W jakim celu zbudowano Wielką Piramidę.pdf

W jakim celu zbudowano Wielką Piramidę ?

Jak na razie oficjalne stanowisko nauki w tej sprawie nie ma nam nic ciekawego do

zaoferowania. Tym niemniej, obok skompromitowanej już koncepcji grobowca faraona Cheopsa

(Chufu) i mocno wątpliwych koncepcji obserwatorium astronomicznego, „kapsuły czasowej” czy

też „skarbnicy wiedzy” powstają inne koncepcje nie znane chyba szerszemu ogółowi

zainteresowanych.

Z pewnością do bardzo interesujących należy koncepcja inżyniera Christophera Dunna opisana

w 1998 roku w pracy The Giza Power Plant . Dunn uważa, że Wielka Piramida stoi na czele

długiej listy obiektów, które zostały błędnie zinterpretowane przez archeologię. Inżynier ten

posłużył się w swych dociekaniach zasadą funkcjonalności, zarówno w stosunku do celu

budowy jako takiego jak i szczegółów konstrukcyjnych samej piramidy. Zwrócił on baczną

uwagę na takie szczegóły konstrukcyjne (nie spotykane w innych piramidach) jak Komora

Króla wykonana z granitu i granitowe „komory odciążające”, przedsionek, kształt Wielkiej

Galerii, granitowe bariery w korytarzu wstępującym, Komora Królowej, szyby „wentylacyjne”,

oraz rozmaite ciekawostki zaobserwowane podczas penetracji piramidy, takie jak solne nacieki

na ścianach Komory Królowej, odrażający odór panujący w tej komorze, kamienna kula i

cedrowe drewno z hakiem znalezione w szybie Komory Królowej itp.

Ponadto Dunn położył nacisk na niezwykłą wprost precyzję wykonania Piramidy w każdym

niemal szczególe, nie spotykaną nawet na współczesnych placach budowy. Jego zdaniem

przestrzegano przy budowie niezwykle drobiazgowo specyfikacji wymiarów geometrycznych,

proporcji i masy. Można zatem śmiało założyć, że odstępstwo od specyfikacji najwyraźniej

zaburzyłoby funkcjonalność piramidy. Oznacza to, że struktura ta nie ma żadnego

współczesnego odpowiednika i można jedynie snuć domysły na temat jej przeznaczenia na

podstawie istniejącej wiedzy.

Niewiele osób zdaje sobie sprawę, że zewnętrzne ściany Wielkiej Piramidy nie są idealnie

proste, lecz mają kształt lekko paraboliczny, stosowany zwykle przy budowie anten

satelitarnych. Sugeruje to, że piramida spełniała m.in. funkcję odbiornika. Już wyniki badań

Kompleks piramid w Gizie widziany z wysokości 1220 m. Zdjęcie lotnicze

wykonano tuż przed zachodem słońca. Zachodni bok każdej piramidy odbija

światło słoneczne, zaś południowy bok znajduje się w cieniu. Wyraźnie

widoczne jest wgłębienie w kształcie litery V w południowym boku Wielkiej

Piramidy. Takie same wgłębienia występują we wszystkich bokach tej budowli.

Jest to cecha unikalna tej piramidy.

Petriego wykazały, że pod Wielką Piramidą znajdują się w jej rogach masywne głazy

spełniające nie tylko rolę „przegubów” pozwalających na zachowanie stabilności budowli

podczas ruchów tektonicznych, lecz także umożliwiające oscylacje całej budowli. Jest to

wyraźny dowód, że najprawdopodobniej piramida ta miała odgrywać rolę sprzężonego

oscylatora. Wyraźnie została tak zaprojektowana by mogła drgać, a zatem wchodzić w

rezonans z przechwytywanymi przez nią falami. Dunn stwierdza ponadto (podobnie jak

wcześniej Petrie) liczne ślady zaawansowanej obróbki mechanicznej w tej budowli. Są one

świadectwem, iż piramida ta jest dziełem cywilizacji, która pod względem rozwoju techniki

znacznie przewyższała naszą (dla przykładu: szybkość posuwu współczesnych wierteł wynosi

0,0005 cm na jeden obrót, podczas gdy spiralne bruzdy wierconych w granicie „sarkofagu”

otworów wskazują, że szybkość posuwu wynosiła 0,25 cm na 1 obrót wiertła). Można zatem

przypuszczać, że w starożytności stosowano przynajmniej metodę wiercenia ultradźwiękowego,

co potwierdzałby zresztą fakt głębszej penetracji wiertła w twardszym materiale (kwarcu),

gdyż jest on wrażliwy na wibracje ultradźwiękowe. Co ciekawsze, Wielka Piramida została tak

skonstruowana, że w Komorze Króla panuje stała temperatura bardzo zbliżona wartością do

średniej temperatury Ziemi. Wychodzi na to, że jej budowniczowie nie tylko znali numeryczny

sferyczny rachunek całkowy (a więc dysponowali jakąś formą komputeryzacji), ale ponadto

dysponowali bardzo dokładnymi pomiarami temperatur naszej rodzimej planety. W czasach

prehistorycznych !!! Nie może to być dziełem przypadku, bo wartości rozmaitych stałych

matematycznych, fizycznych, a nawet dane astronomiczne zostały zakodowane w parametrach

geometrycznych piramidy, co jest ogólnie znane. Kosmiczne, słoneczne, księżycowe i ziemskie

relacje są wielokrotnie odzwierciedlane w Wielkiej Piramidzie. Są to niezwykle osobliwe cechy

konstrukcyjne, które narzucają wręcz wniosek, że działanie piramidy oparte jest na zasadzie, iż

ani piramida ani Ziemia nie stanowią układu zamkniętego, lecz tworzą układ otwarty,

sprzężony z lokalnym układem gwiazdowym, lokalnym układem galaktycznym i całym

Wszechświatem.

Analiza możliwych funkcji przeprowadzona przez Dunna, a następnie rozwinięta przez fizyka

Josepha P. Farrela na bazie najnowszych odkryć w dziedzinie fizyki teoretycznej, stanowi nader

interesujące studium potencjalnych zastosowań tej budowli.

Przejdźmy teraz do poszczególnych obiektów wchodzących w skład Wielkiej Piramidy.

Szkic Christophera Dunna przedstawiający Komorę Królewską

jako centrum energetyczne maserowej elektrowni

Komora Króla, jak już wspomniano, wykonana została z granitu asuańskiego o zawartości 55%

kwarcu. Kryształy kwarcu w wyniku pulsacyjnego nacisku wytwarzają energię elektryczną. Jest

to tzw. efekt piezoelektryczny. Gdyby to właśnie ta właściwość została w komorze

wykorzystana, komora ta byłaby przetwornikiem form energii. Do tego by była przetwornikiem

potrzebne są oscylacyjne drgania przenoszone na kryształy kwarcu. Przeanalizujmy to.

Posadzka komory królewskiej opiera się na faliście ukształtowanej skale. Także wokół ścian

znajduje się wolna przestrzeń między granitem i wapieniem. Każdy krok wewnątrz komory

powoduje, że komora „dźwięczy”. Nad Komorą Króla znajdują się tzw. komory „odciążające”

wsparte na ogromnych granitowych monolitach, podczas gdy pozostałe części piramidy

zbudowane są z wapienia. Czy rzeczywiście zaprojektowano te komory w celu odciążenia

stropu? Nad Komorą Królowej piętrzy się jeszcze większa sterta kamieni i nikt nie pomyślał o

odciążaniu. Belki stropowe oddzielające te komory obrobione są dokładnie jedynie z trzech

stron. Górna część belek ma kształt nieregularny, widać ponadto ślady wierceń tworzących

dodatkowe nierówności . Ma to sens tylko wtedy, gdyby założyć, że masę poszczególnych belek

stropowych starannie dopasowywano na miejscu, czyli wewnątrz piramidy. Pytanie dlaczego?

Komora Króla najwyraźniej została tak zaprojektowana by mogła swobodnie drgać. Można

zatem zaryzykować hipotezę, że komory „odciążające”, a właściwie granitowe belki

poszczególnych stropów nad Komorą Króla, to po prostu rezonatory mające za zadanie

wzmocnić drgania komory królewskiej. W celu uzyskania właściwego rezonansu trzeba było

zatem belki dostroić do właściwej częstotliwości drgań. Trzeba to było ponadto uczynić we

właściwym miejscu, tzn. wewnątrz piramidy, bo różnice temperatur czy wilgotności

spowodowałyby rozregulowanie urządzenia.

Sama Ziemia jest źródłem zarówno energii mechanicznej jak i elektromagnetycznej, natomiast

i fale mechaniczne i elektromagnetyczne generują fale dźwiękowe. Zatem Ziemia jako

gigantyczne dynamo także wytwarza fale dźwiękowe. Fale dźwiękowe odpowiednio

wzmocnione mogą stanowić źródło oscylacyjnych nacisków wywołujących efekt

piezoelektryczny w kryształach kwarcu.

Wszystko wskazuje na to, że w komorze królewskiej gromadzono energię. Do czego mogła

być potrzebna w tym procesie Wielka Galeria? Galerię najwyraźniej skonstruowano tak, by

przekształcać wibracje w fale dźwiękowe, wzmacniać je i odbijać w górę do przedsionka, a

dalej do komory królewskiej. Tę ostatnią właściwość Wielkiej Galerii wielokrotnie już

sprawdzano z powodzeniem. Zagadkę 27 par szczelin w bocznych rampach można wyjaśnić

przyjmując, ze w każdej z nich zamocowano zestaw rezonatorów, być może przypominających

rezonatory Helmholtza, dostrojonych do różnych harmonicznych częstotliwości drgań. W celu

zwiększenia efektywności działania zestawów rezonatorów odpowiednio zredukowano

odległości między dwiema pionowymi ścianami bocznymi Wielkiej Galerii, zgodnie z prawami

fizyki. Farrel zakłada (w oparciu o materiały Sitchina i znajomość właściwości sieci

krystalicznych), że zestawy te mogły tworzyć syntetyczne kryształy konstruowane być może z

wykorzystaniem nanotechnologii lub innej nieznanej nam metody tworzenia struktur na

poziomie molekularnym. Jest to prawdopodobne, zwłaszcza gdy przypomnimy sobie

kryształową czaszkę Mitchella-Hedgesa odnalezioną w Ameryce Środkowej. Jej zadziwiająca

optyka (z wewnętrznymi pryzmatami i nieskazitelną strukturą nie spotykaną w przyrodzie)

sugeruje, że czaszka ta została skonstruowana w oparciu o program wzrostu kryształu na

poziomie molekularnym, a nie w wyniku cięcia i szlifowania, tym bardziej, że śladów takiej

działalności podobno nie można dostrzec nawet pod mikroskopem. Fakt rozbieżności lokalizacji

obu zadziwiających artefaktów przeszłości nie ma tu nic do rzeczy. Cywilizacja o tym stopniu

rozwoju z pewnością nie była skrępowana czy ograniczona miejscem swego pobytu.

Wibrujący układ może sam siebie unicestwić, zatem musi istnieć urządzenie kontrolujące

poziom gromadzonej energii. Dla Wielkiej Piramidy także istnieje maksymalny poziom energii,

który granitowy kompleks mógłby przetworzyć. Nie można odciąć źródeł wibracji (źródłem

wibracji jest Ziemia), zatem należy je stłumić wykorzystując np. wibracje fali interferencyjnej.

Granitowe zatyczki w korytarzu wstępującym mogą być urządzeniami w takim samym sensie

jak i belki stropowe nad komorą królewską. Do blokowania korytarza stosowanie granitu nie

było potrzebne. Wystarczyłby wapień. Natomiast granitowa przeszkoda w korytarzu

wstępującym mogła posłużyć do wytworzenia interferencyjnej fali dźwiękowej kierowanej do

Wielkiej Galerii, a tym samym mogła zapobiec osiągnięciu przez wibracje w komorze

królewskiej niebezpiecznego poziomu. Kierując zgodną lub niezgodną w fazie falę w górę

korytarza (stąd potrzeba zastosowania trzech przeszkód) można kontrolować poziom

energetyczny układu.

Za kamienną płytą przedsionka znajdują się trzy duże pionowe wyżłobienia na szczycie

których istnieją trzy półokrągłe wycięcia. Sugeruje to, że kiedyś musiały się tu znajdować

kamienne płyty, które mogły być podnoszone i opuszczane jak unoszone wrota. Zgodnie z

hipotezą Dunna przegrody te mogłyby posłużyć do zatrzymania fal o długości niezgodnej z

rezonansem celu. Tak więc przedsionek stanowiłby komorę ekranującą, filtrującą harmonicznie

niezgodne długości fal.

Komora mieszająca oraz wieża ochładzająca i odprowadzająca wilgoć

Komora Królowej zdaniem Dunna była reaktorem chemicznym, a konkretnie – wytwornicą

wodoru. „Szyby wentylacyjne” prowadzące do komory Królowej były „rurociągami”

dostarczającymi reagenty. Przypuszczalna zasada działania reaktora przedstawiona została na

rysunkach. Nie jest to koncepcja dopracowana. Zastrzeżenie musi budzić przede wszystkim

jeden z reagentów zaproponowany do produkcji wodoru. Kwas chlorowodorowy nawet w

małym stężeniu systematycznie niszczyłby wapienne ściany przewodów i komory reakcyjnej

wypierając związany w nich dwutlenek węgla. Przy zastosowaniu chlorowodoru przewody i

komora Królowej musiałyby być wyłożone płytkami odpornymi na działanie tego kwasu, a więc

takimi, których materiał nie zawierałby węglanów. Zatem, jeśli hipoteza reaktora jest słuszna i

w komorze produkowano wodór, reagenty wykorzystane do jego wytwarzania musiały być inne.

Warto byłoby przeprowadzić analizę chemiczną nacieków solnych na ścianach Komory Królowej

by poznać przyczynę ich powstania lub skład ewentualnej mieszaniny reakcyjnej.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: