzi do toalety, skończywszy na

osobach, z którymi sypiał. Nie na próżno agencję zwano Secret Service. Ich

poprzednicy skrzętnie ukrywali wszelakie grzeszki swojego szefa. Żona prezydenta

wcale nie miała prawa wiedzieć, co robi jej małżonek cały boży dzień -

przynajmniej niektórzy prezydenci wyraźnie to sobie zastrzegli - ale

funkcjonariusze ochrony mieli nie tylko prawo, ale i obowiązek.

Za zamkniętymi drzwiami prezydent usiadł wygodnie. Od strony kuchni

Filipińczyk, steward w mundurze marynarki, wniósł tacę z kawą i rogalikami i

zasalutował na baczność, zanim odszedł. Tym samym zakończył się wstępny

poranny rytuał i Cutter przystąpił do codziennego raportu wywiadowczego.

Materiał dostarczała mu CIA do domu w Fort Myer w stanie Wirginia przed

świtem, co pozwalało admirałowi odpowiednio go opracować. Odprawa nie trwała

długo. Była późna wiosna i na świecie panował względny spokój. Lokalne wojny w

Afryce i w paru innych miejscach nie miały większego znaczenia dla

amerykańskich interesów, na Bliskim Wschodzie jak zwykle idylla. Był więc czas

na inne sprawy.

- Jak tam operacja "Rewia na Wodzie"? - spytał prezydent, smarując masłem

rogalik.

- Wszystko gotowe, panie prezydencie. Ludzie Rittera zabrali się już do pracy -

odparł Cutter.

- Nie jestem do końca przekonany, czy nie będzie przecieków.

- Panie prezydencie, przedsięwzięliśmy nadzwyczajne środki ostrożności.

Owszem, jest pewne ryzyko - wszystkich ewentualności nie da się przewidzieć -

ale ograniczyliśmy do niezbędnego minimum liczbę wtajemniczonego personelu, a

ludzie ci zostali wybrani i sprawdzeni z największą dokładnością.

Ta wypowiedź doradcy do spraw bezpieczeństwa narodowego została skwitowana

pomrukiem uznania. Prezydent wpadł w zastawioną przez siebie samego pułapkę

- jak to się zdarza w przypadku bodaj każdego prezydenta. Prezydenckie obietnice

i oświadczenia... ludzie mieli wstrętny zwyczaj pamiętania o nich. A jeśli już sami

zapominali, to zawsze znalazł się dziennikarz albo rywal polityczny, który nie

omieszkał im przypomnieć. Tyle rzeczy się powiodło za tej kadencji. Ale wiele z

nich pozostało w tajemnicy i, ku utrapieniu Cuttera, tak miało pozostać. W

końcu na tym polegają sekrety. Tylko że kiedy w grę wchodzi polityka, żaden

sekret nie jest absolutnie święty, a zwłaszcza w roku wyborów. Cutter nie

powinien się tym przejmować. Był wszak zawodowym oficerem marynarki i

powinien zajmować całkowicie apolityczne stanowisko w sprawach dotyczących

bezpieczeństwa państwa, ale ten, kto wymyślił taki właśnie postulat, musiał być

mnichem. Najwyżsi urzędnicy władzy wykonawczej nie ślubowali przecież cnoty i

ubóstwa, a posłuszeństwo też już się tak bardzo nie liczyło.

- Obiecałem społeczeństwu amerykańskiemu, że coś z tym fantem zrobimy -

odparł gniewnie prezydent. - I gówno zdziałaliśmy.

- Panie prezydencie, nie można zwalczać zagrożeń bezpieczeństwa narodowego za

pomocą instytucji policyjnych. Albo nasze narodowe bezpieczeństwo jest

rzeczywiście zagrożone, albo nie.

Cutter powtarzał tę opinię z uporem maniaka od lat. Teraz wreszcie znalazł

wdzięcznego słuchacza. Następny pomruk:

- No, właśnie, czyż nie mówiłem dokładnie tego samego?

- Tak, panie prezydencie. Najwyższy czas pokazać im, jak grają nasi duzi chłopcy.

- Opinię taką Cutter wyznawał od samego początku, jeszcze na stanowisku

zastępcy Jeffa Pelta, a wraz z odejściem Pelta, ten właśnie pogląd w końcu

zwyciężył.

- Dobra, James. Ty masz piłkę. Atakuj. Tylko nie zapominaj, że ważne są wyniki.

- Będą, panie prezydencie. Już moja w tym głowa.

Trzeba draniom dać wreszcie nauczkę, pomyślał prezydent. Miał pewność, że

nauczka będzie dotkliwa. Tu się nie mylił. Obaj panowie siedzieli w pokoju, w

którym skupiała się i z którego emanowała najwyższa władza najpotężniejszego

narodu w historii cywilizacji. Ci, którzy wybrali człowieka zasiadającego w tym

pokoju, zrobili to przede wszystkim dla własnego bezpieczeństwa, ochrony przed

zakusami obcych mocarstw i łobuzami z własnego podwórka, przed wrogami

wszelkiej maści. Wrogowie jawili się w różnych postaciach, w tym i takich, które

niezupełnie mieściły się w przewidywaniach Ojców Założycieli. Ale jedna - którą, a

jakże, przewidzieli - zalęgła się w tym właśnie pokoju... jednak nie o niej myślał

teraz urzędujący prezydent.

Na karaibskim wybrzeżu słońce wstało o godzinę później i gdy w

klimatyzowanych pomieszczeniach Białego Domu panował przyjemny chłodek, tu

ciężkie i lepkie od wilgotności powietrze zwiastowało kolejny duszny dzień przy

utrzymującym się bezlitośnie wysokim ciśnieniu. Zalesione wzgórza na zachodzie

uciszały lokalne wiatry do poziomu słabiutkiego szeptu; właściciel "Empire

Builder" zakończył przygotowania do wyjścia w morze, gdzie powietrze było

chłodniejsze, a bryzy niczym nieograniczone.

Załoga się spóźniła. Nie podobali mu się, ale przecież nie brał z nimi ślubu. Byle

tylko zachowywali się przyzwoicie. W końcu wypływał z rodziną.

- Dzień dobry. Jestem Ramón. A to Jesus - powiedział ten wyższy.

Właściciela gnębiło to, że obaj żywo przypominali mu jakby naprędce ogarnięte

wersje... czego? A może po prostu chcieli zrobić dobre wrażenie?

- Dacie sobie radę? - spytał właściciel.

- Si. Znamy się na dużych statkach motorowych - uśmiechnął się, ukazując

proste, umyte zęby. Ten zawsze dba o swój wygląd, pomyślał właściciel. Chyba

niepotrzebnie się martwił. - A Jesiis, zobaczy pan, jaki z niego kucharz.

Czarujący gówniarz.

- Dobra, kajuty dla załogi są z przodu. Paliwo zatankowane, silnik już ciepły.

Wypłyńmy z tego pieca.

- Muy hien, Capitan.

Ramón i Jesus rozładowali ekwipunek z jeepa. Obracali kilka razy, zanim

wszystko rozłożyli na pokładzie, ale o dziewiątej MY "Empire Builder" rzucił cumy

i wyszedł w morze, mijając po drodze turystyczne łodzie, na których siedzieli

Yanqui z wędkami. Na otwartym morzu jacht wziął kurs na północ. Rejs miał

potrwać trzy dni.

Ramón był już przy sterze, co oznaczało, że siedział w szerokim, podniesionym

fotelu, podczas gdy autopilot "George" sterował automatycznie. Lekka robota.

Jacht klasy Rhodes wyposażony był w stabilizatory płetwowe. Jedyny powód

rozczarowania to kajuty dla załogi, którymi właściciel nie zawracał sobie głowy.

Typowe, pomyślał Ramón. Jacht wart ciężkie miliony dolarów, z radarem i

wszelkimi możliwymi udogodnieniami, a załoga, która go obsługiwała, nie miała

nawet marnego telewizora ani wideo, żeby się godziwie rozerwać po pracy...

Przesunął się do przodu i wykręcając szyję, spojrzał na forkasztel. Właściciel

chrapał w najlepsze, jakby wycieńczyło go przygotowanie jachtu do rejsu. A może

żona dała mu w kość? Leżała plecami do góry na ręczniku, obok męża. Miała

rozpiętą górę bikini, żeby się równo opalić. Ramón się uśmiechnął. Są w końcu

lepsze rozrywki dla mężczyzny niż telewizja. Ale nie za szybko. Im dłużej się

Clancy Tom - Jack Ryan 6 - Stan Zagrożenia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: