King Stephen - Pokochala Toma Gordona.pdf - Stephen King - Figunia

Stephen King

Pokochała Toma

Gordona

(Przełożył Krzysztof Sokołowski)

Książkę tę poświęcam mojemu synowi Owenowi

który w końcu nauczył mnie o baseballu

o wiele więcej, niż ja nauczyłem jego.

Czerwiec 1998

Rozgrzewka

Świat to potwór zębaty, gotów gryźć, gdy tylko zechce. Trisha McFarland odkryła tę

fundamentalną prawdę w wieku dziewięciu lat, o dziesiątej rano tego dnia na początku czerwca siedziała na

tylnym siedzeniu dodge'a caravana matki, w niebieskiej bluzie treningowej Czerwonych Skarpet (z

numerem 36 - numerem Toma Gordona na plecach), bawiąc się swą lalką Moną, o dziesiątej trzydzieści

zabłądziła w lesie, o jedenastej rozpaczliwie próbowała opanować atak paniki, broniąc się przed myślą:

“To poważna sprawa, to bardzo poważna sprawa”. Rozpaczliwie broniła się także przed myślą, że kiedy

ludzi giną w lesie, bywa z nimi niedobrze. Bardzo niedobrze. Bywa, że umierają.

“A wszystko dlatego, że chciało mi się siusiu” - pomyślała, ale prawdę mówiąc, nie chciało jej się

siusiu aż tak, poza tym mogła przecież poprosić mamę i Petera, by zaczekali na nią tę małą chwilkę,

potrzebną do ukucnięcia za drzewem. Tyle że oni znów się kłócili, ale nowina, no nie, i dlatego została

odrobinę z tyłu, nie mówiąc im o tym ani słowa. Dlatego zeszła ze szlaku, za kępę wysokich krzaków,

i o tym też nic im nie powiedziała. Uznała, że należy jej się mała przerwa, takie to proste. Miała dość

słuchania, jak się kłócą, miała dość udawania wesołej i pogodnej, ukrywania, że marzy tylko o tym, by

wrzasnąć na matkę: “Odpuść mu! Jeśli aż tak chce wrócić do Malden i mieszkać z tatą, to mu na to pozwól,

wielkie mi co. Gdybym miała prawo jazdy, sama bym go odwiozła i wreszcie mielibyśmy chwilę ciszy

i spokoju!” i co by się wówczas stało? Co by powiedziała matka? Jaką by miała minę? i Pete. Pete jest

starszy - ma prawie czternaście lat - i całkiem niegłupi, więc czemu się upiera? Dlaczego sobie nie

odpuści? Pragnęła powiedzieć mu jedno: “Daj spokój”, a właściwie pragnęła to powiedzieć im obojgu.

Do rozwodu doszło przed rokiem. Sąd przyznał matce prawo do opieki nad dziećmi. Peter gorzko

i długo protestował przeciw przeprowadzce z przedmieścia Bostonu do południowego Maine; właściwie

nie przerwał protestów aż do dziś. Po części rzeczywiście wolał mieszkać z ojcem i nie miał zamiaru

zrezygnować z tego argumentu, kierowany bezbłędnym instynktem, który mu podpowiadał, że w ten

sposób jest w stanie ugodzić matkę najgłębiej i najboleśniej, Trisha wiedziała jednak, że nie jest to motyw

jedyny ani nawet najważniejszy. Peter chciał wrócić do Bostonu przede wszystkim dlatego, że nienawidził

Szkoły Przygotowawczej Sanford, w Malden szło mu jak po maśle. Rządził klubem komputerowym

niczym udzielny książę, miał przyjaciół -dupków, bo dupków, ale była tych chłopaków spora grupa

i szkolne łobuzy nie ośmielały się ich zaczepiać, w Szkole Przygotowawczej Sanford nie było nawet klubu

komputerowego, Pete zdobył sobie zaledwie jednego przyjaciela, Eddiego Rayburna, a w styczniu Eddie

wyjechał, bo jego rodzice również się rozwiedli. Pete został więc sam -oferma szkolna, nad którą każdy

mógł się znęcać do woli,, a co najgorsze, wszyscy się z niego śmiali. Zyskał sobie nawet przydomek,

którego szczerze nienawidził: Compu-World.

W te weekendy, których dzieci nie spędzały z ojcem w Malden, matka zabierała je na wycieczki,

z ponurym uporem, na który nie było lekarstwa. Trisha całym sercem marzyła o weekendzie bez

wycieczki, bo podczas wycieczek było najgorzej, ale nie spodziewała się, by taki cud nastąpił

w przewidywalnej przyszłości. Quilla Andersen (matka wróciła do panieńskiego nazwiska i załóżcie się,

o co chcecie, ludzie, że Peter tego też nienawidził) była kobietą, która doskonale wiedziała, czego chce...

i dokładnie to dostawała. Podczas jednego z weekendów spędzanych z ojcem Trisha usłyszała, jak jej tata

mówi do swego ojca: “Gdyby to Quilla dowodziła pod Little Big Horn, Indianie dostaliby lanie”. Nie

podobało jej się, kiedy tata mówił tak o mamie, wydawało się to równie dziecinne, co nielojalne, musiała

jednak przyznać, że w tej szczególnej myśli tkwiło więcej niż ziarno prawdy.

W ciągu ostatnich sześciu tygodni, podczas których jej stosunki z Peterem pogarszały się stale

i systematycznie, matka zabrała ich do muzeum samochodów w Wiscasset, do wioski Shakerów w Gray,

do New England Plant-A-Torium w North Wyndham, do Six-Gun City w Randolph, w New Hampshire, na

spływ kajakowy rzeką Saco oraz na narty do Sugarloaf, gdzie Trisha zwichnęła nogę w kostce, co

doprowadziło do dzikiej awantury między rodzicami. Wierzcie mi albo nie, rozwód to doskonała zabawa.

Czasami, kiedy któraś z wycieczek naprawdę mu się podobała, Peter zamykał gębę na kłódkę.

Stwierdził, że Six-Gun City to “dla dzieci”, ale mama pozwoliła mu spędzić większość czasu w sali gier

komputerowych, więc wrócił do domu wprawdzie niekoniecznie szczęśliwy, lecz przynajmniej milczący.

Jeśli jednak coś mu się nie podobało (a najbardziej ze wszystkiego nie podobało mu się Plant-A-To-rium,

tego dnia, wracając do Sanford, wkurzał się wręcz koncertowo), nie uważał bynajmniej za stosowne

zachowania swej opinii dla siebie. Zasada “żyj i daj żyć innym” nie mieściła się w jego światopoglądzie,

w matki zresztą też nie, a przynajmniej Trisha nigdy nie dostrzegła u niej usiłowań, by wprowadzić ją

w życie. Za to ona sama uznawała ową zasadę za najprzydatniejszą w świecie, ale oczywiście wystarczyło

jedno spojrzenie, by stwierdzić: “skóra zdjęta z taty”, co nie zawsze się jej podobało, przeważnie jednak

tak.

Trishy nie obchodziło, dokąd wyjeżdżają w soboty. Byłaby wręcz szczęśliwa, gdyby odwiedzali

wyłącznie wesołe miasteczka i pola do gry w minigolfa, wówczas bowiem kłótnie nie bywały aż tak

straszliwe. Mama uważała jednak, że wycieczki powinny być także “kształcące”, stąd Plant-A-To-rium

i wioska Shakerów. Nie da się ukryć, że Pete miał swoje problemy, wśród nich zaś ten, że nienawidził, by

kształcono go przymusowo w soboty, które z największą radością spędzałby w pokoju, grając na Macu

w “Sanitarium” lub “Rivena”. Raz i drugi zdarzyło mu się wygłosić opinię o wycieczce wystarczająco

dobitnie (brzmiało to mniej więcej tak: “o kant dupy potłuc”), by matka uznała za stosowne odesłać go do

samochodu z poleceniem “opanowania się”, póki ona nie wróci z Trishą.

Trisha miała wielką ochotę wytłumaczyć matce, że Pete jest za stary, by traktować go jak

przedszkolaka i stawiać do kąta, że pewnego dnia mogą wrócić do pustego samochodu, aby stwierdzić, że

postanowił autostopem powrócić do Massachusetts, ale - rzecz jasna - milczała. Same sobotnie wycieczki

były oczywiście bez sensu, mama jednak nigdy nie przyjęłaby tego do wiadomości. Pod koniec niektórych

Quilla Anderson wyglądała co najmniej o pięć lat starzej niż na początku, w kącikach jej ust pojawiały się

nagle głębokie bruzdy, masowała skronie, jakby cierpiała na dokuczliwy ból głowy... ale nie rezygnowała

i nie miała zamiaru zrezygnować. Gdyby była pod Little Big Horn, Indianie wygraliby - być może - lecz

drogo zapłaciliby za to zwycięstwo.

W tym tygodniu wybrali się do miasteczka w zachodniej części stanu. Biegł przez nie prowadzący

do New Hampshire Szlak Appalachów. Poprzedniego wieczora, siedząc przy kuchennym stole, mama

pokazała im fotografie z broszury. Na większości z nich widać było wesołych wędrowców na ścieżce lub

w “miejscach widokowych”. Osłaniali oczy i spoglądali w głąb pięknych leśnych dolin albo na wygładzone

przez czas, lecz nadal imponujące szczyty centralnego pasma Gór Białych. Pete siedział przy stole

i wyglądał na kosmicznie wręcz znudzonego. Na broszurę zaledwie zerknął z łaski. Mama postanowiła nie

dostrzegać tego ostentacyjnego braku zainteresowania. Trisha, której ostatnio coraz mocniej wchodziło to

w krew, grała zachwyconą rozkoszniaczkę, w ogóle miała wrażenie, że upodabnia się stopniowo do

uczestników teleturniejów, robiących zawsze takie wrażenie, jakby mieli zsikać się w majtki z radości na

samą myśl o wygraniu kompletu garnków do gotowania bez wody, a gdyby ktoś spytał, jak się czuje,

powiedziałaby, że niczym klej łączący dwie części stłuczonego wazonika. Słaby klej.

Quilla zamknęła broszurkę i odwróciła ją. Na tylnej stronie okładki znajdowała się mapa. Matka

stuknęła palcem w niebieską, krętą linię.

- To droga numer 68 - oznajmiła. - Samochód zostawimy na parkingu, o tu. - Poklepała niebieski

kwadracik. Teraz przyszła kolej na krętą czerwoną linię. - To Szlak Appalachów między drogami 68 i 302

w New Conway, w New Hampshire. Ma niecałe dziesięć kilometrów, oznaczony jest jako średnio trudny.

Aha, środkowa część ma oznaczenie “trudny”, ale nie będziemy potrzebowali sprzętu wspinaczkowego

i tak dalej.

Postukała w inny niebieski kwadracik. Pete siedział z głową opartą na dłoni, demonstracyjnie

wpatrzony w ścianę. Dłoń uniosła mu w górę kącik ust, przez co wyglądały jak skrzywione w pogardliwym

grymasie, w tym roku dostał pryszczy i miał ich na czole cały świeży rząd. Trisha bardzo go kochała, ale

czasami - na przykład tego wieczoru, kiedy mama przedstawiła im plan wycieczki - nienawidziła go równie

mocno. Bardzo chciała mu powiedzieć, że jest tchórzem, w końcu wszystko się do tego sprowadzało, jeśli,

jak zwykł mawiać tata, “przyszło co do czego”. Peter marzył o tym, by powrócić do Malden z małym

młodzieńczym ogonkiem między nogami, był bowiem tchórzem. Mama nic go nie obchodziła, siostra nic

go nie obchodziła, nie obchodziło go nawet to, że mieszkanie z ojcem wcale nie musiało na dłuższą metę

okazać się dla niego dobre. Obchodziło go tylko to, że jada drugie śniadanie, siedząc samotnie na ławce

szkolnego boiska. Obchodziło go tylko to, że kiedy wchodzi do klasy po pierwszym dzwonku, ktoś zawsze

pozdrawia go słowami: “Hej, jak ci leci, CompuWorld? Co porabiasz, pedałku?”

- To parking, na który wyjdziemy - powiedziała mama, albo nie zauważając, że Pete nie interesuje

się mapą, albo udając, że nie zauważa. - Autobus podjeżdża tu około trzeciej. Zabierze nas z powrotem do

samochodu, w dwie godziny później jesteśmy w domu. Jeśli nie będziecie zbyt zmęczeni, wybierzemy się

razem do kina. Jak wam się to podoba?

Wczoraj wieczorem Pete zachował wyniosłe milczenie, za to dzisiejszego ranka usta mu się nie

King Stephen - Pokochala Toma Gordona.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: