Łoginow Światosław - Skryba.pdf - Łoginow Światosław - science-fiction

Łoginow Światosław

Skryba

Z „Science Fiction” nr 16 – czerwiec 2002

„Przy starej księdze siedzi on

Uważnie się wczytując w słowa "

Aleksander Puszkin

Intencje właściciela oberży były łatwe do odgadnięcia: jeśli naprawdę przed południem rozhula się

trzydniowa zamieć, to pozbycie się jedynego bogatego klienta byłoby głupotą. Nowi wędrowcy w tym

czasie raczej nie przybędą, a ten, jeśli tylko zanocuje, nie będzie mógł odejść zbyt szybko. Dlatego nie

żałował oberżysta kuszących słów, obiecując panu podróżnikowi prawdziwą kuchnię góralską („Dzik z

grzybami, milordzie! Ostatnie w tym roku świeże grzyby i pierwszy dzik. Zaszczuty na pierwszym śniegu!

Taka okazja - dziś albo nigdy!") i wino zacne, ze zbiorów dwudziestego ósmego roku („Beczkę już

wykopują!").

Nieprawdopodobne, ale wszystko, o czym mówił gospodarz, było szczerą prawdą, może tylko beczki na

razie nikt nie wykopywał, wiedząc, że jeśli zamożny pan odjedzie, nie będzie komu pić drogiego wina.

Miejscowe hulaki, jasne, zbiorą się, by świętować, i grzybowego dzika pożrą, ale im wystarczy cieńszy

trunek. Jeszcze dziwniejsze było to, że gospodarz wcale nie usiłował przestraszyć wędrowca plotkami o

zbójcach, trudami podróży i perspektywą zamarznięcia, jeśli zamieć zastanie go w połowie drogi.

Rozumiało się samo przez się, że wędrowcy zdążą przed obiadem do Bierłożek, ale tam to już na pewno

ugrzęzną na dobre trzy dni.

- Lepiej zostańcie u mnie, panie! - przekonywał gościnny oberżysta. - Co może szlachetny pan robić w

Bierłożkach: ani jedzenia porządnego tam nie mają, ani obsługi. Tyle tylko pociechy, że ciepło. A do

Twierdzic przed zawieją nie uda się wam, panie, dotrzeć. Tylko się milord namęczy, zamiast pokonać tę

drogę w jeden dzień.

- Skąd ci przyszło do głowy - wolno zapytał Asartan - że wybieram się do Twierdzic?

- Ta droga tylko tam prowadzi! Latem, wiadomo, można przebić się przez przełęcz do Porzecza, choć

dobrzy ludzie i latem nie mają tam czego szukać. Sami przemytnicy i inna hołota, która żeby ominąć

porzeczańskie posterunki bokiem tam lezie. Ale w zimie ta droga tylko do Twierdzic doprowadzi. Jasne, to

nie moja sprawa, ja mogę nawet uwierzyć, że jasny pan do Bierłożek z wizytą się udaje, albo do Porzecza

chce dotrzeć śród zimy, ale we wsi każdy pies już wie, że podążacie do Twierdzic, do Skryby.

- Nie będę łgał - przyznał Asartan. - Rzeczywiście, wędrujemy do Skryby. I mamy nadzieję dojechać tam

przed twoją zachwalaną zamiecią.

Zanim Skryba zdąży zasłonić się zawieją przed intruzami, dodał w duchu.

- Nie zdążycie... - westchnął oberżysta. - W Bierłożkach ugrzęźniecie.

Jeszcze pół godziny takiej gadaniny i rzeczywiście ugrzęźniemy, pomyślał Asartan. Na szczęście drzwi

otworzyły się szeroko i pojawił się w nich Kołpin.

- Konie gotowe! - oznajmił ochrypłym głosem. Kołpin pełnił obowiązki strażnika i sługi jednocześnie,

chociaż pysk miał zgoła bandycki. I gdyby tylko pysk! Niecały rok temu Kołpin uważany był za

najniebezpieczniejszego rozbójnika w południowych hrabstwach. Ale potem na jego drodze stanął Asartan,

i zbój stał się sługą. Mógł posłać go na szubienicę, ale nie lubił niszczyć ludzi, jeśli dało się z nich zrobić

kogoś przydatnego. A jako sługa Kołpin wykazywał się wielką roztropnością i nie zadawał zbędnych pytań.

Asartan niedbale machnął ręką i wskoczył na siodło.

- Powodzenia, oberżysto! W drodze powrotnej niezawodnie skosztujemy twej dziczyzny z grzybami!

Oberżysta mamrotał coś, że niby dopiero wczoraj spadł śnieg, i grzyby, co się warzą w kotle, są ostatnie

w tym roku, a dzik, odwrotnie - pierwszy, ale Asartan nie słuchał już jego lamentu. Wypoczęte konie łatwo

wyniosły wędrowców na zaśnieżony trakt, na którym nie było jeszcze ani jednego śladu. Dobry omen,

znaczy, nikt nie uprzedzi Skryby, że zbliżają się doń nieproszeni goście.

Śnieg na drodze był gruby na pół kopyta, wcale nie przeszkadzał w galopie. Kołpin nie odstawał, trzymał

się za plecami i sapał z wysiłku. Wszystko układało się pomyślnie.

Pogoda zaczęła się psuć tuż przed południem. Słońce przesłoniła mgła, śnieżny puder, rodzący się w

nieruchomym powietrzu, zaczynał wirować przed twarzami jeźdźców. A potem z pobliskiego górskiego

grzbietu dopadł ich lodowaty podmuch.

Asartan owinął dokoła szyi wietrzny płaszcz i ponaglił wierzchowca. Kołpin też spiął konia ostrogami,

omal nie wysuwając się na czoło. Sługa okutał się tylko w wojłokową kurtkę, i już pierwsze zapowiedzi

nadciągającej zawiei przeszyły go na wylot, przypominając, że od zimna ze szczytów nawet ciepłe ubranie

nie ochroni. Asartan na razie czuł się nieźle, podszyty południowym wiatrem płaszczyk odpierał atak

lodowatego oddechu gór. Ale kiedy uderzy prawdziwy żywioł...

Musieli się spieszyć, więc poganiali konie, stając w strzemionach przed każdym zakrętem i wyglądając

zapowiadanych Bierłożek. Zapowiedź spełniła się właściwie w ostatniej chwili. Bierłożki, jak się okazało,

były małym chutorem: trzy czy cztery przysadziste chaty i może z dziesięć gospodarskich zabudowań na

ustroniu. Przez wąskie na jeden bal okienka sączyło się światło - nadciągająca zamieć zagęściła w domach

wczesny jak na porę dnia mrok.

Jeźdźcy zeskoczyli z siodeł. Jakby tylko czekając na tę chwilę, wiatr, dotąd ostrożnie skręcający małe

śnieżne wiry wzdłuż drogi, uderzył z siłą huraganu, jednym podmuchem miażdżąc ciepłą podszewkę

zaczarowanego płaszcza i na wylot przeszywając zwarte odzienie sługi. Otoczenie w mgnieniu oka

zniknęło im z oczu, przesłonięte ścianą pędzącego śniegu. Huragan wzbijał w powietrze leżący na ziemi

puch, zmiatał go z górskich zboczy, sypał nim z chmur, które pojawiły się nad przełęczą. Jeśli takie coś

potrwa trzy dni, to Bierłożki zmuszone będą wygrzebywać się ze śniegu niczym niedźwiedź, przed czasem

wyrwany ze snu przez myśliwych.

Na szczęście w ostatnich błyskach zamordowanego południa dostrzeżono z domu wędrowców. W mroku

zawiei pojawił się jaśniejszy prostokąt, rozczochrana postać w kożuchu dopadła koni, chwyciła za uzdy,

pociągnęła za sobą, jakby gościnny wieśniak naprawdę zamierzał wprowadzić zziębnięte wierzchowce do

własnej chaty.

Tak się też stało. Konie, a za nimi ogłuszeni zamiecią jeźdźcy, weszli do chałupy. Miejscowy naparł na

szerokie drzwi. Kołpin rzucił mu się do pomocy, we dwóch udało im się zatrzasnąć wierzeje, burza została

na zewnątrz.

Obszerne pomieszczenie oświetlało i z lekka ogrzewało palenisko. Pod przeciwległą ścianą stały trzy

krowy, miotał się po kojcu prosiak, a dobry tuzin owiec zbił się w zwarte stado. Tu też leżała para

kudłatych psów. Widać było, że gospodarze zebrali pod dachem całą zwierzynę, która bez tego na pewno

by poginęła w dujawicy. Konie gospodarz przywiązał bok w bok ze swoimi krowami. Dopiero potem

odwrócił się do gości:

- Na czas zdążyliście. Czy was w Sieliszczach nie uprzedzili, że od południa zaczyna się trzydniowa

zamieć?

- Uprzedzili - odparł niewyraźnie Asartan, rozcierając odmrożone policzki. - Ale mówili też, że do was

tak czy siak dotrzemy.

- No i dotarliście - zgodził się mężczyzna. - W sam czas na obiad - dodał, wskazując głową na palenisko,

gdzie, promieniując zapachem grzybów i gotowanych podrobów, bulgotał kocioł. Dwie niemłode kobiety

krzątały się przy ogniu, grube kawały mięsa piekły się na kracie, tłusty dym zasnuwał powałę. Olbrzymia

głowa odyńca, jeszcze nie rozebrana i niedbale opalona, walała się nieopodal stołu, niedwuznacznie

zapowiadając, czym właściwie karmieni będą goście. Skoro już los postanowił poczęstować cię dzikiem z

grzybami, to chciał - nie chciał, od mięsa tak przyprawionego nie uciekniesz.

- A grzyby jakie? - zapytał Asartan. - Widzi mi się, że o tej porze to już grzybów nie ma.

- U nas... są - dziwnie dość odpowiedział wieśniak z Bierłożek. - Przechodźcie do białej izby.

W białej izbie, do której prowadziły trzy strome stopnie, było znacznie ciaśniej, a barwa jej raczej czerń

przypominała od dymu i sadzy. Zamiast paleniska ogrzewał ją piec, a na stole trzepotał płomień grubej

łojowej świecy. Przebywało tam z osiem osób. Starsi siedzieli na ławkach, a młodsi po prostu pełzali po

podłodze. Na stole parowała micha wypełniona gotowanym grochem; tu, jak i we wszystkich okolicznych

osadach, początek zimy świętowano ucztą, która trwać będzie, póki na dworze szaleje zawierucha. A co

jeszcze można robić, gdy burza więzi w domach wieśniaków i rzemieślników, biednych i bogatych? Tylko

oszacować zapasy i wsypać do kotła ostatnią kobiałkę smagniętych mrozem jesiennych opieńków. Albo,

jeśli masz pewność co do terminu nadejścia pory zamieci, wykopać przewidująco drogocenną beczkę ze

zbiorów dwudziestego ósmego roku.

Wina w Bierłożkach nie spożywano, ale było piwo. Olbrzymi dzban stał obok świecy, ciesząc oko

przybyłych .wspaniałą czapą wolno osiadającej piany. Na znak szacunku dla gości gospodyni wyjęła

gliniane miski i pękate kubki, żeby każdy mógł jeść i pić z własnego naczynia. Z czarnej izby przyniesiono

kocioł i mięso na oheblowanych deseczkach. Groch został szczodrze polany tłustą warzą; poświęciwszy dla

gości obyczaj, rozłożono gotowe danie od razu do misek.

- Proszę do stołu - powiedział gospodarz. Asartan i Kołpin usiedli na miejscach dla gości, bliższych

świecy i piwu, wyjęli noże. Obaj wiedzieli, że mięso dla siebie każdy będzie odcinał sam. Zresztą, tyczyło

to tylko dorosłych mężczyzn, dzieci i kobiety dostaną resztki, a jak nic nie zostanie, to wystarczyć im musi

groch z podrobami. Chociaż, sądząc z wielkości łba, leżącego obok paleniska, dziś każdy użyje tyle mięsa,

ile się w bebechu zmieści.

Chociaż goście zajęli już miejsca przy stole, to ani gospodarz, ani domownicy, ani parobcy, nie śpieszyli

do siadania.

- Proszę to stołu - powtórzył gospodarz. - Knur czeka. Góra futer, zwalonych na piec, poruszyła się,

pojawiła się biała rozczochrana głowa, potem z przypiecka spełzł wysoki, chudy, całkowicie siwy staruch.

Odziany był tylko w bieliznę, i w półmroku izby przypominał wychudzone widmo. Starzec wsunął nogi w

rozdeptane walonki, szurając stopami po podłodze dotarł do stołu i usiadł obok gości. Dopiero teraz

poruszyła się cała reszta, siadając według niepisanego, ale wszystkim znanego porządku.

Starzec chwycił łyżkę, a widząc, że zamiast ogólnej michy przed każdym stoi osobne naczynie,

zrozumiał, że w domu są goście. Przyłożywszy dłoń do piersi, wstał z ławy, pochylił się w ukłonie.

- Do Twierdzicy się wybieracie, do Skryby - ni to zapytał, ni oznajmił.

Asartan uśmiechnął się krzywo. Co można powiedzieć, skoro każdy pies w okolicy zna cel twojej

podróży?

Jakiś czas jedli w milczeniu, potem, kiedy dzban został osuszony i znowu wypełniony po brzegi,

powrócili do rozmowy:

- Pewnikiem Galik, sieliszczeński oberżysta, namawiał, żeby u niego pozostać. - Starzec przeniósł

wyblakłe spojrzenie na Kołpina. Ten wcinał mięsiwo, odcinając od szynki, ustawionej na środku stołu,

jeden płat po drugim.

- Tak było - odpowiedział Asartan.

- Dobrze, żeście go nie posłuchali. - Stary otarł z cienkich wąsów piwną pianę. - Śniegi u nas są takie,

rzekłbym, poważne. Trzydniowa zamieć drogę zasypie - koniom po pierś będzie. Tylko byście się

namęczyli. A czekać, zanim kto inny trakt przetrze - też niewielka radość. W Sieliszczach powiadają:

„Czterykroć cię trafi szlag, zanim przetrzesz w śniegu szlak" i prawda to. Co najmniej trzy dni straci się, a

czasem i cały tydzień zmarnuje. A stąd, nawet bez drogi, w jeden dzień dotelepiecie się do Twierdzic.

- Duża to twierdza? - zapytał Asartan, wsłuchując się w wycie burzy za ścianami domu. Teraz, kiedy

zamieć rozszalała się na dobre, można było porzucić wątpliwości: to nie kaprys pogody doprowadził do

wichury nad górami. To siły magiczne spuściły z łańcucha śnieżne wiry. Ręka Skryby, bo kogóż by... Żeby

tak jednym okiem zerknąć, czym się zajmuje teraz, sądząc, że jest bezpieczny, odgrodzony od świata

trzydniową dujawicą.

-Nie ma tam żadnej twierdzy.- odpowiedział za starca jego czarnobrody syn. - Kiedyś była, ale ją

kamienna lawina zmiotła. Dwie na wpół zrujnowane wieże się ostały, ot, i Skrybie je oddali do działań

magicznych. Poza tym jest tam osada, jak nasza, Maruch z rodziną tam żywie. To ją nazwano

Twierdzicami... A żołnierzy tam od dawna nie ma, komu oni potrzebni, jeśli z Porzeczem wojny ze sto lat

nie było.

- A skąd wiecie - ostrożnie zapytał Asartan - że zawieja potrwa dokładnie trzy dni? Może do rana

ucichnie, albo, na odwrót, na tydzień się rozhula.

Gospodarz roześmiał się z politowaniem.

- Dlatego się nazywa trzydniowa, bo pojutrze na rano ucichnie. Co do minuty. Każdy to wie.

- Na równinie o czymś takim nigdy nie słyszałem - uśmiechając się, rzekł Asartan. I niedbale dodał: - Nie

ma w tym jakichś czarów?

- A jakże bez czarów w takiej sprawie? - z zapałem odparł gospodarz. - Sama z siebie taka trzydniowa

zamieć się nie zrodzi.

- Skryba? - podpowiedział Asartan.

- Można powiedzieć, że Skryba - pokiwał głową gospodarz. - Chociaż, po prawdzie, to nie on jeden.

Wszyscy, co z wiedźmiństwem są obeznani, do tego rękę przyłożyli. Maruch pomagał i mój dziad też dwa

dni pod rząd czary czynił. Widzieliście, jak się zmęczył, ledwo do stołu go dobudziliśmy.

Zmęczył... - jak echo odezwał się starzec, oblizał łyżkę i sięgnął po następną miskę kaszy. Z pieczonym

mięsem dzika bezzębne dziąsła nie radziły sobie dobrzei dziad zadowalał się wątrobą czy kawałkami płuc,

wyławianymi z kotła.

- Po co? - szczerze zdumiony zapytał Asartan.

- A jakże inaczej? Przedtem, jak opowiadali dziadowie, jesień się zaczynała jak popadło. Albo mrozy w

sierpniu po ogrodach przeszły, a to zamieć myśliwych w lesie przyłapała, albo jakieś inne nieszczęście. A

dziś zamiast nieszczęść - święto. Do października - ciepła jesień, potem dzień na polowania i na koniec

zamieć. Kiedy wiesz zawczasu o niepogodzie, to i zadymka cieszy. Patrzcie, dziś pewnie w każdym domu

dzika jedzą, chyba że myśliwym całkowicie nie powiodło się. Ale tu nie czarodziej jest winien, a sam

myśliwy. Tak więc cała okolica Skrybie rada jest...

Wieśniak coś jeszcze mówił, ale Asartan już go nie słuchał. W milczeniu pił piwo i gorączkowo usiłował

wymyślić nowy plan. Nie udało się podejść skrycie rywala, to było jasne jak słońce. Skoro słabujący na

umyśle dziad jest pomocnikiem Skryby, to można przypuszczać, że sam czarodziej siedzi z nimi przy stole

i słucha rozmów.. Nawet jeśli staruch jest przygłuchy, to Skryba usłyszy wszystko znakomicie. Asartan

chwilami też korzystał z takich możliwości.

- Dobra, nie udała się napaść - zaczną się pertraktacje.

- A jak to jest - zapytał Asartan - że Skrybą go nazywają, czy naprawdę ma Księgę?

- Ma, i to nie jedną - odpowiedział właściciel chaty.

- Zwykłe księgi to i ja imam - skrzywił się Asartan, zniecierpliwiony chłopską głupotą. - Ja pytam o

czarodziejską Księgę, w której sekretna magia jest zapisana. Jeśli jest prawdziwym Skrybą, to musi mieć

Księgę czarodziejską.

- A ja o czym mówię! - Wieśniak pochylił się ku magowi i zaczął tłumaczyć jak małemu dziecku: -

Czarodziejskie książki ma, najprawdziwsze magiczne. Sam je widziałem, tylko nie przydarzyło się czytać.

Niby piśmienny jestem, naprawdę, ale Księgi otworzyć nie potrafiłem. Można, pytam, popatrzeć?, a on się

śmieje: patrz sobie, patrz!.. Księgę dał mi, a ja jej otworzyć nie mogę, jakby tam stronic wcale i nigdy nie

było! Taka to Księga!

Asartan pokiwał głową, demonstrując zwątpienie. Mierziło go, że ktoś bawi się z nim w kotka i myszkę.

Ochota, z jaką wieśniak przekazywał sekretne wiadomości, kazała podejrzewać, że to pułapka, wilczy dół,

czyhający dokładnie na środku przyjemnie wyglądającej ścieżki. Prowokacja wyglądała na przesadnie

łatwą do rozszyfrowania i Asartan uznał, że nie warto udawać, iż dał się na nią nabrać. Udawanie może

tylko nieufność wzmóc.

- Sztuczki to są - mruknął nie tyle do rozmówcy, co do niewidzialnego słuchacza, kryjącego się za

wyblakłym spojrzeniem starucha. - Żonglowanie. Ani jeden czarodziej, jeśli ma prawdziwą Księgę, takiego

skarbu z rąk nie wypuści. To bowiem oznacza przekazanie potęgi własnej w obce ręce. Dlatego tych

książek tak mało jest na świecie. Kto czarodziejską Księgę napisze, ten dzieli się swą mocą z innymi. W

przeszłości, powiadają, żyli czarodzieje, którzy napisali Księgi, ale teraz już takich nie ma. Teraz inaczej się

to odbywa: zdobędzie jakiś młody czarodziej Księgę, nauczy się jej na pamięć, a potem ją niszczy, żeby

nikt prócz niego starych zaklęć nie poznał. Dlatego też Ksiąg takowych nie ma już niemal na świecie. Już

się pewnie domyśliłeś, że i ja jestem czarodziejem, ale powiem ci uczciwie, że ani jednej czarodziejskiej

Księgi nie widziałem w swoim życiu. A ty powiadasz, że trzymałeś ją w ręku! Oszukał cię Skryba, żartów

mu się zachciało i tyle.

- Może to u was na równinie tak jest - obruszył się wieśniak - a u nas Skryba żyje. On te Księgi pisze i

rozdaje każdemu, kto potrafi taką Księgę otworzyć. Jedną nawet porzeczeńskiemu znachorowi podarował,

chociaż niby z nimi się nie przyjaźnimy. Wojny między nami od stu lat nie było, ale przyjaźni - od tysiąca.

A Skryba i dla porzeczeńskich Księgi nie pożałował. I swoim Księgi rozdaje gęsto, można powiedzieć, że

każdy tu taką ma. Choćby i nasz dziadek, na przykład...

- Byś tak jęzora przygryzł... - nieoczekiwanie wyraźnie powiedział starzec, dopiero co kiwający się

sennie nad kubkiem z piwem. - Wysiekę!

- A co ja takiego powiedziałem? - poderwał się gospodarz. - Też mi tajemnica! Wszyscy i tak wiedzą, że

masz Księgę. I on, jeśli wykształcony jest w czarodziejstwie, też będzie miał. Skryba w tę porę akurat pracę

kończy. Myślisz, że po co ci dwaj przez zamieć się tu wlekli? Skryba kończy układanie i zacznie się

zastanawiać, komu by tu Księgę podarować, a ci dwaj akurat się nawiną. No to dostaną.

Starzec z niezadowoleniem poruszył bezzębnymi ustami, potem bez słowa skinął głową. Chłopczyk,

siedzący na podłodze za ławkami, usłużnie poderwał się i rzucił w kierunku pieca. Po chwil wrócił stamtąd

z zawiniątkiem. Gospodarz rękawem przetarł stół z rozchlapanego piwa i sosu, położył na nim zawiniątko i

ostrożnie rozwinął lniane płótno.

Asartan zobaczył Księgę. Rzeczywiście - była to nowa Księga, cielęca skóra okładki wyglądała na

zupełnie świeżą, a runy na grzbiecie, wykonane zwykłym atramentem, nie wypłowiały i nie zatarły się.

Jedna linijka wspaniałego splotu znaków głosiła: „Księga czarodzieja".

- Ło! - z dumą rzekł gospodarz. - No, niechże spróbuje ją otworzyć...

Kołpin rzucił spojrzenie na swego pana i widząc zezwalające skinienie głowy, przysunął do siebie Księgę.

Przez kilka sekund palce byłego zbój a błądziły po znakomicie wyprawionej skórze, jakby pod dłonią miał

nie okładkę, a uciekającą spod palców rtęć. Twarz strażnika pozostała doskonale obojętna. Kołpin

wyciągnął rękę po nóż, najwidoczniej zamierzając podważyć klamrę stalowym ostrzem.

- Nie rób tego - rzekł Asartan spokojnie, i ręka zamarła w połowie drogi. - Mogę popatrzeć?

Och, jakim lękiem napawało go zadawanie tego niewinnego dla niewtajemniczonych pytania! Czy można

popatrzeć na cudzą Księgę zaklęć? Przecież wiadomo, że nie jest to żadna Księga, ale pułapka na pazernych

gości. Skromny wolumin, zapieczętowany prościutkim zaklęciem, ale jak się go otworzy to... tylko mistrz,

który sprokurował tę piekielną pułapkę, wie, czym ją nafaszerował...

Wieśniak rechotał z zadowoleniem, przyglądając się próbom Kołpina. Siwowłosy znachor siedział na

ławie wyprostowany i zazdrośnie wpatrywał się w swój skarb. Od chwili, kiedy Księga ukazała się ludzkim

oczom, starzec nie wypowiedział ani słowa.

- Próbuj, jeśli potrafisz - odpowiedział za milczącego ojca gospodarz.

Przygotowany na najgorsze Asartan dotknął okładki. Księga rzeczywiście zapieczętowana była

słabiutkim zaklęciem. Nawet nie musiał go zdejmować, zaklęcie poczuło moc w dłoniach dotykających

Księgi i samo usunęło się z drogi. Na razie nie było w tym nic groźnego, zwyczajne zabezpieczenie, żeby

do Księgi nie pakował nosa każdy dureń. Według opowieści, magiczna klamra znajdowała się na każdej

Księdze, zawierającej sekrety magii. Tu zapięcie było prościutkie, poradziłby sobie z nim każdy, mający o

czarach jako takie pojęcie. Asartan, gdyby zechciał, mógłby zapieczętować Księgę tak, że nie każdy

uznany nawet mag poradziłby z nim sobie. Inna sprawa, że nie wiadomo, co kryje się pod prostą pieczęcią.

Ale smoka to tam chyba nie ma!

Asartan ostrożnie otworzył wolumin. Nic się nie wydarzyło. W każdym razie nie stało się nic, co by

wystraszyło obecnych. Najdziwniejsze było to, że naprawdę miał przed sobą Księgę zaklęć! Pergaminowe

stronice były gęsto zapisane, nad każdym zaklęciem widniał tytuł i obrazek, wykonany również

atramentem. „Aby czerwie kapusty nie żarły", przeczytał Asartan. „Od zimnej rosy ogórki strzec". Magia

jakaś ogrodnicza... Przewrócił kilka stronic: „Z zuchwałej głowy złość pijaną wygnać", „Na spokój w domu

z krewkim mężem", „Na spokój w domu z suczą żoną"... No jasne, zaklęcia są zebrane według

zastosowania. „Od gniewu władcy", „Aby celnik umiar znał"... Ale gdzie jest prawdziwy wysoki kunszt?

Transformacja, zaklęcia bojowe, wywołanie istot infernalnych? „Urok odczynić", „Od żmii ukąszenia"... -

naiwne wiejskie wiedźmienie i ani śladu tych mocy, które legendy wiążą z cudownymi Księgami.

Właściwie ślad jest, ale tylko ślad. Mimo wszystko to magiczna Księga, a nie zwyczajny zbiór zaklęć.

Każde słowo, każda literka wyraźnie zatwierdzona kunsztem piszącego. Jedna sprawa zamówić siano od

ognia, przeczytawszy zaklęcie z pamięci, inna - trzymając w ręku otwartą Księgę. W drugim przypadku

zamówiony stóg nawet umyślnie nie da się podpalić. Najdroższa z możliwych rzecz dla znachora,

konowała, babki-szeptuchy. Ale dla Asartana - nic ponad interesujący artefakt, osobliwość, co to

interesująco by wyglądała w kolekcji innych takich okazów, ale pożytku z niej prawdziwy mag mieć nie

będzie. Wspomagając się tą Księgą nie da się wywołać nawet trzydniowej zamieci. Można co najwyżej

wspomagać nią prawdziwego mistrza.

„Aby w obcej wsi noclegu udzielili... " - zabawne, ten numerek nawet warto zapamiętać. Asartan jeszcze

raz przeczytał naiwne zaklęcie, zamknął Księgę, i zdusiwszy w zarodku okrutną chęć ukrycia jej w jukach,

przesunął w stronę właściciela.

- Dobra to Księga, bardzo dobra. Nie myślałem nawet, że są takie na świecie.

Skryba napisał - powiedział staruch, zawijając wolumin z powrotem w czyste płótno.

Asartan odetchnął skrycie i z ulgą. Oto skończyła się pierwsza potyczka, ostrożny zwiad, kiedy obie

strony udają, że nie zauważają przeciwnika. W każdym razie -coś niecoś o Skrybie już wiadomo. Niestety,

tylko to, co sam postanowił zakomunikować. A czego Skryba zdołał dowiedzieć się o Asartanie?

Najpewniej też nic istotnego. Teraz już tylko zostało siedzieć i czekać dwa dni. Raczej nie zdoła Skryba

przedłużyć zamieci, osłabiłby tym samym siebie. Na razie więc będziemy wypoczywać.

- Wyśmienity dzik - powiedział Asartan, odcinając kawał boczku. - Dużo podróżuję, ale w innych

stronach takiego nie udało mi się trafić.

- I nie mogło się udać! - z dumą zawołał wieśniak. -Przygotowanie grzybowego dzika to nasz największy

sekret.

Łoginow Światosław - Skryba.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: