Opóźniony rozwój mowy_klasyfikacja.pdf

Opóźniony rozwój mowy

Klasyfikacja

Strona główna > Zaburzenia mowy > Klasyfikacja

Termin „opóźniony rozwój mowy” stosowany jest najczęściej w wypadku, gdy określony etap rozwoju mowy dziecka nie pojawił się w czasie

powszechnie uznanym za właściwy, tj. wystąpił później niż u rówieśników. Niejednoznaczne jest więc rozdzielenie podobnych od strony objawów,

natomiast zupełnie różnych, gdy chodzi o przyczyny zjawisk, z których jedne są jedynie symptomem dysharmonii rozwojowej, a drugie ‐ symptomem

patologii. A zatem, w każdym przypadku opóźnienia rozwoju mowy powinno się stosować inne procedury badawcze i odmienną terapię.

Na brak precyzji pojęć „opóźnienie”, czy „opóźniony rozwój mowy” zwrócili już uwagę E. Dilling‐Ostrowska (1982), B. Sawa (1990) i T. Zaleski (1993),

co wynika m.in. ze zbyt szerokiego zakresu tego terminu (stosuje się go zarówno w przypadku normalnych zjawisk rozwojowych, jak i patologicznych),

ale również z braku jednoznaczności tego pojęcia (niektórzy autorzy używają go jako nazwy rozpoznania, inni natomiast uważają, że jest to:

l pewien „stan zaburzeń” (Pruszewicz);

l „symptom” zakłóceń procesu rozwoju mowy (Grabias, 1986 r.);

l „zespół objawowy” (Spionek 1981 r.);

Bogactwo wywołujących to zjawisko przyczyn prowadzi do znacznego zróżnicowania terminologicznego i do niekonsekwencji w ich stosowaniu, stąd

zamiennie używa się sformułowań: „opóźnienie rozwoju mowy”, „opóźniony rozwój mowy”, „proste opóźnienie rozwoju mowy”, albo „zespół

opóźnienia mowy czynnej”. To wszystko powoduje, że trudno określić, czy opóźnienie rozwoju mowy jest odrębną jednostką nozologiczną, czy tylko

zespołem objawów, towarzyszącym różnym zaburzeniom rozwoju psychoruchowego.

Termin „proste opóźnienie rozwoju mowy”, przez jednych autorów stosowany jest na określenie wycinkowego zespołu opóźnienia mowy czynnej

(Dilling‐Ostrowska 1982 s. 20), a inni stosują go wspólnie dla obu zespołów objawowych, tj. wycinkowego opóźnienia rozwoju mowy, będącego

wynikiem nierównomiernego, wolniejszego tempa rozwoju bez żadnej przyczyny natury egzo‐ i endogennej, i zespołu opóźnienia mowy czynnej,

powstającego na skutek niedojrzałości aparatu wykonawczego mowy przy prawidłowo rozwiniętych ośrodkach rozumienia mowy i czynnościach myślenia

słownego (za: Kordyl 1968 s. 38; Pruszewicz 1986 s. 244; Zaleski 1993 s. 187).

Z analizy literatury wynika, że wszelkie postacie opóźnień rozwoju mowy, które pochodzą jedynie z dysharmonii rozwojowych, określa się wspólną

nazwą „proste opóźnienie rozwoju mowy” (alalia prolongata) . Jednakże dla celów praktyki logopedycznej (diagnozy i terapii) należałoby wyraźnie

oddzielić te dwa zjawiska.

Na uwagę zasługuje fakt, że nieliczni autorzy zajmujący się problematyką opóźnienia rozwoju mowy (lekarze, językoznawcy, psychologowie, logopedzi)

przeważnie analizują to zjawisko na podstawie kryteriów ilościowych i jakościowych, tj. opierając się na objawach. Jest to swoiste, językoznawczo‐

logopedyczne ujęcie zagadnienia. W definicjach i swoich klasyfikacjach zwracają głównie uwagę m.in. na to:

l kiedy w mowie dziecka pojawiają się pierwsze słowa i zdania, czyli na moment pojawiania się kolejnych stadiów rozwojowych;

l jaki jest przedział czasowy pomiędzy poszczególnymi etapami kształtowania i rozwoju mowy;

l jaki jest stopień opanowania języka na wszystkich jego poziomach;

l które poziomy mowy i jakie aspekty mowy rozwijają się z opóźnieniem;

l jaki jest poziom opanowania umiejętności sprawnego posługiwania się językiem, czyli sprawności językowej.

Natomiast lekarze znacznie częściej niż językoznawcy, psychologowie i logopedzi analizują to zagadnienie pod kątem jego patogenezy

i patomechanizmu. Podają bowiem, że w zależności od rodzaju przyczyn można wyróżnić różne postacie opóźnień rozwoju mowy:

l zarówno pochodzenia endogennego, jak i egzogennego (środowisk.),

l będące przejawem dysharmonii rozwojowych lub symptomem patologii,

l o podłożu somatycznym lub psychicznym,

l uwarunkowane dziedzicznie lub będące następstwem działania określonych czynników patogennych w kolejnych stadiach rozwojowych,

zakłócających albo mechanizmy programujące, albo wykonawcze mowy.

Z badań tych wynika, że postacie i stopień opóźnienia rozwoju mowy zależą od rodzaju, siły i znaczenia czynnika patogennego dla procesu

kształtowania się i rozwoju mowy.

Podejście medyczne umożliwiło dokonanie kategoryzacji przyczynowych i wskazuje na konieczność rozróżnienia zjawisk określanych tą samą nazwą,

gdyż jak ustalono ‐ poza opóźnieniem rozwoju mowy, będącym następstwem zaburzeń o określonej etiologii ‐ istnieją podobne zespoły objawowe, lecz

spowodowane zupełnie odmiennymi przyczynami, nie mające znamion patologii (tj. wycinkowe opóźnienie rozwoju mowy; zespół opóźnienia mowy

czynnej).

W ujęciu psychologicznym rozwój mowy traktowany jest na tle ogólnego rozwoju psychoruchowego dziecka. Nadaje to zagadnieniu opóźnienia rozwoju

mowy zupełnie inny wymiar, gdyż pozwala na zrozumienie związków przyczynowo‐skutkowych, a nie tylko na analizę objawów i wywołujących je

przyczyn. Zgodnie z tym podejściem istotne jest przypomnienie, że proces rozwoju rozpoczyna się od chwili urodzenia się dziecka i przechodzi przez

kolejne stadia rozwojowe, w których dziecko prezentuje określony poziom sprawności funkcji psychomotorycznych. Rozwój psychomotoryczny to proces

rozwoju, w których motoryka jest ściśle powiązana z psychiką, czyli całokształtem czynności poznawczych i emocjonałno‐motywacyjnych (za: Spionek

1965 r.).

Zaburzenia rozwoju to wszelkie niekorzystne odchylenia zarówno w budowie organizmu, jak i w sposobie jego funkcjonowania, niezależnie od stopnia,

zakresu oraz przyczyn, które je wywołały (Spionek 1981 r.). Ponieważ mowa jest jedną z funkcji psychomotorycznych, dlatego też z jednej strony

rozwój tej czynności uzależniony jest od rozwoju pozostałych czynności poznawczych i wykonawczych, z drugiej zaś ma też wpływ na ich rozwój.

Uświadomienie sobie tej zależności powoduje, iż patomechanizm zaburzeń rozwoju mowy u dzieci musi być rozpatrywany na tle ich ogólnego rozwoju.

W związku z tym, że u każdego dziecka tempo i rytm rozwoju noszą cechy indywidualne, nie wszystkie odchylenia od normy należy traktować jako

zaburzenia . Przypomnijmy, że normą rozwoju nazywa się te osiągnięcia w zakresie poszczególnych funkcji, które stwierdza się u większości dzieci

W związku z tym, że u każdego dziecka tempo i rytm rozwoju noszą cechy indywidualne, nie wszystkie odchylenia od normy należy traktować jako

zaburzenia . Przypomnijmy, że normą rozwoju nazywa się te osiągnięcia w zakresie poszczególnych funkcji, które stwierdza się u większości dzieci

w danym wieku. Gdy obserwuje się niewielkie odchylenia od normy rozwoju, to mówi się jedynie o różnicach indywidualnych między dziećmi i dopiero

w przypadkach głębszego stopnia odchyleń od normy używa się terminu „zaburzenie rozwoju”. Wynika z tego konieczność rozróżniania pojęć:

l zaburzenie ‐ upośledzenie procesu kształtowania i/lub rozwoju mowy;

l zakłócenie procesu kształtowania i/lub rozwoju mowy.

Zaburzenie ‐ upośledzenie rozwoju ‐ określenia te wskazują na duży stopień odchyleń od normy w przebiegu procesu rozwojowego i tym samym na

patologiczny charakter zjawiska. W przypadku mowy mogą się one przejawiać: długotrwałym lub zupełnym brakiem rozwoju mowy, poważnym

opóźnieniem, zatrzymaniem rozwoju, cofnięciem się do niższego stadium rozwojowego, postępującym obniżaniem się poziomu rozwoju, częściową

lub całkowitą utratą wcześniej już opanowanych umiejętności. Zgodnie z definicją pojęcie „zaburzenie” wskazuje też na siłę i konsekwencje

oddziaływania (biologicznych bądź społecznych) czynników patogennych, sugeruje względnie trwały charakter zaistniałych zmian oraz ich skutków.

Najczęściej prowadzą one bowiem do globalnych i parcjalnych opóźnień i zaburzeń mowy.

Zakłócenie procesu rozwoju ‐ wskazuje na to, że rozwój przebiega nieprawidłowo, lecz nie sugeruje znamion patologii. Występujące zmiany mogą być

jedynie niewielkimi odchyleniami od normy rozwoju o charakterze funkcjonalnym, przejawiającymi się okresowym brakiem lub opóźnieniem,

np. rozwoju mowy, które nie prowadzą do poważniejszych skutków. Mogą być wynikiem różnic indywidualnych (wycinkowe opóźnienie rozwoju mowy)

lub niedojrzałości aparatu artykulacyjnego (zespół opóźnienia mowy czynnej), czyli jedynie fragmentarycznym opóźnieniem rozwoju, które nie ma

większego znaczenia dla ogólnego rozwoju.

Zgodnie z powyższymi ustaleniami terminologicznymi, uwzględniając stanowiska różnych autorów i różne podejścia do problemu istoty opóźnienia

rozwoju mowy, można założyć, że:

l o opóźnieniu rozwoju mowy mówi się jedynie w przypadku dzieci gdyż, jak wiadomo, proces kształtowania mowy ‐ obejmujący pierwsze trzy lata

życia ‐ i rozwoju mowy ‐ trwający od 3 do 7 roku ‐ u prawidłowo rozwijających się dzieci kończy się w 7 roku życia; termin „opóźnienie” sugeruje

więc, że ta sfera rozwoju nie przebiega zgodnie z normą wiekową, że proces rozwojowy ulega zakłóceniu lub zaburzeniu;

l uwzględniając zarówno objawy, jak i przyczyny wywołujące to zjawisko ‐ opóźnienie rozwoju mowy (mówienia i rozumienia bądź tylko

mówienia) to najważniejszy symptom zakłóceń i zaburzeń rozwoju sprawności komunikacyjnej. To zespół objawowy, o którym mówi się

wówczas, gdy proces kształtowania lub/i rozwoju mowy na wszystkich lub niektórych jej poziomach (fonetyczno‐fonologicznym, syntaktyczno‐

morfologicznym, semantyczno‐leksykalnym, zdaniowo‐semantycznym), we wszystkich, bądź w niektórych jej aspektach (fonetycznym,

leksykalnym, gramatycznym czy ekspresyjnym) ulega opóźnieniu i przebiega niezgodnie z normą przewidzianą dla danej grupy wiekowej.

O opóźnieniu rozwoju mowy mówi się zarówno w przypadku, gdy jest ono przejawem dysharmonii rozwojowych, następstwem oddziaływania

czynników środowiskowych, jak również, gdy jest wynikiem poważnych zaburzeń rozwoju psychomotorycznego (upośledzenia umysłowego,

głuchoty, zaburzeń emocjonalnych itd.).

Tarkowski Z. dokonał podziału opóźnienia rozwoju mowy na samoistne i niesamoistne, którego podstawę stanowi kryterium przyczynowe. Zgodnie

z ustalonym zakresem terminów „zakłócenie rozwoju” i „zaburzenie rozwoju” można założyć, że konsekwencją zakłócenia rozwoju mowy jest

„samoistne opóźnienie rozwoju mowy", a zaburzenia rozwoju mowy ‐ „niesamoistne opóźnienie rozwoju mowy”. Kategoryzacja ta ma na celu

określenie, czy występujące opóźnienie ma charakter patologiczny czy jest normalną odmianą rozwoju. Obserwowany brak lub opóźnienie rozwoju mowy

mogą być objawem zarówno:

l samoistnego opóźnienia rozwoju mowy ‐ które jest konsekwencją różnic indywidualnych w zakresie tempa i rytmu rozwoju

psychomotorycznego lub braku dojrzałości aparatu artykulacyjnego, jak i

l niesamoistnego opóźnienia rozwoju mowy ‐ będącego następstwem zaburzeń o określonej etiologii, np. zaburzenia słuchu, upośledzenia

umysłowego, uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego (uszkodzeń: korowych ośrodków mowy, układu pozapiramidowego czy minimalnej

dysfunkcji mózgowia), uszkodzenia obwodowego narządu mowy, agnozji akustycznej, zaburzeń emocjonalnych i psychicznych oraz całościowych

zaburzeń rozwojowych (jak np. autyzm) powstających na skutek działania biologicznych czynników patogennych. Do niesamoistnego opóźnienia

rozwoju mowy może też dojść w wyniku oddziaływania na dziecko różnorodnych ‐ gdy chodzi o jakość i siłę ‐ czynników społecznych, takich jak

brak wzorców językowych i podniet do mówienia czy też w wyniku deprywacji kulturowych i środowiskowych.

Podział ten podkreśla fakt, że opóźnienie rozwoju mowy może być jedynie fragmentarycznym opóźnieniem procesu rozwojowego, przejawem

dysharmonii rozwoju o charakterze przejściowym bądź parcjalnym zaburzeniem rozwoju (gdyż zakres zaburzeń dotyczy więcej niż jednej funkcji), które

ze względu na wywołujące je przyczyny ‐ ma podłoże patologiczne. Rozróżnienie tych terminów nie pozostaje bez znaczenia. Użycie terminu „samoistne

opóźnienie rozwoju mowy” ‐ będzie więc wskazywać na to, że występuje okresowy brak rozwoju mowy, jego opóźnienie (we wszystkich bądź tylko

niektórych aspektach) w odniesieniu do normy wiekowej, a nie, że występuje zatrzymanie rozwoju mowy, jego regres do wcześniejszych etapów

rozwojowych, obniżanie się poziomu rozwoju mowy, utrata wcześniej nabytych już umiejętności mówienia lub/i rozumienia itd., co determinują

wywołujące je przyczyny. W takim pojęciu termin ten oznacza, że występujące opóźnienie rozwoju mowy jest symptomem zakłócenia procesu rozwoju

mowy dziecka, a nie jego zaburzenia.

W przypadku samoistnego opóźnienia rozwoju mowy nie pojawią się poważniejsze konsekwencje dla dalszego przebiegu rozwoju. Obserwowane objawy

ustępują samoistnie bez konieczności interwencji specjalistycznej i najczęściej są jedynym sygnałem opóźnienia rozwoju psychomotorycznego. Zgodnie

z takim rozumieniem tych zjawisk do Samoistnego Opóźnionego Rozwoju Mowy (SORM) należałoby zaliczyć:

l proste opóźnienie rozwoju mowy;

l zespół opóźnionego rozwoju mowy czynnej;

l dyslalię rozwojową.

Termin SORM może być używany (co jest istotne z punktu widzenia praktyki logopedycznej) jako nazwa rozpoznania. Natomiast określenie

niesamoistne opóźnienie rozwoju mowy będzie oznaczać, że proces rozwoju mowy jest zaburzony. Brak lub opóźnienie wykształcania się tej zdolności

jest tylko jednym z objawów syndromu powstałego na tle innych zaburzeń rozwoju psychomotorycznego. Poza wymienionym ‐ powstające zaburzenia

mogą się też przejawiać: zatrzymaniem rozwoju mowy, regresem do wcześniejszych etapów rozwojowych, obniżeniem się poziomu rozwoju mowy,

utratą umiejętności mówienia lub/i rozumienia, które zazwyczaj prowadzą do konkretnych następstw. W przypadku niesamoistnego opóźnienia rozwoju

mowy rodzaj, zakres i siła działania czynnika patogennego powodują, że powstałe zmiany mogą mieć charakter trwały, co oznacza, że mowa

w końcowej fazie rozwojowej nie osiąga normalnego poziomu. W tym znaczeniu termin Niesamoistny Opóźniony Rozwój Mowy (NORM) oznacza nazwę

rozpoznania i sugeruje, że zjawisko to ma podłoże patologiczne, a zaistniałe opóźnienie może mieć poważne konsekwencje dla dalszego procesu

rozwojowego. Niesamoistne opóźnienie rozwoju mowy jest zawsze parcjalnym opóźnieniem rozwoju, gdyż zakres zaburzeń dotyczy więcej niż jednej

funkcji rozwojowej. Często Niesamoistnemu Opóźnionemu Rozwojowi Mowy (które jest bezpośrednim lub pośrednim skutkiem działania czynnika

rozwojowego. Niesamoistne opóźnienie rozwoju mowy jest zawsze parcjalnym opóźnieniem rozwoju, gdyż zakres zaburzeń dotyczy więcej niż jednej

funkcji rozwojowej. Często Niesamoistnemu Opóźnionemu Rozwojowi Mowy (które jest bezpośrednim lub pośrednim skutkiem działania czynnika

patogennego) towarzyszą różne zaburzenia mowy.

W zależności od jakości i siły oddziaływania (biologicznego lub społecznego) czynnika patogennego zakłócającego lub zaburzającego rozwój powstałe

opóźnienia mogą mieć stopień lekki (najczęściej przy samoistnym opóźnieniu rozwoju mowy) lub ciężki (przy niesamoistnym opóźnieniu rozwoju

mowy).

Proponowane wyżej terminy oznaczają zespół charakterystycznych objawów. Samoistne opóźnienie rozwoju mowy jest wynikiem zakłócenia procesu

rozwoju, a konkretnie jednej tylko jego funkcji ‐ mowy. Termin SORM oznacza konkretne rozpoznanie, tj. określone jednostki nozologiczne

o charakterze przejściowym. Natomiast niesamoistne opóźnienie rozwoju mowy ‐ jest symptomem zaburzenia procesu rozwoju, które prowadzi do

NORM lub/i do Zaburzeń Mowy, czyli do zmian o charakterze trwałym. Podział ten można przedstawić następująco:

W przypadku wystąpienia jakichkolwiek nieprawidłowości w procesie kształtowania lub/i rozwoju mowy u dzieci należy mówić o:

l zakłóceniach rozwoju mowy;

l zaburzeniach rozwoju mowy i języka.

Zakłócenia rozwoju mowy

Są one następstwem dysharmonii rozwojowych, które prowadzą do samoistnego opóźnienia rozwoju mowy (zespołu objawów) i do SORM ‐ stanu

zakłóceń, czyli do:

a. prostego opóźnienia rozwoju mowy (nierównomierny rozwój mowy, wycinkowe opóźnienie w zakresie mowy), wynikającego z indywidualnego

tempa i rytmu rozwoju, charakteryzującego się początkowym brakiem rozwoju mowy. Mowa pojawia się z opóźnieniem, lecz jej dalszy rozwój

przebiega prawidłowo;

b. zespołu opóźnienia mowy czynnej (opóźnienie rozwoju mowy czynnej), charakteryzującego się dobrym (odpowiednim do normy wiekowej)

rozumieniem mowy, prawidłowym rozwojem pozostałych sfer rozwoju. Przyczyną tego zespołu jest niedojrzałość aparatu artykulacyjnego,

wynikająca z opóźnienia mielinizacji włókien nerwowych. Dzieci te zaczynają mówić później i dalszy rozwój tej czynności przebiega z pewnymi

trudnościami;

c. dyslalii rozwojowej (fizjologicznej), która w tym przypadku jest opóźnieniem rozwoju fonetycznego aspektu mowy (jej poziomu fonetyczno‐

fonologicznego). Jest ona następstwem niedojrzałości aparatu artykulacyjnego, wynikającej z wolniejszego wykształcania się kinestezji

i motoryki mowy. W tym typie dyslalii najczęściej spotykane realizacje głosek to substytucje i elizje, rzadziej deformacje dźwięków.

Nieprawidłowe realizacje dźwięków utrzymują się do 5 r.ż., po czym wymowa samoistnie staje się prawidłowa. Jeżeli jednak substytucje i elizje

głosek występują jeszcze po ukończeniu 7 r.ż., czyli po zakończeniu procesu rozwoju mowy ‐ wówczas należy je uznać za objaw patologii

z rozpoznaniem paralalii lub mogilalii. Ten rodzaj dyslalii nie jest tożsamy z dyslalią środowiskową, której przyczyny są egzogenne.

Do zjawisk, które należałoby jeszcze zaliczyć do następstw zakłóceń procesu rozwoju mowy, należy fizjologiczna niepłynność mowy (rozwojowa

niepłynność mowy, jąkanie rozwojowe), która jest zakłóceniem rozwoju ekspresyjnego aspektu mowy (płynności mowy). Podobnie jak pozostałe ‐ jest

jedynie przejawem dysharmonii rozwojowej. Momentem krytycznym dla pojawienia się tego zjawiska jest wiek 4‐5 lat, po czym następuje samoistna,

wyraźna poprawa płynności mówienia. Fizjologiczną Niepłynność Mowy obserwuje się u dzieci w okresie syntaksy, tj. w tym czasie, gdy rozwój myślenia

dość znacznie wyprzedza ich możliwości realizacyjne, zależne od sprawności narządów artykulacyjnych. Zjawisko to ‐ w wyniku nieprawidłowych reakcji

otoczenia ‐ może się przekształcić w jąkanie wczesnodziecięce, czyli w zaburzenie mowy.

Zaburzenia rozwoju mowy i języka

Powstają one jako przyczyna lub skutek (zaburzenia pierwotne albo wtórne) innych zaburzeń rozwoju psychoruchowego lub w wyniku oddziaływania

czynników zewnętrznych, tj. traumatycznych, długotrwałych, silnie działających czynników społecznych. W efekcie działania biologicznych

lub społecznych czynników patogennych dochodzi do zaburzeń rozwoju psychomotorycznego, które mogą prowadzić do niesamoistnego opóźnionego

rozwoju mowy i ‐ w zależności od rodzaju czynnika ‐ do konkretnych zaburzeń mowy (artykulacji, fonacji i oddechu), przy czym prawdopodobieństwo

wystąpienia niesamoistnego opóźnionego rozwoju mowy jest różne w zależności od typu zaburzenia, jego stopnia i rozległości. Wobec tego:

a. opóźnienie lub upośledzenie rozwoju umysłowego ‐ może prowadzić do NORM i oligofazji ,

b. uszkodzenie bądź dysfunkcja obwodowego narządu mowy ‐ do NORM i rynolalii, palatolalii oraz dyslalii ,

c. uszkodzenie narządu słuchu ‐ do NORM i różnych zaburzeń głosu, prozodii mowy oraz dyslalii ,

d. uszkodzenie bądź dysfunkcja struktur korowych w okresie pierwszego roku życia, w wyniku których mowa się nie rozwinęła ( brak wykształcenia

się mowy ) ‐ do NORM i afazji (dysfazji) rozwojowej ,

się mowy ) ‐ do NORM i afazji (dysfazji) rozwojowej ,

e. uszkodzenie mózgu po ukończeniu pierwszego roku życia, w wyniku których nastąpiła całkowita lub częściowa utrata czynności nadawczo‐

odbiorczych ‐ do NORM i afazji (dysfazji) nabytej ,

f. minimalna dysfunkcja mózgowia, wywołana lekkim uszkodzeniem ośrodkowego układu nerwowego w życiu płodowym, we wczesnym dzieciństwie

lub w wyniku działania czynników genetycznych ‐ do NORM i różnych zaburzeń mowy ,

g. uszkodzenie bądź dysfunkcja struktur odpowiedzialnych za odpowiedni tonus i napięcie mięśniowe (tj. ośrodków ruchowych kory piramidowej,

dróg piramidowych i układu pozapiramidowego) ‐ do zaburzeń oddechowych, głosu i zaburzeń mowy : monotonii, monodynamii, bradylalii,

bradyartrii, przyśpieszenia śródsłownego, skandowania, czyli zaburzeń ekspresyjnego aspektu mowy, oraz do dyslalii, czyli zaburzeń

fonetycznego aspektu mowy. Suma tych zjawisk określana jest mianem dyzartrii (anartrii), której może towarzyszyć NORM,

h. zaburzenia metabolizmu, które wiążą się z czynnością ośrodkowego układu nerwowego ‐ do NORM i zaburzeń mowy,

i. niedotlenienie mózgu przy urazach okołoporodowych, napadach padaczkowych ‐ mogą prowadzić do NORM i zaburzeń mowy,

j. agnozja akustyczna ‐ do NORM i zaburzeń mowy,

k. zaburzenia rozwoju funkcji wzrokowej ‐ do NORM,

l. zaburzenia rozwoju psychicznego ‐ do NORM i schizofazji,

m. zaburzenia rozwoju emocjonalnego ‐ do NORM i dysfemii,

n. brak motywacji do nawiązywania kontaktów werbalnych, niewykształcenie się związków emocjonalnych z otoczeniem, charakterystyczne dla

autyzmu wczesnodziecięcego ‐ do NORM.

o. Zdarza się też, że do zaburzeń rozwoju mowy i języka dochodzi w wyniku nagłego, silnego wstrząsu psychicznego lub długotrwałego działania

patologicznych czynników zewnętrznych (brak kontaktów werbalnych, izolacja od społeczeństwa, deprywacje kulturowe i środowiskowe),

czyli w wyniku skrajnie destrukcyjnych, społecznych czynników patogennych ‐ może dojść do zaburzenia mowy, tj. do NORM i mutyzmu,

jąkania .

Do podstawowych symptomów zakłóceń rozwoju mowy zalicza się:

l krótkotrwały (trwający najdłużej do 2‐3 r.ż.) brak rozwoju mowy,

l opóźnienie rozwoju mowy, które najdłużej trwa do 5 r.ż., po czym dalszy rozwój tej funkcji przebiega prawidłowo,

l opóźnienie rozwoju mowy czynnej (ekspresji mowy), przy czym dzieci te około 3‐4 r.ż. mówią już zdaniami i po ukończeniu 5 r.ż. mówią

z pewnymi trudnościami, ale prawidłowo,

l nieharmonijny rozwój niektórych aspektów mowy, tj. opóźnienie aspektu fonetycznego lub zakłócenie ekspresyjnego aspektu mowy,

l zdarza się też, że w wyniku niesprzyjających rozwojowi czynników zewnętrznych może pojawić się chwilowe zatrzymanie się rozwoju mowy (np.

w wyniku zmian środowiska wychowawczego, frustracji...), regres do wcześniejszych etapów rozwojowych (np. w wyniku narodzin drugiego

dziecka), które nie noszą jednak znamion patologii. Objawy te są charakterystyczne dla samoistnego opóźnienia rozwoju mowy, tj. dla: prostego

opóźnienia rozwoju mowy; zespołu opóźnienia mowy czynnej; dyslalii rozwojowej oraz ‐ jeden z nich ‐ dla fizjologicznej niepłynności mowy.

Do symptomów zaburzeń rozwoju mowy należą:

l niewykształcenie się mowy (brak rozwoju mowy),

l zaburzenie rozwoju niektórych poziomów lub aspektów mowy,

l zaburzenie rozwoju sprawności językowej (systemowej) lub społecznej, sytuacyjnej, pragmatycznej, czyli sprawności komunikacyjnej,

l postępujące obniżanie się poziomu rozwoju mowy,

l zatrzymanie się rozwoju mowy,

l utrata wcześniej opanowanych umiejętności mówienia lub/i rozumienia,

l zaburzenia oddechu, fonacji, artykulacji wraz z towarzyszącymi im innymi objawami somatycznymi i psychicznymi.

W zależności od rodzaju czynnika patogennego objawy te są charakterystyczne dla ‐ powstających w wyniku zaburzeń procesu rozwojowego

poszczególnych zaburzeń mowy, tj. afazji (dysfazji) dziecięcej, dysartrii (anartrii), dyslalii, jąkania, giełkotu, oligofazji, schizofazji, dysfemii,

mutyzmu, palatolalii, rynolalii itd.

Stopień zaburzeń rozwoju mowy i powstających w ich wyniku zaburzeń mowy zależy od: rodzaju, siły, czasu oddziaływania czynników patogennych

oraz ich wpływu na pozostałe sfery rozwoju. Bez względu na to, czy zaburzenie rozwoju mowy jest przyczyną czy skutkiem zaburzeń pozostałych sfer

rozwoju ‐ w cięższych przypadkach prawie wszystkim zaburzeniom rozwoju psychoruchowego towarzyszy niesamoistne opóźnienie rozwoju mowy. Do

objawów niesamoistnego opóźnienia rozwoju mowy, traktowanego jako odrębna jednostka nozologiczna, należą:

l długotrwały brak rozwoju mowy (ekspresji lub/i percepcji),

l poważne opóźnienie rozwoju mowy ‐ percepcji lub/i ekspresji na wszystkich lub niektórych jej poziomach, we wszystkich bądź niektórych jej

aspektach.

Dokonanie ustaleń terminologicznych ma istotne znaczenie zarówno dla procesu diagnozowania, jak i dla terapii logopedycznej, bowiem zróżnicowanie

i jakość przyczyn wywołujących podobne zespoły objawowe (opóźnienie rozwoju mowy) powodują konieczność odmiennej procedury diagnostyczno‐

terapeutycznej. Przy prowadzeniu postępowania diagnostycznego i w rokowaniach odnośnie efektów, czasu trwania terapii ‐ kryterium wieku jest

istotne. U dzieci nie można bowiem zakładać, że proces kształtowania i rozwoju mowy uległ już nieodwracalnemu zaburzeniu. Trzeba pamiętać,

że skoro jest to proces, to w każdej chwili ‐ w wyniku zabiegów medycznych, leczenia farmakologicznego, dzięki dużej plastyczności mózgu,

prowadzonej rehabilitacji ruchowej, terapii logopedycznej, psychologicznej, pedagogicznej, większość przypadków NORM ma szansę ‐ pomimo

znacznego wydłużenia czasu trwania procesu rozwoju mowy ‐ na likwidację bądź znaczne zmniejszenie. W postępowaniu diagnostycznym nigdy nie

należy wykluczać możliwości progresywnych zmian, które mogą nastąpić samoistnie, bądź w trakcie terapii może dojść do zlikwidowania przyczyn lub do

złagodzenia skutków zaburzenia rozwoju psychomotorycznego.

Opracowanie ‐ Marzena Mieszkowicz ‐ neurologopeda

Bibliografia:

1. Bogdanowicz M., 1985: Psychologia kliniczna dziecka w wieku przedszkolnym, Warszawa;

2. Dilling‐Ostrowska E., 1982: Rozwój i zaburzenia mowy u dzieci w zależności od stopnia dojrzałości układu nerwowego; w: Zaburzenia mowy

u dzieci. Red. J. Szumska, Warszawa; s. 18‐30;

3. Gałkowski T, Fersten E., 1982: Psychologiczne aspekty rozwoju i zaburzeń mowy u dziecka; w: Zaburzenia mowy u dzieci. Red. J. Szumska,

Warszawa s. 82‐96;

Warszawa s. 82‐96;

4. Grabias S., 1986: Społeczne i sytuacyjne uwarunkowania zachowań językowych; w: Poradnik metodyczny dla nauczycieli polonijnych. Red. K.

Krakowiak, J. Mańdziuk, Lublin s. 27‐55;

5. Grabias S., 1993: Minimalizacja systemu językowego dla potrzeb glottodydaktyki i logopedii; w: Opuscula Logopedica, Lublin s. 48‐56.

Jastrzębowska G., 1996: Podstawy logopedii dla studentów logopedii, pedagogiki, psychologii, filologii, Opole;

6. Kania J. S., 1982: Szkice logopedyczne. Warszawa;

7. Kordyl Z., 1968: Psychologiczne problemy afazji dziecięcej. Warszawa.

8. Mitrinowicz‐Modrzejewska A., 1963: Fizjologia i patologia głosu, słuchu i mowy. Warszawa;

9. Nartowska H., 1980: Opóźnienia i dysharmonie rozwoju dziecka. Warszawa. Nartowska H., 1980: Różnice indywidualne czy zaburzenia rozwoju

dziecka przedszkolnego,Warszawa;

10. Parol U. Z., 1989: Dziecko z niedokształceniem mowy. Warszawa.

11. Pruszewicz A., 1986: Zaburzenia głosu i mowy. W: Otolaryngologia wieku rozwojowego. Red. E. Kossowska, Warszawa s. 236‐252;

12. Sawa B., 1990: Dzieci z zaburzeniami mowy. Warszawa;

13. Spionek H., 1981: Zaburzenia rozwoju uczniów a niepowodzenia szkolne. Warszawa;

14. Styczek I., 1980: Logopedia, Warszawa;

15. Szeląg E., 1986: Neurolobiologiczne korzenie jąkania. „Biuletyn Polskiej Fundacji Zaburzeń Mowy”; Nr 4;

16. Tarkowski Z., 1993: Rozwijanie mowy dziecka. Program terapeutyczno‐stymulacyjny, Lublin. Zaleski T.,: Opóźniony rozwój mowy; w: Diagnoza

i terapia zaburzeń mowy. Red. T. Gałkowski, Z. Tarkowski, T. Zaleski, 1993, Lublin, s. 185

Strona główna > Zaburzenia mowy > Klasyfikacja

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: