OSOBOWOŚCI RODZINNE (z Internetu)
Rodzina związków
ü daje dzieciom silne poczucie indywidualnej tożsamości i bezpieczeństwa oraz umiejętność właściwego odnoszenia się do innych.
ü Taka rodzina zachęca swoich członków do tego, aby w pełni byli sobą. Nie czują się oni zagrożeni innością poszczególnych osób.
ü Rodzice okazują sobie należyty szacunek i wspierają się nawzajem.
ü Małżonkowie cieszą się sobą, spędzają wspólnie każdą wolną chwilę, a także świetnie radzą sobie w sytuacjach kryzysowych.
ü Dzieci mają poczucie bezpieczeństwa i nie muszą zajmować się problemami dorosłych, które mogą wywierać na nie zły wpływ.
ü Opuszczenie domu rodzinnego przez dziecko z takiej rodziny zwykle jest okropnym, dramatycznym wydarzeniem. Ani rodzice, ani dziecko nie trzymają się siebie kurczowo, nikt też nie wypycha dzieci z domu, a jako dorosłe dzieci z wielką chęcią wracają do rodzinnego domu.
Rodzina władzy
ü w kontaktach i innymi bardzo często przejawia surowość a jej członkowie są mało wrażliwi.
ü Rodzice są władczy i nie okazują swoich uczuć, przez co dzieci odnoszą wrażenie, że nikomu na nich nie zależy, lecz znają swoje obowiązki i je wykonują.
ü Rodzina władzy przedkłada zasady ponad stosunki międzyludzkie. Członkowie rodziny odnoszą się do siebie za pośrednictwem reguł postępowania, obowiązków i zadań domowych.
ü Małżonkowie mają podzielone role i poprzez ich wykonywanie okazują sobie miłość.
ü Dzieci są świadkami konfliktów słownych i surowości między rodzicami. Traktują ich bardziej jak swoich przełożonych niż troskliwych i uczących je opiekunów.
ü Dzieci z takich rodzin opuszczają taką rodzinę trochę wcześniej niż rodzinę związków. Pragną udowodnić, że mogą same o siebie zadbać, i że doskonale poradzą sobie w dorosłym życiu.
ü Często stosunki pomiędzy rodzicami i dziećmi będą układały się całkiem dobrze, pod warunkiem, że żadna ze stron nie będzie się starała poprawiać, przekonywać czy kontrolować drugiej.
Rodzina opiekuńcza
ü opiekunowie są bardzo troskliwi i wrażliwi na punkcie uczuć oraz zwykle robią za dużo dla swoich dzieci wyręczając je w wielu czynnościach, przez co tracą one pewność siebie.
ü Rodzice nie dopuszczają do siebie takiej myśli by ich wychowankowie ponosili jakiekolwiek konsekwencje swojego postępowania.
ü Aby usunąć napięcie, zmieniają kontrowersyjny temat i zaczynają rozmawiać o czymś innym.
ü W rodzinie opiekuńczej nie ma poważnych konfliktów, a małżonkowie pragną zadowalać siebie wzajemnie nawet kosztem swoich uczuć i myśli. Skupiają się oni głównie na swoich wychowankach. Wraz z ich pojawieniem matka przechodzi do podsystemu rodzeństwa i jej życie bez reszty pochłaniają dzieci.
ü Rodzice są bardzo oddani swoim dzieciom, przez co maja one nad nimi władzę.
ü Są one zdolne do otwartości i nawiązują bardzo silne związki z innymi.
ü Wyjście dzieci z domu jest opóźniane przez opiekunów. Dorosłe dzieci są gotowe odejść w sensie fizycznym, lecz – gdy zajdzie taka potrzeba – nadal oczekują finansowego wsparcia, porady czy pomocy mamy i taty.
ü Przyzwyczaiły się do tego, że wszystko układa się po ich myśli i że zostaną wyratowane, gdy coś im się nie uda.
Rodzina chaotyczna (pozbawiona więzi)
ü Dzieciom poświęca się mało zainteresowania, a członków tej rodziny można raczej nazwać współlokatorami niż rodziną.
ü Główną zasadą jest, by myśleć wyłącznie o sobie, troska o innych nie jest tu brana pod uwagę.
ü Dzieci mogą być zaniedbywane bądź wykorzystywane.
ü Między małżonkami mało jest miłości. Partnerzy nie poświęcają energii na pielęgnowanie swojego związku. Często się kłócą, a czasami wybuchają między nimi prawdziwe wojny. Chlebem powszednim są separacje i grożenie rozwodem.
ü W niektórych rodzinach tego typu stosunki między żoną i mężem są dobre, lecz często tak się zdarza, że emocjonalnie porzucają oni swoje dzieci, które czują się niekochane i zagrożone.
ü Wychowankowie rodziny omawianego typu opuszczają dom przedwcześnie. Jeśli dorosłe dziecko z takiego typu rodziny wstępuje w związek małżeński, zazwyczaj ma problemy w stosunkach z współmałżonkiem i dziećmi.
Rodzina nadmiernie uzależniona
ü Indywidualność nie jest w ogóle brana pod uwagę. Członkowie takiej rodziny są słabi jako jednostki.
ü Dzieci są stłamszone przez rodzinę i mają poczucie winy, gdy chcą odejść z domu.
ü Członkowie takiej rodziny przywiązują ogromną uwagę do wzajemnych relacji.
ü W większości przypadków małżeństwo w rodzinie nadmiernie uzależnionej jest nieszczęśliwe, lecz ukrywają to przed światem zewnętrznym.
ü Dzieci, aby przypodobać się rodzicom starają się odgadnąć i spełnić ich pragnienia, co wyrządza szkodę podopiecznemu w kształtowaniu się jego indywidualności.
ü Emocjonalne i umysłowe zaprogramowanie jest tak silne, że dorosłe dzieci z rodzin nadmiernie uzależnionych mają trudności z prowadzeniem niezależnego życia.
„Osobowości rodzinne” David’a Fidela - pasjonująca książka o związkach międzyludzkich. Niezależnie od tego, czy od dawna staramy się zrozumieć i naprawić relacje z bliskimi osobami, czy jesteśmy nowicjuszami, pomaga ona pogłębić spojrzenie na te sprawy. Autor analizuje pięć odrębnych rodzajów osobowości rodzinnych, które pokrótce przedstawię w dalszym rozwinięciu pracy i wskazuje na to, co jest niezbędne dla ożywienia stosunków w naszych rodzinach. Field w swoim utworze proponuje by zacząć akceptować swoich rodziców takimi, jakimi są – ludźmi tak samo jak my stojącymi wobec wyzwania bycia dobrym rodzicem, małżonkiem i osobą. Zachęca także, aby nauczyć się, jak rozwijać własną indywidualność niezależną od wpływu rodziny naszego dzieciństwa, utrzymując jednocześnie bliską więź rodzinną. Pragnie byśmy skorzystali ze wskazówek, jak rozwiązywać różne problemy związane z rodziną pochodzenia, i uwolnić dzieci od błędów przeszłości, a także byśmy odkryli znaczenie rozwiązywania problemów z przeszłości – nawet, jeśli nasi rodzice już nie żyją – i doświadczyli nowej wolności i wewnętrznego pokoju.
pips