Spis chwytów (taktyk) negocjacyjnych

„Autodeprecjacja” - wypowiadanie stwierdzeń samoumniejszających

„Autorytet” - wsparcie własnego stanowiska opinią kogoś, kto jest autorytetem dla drugiej strony w dowolnej dziedzinie (nie musi być to ekspert w dziedzinie, której dotyczą negocjacje); najczęściej przyjmuje postać powoływania się na ich opinie, przytaczania lub cytowania konkretnych wypowiedzi (zbliżona do taktyki „ekspert”, ale dodatkowo wykorzystująca efekt „aureoli”)

„Blokowanie” - odmowa dokonania ustępstw argumentowana obiektywnym brakiem możliwości (wariantami tej taktyki są „niepełne pełnomocnictwa” , „polityka czynów dokonanych”, „złamana noga”)

„Bolesna inicjacja" - zwiększanie trudności wstępnych - gdyż: "im więcej dobrowolnie zainwestujesz, tym bardziej to cenisz"

„Cenne ustępstwo” - postępowanie zgodnie z zasadą “zawsze przynajmniej raz powiedz ‘nie’ zanim powiesz ‘tak’ ”

„Cennik” - posiadanie wydrukowanej broszury z cenami odbierające klientom nadzieję na obniżenie ceny

„Coś jeszcze” - warunkowanie wyrażenia zgody na całościowe porozumienie uzyskaniem ostatniego ustępstwa w jakiejś pobocznej kwestii (taktyka bardzo bliska „skubaniu”)

„Deprecjacja ustępstw” - bagatelizowanie ustępstw poczynionych przez drugą stronę (wchodzi w skład taktyki „małe – wielkie ustępstwa”)

„Desperacja” - prezentowane groźby jako aktu desperacji kogoś, kto nie ma innego wyjścia

„Dokładanie cegiełek” - rozłożenie prezentacji faktów na cały okres prowadzenia negocjacji, dzięki czemu druga strona jest przekonana, że posiadamy o wiele więcej informacji wspomagających niż w rzeczywistości

„Dokręcanie śruby – imadło” - odpowiadanie na ofertę drugiej strony: „Czy to wasza najlepsza oferta? Musicie ją jeszcze uatrakcyjnić.” lub „Czy to wszystko na co pana stać?”

„Drzwi w twarz” - wysunięcie bardzo niekorzystnej dla drugiej strony oferty, a po jej odrzuceniu, oferty wyraźnie złagodzonej (w razie potrzeby takie ustępstwa mogą następować kilkakrotnie) (działa na tej samej zasadzie, co taktyka „dziegieć i miód”: zakotwiczenie – stworzenie oczekiwań i kontrast)

„Dziegieć i miód” - przekazanie drugiej stronie niekorzystnych dla niej wiadomości, a następnie (po pewnym czasie) podanie wiadomości dobrych (działa na tej samej zasadzie, co taktyka „drzwi w twarz”: zakotwiczenie – stworzenie oczekiwań i kontrast)

„Ekspert” - wsparcie własnego stanowiska opinią ekspertów w danej dziedzinie (obecność przychylnych ekspertów w czasie negocjacji lub powoływanie się na ich opinie)

„Gniew kontrolowany” - wypowiadanie się i zachowywanie jakbyśmy byli rozgniewani (marszczenie brwi, podnoszenie głosu, agresywna gestykulacja) w odpowiedzi na wypowiedź drugiej strony, która w pełni usprawiedliwia gniewną reakcję

„Gospodarz talk-show” - przekazywanie nieprzyjemnych dla drugiej strony informacji poprzez wypowiedzi, których kluczowymi elementami są wyrażenia: „ale”, „jednakże”, „niemniej jednak” lub „tylko że” np. „Proszę nie myśleć, że chcę pana urazić, ale...”

„Kanalizowanie” - nie pozwalanie (ani drugiej stronie, ani sobie) na dyskusje czy negocjacje w sprawach już zamkniętych

„Łącze” - próba przekonania do swoich racji współpracowników osoby uprawnionej do podjęcia decyzji w celu wywarcia na nią wpływu pośredniego

„Manipulowanie czasem” - odkładanie momentu rozpoczęcia rozmów, przerywanie ich i wyznaczanie odległych terminów spotkań (opóźnianie) lub stawianie drugiej strony w niedoczasie (przyspieszanie)

„Manipulowanie faktami” - świadome fałszowanie informacji np. finansowych stawiające nas w korzystniejszej sytuacji negocjacyjnej

„Masaż cenowy” - wymienianie zalet towaru natychmiast po podaniu ceny, tak aby złagodzić szok wywołany dużą sumą

„Maskowanie” - budowanie wiarygodności swojej argumentacji na pozornie obiektywnym i racjonalnym wywodzie, którego druga strona nie jest w stanie zweryfikować przy stole rozmów (np. ze względu na brak danych, czasu, wiedzy w danej dziedzinie itp.)

„Mój problem twoim problemem” - przerzucenie własnego problemu na drugą stronę i postawienie jej wobec konieczności rozwiązania go

„Nagroda w raju” - obiecanie drugiej stronie, że jeśli zgodzi się na nasze żądania, to zostanie wynagrodzona w przyszłości

„Na wyczerpanie” - przedłużanie czasu trwania negocjacji w celu wyczerpania drugiej strony np. rozłożenie negocjacji na wiele krótkich sesji

„Niepełne pełnomocnictwa” - zasugerowanie drugiej stronie, że posiada zwierzchnika, który nie biorąc bezpośredniego udziału w negocjacjach, ma ostateczny głos przy zatwierdzaniu porozumienia

„Odłóżmy to na później” - skierowanie rozmów na mniej kontrowersyjne kwestie

„Okienko czasowe” - wymuszenie dostosowania się partnera do naszego grafiku dnia czy tygodnia (zwana też techniką udręczonego pracownika)

„Optyk z Brooklynu” - stopniowe podwyższanie składanej oferty aż do momentu, w którym nastąpi protest drugiej strony

„Ostatnie życzenie” - wysunięciu w ostatniej chwili dodatkowych żądań („... no i rozumiem, że pokrywacie też koszty transportu”)

„Oszczędności” – prezentowanie ofert zaczynając od związanej z największymi kosztami dla drugiej strony

„Polityka czynów dokonanych” - stawianie drugiej strony wobec sytuacji, gdy bez jej wiedzy wykonaliśmy posunięcia stawiające ją w trudniejszej sytuacji
„Pozorne poparcie” - początkowe wspieranie nowymi argumentami tez przeciwnika (usypiające jego czujność), aby później obalić jego stanowisko

„Pozorne ustępstwa” - zaoferowanie, w zamian za istotne ustępstwo drugiej strony, ustępstwa, które nie ma dla nas wartości materialnej albo ma wartość bardzo znikomą

„Proteza (zw. też ‘złamaną nogą’) ” - odrzucenie propozycji drugiej strony ze względu na jakiś obiektywny a niekorzystny stan rzeczy np. system podatkowy, komplikacje prawne itp. (taktyka zbliżona do „tak, ale...”  lecz obliczona przede wszystkim na przekonywające uzasadnienie odrzucenia oferty drugiej strony)

„Próbny balon” - zmienienie dwóch warunków (jednego na lepsze, drugiego na gorsze dla drugiej strony) i sprawdzenie czy druga strona potraktuje to jako akceptowalne (zdradzając, że jest w stanie zaakceptować warunek zmieniony na gorsze)

„Przeciek” – podsunięcie drugiej stronie spreparowanej informacji w taki sposób, że ma on poczucie, że sam ją zdobył

„Przyjmij albo odrzuć” - złożenie ultimatum

„Pusty portfel” - podkreślanie chęci dokonania zakupu przy jednoczesnym prezentowaniu (często wręcz dokumentowaniu) braku odpowiednich środków

„Rosyjski front” - postawienie drugiej strony przed wyborem jednej spośród dwóch nieprzyjemnych opcji, z których jedna jest bardzo zła, a druga – niekorzystna, ale do przyjęcia

„Skubanie” - zażądanie dodatkowych ustępstw w momencie, gdy porozumienie zostało już osiągnięte, ale nie potwierdzone np. spisane (taktyka bardzo bliska „coś jeszcze”)

„Spotkajmy się w połowie drogi” - sugerowanie porozumienia będącego uśrednieniem ostatnich ofert stron

(bardzo ryzykowna taktyka mająca na celu uniknięcie rozmowy merytorycznej lub zaoszczędzenie czasu)

„Sprzedaj tanio – zdobądź reputację” - żądanie zawarcia niekorzystnego finansowo kontraktu w zamian za możliwość zdobycia doświadczenia (ważne przy składaniu ofert) i rekomendacji

„Stopa w drzwi” – uzyskanie od drugiej strony jakiegokolwiek drobnego ustępstwa zwiększające szanse (zgodnie z zasadą konsekwencji) na ustępstwa kolejne

„Szkoda by było...” - wyrażenie żalu z powodu możliwości zmarnowania tego, co zostało do tej pory zrobione (wynegocjowane) np. w przypadku impasu w rozmowach

„Szokująca oferta” - rozpoczęcie rozmów od znacznie zawyżonej (czasem wręcz absurdalnie nierealistycznej) oferty.

„Śmieszne pieniądze” - zastosowanie przeliczeń cen czy wartości, które są przedmiotem negocjacji np. całej sumy w przeliczeniu na sztuki lub na dni w celu pozornego pomniejszenia ich wartości

„Tak, ale...” - pozorne zgadzanie się z istotą propozycji drugiej strony, przy wysunięciu zastrzeżeń co do jakiegoś konkretnego elementu (może być to również hipotetyczny niekorzystny stan w przyszłości); zadaniem drugiej strony jest usunięcie tych obiekcji zazwyczaj poprzez kolejne ustępstwo lub zaproponowanie dodatkowych korzyści (taktyka zbliżona do „protezy”  lecz obliczona przede wszystkim na uzyskanie korzyści)

„Udany szok” - udawanie szoku i wyrażanie zaskoczenia propozycją złożoną przez drugą stronę

„Warunki wstępne” – odmowa podjęcia negocjacji bez spełnienia przez drugą stronę pewnych wstępnych warunków

„Wilk w owczej skórze (zw. też metodą porucznika Columbo)” - nieprzestrzeganie pewnych niepisanych reguł negocjacji pod pozorem udawanego braku doświadczenia

„Wycofanie oferty” - w swej istocie podobne do „skubania” jednak polega na pogorszeniu zasadniczej kwestii, a nie na wprowadzaniu korzystnych „dodatków” (bywa stosowane jako kontrposunięcie wobec „skubania”)

„Wyolbrzymianie ustępstw” - wyolbrzymianie własnych ustępstw poczynionych w trakcie negocjacji

„Zasada konkurencji” - podanie drugiej stronie informacji, że jej oferta jest jedną z wielu i, że niektóre z nich są od niej korzystniejsze

„Zdechła ryba” - dodanie do negocjacji uciążliwego dla drugiej strony żądania, które – tak naprawdę – nie ma dla nas znaczenia

„Zły policjant / dobry policjant (zły facet / dobry facet)” - zmiana negocjatora polegająca na zastąpieniu „brutalnego” negocjatora „przyjaznym” (technik twardych – miękkimi)

„Zmiana biegów” - przeskakiwanie z jednej kwestii na drugą mające na celu zdezorientowanie i zmęczenie drugiej strony