Zevaco - Błazen królewski.pdf - Literatura piekna - ILZAK

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

MICHEL ZEVACO

BŁAZEN KRÓLEWSKI

Tower Press 2000

ROZDZIAŁ I

KRÓL

– Do nogi, Triboulet! – zawołał król Franciszek I wesoło.

Stwór pokraczny, garbaty, do którego były zwrócone te słowa, drgnął; w jego oczach za-

paliła się i natychmiast zgasła iskierka nienawiści. Po chwili, uśmiechając się szeroko, zbliżył

się do króla, udanie naśladując wściekłe szczekanie brytana.

– No, błaźnie, co znaczy to szczekanie? – zapytał król marszcząc brwi.

– Zwróciłeś się do mnie, najjaśniejszy panie, jak do psa, odpowiadam więc w psim języku

– odrzekł Triboulet zginając się w przesadnym ukłonie.

Kilku dworzan obecnych przy tej scenie wybuchło śmiechem.

– Pod stół, Triboulet! – zawołał jeden z nich. – Pies leży pod stołem.

– Lecz czasem i gryzie, panie de La Châtaigneraie. Na przykład Jarnac, który, jako że nie

ma kłów, musnął cię boleśnie ręką po policzku.

– Bezczelny nędzniku! – krzyknął wściekle de La Châtaigneraie, blednąc z gniewu.

– Zgoda, moi panowie! – nakazał król śmiejąc się. – Mości błaźnie, powiedz mi tylko bez

żadnych wykrętów, jak ci się dziś podobam?

Stojąc przed olbrzymim zwierciadłem ofiarowanym mu przez Republikę Wenecką, król

Franciszek spoglądał na siebie z zachwytem. Tymczasem dwaj słudzy kończyli pośpieszenie

nakładać mu czarny aksamitny beret z białymi piórami, jedwabny poziomkowy kaftan i na

końcu futrzany płaszcz.

– Sire, jesteś piękny jak sam Febus! – odparł Triboulet, a dzwoneczki jego błazeńskiego

kaptura brzęknęły dźwięcznie.

– Dlaczego Febus? – zapytał król, zdumiony tym porównaniem.

– Ponieważ twą głowę, królu, jak głowę Febusa, otaczają promienie, z tą różnicę, że nie

słoneczne, lecz z siwych włosów.

Triboulet cofnął się, potrząsając kaduceuszem i chichocząc ironicznie. Tłum dworzan za-

szemrał oburzony taką bezczelnością, król jednak śmiał się, więc i oni zaczęli się śmiać.

Monarcha wyprostował swą wysoką, barczystą postać i zwrócił się do jednego z dworzan:

– A ty, d'Essé? Jak ci się podobam?

– Nigdy jeszcze, najjaśniejszy panie, nie widziałem cię tak rześkim jak dzisiaj. Młodnie-

jesz, królu, z dnia na dzień!

– Mój książę! Ostrożnie! – zawołał z przesadną powagą Triboulet. – Jeszcze wmówisz

królowi, że wrócił do stanu niemowlęctwa. Zdziecinnienie z czasem przyjdzie, to pewne, lecz

na razie król liczy sobie zaledwie pięćdziesiąt wiosen!

– No, a co ty powiesz, Sansac? – zapytał znów król.

– Wasza królewska mość jest dla nas zawsze wzorem, elegancji...

– Tak – przerwał błazen – ale jednak żaden z was nie zrobi sobie garbu na brzuchu, aby le-

piej naśladować elegancję króla! Przynajmniej ja jestem lojalny – noszę jego imitację na ple-

cach!

Brzęknęły głośno dzwonki, jakby akcentując złośliwą uwagę Tribouleta. Dworzanie spoj-

rzeli na niego z niechętną wzgardą, na co ten odpowiedział pociesznymi minami, król zaś

zaczął się śmiać hałaśliwie.

– Sire! – zawołał zdenerwowany La Châtaigneraie. – Może raczysz nam wytłumaczyć, jaki

jest powód twej dzisiejszej wesołości?

– Przebóg! – wtrącił się znowu Triboulet. – Król zapewne rozmyśla o pokoju, który mu na-

rzucił jego cesarski kuzynek! Straci tylko Flandrię i Aragonię, księstwa d'Artois i Mediolanu.

Nie ma powodu do łez.

– Błaźnie!

– Źle mówię, panie? Mylę się? A może król marzy o rzeziach urządzanych ku chwale Ko-

ścioła Świętego. Cała Prowansja zatopiona we krwi. Ja również cieszę się niezmiernie...

– Milcz! – zagrzmiał król blednąc na wspomnienie tamtych okrucieństw.

Opanował jednak szybko wzburzenie i zwrócił się do dworzan:

– Dziś wieczór czeka nas wielka wyprawa! Panowie! Mam pięćdziesiąt lat! Niektórzy po-

wiadają, że zaczynam się starzeć. No cóż, zobaczymy! Po bitwie pod Marignan mówiono:

„Dzielny jak Franciszek!” Chcę, aby również mówiono: „Młody jak Franciszek!”, „Zalotny

jak Franciszek!” Na Madonnę, radujmy się, moi przyjaciele, bo życie takie słodkie, a kobiety

we Francji takie piękne!

– Brawo, sire! Niech żyje miłość!

– Wasza królewska mość nie wygląda nawet na trzydzieści lat!

– Na Boga, moi przyjaciele! Miłość! Boskie brzmienie wyrazu: kocham! Ach, gdybyście

wiedzieli, jaka ona jest piękna w całym blasku swoich siedemnastu lat! Jej niewinność, czy-

stość spojrzenia w połączeniu z tak wielką urodą zapala w moich żyłach morze ognistych

płomieni.

To nagłe wyznanie króla wzbudziło w sercach dworaków niepokój. Milczeli przezornie.

Kim była owa młoda dziewczyna, w której się zakochał? O kim mówił z takim uniesieniem?

Król tymczasem spacerował w podnieceniu po okazale urządzonej komnacie, w której

przepych stylu gotyckiego łączył się z wdziękiem i wspaniałością renesansu. Oczy mu błysz-

czały, policzki okryły się rumieńcem. Odmłodniał naprawdę.

W pewnej chwili znowu stanął przed olbrzymim zwierciadłem. Uśmiechnął się do swego

odbicia i zawołał:

– Nie, nie mam pięćdziesięciu lat! Alboż król się starzeje? Jestem młody! Mówi o tym

gwałtowne bicie mego serca i miłość, która uderza mi do głowy. Kocham i pragnę być ko-

chany!

– A jeżeli ona nie zechce cię pokochać? – zapytał Triboulet z ironicznym uśmiechem, w

którym dźwięczał głuchy niepokój.

– Pokocha mnie! Taka jest bowiem moja wola. Dzisiejszego wieczora o dziesiątej... Bę-

dziecie przy mnie, moi przyjaciele? Dopomożecie mi?

– Oczywiście, sire! – wykrzyknął d’Essé. – Lecz co powie piękna pani Ferron, gdy się do-

wie o wszystkim?

– Magdalena Ferron? – powiedział król ze zdziwieniem. – Och, Magdalena dawno mnie

nudzi. Męczy. Nie chcę jej więcej! Miłość ta stała się dla mnie prawdziwą niewolą, ciążącą

jak żelazne kajdany! – ciągnął ze wzrastającą gwałtownością.

– To piękna kowalka! – wykrzyknął Triboulet.

– Triboulecie, stworzyłeś kalambur bezcennej wartości! – zawołał król śmiejąc się głośno.

– Musisz powtórzyć go Marotowi, aby mógł umieścić go w jednej ze swych ballad. „Piękna

Kowalka”. Wspaniałe!

– Niepowtarzalne! – przytaknęli dworzanie.

– Marot usłyszy mój kalambur – rzekł Triboulet – ale ty, najjaśniejszy panie, podpiszesz

się pod balladą.

– Mój Triboulecie, czy weźmiesz udział w naszej wieczornej wyprawie? – zapytał Franci-

szek I, udając, że nie usłyszał jego aluzji do popełnianych przez siebie plagiatów literackich.

Zevaco - Błazen królewski.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: