TECHNOLOGIA LAKIERÓW DO PAZNOKCI
ANNA PRZYGODA
MONIKA KOSZELA
PATRYCJA KOTECKA
IZABELA BILARSKA
SYLWIA WÓLKIEWICZ
KOSMETOLOGIA ROK II
Lakierami są to produkty ciekłe lub proszkowe które nanoszone różnorodnymi metodami na podłoża w postaci cienkich powłok odgrywają rolę ochronną lub zdobniczą. Definicja podana w normie DIN 55945(12/1988) określa że:: lakierami są materiały powłokowe na bazie lepiszcz organicznych w zależności od lepiszcza organicznego lakiery mogą zawierać rozpuszczalniki organiczne i /lub wodę lub ich nie zawierać”,. Lakiery otrzymuje się z nasypujących surowców, żywic lakierniczych , rozpuszczalników, wody, pigmentów, barwników, napełniaczy, środków pomocniczych. Stosuje się różne kryteria podziału lakierów: wg, wyglądu powłok lakierniczych, wg metod nakładania. Wg zasad suszenia i utwardzania, na podstawie aspektów ekologicznych lub charakterystyki lepiszcz ścisłe zaszeregowanie poszczególnych odmian lakierów wg tych kryteriów jest trudne gdyż możliwe są rozmaite kombinacje.
Są roztworami substancji tworzących film z dodatkiem żywic i plastyfikatorów w łatwopalnych organicznych rozpuszczalnikach. Barwę otrzymuje się przez wprowadzenie odpowiednich barwników rozpuszczalnych i pigmentów. Lakiery po naniesieniu na paznokieć i wyschnięciu tworzą barwna przezroczysta błonę natomiast emalie nie przezroczystą. Na tę różnice w efekcie końcowym wpływa głównie odmienność stosowanych substancji barwnych.
Produkty te powinny charakteryzować się następującymi cechami użytkowymi:
· Powinien być łatwy w aplikacji
· Szybki czas schnięcia filmu 2-5 min
· Tworzenie filmu o dużym połysku, elastyczności nie ulegającemu zniszczeniu pod wpływem wody lub alkoholu
· Szeroki wybór kolorów transparentnych, nieprzezroczystych i perłowych,
· Kolor powinien zachowywać długą trwałość i być odporny na odpryskiwanie.
Grupa tych preparatów uzupełniona jest współcześnie o multiwitaminowa pielęgnację paznokci składających się z odżywki nabłyszczającej ,żeli do usuwania naskórka, spreyu przyspieszającego schnięcie, lakierów zapobiegających obgryzaniu paznokci, lakierów utrwalających, podkładowych, kremów regenerujących i zmywaczy do paznokci. Dzisiejsze lakiery powinny być bogate w witaminy A E B5. Nie mogą zawierać toluenu(metylobenzen C6H5CH3) i formaaldechydu(H2CO)
O jakości lakieru stanowią następujące czynniki:
· Substancja tworząca film
· Żywice
· Plastyfikatory
· Dyspergatory
· Rozpuszczalniki
· Barwniki
NITROCELULOZA
Nitroceluloza- podstawowa substancja tworząca film o odpowiedniej trwałości, twardości, przyczepności i wysokim połysku.
Charakteryzuje się również dobrą rozpuszczalnością w rozpuszczalnikach. Film utworzony przez nitrocelulozę dobrze przylega do powierzchni paznokcia, co zapewnia korzystny wygląd na dłuższy czas. Nitroceluloza o takim stopniu nitrowania rozpuszcza się w estrach, ketonach i eterach glikolowych. Wykonano szereg prób zmierzających do zmiany nitrocelulozy innymi związkami wielocząstkowymi takimi jak np: etyloceluloza, octan etylocelulozy, nitroskrobię, octan poliwinylu lub polimery kwasu metaakrylowego.
W efekcie uzyskiwano co najwyżej jednej z korzystnych właściwości produktu. Stąd czasami występują one w lakierach łącznie z nitrocelulozą. Ciekawostką jest że nitroceluloza jest najstarszą znaną substancją wytworzona przez człowieka spośród czynników tworzących warstwę, która schnie przez parowanie bez dalszego utleniania i polimeryzacji.
Wadą nitrocelulozy jest tendencja do kruszenia i łamania , powoduje niski połysk oraz niewystarczające przyleganie do powierzchni, dlatego też dodawane sa do niej różnego rodzaju żywice.
ŻYWICE
Żywice- komponenty lakierów zwiększające przyleganie do paznokcia i twardość filmu oraz podwyższające połysk powłoki lakierowej.
Żywice dzielimy na naturalne jak i syntetyczne.
Spośród naturalnych należy wymienić:
· Damarową
· Kopale
· kalfonie
Damarowa- która jest pozyskiwana z drzew rosnących na Malajch i w Indochinach.
Kopale – są to żywice kopalne będące produktami polimeryzacji wydzieli drzew egzotycznych . Stanowią mieszankę związków terpenowych , które uległy dekarboksylacji , polimeryzacji i usieciowieniu cząsteczek.
Spośród żywic syntetycznych możemy wyróznic:
· alkidowe schnące i nieschnące
· poliwinylowe
· metaakrylowe
Jedną z częściej stosowanych żywic jest toluenosulfoamidoformaaldehydowa . Żywica ta łatwo łączy się z nitrocelulozą i innymi substancjami tworzącemu film, nadaje wysoki połysk dobra przyczepność i odpowiednie właściwości płynięcia , a także zwiększa twardość i wodoodporność nitrocelulozowego filmu .
Kolejna zaleta tej żywicy jest niska lepkość w roztworach co umożliwia większy jej udział bez istotnego wpływu na łatwość nanoszenia uzyskanego produktu na powierzchnie paznokcia.
PLASTYFIKATORY
Plastryfikatory- środki zmiękczające, emulgujące, pozwalające na uzyskanie odpowiednich parametrów mechanicznych obrabianej substancji; są ważnymi składnikami lakierów , ponieważ sama nitroceluloza tworzy film zbyt kurczliwy i łamliwy. zapobiegają one marszczeniu się filmu po odparowaniu rozpuszczalnika oraz poprawiają połysk i właściwości płynięcia lakieru . Plastryfikatory klasyfikuje się na dwie grupy : rozpuszczalnikowe i nie rozpuszczalnikowe. Pierwsza grupę stanowią wysoko wrzące rozpuszczalniki nitrocelulozy – głownie wysokocząsteczkowe estry . Druga grupę określa się jako zmiękczacze , nie są one kompatybilne z nitrcelulozą . Po odparowaniu rozpuszczalników nirocelulozy, zmiękczacze te pozostają w filmie w formie rozpuszczonych kropelek. Zwiększają one elastyczność filmu. Do najbardziej popularnych zmiękczaczy tego typu zaliczamy olej rycynowy .
Zależnie od składu receptury stosuje się pojedyncze plastyfikatory lub ich mieszaninę .powszechne stosowane plastyfikatory to: dibutylo-,difrnylo-,diamyloftlanyny glkolu etylowegotributylo i trietylocytryniany.
Jednym z najbardziej popularnych plastyfikatorów jest dibutyloftalan. Związek ten jest bezbarwną cieczą o dużej zdolności rozpuszczania różnych składników lakierów oraz łączy się z większością stosowanych żywic . Posiada słaba wodoodporność , tworzy film zbyt miękki gdy zastosuje się go w nadmiernej ilości.
Difenyloftany dobrze łączą się z nitrocelulozą i wielomo-syntetycznymi żywicami . poprawiają wodoodporność lakieru i zwiększają twardość.
Pochodne glikooftalowe posiadają duża stabilność i podnoszą elastyczność filmu.
Plastyfikatory stosowane w produkcji lakierów nie powinny wywoływać negatywnego oddziaływania na skórę , winny być bezbarwne , nielotne i charakteryzować się miłym zapachem
BARWNIKI
W przypadku lakierów stosuje się barwniki rozpuszczalne w zastosowanym rozpuszczalniku. Natomiast do emalii stosuje się laki lub pigmenty nieorganiczne, nierozpuszczalne w kompozycji rozpuszczalników.
Barwniki nierozpuszczalne mają tendencje do sendymentacji, która zależy od:
· lepkości lakieru - im większa lepkość, tym wolniejsze osadzenie
· od ciężaru właściwego pigmentu - im lżejsze, tym dłużej utrzymują w zawieszeniu
· od mechanicznego mieszania pigmentów przez metalowe kulki, które znajdują się na dnie butelki
W celu przeciwdziałania sedymentacji dodaje się substancje powierzchniowo czynne np. monostearynian glikolu lub oksyetylenowane alkilofenole.
Lakiery transparentne zawierają 0, 1 do 1 % barwników rozpuszczalnych.
Lakiery kremowe zawierają 2 - 5 % pigmentów nierozpuszczalnych - biel tytanowa /TiO2/, tlenki żelaza, perła - mika.
Dla ochrony barwników przed promieniowaniem UV dodaje się substancje promieniochronne.
Obecnie producenci sprowadzają gotowe bazy lakierowe, do których dodają pigmenty.
PIGMENTY
Zadaniem pigmentów, stosowanych w kosmetyce, jest upiększanie, tworzenie efektu wizualnego. Kosmetyka wykorzystuje jeszcze inną istotną właściwość pigmentów - dzięki temu, że odbijają one promienie światła w wielu kierunkach, dają natychmiastowy efekt korygujący. Barwniki stosuje się już właściwie we wszystkich kosmetykach, m. in. w lakierach do paznokci, w kredkach do warg, cieniach do powiek, a nawet w pudrach, celem uzyskania błyszczącego efektu makijażu. Znajdują one też zastosowanie w szamponach i płynach do kąpieli, nadając włosom czy skórze efektowny wygląd.
Stosowane w kosmetyce pigmenty perłowe można podzielić na:
srebrzyste
interferencyjne
barwne z połyskiem, tzw. kombinowane
Pierwszym syntetycznym pigmentem perłowym, który znalazł szerokie zastosowanie w wyrobach kosmetycznych był obojętny biologicznie tlenochlorek bizmutu. W połowie lat 60-tych ubiegłego wieku wprowadzono na rynek nowy rodzaj syntetycznych pigmentów perłowych - mikę pokrytą tlenkami metali. Trwałych i nietoksycznych pigmentów na bazie miki pokrytej cienkimi warstwami innych substancji używa się obecnie wszędzie, gdzie pożądane są specjalne efekty dekoracyjne, w tym w kosmetykach kolorowych.
Połysk perłowy jest efektem odbicia i załamania promieni świetlnych, a jest tym większy, im silniejsze jest to odbicie. Badania laboratoryjne wykazały, że pigmenty perłowe, aby spełniały swoją rolę, powinny charakteryzować się m in. dużym współczynnikiem załamania światła, określoną grubością płytek masy perłowej, dobrą przezroczystością i gładką powierzchnią.
Naturalne pigmenty purynowe - guanina
Pierwsze pigmenty perłowe zostały otrzymane przez ekstrakcję z rybich łusek. Stąd pochodzi ich opisowa nazwa - "naturalne rybie srebro". Jest to mieszanina dwóch zasad purynowych: guaniny występującej w przewadze i hypoksantyny. Wyróżnia je spośród znacznie tańszych pigmentów
syntetycznych stosunkowo mały ciężar właściwy. Dlatego, mimo wysokiej ceny, stosowane są w zawiesinach, które nie powinny ulegać sedymentacji np. w lakierach do paznokci.
Otrzymywanie polega na ekstrakcji rozpuszczalnikami organicznymi wodnej zawiesiny rybich łusek. W trakcie procesu białko i tłuszcze ulegają rozpuszczeniu a nierozpuszczalne kryształy guaniny i hypoksantyny wyodrębnia się przez odwirowanie. Z jednej tony ryb otrzymuje się około 250 gramów esencji perłowej. Ze względu na wysoką cenę, charakterystyczny trudny do zamaskowania swoisty rybi zapach oraz trudności, jakie napotyka się przy konserwowaniu, pigment ten używany jest do niewielu wyrobów, głównie do wysokiej klasy lakierów do paznokci. Najczęściej stosowany jest on w postaci 10-20% roztworu w etanolu lub nitrocelulozie.
Tlenochlorek bizmutu
Tlenochlorek bizmutu o wzorze BiOCl był pierwszym syntetycznym, nietoksycznym pigmentem perłowym. Używa się go od kilku dziesięcioleci. Jest związkiem praktycznie nierozpuszczalnym w składnikach receptur kosmetycznych. Otrzymuje się go w reakcji hydrolizy rozpuszczalnych soli bizmutu w obecności anionów chlorkowych.
Wielkość i kształt kryształów a więc i własności fizyczne otrzymanego osadu zależą od warunków prowadzenia procesu strącania (stężenie, temperatura, pH, dodatki do roztworu).
Do celów kosmetycznych otrzymuje się go w postaci proszku, który ze względu na małe rozmiary i
kształt cząstek nie wykazuje własności pigmentu perłowego i w postaci znacznie większych płaskich ośmiościanów, prostopadłościanów lub soczewkowatych tworów, które umieszczone w ośrodku o mniejszym współczynniku załamania światła dają perłowy połysk.
Pigment perłowy jest zazwyczaj dostępny w postaci zawiesiny, ponieważ w stanie stałym ma tendencję do tworzenie aglomeratów a duże kryształy są kruche i bardzo łatwo ulegają mechanicznym uszkodzeniom, co niszczy perłowy połysk. Ze względu na dużą gęstość łatwo ulega sedymentacji. Cechą charakterystyczną tego pigmentu jest gładka budowa powierzchni monokrystalicznych płytek, w związku z czym nie zachodzi na nich prawie wcale rozpraszanie padającego światła. Wadą tlenochlorku bizmutu, poza tendencją do sedymentacji i brakiem odporności mechanicznej, jest brak odporności na promieniowanie UV. Tlenochlorek bizmutu wystawiony na działanie światła słonecznego zmienia barwę ze srebrzysto-
białej na metaliczno - szarą. Proces ten jest do pewnego stopnia odwracalny. Przyczyną tego zjawiska są prawdopodobnie zanieczyszczenia w sieci krystalicznej. Dokładny mechanizm nie jest znany.
Mika pokryta tlenkami metali
Poczynając od lat sześćdziesiątych w kosmetyce stosuje się syntetyczne pigmenty o połysku perłowym, będące połączeniem miki i tlenków metali, tzw. pigmenty interferencyjne. Do grupy tej zaliczamy związki, w których odpowiedni dobór warstewek barwnika umożliwia takie odbijanie (względnie pochłanianie) padającego światła, które powoduje jego rozszczepienie na poszczególne barwy. Dzięki transparentności pigmentu widoczna jest zarówno część widma, która została odbita, jak i jego część dopełniająca, która normalnie ulega pochłonięciu, np. czerwona - zielona, błękitna - żółta, przy czym o tym, która barwa będzie widoczna za każdym razem decyduje kąt obserwacji. Podstawowym przedstawicielem grupy pigmentów interferencyjnych jest mika pokryta ditlenkiem tytanu, który w znaczący sposób podwyższa współczynnik załamania światła wytworzonego pigmentu. Tak otrzymana płytka działa jak filtr, w którym jedna barwa jest odbijana, a druga barwa uzupełniająca jest przepuszczana. Która barwa jest odbijana, to zależy od grubości płytki ditlenku tytanu. Jeżeli grubość jego warstwy mieści się pomiędzy 40 a 60 nm otrzymuje się efekt perłowy, srebrzysty. Jeżeli grubość ta rośnie, obserwuje się efekt tęczy.
Pigmenty interferencyjne są barwnymi pigmentami perłowymi o słabej intensywności barwy. Ciemne światło powoduje jednak wyraźne jej pogłębienie. Szczególną własnością pigmentów interferencyjnych jest zdolność wywoływania mieniących się efektów.
Kolejną grupę, czyli pigmenty kombinowane, opracowano w celu połączenia połysku perłowego z efektami barwnymi. Efekt ten możliwy był do osiągnięcia dzięki powleczeniu mikowych pigmentów z ditlenkiem tytanu (barwnik interferencyjny) dodatkowo jednym lub kilkoma barwnikami absorpcyjnymi, takimi jak tlenki żelaza czy chromu. Pigmenty te nadają wyrobom perłowy połysk, podnosząc jednocześnie intensywność ich barwy. Atrakcyjność tego typu układów polega na tym, iż dobierając odpowiednio nakładane na siebie barwniki można otrzymać pigmenty o jednym lub dwóch odcieniach barw. Pigmenty dwubarwne, zwane inaczej tęczowymi, wykorzystywane są głównie do upiększania oczu oraz w kosmetykach stosowanych w charakteryzacji teatralnej.
Wszystkie omówione pigmenty mogą być stosowane w kosmetyce, gdyż nie drażnią, nie powodują uczuleń i nie budzą zastrzeżeń pod względem toksykologicznym. Wyjątek może tu stanowić tlenochlorek bizmutu, który stosowany na skórę nieskaleczoną nie budzi zastrzeżeń, jednak w przypadku skóry uszkodzonej może działać toksycznie.
W przypadku produktów ciekłych, np. ciekłych cieni do powiek czy lakierów do paznokci, efekt perłowy widoczny jest już jako tzw. połysk w buteleczce, natomiast w przypadku pudrów i produktów w formie sztyftu połysk uwidacznia się dopiero po naniesieniu preparatu na skórę.
Pigmenty perłowe mają bardzo duży zakres stosowania w nowoczesnym przemyśle kosmetycznym. Poszczególne ich typy można ze sobą mieszać, co poszerza znacznie kombinacje możliwych do uzyskania efektów.
Na zakończenie należy wspomnieć o nowszych pigmentach wielowarstwowych, które na razie nie zdobyły takiej popularności jak tlenki metali naniesione na mikę. Poszukiwania idą w kierunku nowych nośników o dokładnie zdefiniowanych cechach geometrycznych. Nadają się do tego celu m.in. płatki krzemionki, tlenku glinu, borokrzemianów sodowo - wapniowych, które tak jak mikę, można pokrywać tlenkami tytanu, żelaza, chromu i innymi substancjami.
ROZPUSZCZALNIKI
Rozpuszczalnik stanowi około 80% ogólnej masy produktu. Rozpuszczalniki powodują, że wszystkie składniki są w płynnej formie. Mają one bezpośredni wpływ na łatwość nakładania lakieru, szybkość schnięcia i twardnienie. Dobry rozpuszczalnik powinien charakteryzować się dużą siłą rozpuszczania, nietoksycznością, szybkim parowaniem i łagodnym, nie drażniącym zapachem (należy to sprawdzić przed zmieszaniem z innymi składnikami i po zmieszaniu). Im dłuższa jest temperatura wrzenia rozpuszczalnika, tym niższa lepkość uzyskanego lakieru i wyższa zdolność krycia powierzchni paznokcia. Zastosowana więc kompozycja wpływa na jakość lakieru.
Rozpuszczalniki nitrocelulozy są rozpatrywane w trzech kategoriach:
Ø Aktywne rozpuszczalniki; prawdziwe rozpuszczalniki nitrocelulozy, zawierające estry, ketony, etery glikolu; są dzielone na szybko, średnio i wolno schnące;
Ø Czynniki sprzęgające; są to zazwyczaj alkohole, wzmacniają one działanie aktywnych rozpuszczalników, nie są to jednak rozpuszczalniki nitrocelulozy;
Ø Rozcieńczalniki; nie są to rozpuszczalniki nitrocelulozy, stabilizują one lepkość lakieru, redukują efekt ponownego nakładania lakieru na lakier, są nośnikiem (rozpuszczalnikiem) żywic.
Zbyt lotny rozpuszczalnik powoduje zmętnienie filmu na skutek gwałtownego jego schnięcia i kondensacji wilgoci pod powierzchnią lakieru. Powoduje szybkie jego gęstnienie, co utrudnia nakładanie, powoduje też uzyskanie lakieru o złym rozlewie na powierzchni paznokcia i w rezultacie otrzymanie nierównego filmu.
Zastosowanie rozpuszczalnika o wysokiej temp. wrzenia powoduje długi czas schnięcia i wiązania lakieru z powierzchnią paznokcia oraz może się przyczyniać do utrudnienia w nakładaniu lakieru.
Preferuje się mieszaninę rozpuszczalników o niskiej (<100 st.C) i średniej (100-130 st.C) temp. wrzenia. Jako niskowrzące należy wymienić aceton i octan etylenu. Natomiast średnia temp. wrzenia charakteryzuje octan butylu lub octan izobutylu.
Wysokowrzące rozpuszczalniki (>130 st.C), do których zaliczamy glikol etylenowy oraz octan i mleczan glikolu, spełniają rolę jednocześnie rozpuszczalników i plastyfikatorów nitrocelulozy. Wpływają one korzystnie na połysk filmu.
W technologii lakierów oprócz rozpuszczalników stosowane są także rozcieńczalniki. Są to organiczne związki, mieszające się z nitrocelulozowymi rozpuszczalnikami, ale same nie będące dla niej rozpuszczalnikami. Rozcieńczalniki stosuje się dla obniżenia kosztów produktu. Pomagają one w obniżeniu i stabilizacji lepkości lakieru i mogą spełniac rolę rozpuszczalników dla zastosowanych żywic. Ilość stosowanego rozcieńczalnika jest uzależniona od tolerancji roztworu nitrocelulozowego. Dla danego układu określa się możliwość rozcieńczenia bez spowodowania wytrącenia nitrocelulozy.
Jako rozcieńczalniki stosowane są alkohole oraz aromatyczne i alifatyczne węglowodory. Spośród alkoholi wymienić należy butylowy i etylowy. Stosunek tolerancji dla nich wynosi 9:1, tzn na jedna objętość roztworu nitrocelulozy można zastosować maksymalnie 9 objętości rozcieńczalnika.
Jako rozcieńczalnik spośród alifatycznych węglowodorów stosuje się eter naftowy. Ma on jednak bardzo niski współczynnik tolerancji 1:1. Poza tym podobnie jak węglowodory aromatyczne, podwyższa nieco lepkość roztworu nitrocelulozy i poprawia płynięcie filmu nanoszonego na powierzchnię.
Jako zmywaczy do lakierów i emalii używa się tych samych rozpuszczalników. Dodatek oleju rycynowego chroni paznokcie przed nadmiernym wysuszaniem.
Rolę rozpuszczalnika spełnia zwykle mieszanina kilku związków chem. tj. np. butylo- i etylooctan, toluen, aceton.
TECHNOLOGIA LAKIERÓW
Produkcja rozpoczyna się od przygotowania lakieru bazowego i żelu podstawowego z połączenia których sporządzana jest substancja bazowa i do niej wrabia się odpowiednie pigmenty. Substancja bazowa może być przechowywana przez dłuższy czas w dowolnych ilościach wiec stosunkowo szybko można przyrządzić lakier o dowolnej barwie.
Produkcja lakierów kosmetycznych składa się z dwóch odrębnych operacji:
1. Produkcji bazy( lakieru bazowego)
2. Procesu dodania odpowiednio zdyspergowanych pigmentów.
Zbiornik miksujący i naczynie do przechowywania musi być skonstruowane z aluminium lub stali nie rdzewnej aby zapobiegać odbarwieniu lakieru na skutek kontaktu lakieru ze stopami żelaza. Zbiornik miksujący powinien mięć określoną pojemność oraz powinien być zaopatrzony w turbinę i odpowiednie mieszadło. Przy technologii lakierów używa się mieszalników z mieszadłem turbinowym( w zbiorniku 2 znajduje się mieszadło turbinowe 1 do którego spływa swobodnie ciecz, która na skutek obrotu zostaje wyrzucona na zewnątrz turbiny tak , że powstają prądy o różnych kierunkach i następuję równomierne rozłożenie strug cieczy do wszystkich części aparatury zarówno w kierunku poziomym jak i pionowym. Prędkość obrotowa mieszadła wynosi 400-2000 obr/min) Najpierw do zbiornika miksującego dodawana jest czysta ciecz, która stanowi 75% rozpuszczalnika i substancji rozpuszczonej. Następnie już przy pracy mieszadeł dodawana jest nitroceluloza. Później dodaje się żywice i substancje zmiękczające w odpowiedniej proporcji i mieszanie jest kontynuowane do całkowitego rozłączenia substancji i powstania klarownej substancji. Kolejnym punktem w produkcji jest sprawdzenie lepkości. Lepkość powinna być mierzona co najmniej po 48 godzinach po szybkościach obrotowych lepkomierza. Następnie lakier pompowany jest do prasy filtracyjnej lub wirówki. Filtracja i odwirowanie jest nie zbędne aby usunąć obce substancje, procesy te zapewniają wysoki połysk i klarowność lakieru. Aby uzyskać lakier kolorowy do wcześniej wytworzonego lakieru bazowego dodajemy odpowiednio zdyspergowanych pigmentów.
Technologia lakierów wykorzystuje kilka alternatywnych metod produkcji tych produktów.
Przedstawiamy wam kilka z nich:
1. Pierwsza technika wykorzystuje rozproszenie pigmentów w nitrocelulozie wełny razem ze zmiękczaczem. Maszyna używana do produkcji składa się z ciężkiego miksera rozpraszającego. Zamiennie tę samą prace może wypełniać zmodyfikowana forma twin roll rubber. Obie maszyny rozpraszają pigmenty po przez ugniatanie masy nadając jej bardzo gęstą konsystencje. To jest akompaniowane po przez rozproszenie rozcieńczalnika w którym nitryna wełny jest tłumiona. Kiedy proces rozpraszania jest zakończony, produkty składające się na pigment rozpraszane są w wełnie i zmiękczone produkty z partii materiału są formowane w suche wióry. Lakier może być produkowany po przez tłoczenie i dodawanie rozpuszczalnika, rozcieńczalnika i dodatkowa ilość roztworu nitro wełny.
2. Proces zmiękczania w którym pigmenty są miksowane ze sztucznym tworzywem w odpowiednim mikserze. Przed tym jak pigmenty będę odpowiednio rozproszone w zmiękczaczu są przenoszone do miksera rozcieńczającego, rozcieńczane przez dodawanie roztworu znitrowanej wełny razem z rozpuszczalnikiem, rozcieńczalnikiem z innymi składnikami z partii materiału.
3. Ciekły proces który składa się z rozcierania wszystkich składników z partii materiału w ciecz albo w pół ciekłą formę.
4. Inna forma rozpraszania pigmentów polega na dodawaniu odpowiednich barwników do syntetycznej żywicy powstałej w estryfikacji kwasu abietynowego razem z etylenem glikolu. Możliwości tego procesu są jednak ograniczone ponieważ dokładne rozproszenie jest bardzo trudne do osiągnięcia bez odpowiednich roślin, środków ostrożności oraz umiejętności praktycznych. Stała kontrola stosowanych surowców, a zwłaszcza kontrola kwasowości i zawartości wody w nitrocelulozie ma bardzo duże znaczenie. Jeżeli występują trudności to zazwyczaj wynikają z odchyleń w jakości któregoś ze składników. Bieżąca kontrola jakości lakieru powinna obejmować następujące parametry: kolor połysk i się krycia, czas schnięcia, zawartość substancji suchej, zachowanie pod względem sedymentacji w 45stopniach C i lepkość.
„KRWAWIENIA” I „WYKWITANIA” JAKO NEGATYWNE ZJAWISKA WYSTĘPUJĄCE W LAKIERACH
Krwawienia- przebiega na granicy dwóch różnych kolorystycznie powłok i polega na przenikaniu pigmentu z powłoki wewnętrznej na powłokę zewnętrzną.
Wykwitanie- białę czasem przybrudzona na inny kolor warstwa spowodowana nie odpowiednim przygotowaniem powierzchni przed malowaniem,pęknięciem lub nadmierną wi...
kosmetologia_umed