Wczesne lata Adolf Hitler jako niemowlę Urodził się w cesarsko-królewskich Austro-Węgrzech, w miejscowoci Braunau am Inn, w rodzinie austriackiego urzędnika celnego. W edukacji nie odnosił sukcesów i nie przystšpił do matury[2]. Jego amatorskš pasjš stała się wówczas sztuka, zwłaszcza malarstwo. Temat jaki najczęciej preferował to pejzaż górski lub miejski, technikš jakš najczęciej się posługiwał była akwarela. W latach 1907 i 1908 czynił bezskuteczne wysiłki, aby studiować malarstwo w Wiedniu, utrzymujšc się poczštkowo z renty, spadku oraz dzięki hojnoci ciotki; w okresie póniejszym zarabiał na sprzedaży malowanych przez siebie pocztówek i akwarel[3]. Pracował przejciowo jako pomocnik murarza. Po dwukrotnie niezdanym egzaminie na studia opucił Wiedeń. Na podstawie datowanych jego prac można wycišgać wnioski, iż po tych niepowodzeniach nadal podejmował próby powrotu do malarstwa. Zaprojektował np. symbole NSDAP, w tym flagę. Jako kanclerz Rzeszy zmodyfikował projekt Volkswagena Garbusa. Hitler w czasie I wojny wiatowej W czasie pobytu w Wiedniu znalazł się pod wpływem socjaldemokratycznej koncepcji partii masowej. Nawišzał kontakty z antysemickš organizacjš Pangermańskich Nacjonalistów, której przewodził Georg Ritter von Schönerer oraz stworzonš przez Karla Luegera rasistowskš Partiš Chrzecijańsko-Społecznš. W 1913 wyjechał do Monachium, gdzie bezporednio po wybuchu I wojny wiatowej w 1914 walczył jako ochotnik w armii niemieckiej. W czasie wojny awansował do stopnia starszego szeregowego (Gefreiter). Został dwukrotnie odznaczony Krzyżem Żelaznym przez adiutanta regimentu Hugo Gutmanna. O zawieszeniu broni (Rozejm w Compiegne) dowiedział się w wojskowym szpitalu w Pasewalku, gdzie przebywał około pół roku po czasowym olepieniu gazem bojowym. Kapitulację Niemiec uznał za zdradę. Mimo braków w formalnym wykształceniu Hitler cenił wiedzę przydatnš w sprawowaniu władzy. Dużo czytał, miał sporš prywatnš bibliotekę. Często otrzymywał ksišżki w prezencie od swoich współpracowników i podwładnych. Czytajšc ksišżki robił notatki na ich marginesach. Po II wojnie wiatowej nie przykładano dużej wagi do okrelenia wpływu czytanych przez niego lektur na głoszonš i realizowanš politykę. Działalnoć w NSDAP[edytuj] Działalnoć politycznš rozpoczšł jako agitator Reichswehry. Podczas swych wystšpień wskazywał na winnych klęski Niemiec w I wojnie wiatowej oraz rewolucji listopadowej 1918, którymi jego zdaniem byli Żydzi, komunici, socjaldemokraci i liberałowie na fali frustracji społecznej spowodowanej klęskš wojennš, zyskał tym sobie grupy zwolenników. Hitler w roku 1920 W 1919 wstšpił do Niemieckiej Partii Pracy (niem. Deutsche Arbeitspartei, DAP), której nazwę w następnym roku zmieniono na NSDAP. 29 lipca 1921[4] został jej przewodniczšcym z tytułem wodza (niem. Führer) oraz z niemalże dyktatorskš władzš. W tym samym roku zreorganizował partyjne bojówki, tworzšc 4 listopada 1921 "Oddziały Szturmowe" SA (niem. Sturmabteilung) zajmujšce się póniej m.in. mordowaniem przeciwników politycznych, walkš z opozycjš i pogromami Żydów. Z partyjnego pisma Völkischer Beobachter, które NSDAP nabyła w grudniu 1920, uczynił ogólnokrajowy dziennik (od 8 lutego 1923), który przez następne 25 lat stanowił jeden z filarów propagandy nazistowskiej. Po nieudanym puczu monachijskim 8 listopada 1923 (inaczej pucz piwiarniany) został skazany na pięć lat więzienia i osadzony w więzieniu w Landsbergu (1924). Napisał tam ksišżkę Mein Kampf (Moja walka), w której sformułował program ruchu nazistowskiego. Ksišżka ta stała się swoistš "bibliš" narodowych socjalistów, do 1939 została przetłumaczona na 11 języków, a jej nakład osišgnšł 5 mln egzemplarzy. Jej tezy powtórzył w Das zweite Buch, ksišżce nieopublikowanej za jego życia, a odnalezionej przez historyków w latach dziewięćdziesištych. Po przedterminowym zwolnieniu z więzienia (w grudniu 1924) skupił wokół siebie grono ambitnych i bezwzględnych współpracowników, reaktywujšc działalnoć partyjnš NSDAP. 7 kwietnia 1925 Hitler zrzekł się austriackiego obywatelstwa, ale dopiero w 1932 uzyskał niemieckie. Momentem kluczowym dla jego partii był kryzys gospodarczy w 1929. Wówczas bowiem wyborcy zwrócili się w stronę dwóch skrajnych partii komunistów i Narodowych Socjalistów. Spotkanie członków NSDAP, 1930 Jego partia po wyborach we wrzeniu 1930 otrzymała 107 mandatów do Reichstagu i stała się najpierw drugš, a potem pierwszš frakcjš w parlamencie (po utworzeniu w 1931 sojuszu z niemieckimi ugrupowaniami prawicowymi tzw. frontu harzburskiego). Zwycięstwo wyborcze ułatwił znacznie fakt pozyskania w 1929 przez nazistów niemieckiego przemysłowca Alfreda Hugenberga[5], który przez wiele następnych lat wspierał ich finansowo dzięki temu NSDAP mogła zorganizować zakrojonš na szerokš skalę kampanię propagandowš i zapewnić sobie stałe ródło funduszy na bieżšcš działalnoć. W styczniu 1932 Hitler i inni działacze nazistowscy spotkali się w Düsseldorfie z grupš 300 przemysłowców niemieckich[6], zaniepokojonych ekspansjš komunistów niemieckich. Nazistom i Hitlerowi, jako gwarantujšcym interesy wielkiego przemysłu, przyrzeczono znacznš pomoc finansowš, dzięki której mogli przygotować się do wyborów w marcu 1932 i zorganizować kampanię przedwyborczš. Podczas spotkania, Friedrich Thyssen, prezes koncernu stalowego Thyssen AG, powiedział iż: tylko duch narodowosocjalistyczny i duch jego przywódcy mogš zmienić losy kraju[6]. Hitlera wsparły także inne największe niemieckie koncerny, tylko w latach 19331934 koncern chemiczny IG Farben (oskarżony po wojnie w procesach norymberskich o zbrodnie wojenne), przekazał nazistom 84,2 mln reichsmarek, a koncern stalowy Friedrich Krupp AG 12 mln do 1939. Karta do głosowania w drugiej turze wyborów prezydenckich 1932 (Hindenburg, Hitler, Thälmann) W 1932 przegrał wybory prezydenckie, otrzymujšc 36,8 procent głosów (ok. 13,4 mln wyborców), przy wysokiej frekwencji wyborczej. 5 marca 1933 w wyborach do Reichstagu, Hitler doszedł do władzy w sposób legalny, gdy NSDAP, będšce w koalicji z Narodowo Niemieckš Partiš Ludowš (niem. Deutschnationale Volkspartei, DNVP), wygrało wybory parlamentarne z wynikiem 43,9% głosów (288 na 444 miejsc w parlamencie). 30 stycznia 1933 w południe ówczesny prezydent Rzeszy Paul von Hindenburg powierzył Hitlerowi tekę kanclerza (premiera) Rzeszy. Następnie Hitler, dzięki rozporzšdzeniu prezydenta Rzeszy wydanym po pożarze budynku Reichstagu, zastraszajšc przeciwników politycznych i opozycję doprowadził do uchwalenia przez Reichstag (parlament niemiecki) Ustawy w Celu Pomocy Narodowi i Państwu w Potrzebie (niem. Gesetz zur Behebung der Not von Volk und Reich), zwanej w niemieckiej historiografii Ustawš o Pełnomocnictwach (niem. Ermächtigungsgesetz). Zaowocowało to przejęciem pełnej władzy, w ten sposób że wspomnianš ustawš parlament przekazywał rzšdowi Rzeszy kierowanemu przez Hitlera swš moc ustawodawczš. Socjotechnika[edytuj] Hitler starannie planował wszystkie wystšpienia publiczne stosujšc metody inżynierii społecznej wychodził z założenia, iż odpowiednia oprawa przemówień aspirujšcego do roli przywódcy narodu charyzmatycznego oratora jest kluczowa do osišgnięcia sukcesu politycznego, pozwoli bowiem na kontrolowanie woli odbiorcy i ukierunkowanie jego emocji w stronę bezkrytycznego uwielbienia lidera politycznego i partii. W celu osišgnięcia pożšdanych efektów godzinami ćwiczył przed lustrem gestykulację i mimikę, jednoczenie zlecajšc fotografom wykonywanie zdjęć podczas tych prób, które póniej bezustannie analizował pod kštem prawidłowoci zastosowanych póz. Większoć oratorskich gestów przejšł od monachijskiego komika, Ferdla Weissa[5], a inne triki aktorskie m.in. od niemieckiego aktora Fritza Langa[5]. Przed każdym wystšpieniem osobicie sprawdzał akustykę hal, a swoich przemówień zwykle uczył się na pamięć. Hitler w trakcie przemówienia w Reichstagu, 11 grudnia 1941 Poczštkowo Hitler przybrał pozę szalonego i słabo kontrolujšcego emocje fanatycznego oratora, w rzeczywistoci jednak wszystkie występy były starannie opracowane przez doradców, a "szaleństwo" prezentowane tłumom na pokaz. W póniejszym okresie, zwłaszcza po zdobyciu władzy, wizerunek ten zmienił się przemówienia nabrały cech wystšpień natchnionego lidera religijnego, osłabła też znacznie polityczna treć przekazu, który przemienił się niemalże w filozoficzne rozważania bez merytorycznej zawartoci[potrzebne ródło]. Pierwowzorem wystšpień politycznych Hitlera stała się opera Ryszarda Wagnera, Parsifal[5], decydujšca dla jego wyboru życiowego miało też być obejrzenie innej opery Wagnera pt. Rienzi. Referujšc stosunek Hitlera do muzyki, Danuta Gwizdalanka pisze: Z twórczociš Richarda Wagnera zetknšł się w wieku 12 lat. Zaprowadzono go wtedy na przedstawienie Lohengrina, które wprawiło go w niewysłowiony zachwyt. Parę lat póniej jeszcze większe wrażenie wywarła na Hitlerze opera Rienzi. Bohaterem jej libretta jest redniowieczny trybun ludowy, który pragnie wskrzesić dawnš wietnoć Rzymu. Po zobaczeniu Rienziego na scenie opery w Linzu Hitler wpadł w takie uniesienie, że po przedstawieniu długo roztaczał przed towarzyszšcym mu tego wieczora przyjacielem wizję swojego posłannictwa wobec narodu niemieckiego. "Wtedy to się narodziło", powiedział trzydzieci lat póniej wspominajšc ów wieczór i przypisujšc Wagnerowi "ojcostwo" swojej "misji dziejowej"[7]. W 1923 Hitler odwiedził Bayreuth i wkrótce stał się częstym oraz nadzwyczaj serdecznie przyjmowanym gociem rodziny Wagnerów. (...) 22 lipca 1924 roku, kiedy po dziesięciu latach przerwy w Bayreuth zainaugurowano kolejny festiwal oper Wagnera, stał się on wydarzeniem politycznym. W centrum uwagi znalazł się Hitler, który niedawno opucił więzienie, Wagnera obwołano jednym z ojców duchowych n...
omegared