Folco_Michel_-_Z_woli_boskiej_i_katowskiej.pdf

MICHEL FOLCO

Z WOLI BOSKIEJ

Nader pouczające i wielce zadziwiające

dzieje Pibraków z Bellerocaille

Osiem pokoleń katów

Przełożył Andrzej Arustowicz

I KATOWSKIEJ

Wydanie oryginalne

Tytuł oryginału:

Dieu et nous seuls pouvons

Data wydania:

1991

Wydanie polskie

Data wydania:

1993

Ilustracja na okładce:

Justynian I, 1663-1755 . Obraz Béatrice Turquand d’Auzay

Przełożył:

Andrzej Arustowicz

Wydawca:

Państwowy Instytut Wydawniczy 1993

ISBN 83-06-02320-X

Wydanie elektroniczne

Trident eBooks

Część pierwsza

Rozdział I

Baronia Bellerocaille 1 w królewskiej prowincji Rouergue, sierpień 1683 r.

Błogo wtulone w najbardziej zaciszny, najcieplejszy kąt ula, drzemały trutnie. Jeden z

nich obudził się i poczuł głód. Ociężale wlókł się ku plastrowi, gdy zauważył nadzwyczaj

dużo robotnic w ulu. Tak późnym rankiem już dawno powinny były oblatywać kwiaty.

Posuwając się naprzód, duży, brzuchaty i włochaty samiec natknął się na sporą grupkę

pszczół tarasujących drogę. Już chciał je roztrącić bez ceregieli, gdy one – rzecz nie do

pomyślenia – utworzyły front i rzuciły się na niego. Jeszcze nie zdążył sobie uświadomić, co

się dzieje, a już jedna podcinała mu nasadę tułowia, w miejscu gdzie łączył się z odwłokiem,

druga szatkowała mu żyłki na skrzydłach, trzecia zaś, wyszukawszy szczelinę między

pierścieniami a pancerzem, wciskała w nią jadowite żądło. Cierpka woń jadu rozeszła się po

całej pasiece, dając sygnał do rzezi.

Skoro królowe zostały zapłodnione, a zbliżał się już sen zimowy, w ulu nie potrzebowano

tych ospałych, żarłocznych, bezużytecznych próżniaków.

Pozbawionym żądła, nigdy do tej pory nie zmuszanym do obrony, nie dowierzającym

trutniom zaświtała jedna myśl: uciec przez otwory wylotowe. Niektórym to się udało.

Jeden z nich latał przez chwilę nad murami obronnymi grodu, po czym nieopatrznie

wpadł do kuchni mistrza złotniczego Abla Crespiageta, uderzając z impetem w prawe oko

Piotra Galine, jego kucharza, zajętego przyrządzaniem zupy rakowej. Ten wrzasnął z bólu i

wrzucił do wazy całą garść przypraw.

Wyrżnąwszy następnie w posadzkę, nieco oszołomiony owad pofrunął dalej i znikł w

okienku wychodzącym na ulicę Wielką.

Piotr Galine był w spiżarni i obmywał wodą swe zbolałe oko, gdy do kuchni weszła

pokojówka. Nie widząc kuchmistrza, chwyciła wazę z zupą i pobiegła podać ją państwu,

którzy już się niecierpliwili w jadalni.

Kilka chwil później Abel Crespiaget, z oczami w słup, z niemiłosiernie piekącym

podniebieniem, gardłem tudzież przełykiem, wtargnął do kuchni wymachując potężnym

1 Pięknaskałka (przyp. tłum.).

kijem. Nic nie rozumiejąc, Galine rzucił się do ucieczki, najpierw korytarzem, później

schodami na dziedziniec, okrążył studnię, wreszcie wyskoczył na ulicę Wielką, gdzie złotnik

go dopadł i solidnie wygrzmocił kijem.

– Ajajaj!... Ajjajjajjj! Czym sobie zasłużyłem, mój zacny panie, na taki basarunek?

– Jeszcze śmiesz pytać, ty trucicielu?! – ryknął Crespiaget zdwajając tempo razów.

Przestał dopiero, gdy Galine znieruchomiał.

Potem jacyś dobrzy ludzie zanieśli go do łóżka, w którym spędził kilka dni, zanim mógł

powrócić do służby. Co do ocalałych trutni, to przez cały dzień leniuchowały na kwiatkach

nad brzegami Dourdou. Wieczorny chłodek oraz głód kazały im zapomnieć o tragicznych

wydarzeniach poranka, toteż wróciły do ula, gdzie gotowano im zagładę. Żaden nie uszedł z

życiem.

W niedzielę po Wniebowstąpieniu Małgorzata Crespiaget, małżonka mistrza złotniczego,

powiła szóste dziecko. Tym razem był to chłopiec, po pięciu córkach oraz kilku

pielgrzymkach do Czarnej Dziewicy z Rocamadour i do Św. Napletka z Roumégoux.

Rozpromieniony mistrz Crespiaget nadał mu imię Dezydery i z pompą ochrzcił w

kościele Św. Wawrzyńca. Dziecko powierzono następnie żonie woźnicy Mazarda, mamce

cieszącej się doskonałą opinią, zamieszkałej nad rzeką, na podgrodziu.

W następną niedzielę, w porze sumy, kucharz Piotr Galine dostał się do domu

Mazardowej i udusił ją. Ukrywszy ciało w suszarni na kasztany, chwycił małego Dezyderka i

sprawnie go wykrwawił nad kuchennym zlewem. Potem uciął mu głowę, wpakował

pokawałkowane ciałko do worka i wrócił do kuchni, by je posiekać. Zrobił z niego farsz do

pomidorów... których postarał się zanadto nie przyprawiać.

Zgromadzeni, jak w każdą niedzielę, w komplecie, Crespiagetowie zajadali się tym

daniem. Gdy półmisek był pusty, zażądali repety. Wówczas Galine podał im głowę

Dezyderka, kunsztownie ułożoną na liściach sałaty, z uszami i dziurkami nosa przystrojonymi

natką pietruszki, z oczyma otwartymi za pomocą wykałaczek.

Oświadczywszy słodkim głosem, że chcąc odzyskać szczątki dziecka, muszą użyć

środków albo wymiotnych, albo przeczyszczających, Piotr Galine wykrzyknął:

– Zemsta jest rozkoszą kucharzy!

Następnie zeskoczył ze schodów.

Wybiegając na ulicę usłyszał przeraźliwe krzyki Małgorzaty Crespiaget, która właśnie

pojęła, co się stało.

* * *

W swej rezydencji na pierwszym piętrze starostwa Henryk de Foulques, komendant

straży i starosta, akurat kończył potrawkę z kurczaka w sosie korzennym, gdy zapowiedział

się mistrz złotniczy z ulicy Wielkiej.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: