Sztuczny satelita z przed 13000 lat.pdf

Wieści z Kosmosu

Poza garstką uczonych nikt nie wie, że od 13 000 lat w naszym Układzie

Słonecznym krąży sztuczny satelita. W grudniu 1927 r. prof. Carl

Stormer z Oslo dowiedział się, że Amerykanie Taylor i Young prze-

chwycili z Kosmosu dziwne radiowe sygnały zwłoczne. Stormer,

specjalista w dziedzinie fal elektromagnetycznych, porozumiał się

z Holendrem Van der Polem, pracownikiem ośrodka naukowego

zakładów Philipsa w Eindhoven. 25 września 1928 r. przeprowadzono

szereg prób: w trzydziestosekundowych odstępach nadawano sygnały

radiowe na różnych długościach fal. W niespełna trzy tygodnie później,

11 października, odbiornik przechwycił te same sygnały, jednakże

ze zwłoką trwającą od trzech do piętnastu sekund. Na wejściu zare-

jestrowano odbiór sygnalów radiowych w następujących odstępach:

8 sekund -11-15-8-13-3-8-8-8-12-15-13-8-8. Po trzynastu dniach,

24 października, odebrano następne 48 sygnałów. W numerze 17. cza-

sopisma "Naturwissenschaften" z dnia 16 sierpnia 1929 r. prof. Stormer

poinformował o tym fakcie świat nauki.

Łączność radiowa z Kosmosem

Powstało szereg teorii wyjaśniających ten zwłoczny odbiór sygnałów

krótkofalowych. Tłumaczono to zjawisko wpływem promieniowania

kosmicznego lub odbiciem fal od Księżyca albo innych ciał niebieskich.

Wszystkie wyjaśnienia były jednak niezadowalające. Dlaczego ode-

brane sygnały nadehodziły w różnych przedziałach czasowych? To

zjawisko powtórzyło się 14, 15, 18, 19 i 28 lutego 1929 roku, a następnie

4, 9, 11 i 23 kwietnia tegoż roku. Odbite sygnały zostały zarejestrowane

na całym świecie przez niezależne ośrodki radioodbiorcze. Profesor

Stormer zanotował w przeciągu 15 minut odbiór sygnałów w na-

stępujących przedziałach czasowych: 15 sekund - 9-4-8-13-8-12

-10-9-5-8-7-6-12-14-12-12-5-8-12-8-14-14-15-12-7-5

-5-13-8-8-8-13-9-10-7-14-6-9-5-9. W maju 1929 r. francuscy radio-

elektrycy J. B. Galle i G. Talon przebywali na pokładzie statku

"Inconstant" z misją przebadania za pomocą fal radiowych skutków

wynikających z krzywizny Ziemi. Dysponowali wyposażeniem składa-

jącym się z krótkofalowego nadajnika o mocy 500 W, zaopatrzonego

w dwumetrowy kabel podłączony do ośmiometrowego masztu. Wy-

słano szereg krótkich sygnałów i usłyszano ich odbicie. Pomiędzy

godziną 15:40 a 16:00 sygnały te powróciły w przedziałach czasowych

trwających od 1 do 32 sekund. Również tym razem nie wykryto

przyczyny tego zjawiska.

Podobne spostrzeżenia zarejestrowano także podczas nasłuchu

przeprowadzonego w latach 1934, 1947, 1949 oraz w lutym 1970 r.

Tymczasem astronom Dunean Lunan też zwrócił uwagę na to osobliwe

zjawisko. W 1960 r. prof. R. N. Bracewell z Instytutu Radioastronomii

przy Uniwersytecie Stanforda w USA oznajmił: "Gdyby pozaziemskie

istoty rozumne chciały nawiązać z nami łączność radiową, mogłyby to

ewentualnie zrealizować przez zwłoczną transmisję sygnałów radio-

wych". Uuncan Lunan, prezes Scottish Association for Technology

and Research, zaczął "przymierzać się" do problemu sygnałów zwłocz-

nych. Wyniki jego badań były zdumiewające: sygnały odebrane 11

października 1928 r., naniesione na siatkę sekundową, okazały się

sygnałami pochodzącymi z gwiazdy Epsilon Wolarza, oddalonej od

Ziemi o 103 lata świetlne. Lunan sprawdził dane uzyskane w latach

dwudziestych i trzydziestych. Można było bez żadnej wątpliwości

zidentyfikować szereg gwiazd. Na podstawie pomiarów odbitych

sygnałów zwłocznych można było sporządzić w pawiększeniu sześć

różnych map astronomicznych gwiazdozbioru Wolarza. Profesor Bra-

cewell, poproszony o wyjaśnienie tego zjawiska, oznajmił:

"Wykonane na podstawie analizy pomiarów Lunana mapy mogą

być interpretowane jaka zamiar nawiązania łączności z innymi

istotami rozumnymi. Jeżeli chciałbym komuś, czyjego języka nie

znam, przekazać informację skąd pochodzę, wówczas najkorzystniej

byłoby zrobić to za pomocą obrazu. Niezmiernie mnie cieszy, że

British Interplanetary Society przebadało tak dokładnie odbite

sygnały. Wyniki tych badań mogą się okazać rewelacyjne. Opisana

przez Lunana sonda kosmiczna nie może być obserwowana z Ziemi

nawet przez największy teleskop. My również przez takie teleskopy

nie jesteśmy w stanie obserwować naszych pojazdów kosmicznych

krążących na orbicie wokół Księżyca."

Satelita liczący 12 600 lat

Na łamach czasopisma "Spaceflight" Lunan opublikował w 1973 r.

opracowanie "Spaceprobe from Epsilon Boa tes", w którym zamieścił

wyniki swoich dotychezasowych badań. Dochodzi w nim do wniosku,

że od 12600 lat krąży w naszvm Układzie Słonecznym sztuczny

satelita,

wyposażony w kompletny program informacyjny adresowany do

ziemskich istot. Przypuszeza. że komputer umieszezony w satelicie

jest

tak zaprogramowany, że nadaje sygnały na ziemskich falach

radiowyeh,

jeżeli jego własne położenie względem Ziemi umożliwia ich odbiór.

Sygnały z Ziemi są rejestrowane i z określoną zwłoką retransmitowane

na tej samej długości fal. Wcześniej czy później ziemskie odbiorniki

przechwycą te sygnały. Lunan uważa, że od tego nieznanego satelity,

krążącego w Układzie Słonecznym, otrzymaliśmy już następujące

informacje.

Szczegółowe informacje?

" Pochodzimy z układu słonecznego Epsilon Wolarza. Jest to gwiazda

podwójna. Żyjemy na szóstej z siedmiu planet, licząc od Słońca.

Szósta planeta ma jeden księżyc, nasza czwarta ma ich cztery,

a pierwsza i trzecia planeta rnają także po jednym księżycu. Nasz

satelita znajduje się na orbicie waszega Księżyca".

Mając rozeznanie ukladu Epsilon Wolarza można określić wiek

sandy na 12 600 lat . Jest wprost nie do pomyślenia, że jakaś między-

planetarna sonda przebyła odległaść 103 lat świetlnych, zgodnie

z załaionym celem i planem. Gdyby leciała o własnych siłach, musiałaby

dysponować zespołami napędowymi o niebywałej mocy. Ponieważ

satelita ma niewielkie wymiary, ta ewentualność nie wchodzi w rachubę

niezależnie od tego, że nasi astronomowie dostrzegliby obecność

olbrzymiego pojazdu kosmicznego na orbicie księżycawej.

Jeżeli sonda wystartowała z układu Epsilon Wolarza i leciała

swobodnie w kierunku naszej planety, to znaczy, że była w drodze

przez tysiące lat bez żadnego napędu - narażona na wpływy sił

grawitacji i uderzenia meteorytów. Istota rozumna, która innej istocie

rozumnej chce (i może) przekazać informację z dystansu 103 lat

świetlnych, nie podjęłaby się tak ryzykownego przedsięwzięcia. Nadaw-

cy wiedzieliby także, że przypuszczalnie nie istnieliby w momencie, gdy

sonda osiągnie cel. Wysyłając ją przed tysiącami łat nie mogli również

zakładać, że kiedyś akurat na Ziemi będą żyły rozumne isoty. Można

naturalnie uznać szereg faktów za przypadki, jednak wejście na orbitę

wokół naszego Księżyca nie mogło się zdarzyć przez przypadek. Po

wejściu i przelocie przez Układ Słoneczny sonda byłaby przyciągana

przez większe ciała niebieskie.

A moje wyjaśnienie jest następujące: sztuczny obiekt kosmiczny,

znajdujący się w Układzie Słonecznym i wysyłający sygnały radiowe,

został przez kogoś wystrzelony celowo na orbitę księżycową, a ten ktoś

przed 12 600 laty był tutaj, na Ziemi.

[...] Lunan namawia, żeby nawiązać

łączność z sondą za pomocą lasera. Jeżeli sygnały nadane laserem

zostaną również odbite w różnych przedziałach czasowych, wówczas

niechaj ostatni marzyciele pojmą wreszcie, że ziemski człowiek nie

jest i nie był nigdy koroną wszelkiego stworzenia.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: