Tom 09 - Grzechy Przeszłości - Lerum May Grethe.pdf - Córy życia - StarszyPan

MAY GRETHE LERUM

GRZECHY PRZESZŁOŚCI

ROZDZIAŁ I

Plebania Lyster, około dnia św. Wita 1711

Rany już zaczynały się goić, lecz Nadjana wciąż jeszcze musiała porządnie brać

się w garść, by nie zwymiotować na ich widok. Przypominały nieduże wrzody; bała się,

że choroba jest zakaźna. Jej mąż, o ponad dwadzieścia lat młodszy Justitian Revelin,

jęknął cicho na posłaniu z najcieńszej bawełny i puchu.

- Odejdź, Nadjano, nie musisz tego robić. Dość tu przecież dziewek służących,

które mogą się mną zająć... Ty nie będziesz...

- Och, cicho! Oczywiście, że będę! Jestem przecież twoją żoną, do diabła!

Słowa zabrzmiały ostro, lecz z jasnych oczu kobiety biła przemieszana ze

strachem czułość.

Justitian przymknął oczy koloru piasku, westchnął ciężko. Przyjemnie było

poczuć jej delikatne dłonie na obolałym ciele. Nawet teraz, kiedy leżał półżywy, wy-

cieńczony gorączką i chorobą, nie przestawał myśleć o przyjemnościach, jakie wcześniej

dawały mu te ręce.

Nadjana, ukochana jego. Jego opętanie. Jego żona. Tajemnicza Nadjana, gdzieś z

daleka, ze Wschodu. Już kiedyś go wyleczyła, a wtedy choroba była jeszcze groźniejsza.

Wówczas miał wrzody na duszy i rany w sercu. Fakt, że leżał pobity do nieprzytomności

przez napastników, gdy go znalazła, był jedynie nieprzyjemnym dodatkiem.

Nadjana.

Anioł!

I dziwka...

Justitiana przestało już to dręczyć, wydawało się takie odległe. Tutaj, w maleńkiej

wiosce w głębi zielonego fiordu, nikomu do głowy by nawet nie wpadło, że piękna

pastorowa była kiedyś właścicielką domu uciech. Nikt nie wiedział o Ogrodzie, nikt nie

słyszał o czarnym hrabim, o przyjęciach urządzanych przez Nadjanę dla dworu ani o jej

majątku podejrzanego pochodzenia. A już na pewno nie przeszło to przez myśl jego ojcu,

który od pierwszej chwili przygarnął Nadjanę do piersi.

Nareszcie wydaje się, że ojciec ma bodaj okruch akceptacji dla swego

beznadziejnego syna, pomyślał Justitian z goryczą.

To na pewno za sprawą jej pieniędzy. A może tego miękkiego, eleganckiego

sposobu mówienia? Albo dzięki klejnotom, pięknym sukniom lub też serwisowi do

herbaty z cieniutkiej porcelany...

Nadjana przybyła na plebanię niczym księżniczka. Justitianowi wciąż serce rosło

z dumy, gdy uświadamiał sobie, że właśnie on ją tu sprowadził. Przyjechała jako jego

świeżo poślubiona małżonka i nikt nie mógł podważyć dokumentów, wydanych przez

najpierwszego królewskiego sędziego tuż przed ich wyjazdem z Kopenhagi. Wmówili

wiosce, że Nadjana jest baronówną; bawił ją, i jego także, widok karków pochylonych w

ukłonach i szuranie nogami.

- O czym myślisz? - spytała nagle, prostując się zwinnym ruchem.

Pomimo swojego wieku Nadjana miała ciało sprężyste niczym gałązka wierzby.

Justitian nie wiedział, ile lat może sobie liczyć jego żona, lecz z fragmentów opowia-

danych przez nią historii domyślał się, że czterdzieści, może czterdzieści pięć. Mniej

więcej dwa razy starsza od niego. Nie rzucało się to w oczy, ponieważ zachowała

młodzieńczą, gładką, delikatną skórę, a szczupłe ciało było z rodzaju tych, które rzadko

starzeją się bez wdzięku. Justitian popatrzył na siebie, życie odcisnęło na nim swoje

piętno. Ramiona, uda i piersi pokrywały blizny po napaści, jedna ręka lekko się trzęsła,

twarz poorały zmarszczki, ślad wielu nieprzespanych nocy, spędzonych w pijackich

norach i domach uciechy Kopenhagi. Włosy już zaczynały mu się przerzedzać, z dnia na

dzień coraz bardziej przypominał swego starego ojca.

- I co, nie powiesz mi?

- Co? Ach, nie... Nic takiego... O niczym szczególnym.

- Powinieneś się przespać, Justitianie, a nie tylko leżeć tak i rozmyślać.

Potrzebujesz nabrać sil, zaśnij teraz! Za jakiś czas przyjdę do ciebie, przyniosę ci coś do

jedzenia.

Zniknęła. W izbie pozostał po niej tylko zapach. Niezwykły słodki aromat, który

jakże często otaczał go w drodze do raju.

Justitian uśmiechnął się lekko. Nadjana otuliła go kocem, w czerwcowym upale

już zaczął się pocić.

Powiadano, że pocenie jest zdrowe dla chorych, Justitian czuł, jak strumyczki

potu spływają mu spod pach wzdłuż spodniej części ramienia niczym maleńkie

łaskoczące rybki. Rany pod kolanami i wokół stawów łokciowych przestały mu już

dokuczać. Ból głowy także ustępował, cofał się niczym burzowe chmury, gdy słońce

odzyskuje moc.

Nie umrze.

Bóg nie może być tak okrutny. Przecież teraz nareszcie Justitian po raz pierwszy

naprawdę cieszył się życiem! Za każdym razem, gdy pozwalał przebłyskom dawnych

wspomnień wedrzeć się do świadomości, jego ciało ogarniało lekkie drżenie. Wciąż

zdarzało się, że budził się w nocy zlany zimnym potem i krzykiem protestował przeciwko

obrazowi ojca, pochylonego nad nim z rękami wzniesionymi do zadania ciosu. Ta

przerażająca twarz szaleńca, czarny płaszcz... Oczy płonące nienawiścią do jedynego

syna.

Justitian zamierzał kiedyś wrócić i zabić ojca.

A teraz był tutaj, leżał w jego łóżku, wielkim rzeźbionym małżeńskim łożu, które

wcześniej dzieliło zapewne z żonami pół tuzina duchownych. Stary Revelin unikał tego

łóżka, lecz jakaś siła zdawała się przyciągać go ku niemu. Oddał je wreszcie jedynemu

synowi na wygodne łoże boleści.

Ilekroć na wiodących na stryszek schodach rozlegały się ciężkie kroki ojca,

Justitianowi zdawało się, że znów ma dziesięć lat. Mocniej zaciskał oczy, nie chciał do

tego wracać, lecz myśli żyły własnym życiem. Obrazy same przesuwały mu się przed

oczami, jak gdyby choroba osłabiła go do tego stopnia, że nie był w stanie ich odgonić.

Ukryty za żywopłotem z dzikich róż siedział chłopiec z małym kotkiem. Obok

chłopca leżała książka, trudna książka z biblioteki ojca. Napisał ją jeden z ulubionych

przez pastora ludzi Kościoła; traktowała o obowiązkach dziecka względem Boga i

rodziców, mówiła o grzechu pierworodnym i karaniu dziecka, niezbędnym, aby jego

dusza pozostała pokorna i otwarta na Boże przykazania.

Chłopczyk uśmiechnął się do zielonych ślepków, pogłaskał kotka po łebku i z

radością słuchał, jak czworonożny przyjaciel po raz pierwszy odpowiada mu nieśmiałym

mruczeniem. Obaj zwinęli się w kłębek na słońcu, wokół nich unosił się zapach trawy i

dzikich róż. Z łąk dobiegały wesołe nawoływania kosiarzy, w powietrzu na lekkich

skrzydłach żeglowały mewy, wykrzykując w ten letni dzień swą szczególną radość.

Kociak miękką łapką zamachnął się na grzywkę chłopca. Ostre pazurki wczepiły się w

jasne włosy, chłopiec drgnął, gdy jeden sięgnął do jego nosa.

- Au! Przestań, Mons! Podrapałeś mnie! Kociak przekrzywił łebek, dziecku

wydało się, że uśmiecha się szelmowsko, jakby chciał przeprosić za wyrządzoną

krzywdę. Wspiął się po ramieniu chłopca i całą swą delikatną, kruchą miękkością

przytulił do chudej szyi. Jakież to cudowne! Justitian rozkoszował się rzadko

doświadczaną pieszczotą, przełknął ślinę, by zapanować nad nagłym ściskaniem w

gardle.

- Ty jedyny mnie lubisz, Mons...

Zasnęli widać obaj na długo w trawie, bo oprawa zamkniętej książki aż popękała

w prażących promieniach słońca. Chłopiec tego nie zauważył, nie zauważył niczego,

dopóki wyrwany nagle ze snu nie zorientował się, że zawisł gdzieś między niebem a

ziemią. W uszach zahuczał grzmiący głos ojca, twarz owionął jego oddech cuchnący

siarką i żółcią. Nie zdążył się nawet przestraszyć, a już policzki zapiekły go od razów.

Upadł na ziemię jak worek, rękami zasłaniając uszy, lecz ojciec zaraz je odsunął.

- Będziesz słuchał, jak do ciebie mówię, nikczemniku! Będziesz słuchał uszami i

sercem!

Kot!

O dziwo, nie uciekł podczas całej tej szarpaniny, stał w odległości kilku metrów,

nastawiając uszu i wolno poruszając ogonem.

Twarde słowa ojca uderzyły chłopca jak obuchem. Zachwiał się, lecz w duchu

poprzysiągł sobie, że tym razem utrzyma się na nogach. Słowa były gorsze od ciosów.

Słowa rozszarpywały go na kawałki, pożerały mu wnętrzności, rozrywały go na strzępy.

- Ty przeklęty odmieńcu! Doprawdy, co za kara mnie spotkała, kara, z którą

muszę żyć na co dzień! Pan wystawił mnie na próbę, nieustannie błagam go, by mnie

oszczędził! Syn taki jak ty... To dla mnie większy wstyd, niż gdybym ujrzał Adama

wypędzonego z Raju! Pokażę jednak Panu, że jestem mu wierny, zdławię zło tkwiące w

tobie, pomiocie lenistwa i głupoty!

Ciosy.

Słowa.

Obecność kotka była dla Justitiana pociechą. Widział, że zielone ślepka podzielają

jego nienawiść, czytał, że koty to niezwykłe zwierzęta, że posługują się nimi czarownice,

Tom 09 - Grzechy Przeszłości - Lerum May Grethe.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: