Żakiewicz - Opowieść o wiernym pająku.pdf - Literatura piekna - ILZAK

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

ZBIGNIEW ŻAKIEWICZ

OPOWIEŚĆ O WIERNYM

PAJĄKU

Moim bliźniętom poświęcam

Tower Press 2000

Moje kochane dzieci, Asiu i Maćku. Kiedyś, bardzo dawno temu, gdy jeszcze nie było was na

świecie, gdy telewizor był najprawdziwszą bajką, a radia słuchało się zakładając na uszy słu-

chawki – byłem małym chłopcem.

Jak wszyscy mali chłopcy wierzyłem, że zostanę kimś wielkim i dzielnym: ułanem, wo-

dzem Indian, traperem tropiącym dzikiego zwierza. Te piękne dni oczekiwały na mnie w

świecie tak dalekim, jak daleki – choć bliski sercu – był świat bajki. W tamte lata zdawało mi

się, że zostanę małym chłopcem do końca życia.

Jak wszyscy mali chłopcy, miałem swoje strachy: ciemne pokoje, bezksiężycowe noce na

wakacjach u dziadka i – pająka.

Bałem się go najbardziej.

Nie był to po prostu „pająk”, ale straszna „me-ma”. Po pewnym czasie, gdy już nieco pod-

rosłem, „mema” przeistoczyła się w tłustego krzyżaka, którego ugryzienie miało spowodować

śmierć, oraz w długonogie, czarne i włochate pajęczysko, czyhające cierpliwie w kątach na-

szego domu. Kiedy pod ręką miałem kij, który zamieniał się w ułańską lancę albo w indiański

oszczep, rozpoczynałem krwawe porachunki z pająkami. A było ich w naszym starym i ob-

szernym domu, w drewutni i w komórkach zatrzęsienie.

Moja walka z „memą” – pająkiem ciągnęła się do tamtego pamiętnego września, gdy świat

stanął dęba, a potem wszystko przewróciło się do góry nogami, i wielu spraw musiałem się

uczyć od nowa.

Dom moich rodziców okazał się miejscem równie niepewnym jak park pogrążony w ciem-

nościach czy mroczne pokoje. Wchodzili do niego we dnie i w nocy obcy ludzie, przewracali

wszystkie rzeczy w poszukiwaniu czegoś, co było tylko im wiadome.

Wkrótce zaczęto wyganiać z domów mieszkańców, najczęściej nocą, i wywozić w dalekie

strony. Czuwaliśmy z matką i z ojcem w te czarne noce. Każdy z nas miał uszyty worek – a w

nim ciepłą bieliznę, suchary, słoninę i cukier.

I oto w jedną z takich trwożnych nocy – wiedzieliśmy, że będzie to noc wysiedleń, gdyż od

wczesnego popołudnia turkotały chłopskie furmanki ściągnięte przez najeźdźców z pobliskich

wsi – siedziałem w swym łóżku, wsłuchując się w odgłosy z ciemności.

I wtedy przywędrował do mnie czarny pająk. Zatrzymał się na ścianie, wpatrując się we

mnie z uwagą i pełną niejasnych oczekiwań nadzieją. Trwaliśmy wsłuchani w noc i odwiecz-

ny mieszkaniec naszego domu, ku memu zdumieniu, rozpoczął ze mną poufną rozmowę.

– Uważasz mnie za swego największego wroga – stwierdził melancholijnie.

– Tak... – przyznałem się z męstwem godnym wodza Indian.

– Pochlebia mi to; lubię, gdy docenia się moją odwagę, przemyślność, cierpliwość i wier-

ność.

– Boję się ciebie, bo jesteś czarny, okrutny, pełen jadowitych mocy! – zaprotestowałem.

– Od dawna się mnie boisz? – spytał pająk, jakby nie słysząc mych słów.

– Nie pamiętam. Mówiono mi, że byłeś drugą istotą, którą obdarzyłem imieniem. Pierwsze

słowo, jakie wypowiedziałem, było słowem miłości:,,mama”. Drugie było słowem odrazy

„me-ma”.

– Znasz mnie od dawna. Lecz ja poznałem ciebie o wiele wcześniej: leżałeś w tym pokoju,

przebierając w powietrzu nogami. Bardzo lubiłeś wsuwać palec u nogi do ust. Ssałeś go niby

najwyborniejszy cukierek. Byłem z ciebie dumny!

– Byłeś ze mnie dumny?!

– Tak, byłem z ciebie dumny, gdyż należałeś do tego domu. Nie przeczę, że korzystałem z

tego, iż w domu pojawiło się niemowlę: mleko, śmietanka i cukier ściągały do pokoju muchy.

Ale byłem z ciebie dumny, bowiem należałeś do niemowląt krzepkich, hałaśliwych i zdro-

wych jak rzadko.

– Wiesz o tym, że musimy opuścić ten dom? – spytałem pająka po dłuższym milczeniu,

pełnym nasłuchiwań turkotu furmanek.

– Wiem. Wiem również, że twoi rodzice boją się najbardziej o ciebie: tam dzieci umierają

jak muchy.

– Czy oni zabijają dzieci? – spytałem.

– Mówisz o najeźdźcach? Tak. Zabijają, zabierając rodzinny dom, skazując na dolę wy-

gnańca, nędzę i głód.

– Boję się – rzekłem, drżąc na całym ciele.

– Mnie się boisz?

– Boję się tego, co lada chwila może się stać.

– Będzie mi bardzo smutno, gdy przyjdą tu obcy ludzie. Czuję, że odejdę wówczas w kra-

inę, która jest bardzo daleko stąd. Jest to Kraina Pajęczego Snu. Tam spotkamy się, abym

mógł nadal być z wami i abym nadal mógł cię straszyć.

– Boję się – przyznałem się po raz drugi.

– Lękaj się tylko mnie. Tak będzie dla ciebie lepiej – poradził pająk, zabierając się do wę-

drówki w swój tajemny kąt.

– Nie odchodź. Nie zostawiaj mnie samego! – poprosiłem.

Pająk znieruchomiał w niemym, pajęczym wyczekiwaniu.

– Jesteś odważny, przemyślny, cierpliwy i wierny – powiedziałem z westchnieniem ulgi.

– Zmieniasz o mnie zdanie. A powinieneś teraz bać się mnie, i tylko mnie.

– Mówiłeś, że zanim pojawiłem się w tym domu, ty już w nim byłeś. Czy zamieszkałeś tu

przed mymi rodzicami?

– Znam szpary tego domu od bardzo dawna – odezwał się po dłuższym milczeniu pająk. –

Słuchaj mnie teraz bardzo uważnie, zdradzę ci pewną tajemnicę. Czy pamiętasz tę piękną

drewnianą szkatułkę w kształcie dużego odważnika?

– Stoi na komodzie. Pełno w niej kolorowych guzików.

– Szkatułkę tę twoja matka dostała w dzieciństwie. Była wtedy wojna – jak teraz – i twoja

matka mieszkała w wielkim mieście. Wszyscy byli bardzo głodni i twej matce, jej siostrze i

braciom babcia mogła podać na obiad tylko gotowane łupiny od ziemniaków. Twój dziadek

został po drugiej stronie linii frontu i babcia musiała wykarmić pięcioro dzieci. W mieście

panował głód. Któregoś dnia twoja matka wbiegła na ostatnie piętro domu i za małymi

drzwiami odkryła ciemny pokoik. W głębokim fotelu siedziała chuda staruszka i robiła na

drutach. Twoja matka znała różne historie o dobrych staruszkach, miała więc nadzieję, że ta

ugości ją czymś lepszym od gotowanych łupin. Ale mieszkanka malutkiego pokoiku również

była bardzo głodna, może bardziej jeszcze od twojej matki. Żeby nie zawieść nadziei dziew-

czynki, staruszka podarowała jej szkatułkę. Powiedziała: „Kiedy skończy się wojna, po której

na pewno nie będzie już żadnych wojen, wejdziesz do pierwszego z brzegu sklepu, postawisz

na wadze tę szkatułkę-odważnik i każesz na drugą szalę nasypać tyle cukierków, ile waży

szkatułka. Nikt ci nie odmówi, bo ludzie po wojnie staną się litościwi i dobrzy”. Twoja matka

wzięła szkatułkę, nie wiedząc o tym, że w pęknięciu, które dobrze znasz, siedzi pająk.

– To byłeś ty, pająku?

– To nie jest ważne. Tam był pająk i stąd znam historię szkatułki.

– Opowiadaj, co było dalej!

– Twoja matka zbierała z siostrą na ulicach dużego miasta ogryzki. Co uzbierały, sprawie-

dliwie dzieliły na trzy części. Jedną z nich zanosiły na górę.

Staruszka gotowała z tego kompot, słodząc go sacharyną. Zaręczam ci, że był to najsmacz-

niejszy kompot, jaki w życiu piła twoja mama. A ze szkatułką nie rozstawała się nigdy, aż do

dzisiejszej nocy.

Wstałem z łóżka i na palcach podkradłem się do komody.

Szkatułka stała na starym miejscu. Wziąłem ją do ręki, odnajdując palcami pęknięcie. Pa-

jąk czuwał na ścianie nie drgnąwszy nawet.

– Ten dom znam od bardzo dawna – powtórzył w zamyśleniu. – Jest tajemniczy, wielki,

Żakiewicz - Opowieść o wiernym pająku.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: