20.pdf

KOŚCIÓŁ ZIELONOŚWIĄTKOWY

Zbór FILADELFIA

Bielsko-Biała, ul. Lotnicza 19

Świadectwo nawrócenia pochodzi ze strony kzbb.org

http://kzbb.org/ind.php?kzbb=swiadectwa

Magdalena Cholewa

"Po płaczu często serce się raduje i czas przychodzi....szczęściu obiecany."

Nazywam się Magda i pochodzę z tradycyjnej polskiej rodziny, która ma korzenie

katolickie. Tak w prosty sposób mogłabym rozpocząć moją historię, która wcale nie jest

prosta. Jestem chodzącym dowodem na to, że Bóg kocha wszystkich ludzi i nie jest dla

Niego ważne, kim są i co robią. On kocha i czeka na to, że usłyszymy Jego ciepłe

ojcowskie słowa wypowiadane z cierpliwością która nie wie, co to czas. Jest po prostu

wieczna.

Jest wiele błądzących owieczek na tym świecie, które nie chcą słyszeć o Bożej Miłości, ja

też kiedyś do nich należałam, lecz teraz jestem szczęśliwa, bo otwarłam swoje serce

Jezusowi, co diametralnie zmieniło moje życie, nastawienie, postawę. Niegdyś byłam

pesymistką dręczoną depresjami, stanami przygnębienia, brakiem akceptacji samej

siebie, smutkiem, który nie miał wyraźnej przyczyny. Zdarzało się, że szukałam Boga, że

wołałam do Niego, chodziłam do kościoła, ale tam nie byłam w stanie Go znaleźć.

Pamiętam uczucie znużenia, wszechogarniającej pustki i niespełnienia po mszy.

Najgorsze było właśnie to uczucie, że czegoś mi w życiu brakuje. Uczucie, które w bardzo

szybkim tempie się powiększało i ciągle trwało, doprowadzając mnie do coraz większego

przygnębienia i smutku. Pustkę mojego życia starałam się zapełnić, lecz nic i nikt nie

mógł mi zagwarantować tego komfortu, który mam teraz. Tęsknota, smutek, kolejne

problemy, pamięć o zdarzeniach z przeszłości, przytłaczały mnie coraz bardziej i bardziej.

Stan mojej psychiki był już naprawdę zły. Zamknęłam się w sobie. Ja sama, całe moje

życie, dosłownie wszystko wydawało mi się beznadziejne. A o Bogu... zapomniałam

i przestałam wierzyć, że może mi pomóc.

I właśnie w takim momencie, Bóg zadziałał i postawił na mojej drodze człowieka, który

później stał się moim przyjacielem i który w tym najgorszym dla mnie czasie zaczął mi

zwiastować Ewangelię. Pamiętam ten szok, jaki pojawił się we mnie, gdy zobaczyłam

jego żywą wiarę, szczęście i radość w Chrystusie. Tak bardzo zapragnęłam czuć to samo,

ale nie wierzyłam, że ja też tak mogę. Bałam się, że człowiek taki jak ja z takimi

doświadczeniami, który w tak okrutny sposób obraził Boga praktykami wróżbiarskimi, nie

może i nie ma prawa zwracać się do Niego o Miłość i Przebaczenie. I znowu pojawił się

smutek. Na nic zdało się przekonywanie mnie, że Bóg kocha nas wszystkich i że czeka na

mnie, tylko muszę się do Niego zwrócić. Wróciła mi dawna apatia...W końcu po bardzo

długim czasie zdecydowałam się pójść pierwszy raz na nabożeństwo do naszego zboru i

będę pamiętać ten dzień do końca życia. Słowo było skierowane do mnie i tylko do mnie,

przynajmniej takie miałam wrażenie. Prezbiter mówił o moim życiu o moich błędach i

przeciwnościach, jakie los kładł mi pod nogi i o Miłości Bożej, która trwa i czeka na mnie.

W tym momencie wszystko w moim życiu stało się małe i nic nieznaczące, a to za sprawą

wszechogarniającej nadziei w Panu. Nie mogłam uwierzyć, że tak łatwo zdruzgotane

serce może zostać pokrzepione, gdy odda się je wierze, nieskazitelnej wierze w Pana

Jezusa i w Boga Ojca, siedzącego w Niebiosach i czekającego na nas. Zobaczyłam i

zrozumiałam, że przecież życie na Ziemi tu i teraz jest dopiero początkiem, bo Pan nasz

ma dla Swoich dzieci całą Wieczność! Takie holistyczne postrzeganie mojego życia,

przyniosło mi tak ogromną ulgę, że poczułam się lekka i wolna od tej przygnębiającej

Strona 1

szarości. Zrozumiałam, że zaczynam moją drogę od początku. Wiedziałam, że nie będzie

prosta, ale z pewnością będzie pełna Bożej Miłości i Nadziei, której nigdy nie miałam. Te

kilka chwil zapaliło mi światło w ciemnym dotychczas tunelu mojego życia. Pojawiła się

we mnie świadomość i pewność, że Jezus jest zawsze ze mną, a Miłość Boża jest na

wyciągnięcie ręki.

I stał się cud...oddałam życie i siebie Panu Jezusowi. Pojawiły się łzy szczęścia,

wzruszenia i oczyszczenia. Zaczęłam się cieszyć z „teraz,” z chwili, która miała miejsce.

Pojawił się optymizm i inne uczucia, których dotychczas nie znałam. Otwarłam drzwi i

wyszłam z mojego więzienia twarzą na świat i z ufnością w Panu. Wtedy uśmiechnęłam

się pierwszy raz od bardzo dawna. Dojrzałam innych ludzi, słuchających w skupieniu

Słowa Bożego, wielbiących Imię Pana i poczułam się z nimi Rodziną. Zobaczyłam wśród

nich siebie nie byłam już biernym obserwatorem, ale członkiem społeczności. Tworzyłam

z nimi piękną całość. Uczucie spełnienia, znalezienia swojego miejsca, przypieczętowałam

szczerymi łzami, płaczem szczęścia który zdarzył mi się pierwszy raz. Moje łzy, szczere i

prawdziwe, spływały mi po twarzy, wypisując na niej radość, bo znalazłam Miłość Jezusa,

która przecież zawsze była, tylko, że ja miałam oczy zasłonięte brudną rzeczywistością

przepełnioną trudnościami, problemami i przeciwnościami. Zrozumiałam i nabrałam

pewności, że uda się mi je wszystkie przezwyciężyć, bo przeminęła samotność, która była

dla mnie najbardziej wyniszczającym wiezieniem. Wyszłam z niego i czuję się wolna...

Strona 2

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: