Brin David - Listonosz.pdf - Brin, David - Chlorella

DAVID BRIN

Listonosz

WST Ę P

Trzynastoletnie roztopy

Lodowate wichry nie przestawały d ąć . Padał brudny ś nieg. Prastare morze nie znało

jednak po ś piechu.

Ziemia sze ść tysi ę cy razy obróciła si ę wokół osi od chwili, kiedy rozbłysły płomienie i

zgin ę ły miasta. Teraz, gdy szesna ś cie razy pokonała sw ą tras ę wokół Sło ń ca, znikn ę ły ju Ŝ

obłoki sadzy, które wzbijały si ę z płon ą cych lasów, zmieniaj ą c dzie ń w noc.

Min ę ło sze ść tysi ę cy zachodów sło ń ca - jaskrawych, pomara ń czowych, przepi ę knych

dzi ę ki zawieszonemu w powietrzu pyłowi - od chwili, gdy bij ą ce w gór ę , przegrzane leje

przebiły si ę do stratosfery, wypełniaj ą c j ą male ń kimi, zawieszonymi w powietrzu okruchami

skały i gleby. Zaciemniona nimi atmosfera przepuszczała mniej ś wiatła słonecznego i

ochłodziła si ę .

Nie było ju Ŝ zbyt wa Ŝ ne, jaka była przyczyna - wielki meteoryt, pot ęŜ ny wybuch

wulkanu czy wojna atomowa. Równowaga temperatury i ci ś nienia załamała si ę . Rozszalały

si ę pot ęŜ ne wichry.

Na całej północy zacz ą ł pada ć brudny ś nieg. Gdzieniegdzie nie usuwało go nawet

lato.

Prawdziwie wa Ŝ ny byt jednak tylko ocean, ponadczasowy, wytrwały i oporny na

zmiany. Niebo pociemniało i poja ś niało ponownie. Wiatry przynosiły ze sob ą brunatno Ŝ ółte,

pełne grzmotów zachody sło ń ca. Miejscami rozrastały si ę lodowce, a płytsze morza zaczynały

opada ć .

Lecz werdykt oceanu miał by ć rozstrzygaj ą cy i jeszcze nie zapadł.

Ziemia wirowała. Ludzie bronili si ę jeszcze tu i ówdzie.

A ocean wydawał z siebie tchnienie zimy.

GÓRY KASKADOWE

W ś ród pyłu i krwi - gdy nozdrza wypełnia ostra wo ń strachu - człowieka cz ę sto

nawiedzaj ą dziwne skojarzenia. Cho ć Gordon sp ę dził połow ę Ŝ ycia w głuszy - z czego

wi ę kszo ść zaj ę ła mu walka o przetrwanie - wci ąŜ dziwiło go to, jak zapomniane dawno

prze Ŝ ycia budziły si ę na nowo w jego umy ś le w samym ś rodku walki na ś mier ć i Ŝ ycie.

Dysz ą c w suchym jak pieprz g ą szczu - czołgaj ą c si ę desperacko, by znale źć

schronienie - do ś wiadczył nagle wspomnienia tak wyrazistego, jak pokryte pyłem kamienie

przed jego nosem. Wizja kontrastowała ostro z otaczaj ą c ą go rzeczywisto ś ci ą : deszczowe

popołudnie w ciepłej, bezpiecznej bibliotece uniwersyteckiej dawno temu, zaginiony ś wiat

pełen ksi ąŜ ek, muzyki i beztroskich, filozoficznych dywagacji.

“Słowa na stronicy”.

Pełzn ą c przez mocne, nieust ę pliwe paprocie, niemal widział litery, czarne na białym

tle. Cho ć nie przypominał sobie nazwiska mało znanego autora, słowa powróciły do niego z

absolutn ą jasno ś ci ą .

“Pomijaj ą c ś mier ć , nie istnieje nic takiego jak «całkowita» kl ę ska... ś adna katastrofa

nie jest tak niszczycielska, by zdeterminowana osoba nie mogła ocali ć czego ś z popiołów -

ryzykuj ą c wszystko, co jej pozostało...

Na ś wiecie nie ma nic gro ź niejszego ni Ŝ zdesperowany człowiek”.

Gordon Ŝ ałował, Ŝ e dawno nie Ŝ yj ą cy pisarz nie znajduje si ę obok niego, nara Ŝ ony na

to samo niebezpiecze ń stwo. Zastanowił si ę , jakich pokrzepiaj ą cych frazesów doszukałby si ę

w tej katastrofie.

Podrapany i pokaleczony wskutek desperackiej ucieczki w g ą szcz, czołgał si ę tak

cicho, jak tylko mógł. Zastygał w bezruchu i zaciskał powieki, gdy tylko wydawało si ę , Ŝ e

unosz ą cy si ę w powietrzu pył mo Ŝ e go sprowokowa ć do kichni ę cia. Była to powolna, bolesna

w ę drówka. Nie był nawet pewien, dok ą d zmierza.

Kilka minut temu był tak bezpieczny i dobrze zaopatrzony, jak rzadko który samotny

w ę drowiec. Teraz pozostało mu niewiele wi ę cej ni Ŝ rozdarta koszula, wypłowiałe d Ŝ insy i

mokasyny, które zwykł wkłada ć , gdy rozbijał obóz. Ponadto ciernie szarpały to wszystko na

strz ę py.

Po ka Ŝ dym nowym dra ś ni ę ciu jego ramiona i plecy ogarniał gobelin pal ą cego bólu. W

tej okropnej, suchej jak pieprz d Ŝ ungli nie mo Ŝ na jednak było zrobi ć nic innego, jak czołga ć

si ę naprzód i modli ć si ę , by ta kr ę ta trasa nie zaprowadziła go z powrotem w r ę ce wrogów -

ludzi, którzy wła ś ciwie ju Ŝ go zabili.

Gdy my ś lał, Ŝ e piekielne zielsko nigdy si ę nie sko ń czy, pojawiła si ę przed nim otwarta

przestrze ń . G ą szcz przecinała w ą ska rozpadlina. W dole widniało skalne rumowisko. Gordon

wygramolił si ę wreszcie z ciernistych zaro ś li, przetoczył na plecy i wbił wzrok w zamglone

niebo, zadowolony cho ć by i z tego, Ŝ e powietrza nie paskudzi ju Ŝ kompostowa wo ń suchego

rozkładu.

“Witajcie w Oregonie - pomy ś lał z gorycz ą . A my ś lałem, Ŝ e w Idaho było kiepsko”.

Uniósł r ę k ę i spróbował otrze ć sobie pył z oczu.

“A mo Ŝ e po prostu robi ę si ę ju Ŝ za stary na takie rzeczy?”

Ostatecznie przekroczył ju Ŝ trzydziestk ę , ś redni ą długo ść Ŝ ycia w ę drowca w

postkatastroficznej epoce.

“O Bo Ŝ e, chciałbym wróci ć do domu”.

Nie miał na my ś li Minneapolis. Preria była w dzisiejszych czasach piekłem. Przez

ponad dziesi ęć lat usiłował stamt ą d uciec. Nie, dom był dla Gordona czym ś wi ę cej ni Ŝ jakim ś

konkretnym miejscem.

“Hamburger, gor ą ca k ą piel, muzyka, merbromina... - zimne piwo...”

Gdy jego ci ęŜ ki oddech uspokoił si ę , na pierwszy plan wysun ę ły si ę inne d ź wi ę ki - a Ŝ

nazbyt wyra ź ne odgłosy radosnego pl ą drowania. Dobiegały z odległo ś ci jakich ś stu stóp w

dół zbocza. Ś miech rozlegał si ę , gdy zachwyceni rabusie grzebali w jego ekwipunku.

“...kilku Ŝ yczliwych gliniarzy w s ą siedztwie” - dodał Gordon, nie przestaj ą c wylicza ć

powabów dawno minionego ś wiata.

Bandyci zaskoczyli go, kiedy pó ź nym popołudniem popijał herbat ę z czarnego bzu

przy ognisku. Od pierwszej chwili, gdy zobaczył, jak gnaj ą wzdłu Ŝ szlaku wprost na niego,

zrozumiał, Ŝ e tym m ęŜ czyznom o zawzi ę tych twarzach równie łatwo b ę dzie go zabi ć , jak na

niego spojrze ć .

Nie czekał, a Ŝ zdecyduj ą , któr ą z tych rzeczy zrobi ć . Lun ą ł wrz ą tkiem w twarz

pierwszego z brodatych rozbójników, po czym skoczył prosto w pobliskie cierniste krzewy.

W ś lad za nim hukn ę ły dwa strzały i na tym si ę sko ń czyło. Zapewne jego zwłoki nie były dla

złodziei warte niemo Ŝ liwej do zast ą pienia kuli. I tak ju Ŝ zdobyli jego zapasy.

“A przynajmniej tak s ą dz ą ”.

Gordon u ś miechn ą ł si ę gorzko. Nim usiadł ostro Ŝ nie, opieraj ą c si ę o skaln ą grz ę d ę ,

upewnił si ę , Ŝ e nie mo Ŝ na go dostrzec z le Ŝą cego w dole zbocza. Oczy ś cił podró Ŝ ny pas z

gał ą zek i poci ą gn ą ł z wypełnionej do połowy manierki długi, rozpaczliwie mu potrzebny łyk.

“Dzi ę ki ci, paranojo” - pomy ś lał. Od czasu wojny zagłady ani razu nie pozwolił, by

pas znalazł si ę dalej ni Ŝ trzy stopy od jego boku. Była to jedyna rzecz, któr ą zd ąŜ ył złapa ć ,

nim dał nura w chaszcze.

Gdy wyci ą gał z kabury rewolwer kalibru trzydzie ś ci osiem, l ś nienie ciemnoszarego

metalu było widoczne nawet przez cienk ą warstw ę kurzu. Dmuchn ą ł na t ę po zako ń czon ą bro ń

i dokładnie sprawdził jej działanie. Cichy trzask za ś wiadczył delikatnie, lecz dobitnie o

mistrzowskim wykonaniu i ś mierciono ś nej precyzji wywodz ą cych si ę z innej epoki. Stary

ś wiat był biegły nawet w sztuce zabijania.

“Zwłaszcza w sztuce zabijania” - poprawił si ę w my ś lach Gordon.

Z le Ŝą cego poni Ŝ ej zbocza dobiegał ochrypły ś miech.

Z reguły podczas w ę drówki ładował bro ń tylko czterema pociskami. Teraz wyci ą gn ą ł

z torby u pasa jeszcze dwa bezcenne naboje i wsadził je do pustych komór le Ŝą cych poni Ŝ ej

iglicy i za ni ą . “Bezpieczne obchodzenie si ę z broni ą ” nie było ju Ŝ istotn ą kwesti ą , zwłaszcza

Ŝ e i tak spodziewał si ę , i Ŝ umrze dzi ś wieczorem.

“Szesna ś cie lat pogoni za snem - pomy ś lał. Najpierw długa, bezowocna walka z

upadkiem... potem wysiłki maj ą ce na celu przetrwanie trzyletniej zimy... a wreszcie ponad

dziesi ęć lat w ę drówek z miejsca na miejsce, wymykania si ę zarazie i głodowi, walk z

przekl ę tymi holnistami i sforami dzikich psów... pół Ŝ ycia sp ę dzone na odgrywaniu roli

w ę drownego minstrela z ciemnego wieku, wyst ę pów w zamian za posiłek, by prze Ŝ y ć jeszcze

jeden dzie ń , podczas gdy szukałem... jakiego ś miejsca...”

Gordon potrz ą sn ą ł głow ą . Znał swe marzenia bardzo dobrze. Były to głupie fantazje,

na które nie było miejsca we współczesnym ś wiecie.

“...jakiego ś miejsca, gdzie kto ś wzi ą ł na siebie odpowiedzialno ść ...”

Odp ę dził od siebie t ę my ś l. Bez wzgl ę du na to, czego szukał, jego długa pielgrzymka

najwyra ź niej dobiegła kresu tutaj, w suchych, zimnych górach kraju, który ongi ś był

wschodnim Oregonem.

S ą dz ą c po dobiegaj ą cych z dołu d ź wi ę kach, bandyci ju Ŝ si ę pakowali, gotowi oddali ć

si ę ze swymi łupami. G ę ste połacie wysuszonych pn ą czy zasłaniały Gordonowi widok na to,

co działo si ę poni Ŝ ej, za sosnami ponderosa . Wkrótce jednak pojawił si ę krzepki m ęŜ czyzna

w wypłowiałym, my ś liwskim płaszczu w szkock ą krat ę , oddalaj ą cy si ę od jego obozu w

kierunku północno-wschodnim, szlakiem opadaj ą cym w dół zbocza.

Brin David - Listonosz.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: