Chelsea.txt

Chelsea Football Club   angielski klub piłkarski majšcy swojš siedzibę w zachodnim Londynie, w dzielnicy Hammersmith and Fulham. Został założony 10 marca, 1905 roku, obecnie gra w Premier League i większoć sezonów spędził w najwyższej klasie rozgrywkowej w Anglii. Chelsea była czterokrotnie mistrzem Anglii, szeć razy wygrała Puchar Anglii, cztery Puchar Ligi Angielskiej i dwukrotnie triumfowała w rozgrywkach Pucharu Zdobywców Pucharów[1].

Pierwszym sukcesem klubu było zdobycie tytułu mistrza Anglii w 1955 roku. Chelsea wygrała kilka rozgrywek w latach 60. i 70., jednak póniej nie osišgnęła żadnego większego sukcesu do 1997 roku. Ostatnia dekada była najbardziej udanš w historii klubu. Chelsea zdobyła kolejne tytuły Mistrza Anglii w 2005, 2006 oraz w 2010 roku, za w 2008 po raz pierwszy dotarła do finału Ligi Mistrzów.

Chelsea swoje domowe mecze rozgrywa na stadionie Stamford Bridge mogšcym pomiecić 41 841 kibiców[2], znajdujšcym się w Zachodnim Londynie. Występujš na nim od czasu założenia klubu w 1905 roku. W 2003 roku klub został kupiony przez rosyjskiego magnata naftowego Romana Abramowicza[3].

Tradycyjne kolory strojów Chelsea to niebieskie koszulki i spodenki oraz białe getry. Herb klubu był kilkakrotnie modernizowany. Aktualny przedstawia ceremonialnego lwa trzymajšcego berło i jest zmodernizowanš wersjš od tego z lat 50[4]. rednia frekwencja na Stamford Bridge wynosiła w sezonie 2008/2009 41 464 widzów, co dawało klubowi pište miejsce w Premier League.



1905-1930[edytuj]

W 1904 stadion Stamford Bridge został nabyty przez przedsiębiorców budowlanych Henry Augustusa i Josepha T. Mearsów. Dostosowali oni obiekt do potrzeb gry w piłkę nożnš i zamierzali sprzedać klubowi Fulham F.C.. Oferta kupna została jednak odrzucona, dlatego biznesmeni postanowili założyć klub. Dokonano tego 14 marca 1905 w pubie "The Rinsing Sun", a klub otrzymał nazwę sšsiedniej dzielnicy  Chelsea. Pierwszy oficjalny sezon zespół rozpoczšł rok póniej w drugiej lidze pod opiekš trenera Johna Robertsona. Pierwszym oficjalnym spotkaniem był przegrany 0:1 mecz ze Stockport County F.C., który odbył się 1 wrzenia 1905. Zaledwie 3 dni póniej Chelsea zanotowała pierwsze zwycięstwo, pokonujšc 4:0 w towarzyskim spotkaniu Liverpool F.C. 9 wrzenia w wygranym 1:0 pojedynku z Blackpool FC, pierwszš bramkę w oficjalnym meczu zdobył grajšcy trener, Robertson. Historyczny, pierwszy rekord frekwencji padł w Wielki Pištek podczas meczu z Manchester United F.C., który obejrzało na Stamford Bridge 67 tysięcy widzów. W 1907 napastnik George Hilsdon został pierwszym w historii Chelsea zawodnikiem, który otrzymał powołanie do reprezentacji Anglii. W sezonie 1907/08 drużyna awansowała na zaplecze Premier League. Nowy manager zespołu David Calderhead pełnił funkcję trenera aż 26 lat, a w 1913 sprowadził do drużyny pierwszego zagranicznego piłkarza, był nim Duńczyk Nils Middelboe. W tym czasie klub przeżywał naprzemiennie sukcesy i porażki, aż w sezonie 1914/15 awansował do finału Pucharu Anglii, rozgrywanego na stadionie Old Trafford, w którym zespół Chelsea został pokonany 3:0 przez Sheffield United.
1931-1960




1931-1960[edytuj]

Do końca roku 1931 Chelsea przemieszczała się między League Two a League One[6]., a od 1931 r. klub nieprzerwanie przez ponad 30 lat grał w pierwszej lidze. W 1936 z okazji 30-lecia Wisły Kraków londyński klub zagrał z polskim zespołem. Po sezonie 1951/52 trenerem drużyny został Ted Drake, który w ramach modernizacji klubu zmienił odznakę klubowej, zastępujšc postać starca grafikš literowš. Nieoficjalnym przydomkiem klubu stał się "The Drake's Ducklings", co oznacza "kaczki Drake'a". Drake rozwinšł system skautingu i dzięki znajomoci niższych lig cišgnšł do klubu młodych zawodników[6]. W listopadzie 1954 r. klub zajmował w lidze 12. pozycję, lecz już w kwietniu zespół został liderem z czterema punktami przewagi nad bronišcym tytułu Wolverhampton Wanderers. Włanie wtedy drużyna wicelidera spotkała się z "The Blues" na Stamford Bridge w obecnoci 75 tysięcy kibiców. Przy stanie 0:0 kapitan Wolves i reprezentacji  Billy Wright, zablokował w polu karnym strzał rękš, a karnego wykorzystał Peter Sillett, zapewniajšc praktycznie tytuł swemu klubowi. Piłkarze przypieczętowali mistrzostwo, pokonujšc Sheffield Wednesday F.C., a Drake został pierwszym człowiekiem w historii angielskiego futbolu, który zdobył mistrzostwo Anglii jako zawodnik i trener. Kolejny taki sukces udało się zdobyć dopiero 50 lat póniej. Oprócz tytułu mistrza piłkarze zdobyli także Tarczę Dobroczynnoci, natomiast sezon 1955/56 zakończyli na 16. miejscu. Ted Drake'a zastšpił Tommy Docherty, który wprowadził do drużyny takich piłkarzy jak: Terry Venables, Bobby Tambling, Peter Bonetti, czy Jimmy Greaves. Ten ostatni dwukrotnie w barwach Chelsea zdobywał koronę króla strzelców, a w sezonie 1960/61 strzelił 41 bramek, co do dzi pozostaje nie pobitym klubowym rekordem.



1961-1990[edytuj]

Okres ten umocnił pozycję Chelsea na rynku angielskim. Zespół odnosił coraz więcej sukcesów w lidze i w krajowych pucharach, a ze względu na styl otrzymał przydomek "Dochery's Diamonds" (Diamenty Docherty'ego). Pod wodzš Docherty'ego "The Blues" zdobyli w 1965 pierwszy Puchar Ligi Angielskiej. W 1967 angielski szkoleniowiec dotarł z Chelsea do finału Pucharu Anglii i półfinału Pucharu Miast Targowych, a odpadnięcie klubu w tych rozgrywkach spowodowało, że nowym szkoleniowcem został Dave Sexton. W tym okresie powstały również statystyki, na podstawie których wybrano najlepszego zawodnika roku w klubie. Pierwszym laureatem został bramkarz Peter Bonetti, który rozegrał 21 spotkań bez wpuszczenia bramki. Ze względu na zwinnoć zyskał sobie przydomek "The Cat" (ang. kot)[6].

W 1970 londyński zespół mierzył się w finale Pucharu Anglii z mistrzem kraju  Leeds United A.F.C. Na stadionie Wembley rywale dwukrotnie obejmowali prowadzenie, ale Chelsea dwa razy doprowadzała do wyrównania. Spotkanie zakończyło się remisem 2:2 i po raz pierwszy w historii pucharu należało powtórzyć mecz finałowy, tym razem na Old Trafford. W tymże meczu Chelsea ponownie przegrywała, lecz znów udało jej się wyrównać stan meczu. Kiedy wydawało się, że mecz znów trzeba będzie powtórzyć, zwycięskiego gola strzelił Peter Osgood.

W 1971 Chelsea sięgnęła po swój pierwszy europejski tytuł  Pucharu Zdobywców Pucharów. W półfinale londyński zespół wyeliminował obrońcę tytułu  Manchester City F.C., a w finale na stadionie Karaiskakis w Pireusie zmierzył się z Realem Madryt. Pierwsze spotkanie zakończyło się remisem 1:1, a finał powtórzono 2 dni póniej. Chelsea zdobyła trofeum, pokonujšc madrycki zespół 2:1, a zwycięskiego gola zdobył Peter Osgood. W latach 70. zmodernizowano stadion Stamford Bridge, co przyczyniło się do czasowych problemów finansowych klubu i nadejcia okresu stagnacji, której efektem był kolejno spadek do Championship w 1975 oraz do League Two w 1989[6]. W 1982 rodzina Mearsów sprzedała klub porednikowi finansowemu  Kenowi Batesowi za symbolicznego funta. W sezonie 1982/83 wzmocniona drużyna pod wodzš Johna Neala wygrała Second Division i wróciła do Premier League, a już w pierwszym sezonie napastnik Chelsea  Kerry Dixon strzelił 24 gole w 38 meczach, zdobywajšc Złotego Buta. W 1988 klub po raz kolejny spadł z Premiership.
1991-2002[edytuj]

Na poczštku lat 90. londyński zespół dysponował coraz większym budżetem transferowym, wtedy też po raz pierwszy wydano na transfer 1 milion funtów, za którego kupiono Dennisa Wise'a. W roku 1993 zespół awansował do Premiership. W roku 1999 klub zajšł 3. miejsce w lidze majšc w składzie takich zawodników jak Didier Deschamps, Gianfranco Zola, Gianluca Vialli, Ruud Gullit, czy Mark Hughes. Kolejne sukcesy to finał Pucharu Anglii (1994), zdobycie Pucharu Anglii (1997), w 1998 zdobycie Pucharu Zdobywców Pucharów, Superpucharu Europy i Pucharu Ligi oraz w 2000 kolejny Puchar Anglii i kolejna Tarcza Dobroczynnoci[6].
od 2003[edytuj]

W 2003 klub zostaje zakupiony przez rosyjskiego multimiliardera Romana Abramowicza, a towarzyszšce temu inwestycje w szkolenie piłkarzy, działaczy oraz szkółkę młodzieżowš przynoszš efekty. Nowy trener Jose Mourinho doprowadza zespół do zdobycia Mistrzostwa Anglii w sezonie 2004/05 na 100-lecie istnienia klubu. W tym samym sezonie drużyna gra w półfinale Ligi Mistrzów i zdobywa Puchar Ligi Angielskiej. W następnym sezonie piłkarze Chelsea skutecznie broni tytułu mistrza, pokonujšc Manchester United 8 punktami, wygrywa Tarczę Wspólnoty z Arsenalem 2:1, po dwóch bramkach Didiera Drogby.

W sezonie 2006/07 nie udaje się powtórzyć poprzednich sukcesów i mistrzostwo Anglii zdobywa Manchester United, a w półfinale Ligi Mistrzów przegrywa w rzutach karnych z Liverpoolem. Udało się jednak wygrać Puchar Ligi Angielskiej zakończyć sezon wygranš z Manchesterem United w Pucharze Anglii na nowym stadionie Wembley. Mecz zakończył się wynikiem 1:0 dla Chelsea po dogrywce, w której bramkę zdobył Didier Drogba. W sezonie 2007/08 zarzšd sprowadził do klubu nowych zawodników takich jak Florent Malouda, Claudio Pizarro, Alex i Nicolas Anelka, liczšc na zwycięstwo w Lidze Mistrzów i odzyskanie mistrzostwa Anglii.

20 wrzenia 2007 trener José Mourinho opucił klub za porozumieniem stron, powody jego odejcia nie zostały wyjanione, ale ponoć zadecydowały o tym słabe wyniki w lidze i zremisowany 1:1 mecz w Lidze Mistrzów z Rosenborgiem Trondheim. Jego posadę przejšł tymczasowo były trener reprezentacji Izraela Avram Grant, pod którego opiekš zespół pokonał Manchester City 6:0 27 padziernika 2007 r., co było najwyższš wygranš Chelsea od 10 lat. 30 kwietnia 2008 klub awansował do finału Ligi Mistrzów pokonujšc Liverpool FC, jednak w meczu 21 maja w serii rzutów karnych przegrał z Manchesterem United 5:6. Również z Manchesterem United przegrał walkę...