Vriesea.rtf

http://members.lycos.co.uk/maya13/astro.html

Vriesea należy do rodziny ananasowatych (Bromeliaceae), a nazwę swą wzięła od nazwiska dziewiętnastowiecznego holenderskiego botanika. W tropikalnych lasach Ameryki Środkowej i Południowej występuje około 100 gatunków. Większość tworzy charakterystyczną dla ananasowatych rozetę liściową, z której wyrasta długi, często mieczowaty pęd kwiatostanowy. Część gatunków jest ozdobna z pstrych liści, inne z okazałych i trwałych kwiatostanów. Poszczególne gatunki mogą osiągać rożne rozmiary zarówno rozety (od 40cm do 2m), jak i samego kwiatostanu (30cm do 1.5m). Niektóre frizee zakwitają po 2-3 latach inne dopiero po 20. Najbardziej rozpowszechniona i bardzo piękna jest Vriesea splendens. Dorasta do 50 cm średnicy, pomaranczowo-czerwony kwiatostan może osiągnąć ponad pół metra. Bardzo ozdobne są tez liście - łukowato wygięte, z poprzecznymi, brązowymi pasami. Zakwita w 1-2 roku uprawy. Wyhodowano rozmaite odmiany, które różnią się nie tylko barwą liści i kwiatów, ale także kształtem. Niestety, jak u wszystkich ananasowatych, po przekwitnięciu roślina obumiera. Kwiatostan utrzymuje się do kilku miesięcy, a przed obumarciem frizea wytwarza 2-3 małe odrosty, z których mozna wyhodować nowe rośliny.
Vriesea powinna rosnąć w miejscu jasnym, ale nie bezpośrednio nasłonecznionym. W zbyt ciemnym pokoju rysunek na liściach blednie, a kwiaty maja mniej intensywne barwy. Latem znosi temperaturę do 27°C, zimą odpowiada jej 18-21°C. Podłoże powinno być stale wilgotne. O ile nie tworzy się kwiatostan, miękką wodę można wlewać także do wnętrza rozety. Podlewania w ten sposób należy zaniechać także wtedy, gdy temperatura w okresie spoczynku jest niższa niż optymalna. Liści nie zrasza się i nie nabłyszcza. Kurz wycierać należy wilgotną szmatką. W trakcie wzrostu frizee zasila się dwa razy w miesiącu słabym stężeniem pożywki do roślin doniczkowych.
Przesadzać powinno się co roku, ale nigdy rośliny kwitnące. Najlepsza jest lekka, przewiewna ziemia z dużą domieszka torfu. Drenaż jest niezbędny.
Vriesea splendens rozmnaża się głównie z odrostów, które zakwitną po około 2 latach. Należy je oddzielić od obumierającej rośliny matecznej i posądzić do małych doniczek utrzymując przez 3 tygodnie wysoką wilgotność podłoża i powietrza i temperaturę 24-25°C. Specjaliści w warunkach szklarniowych mogą rozmnażać z nasion, jednak rośliny uzyskane w ten sposób kwitną dopiero po 10-12 latach.
Vriesea należy do epifitow - można ją zamocować na kawałku pnia.

Na świecie istnieje około 2000 gatunków tego rodzaju, z których tylko 50 jest uprawianych. W naturze fuksja rośnie w całej Ameryce Południowej aż po Falklandy, w Nowej Zelandii i na Tahiti. Jest rośliną krzewiastą o bardzo charakterystycznych, zwisających kwiatach.
W przypadku popularnych u nas fuksji mamy do czynienia z mieszańcami, których kwiaty mogą być przeróżne - od maleńkich i pojedynczych po duże, dwubarwne i pełne. Szeroka jest także paleta barw: od czerwieni przez fioletowe, różowe, niebieskie aż do białego. Fuksje możemy uprawiać w domu, ogrodzie, na balkonie czyli praktycznie wszędzie. W mieszkaniach ustawimy roślinę w miejscu przewiewnym i półcienistym. W ogrodzie także najlepiej rośnie w półcieniu, ale nowe odmiany mogą również rosnąć w słońcu, jeżeli zapewnimy im wystarczającą ilość wody. Roślinę podlewamy regularnie i dość obficie, zimą oszczędniej. Nawozimy nawozem płynnym do kwiatów średnio raz w tygodniu przez całą wiosnę i lato.
Aby przezimować rośliny ogrodowe, należy wnieść je do jasnego, chłodnego pomieszczenia jeszcze przed wystąpieniem pierwszych przymrozków. Zimą podlewać skąpo. Na wiosną należy przyciąć pędy do pożądanej długości. Następnie roślinę przesadzić, a kiedy minie niebezpieczeństwo przymrozków ponownie wynieść do ogrodu. Do przesadzania używamy substratu torfowego lub ziemi znormalizowanej.

Muchołówka z rodziny rosiczkowatych jest jedynym przedstawicielem swojego rodzaju. W przyrodzie można ja spotkać tylko na mokradłach w pobliżu wybrzeży Karoliny ( USA ). Muchołówka reaguje w sposób zauważalny na określone bodźce. Jej liście to pułapki do chwytania much i innych owadów. Liście osadzone są na ogonkach o szerokości równej szerokości liścia. Blaszka liściowa to duże klapki zakończone sztywnymi rzęskami. Wewnątrz klapek znajdują się szczecinki czuciowe, które reagują na dotyk - pułapka zamyka się błyskawicznie. Po zamknięciu się liścia roślina wydziela kwaśny sok rozkładający schwytane owady i przyswaja zawarte w nich substancje białkowe jako dodatkowy pokarm. Muchołówka jest rośliną owadożerną w ścisłym rozumieniu, bowiem łowi i trawi owady.
Muchołówka na parapecie okiennym nie czuje się dobrze. Doskonale zaś rośnie w ogródku - butelce, w szklanym pojemni

  Cissus antarctica pochodzi z Australii. Do Europy został przywieziony w 1790 r. i od tej pory jest stałym elementem zdobiącym mieszkania. Ma duże zielone liście, brzegiem ząbkowane z brązowymi ogonkami. W swej ojczyźnie zakwita niepozornymi kwiatkami, owocem są niebieskie jagody.

Cissus to pnącze silnie rozrastające się co ułatwiają mu wąsy czepne, którymi chwyta się podpór. Przy podporach w postaci krat lub sznurów szybko rozrasta się tworząc ścianki działowe w mieszkaniu. Dobrze też rośnie w wiszących pojemnikach.

Lubi jasne, nienasłonecznione lub półcieniste stanowiska. Jeśli chcemy go umieścić w pomieszczeniu północnym, to najlepiej przy oknie, jeśli w pomieszczeniu południowym lub zachodnim to na przeciwległej do okna ścianie. Dobra dla niego jest temperatura pokojowa, choć zimą toleruje nawet 3 - 10 °C. W lecie podlewamy umiarkowanie, zimą w pomieszczeniu ciepłym obficie, w chłodnym mniej. Przed podlewaniem należy jednak sprawdzić wilgotność podłoża, ponieważ nadmiar wody powoduje powstawanie brunatnych plam na liściach. Nawozimy od początku marca do połowy sierpnia. Cissus lubi zraszanie. Przesadzamy co roku na wiosnę. Najlepszym podłożem jest ziemia znormalizowana z dodatkiem gliny i piasku. Jeśli chcemy uzyskać zielone ściany, to poleca się uprawę hydroponiczną, dzięki której przesadzanie nie jest konieczne.

Anturium pochodzi z tropikalnych lasów Ameryki Środkowej i jest doskonałym przykładem rośliny pokojowej przeniesionej z tropików i zaadoptowanej dzięki systematycznej uprawie. Została odkryta w połowie ubiegłego wieku. Osiąga tylko 30 - 50 cm wysokości. Liście ma owalne, podłużne i spiczasto zakończone. Kwiaty są średniej wielkości, kolba jest zwykle proporcjonalna do otaczającej ją lśniącej, czerwonej, różowej, białej lub cętkowanej pochwy. W odpowiednich warunkach może kwitnąć przez cały rok. Miejsce uprawy powinno być ciepłe, dobrze oświetlone, ale osłonięte przed bezpośrednimi promieniami słońca, najlepiej w pobliżu wschodniego lub zachodniego okna. Anturium nie znosi wody zimnej oraz wody zawierającej wapń. W okresie wzrostu roślinę należy podlewać i zraszać miękką i odstałą wodą. Nie spryskiwać kwiatów, gdyż powstają plamy. Nawozić raz na 10 - 14 dni nawozem do roślin doniczkowych w stężeniu trzykrotnie mniejszym od zalecanego. Przesadzać na wiosnę, ale tylko wtedy, gdy korzenie całkiem przerosną ziemię w doniczce. Anturium potrzebuje ziemi o odczynie kwaśnym. Najlepiej rośnie w podłożu próchniczym o grubej strukturze, przepuszczalnym, na przykład składającym się z gruzełkowatej ziemi liściowej, grubego torfu, mchu torfowca i piasku. Równie dobrze rośnie w ziemi standardowej lub podłożu torfowym.

Areka należy do rodziny Palmae. Została odkryta ponad dwieście lat temu przez kapitana Francisa Lighta na jednej z wysp archipelagu malajskiego. Wyspa ta, raj dla spragnionych egzotyki turystów, otrzymała nazwę Putau Pinang, co oznacza dokładnie wyspa palm arekowych. Znajduje się tam jednak także wiele innych gatunków palm. W tropikalnym klimacie areka osiąga wysokość kilkunastu metrów, ma smukły zielony pień, który z czasem szarzeje. Liście są łukowate, równowąskie, podwójne, pierzastodzielne. W warunkach naturalnych wytwarza owoce wielkości gęsiego jaja. W domu dorasta do 2-3m. Hodowana jest ze względu na swój elegancki pokrój.

Jest rośliną klimatu tropikalnego, a więc, by dobrze rosła, potrzebuje wysokiej temperatury (około 25°C) i bardzo dużego nasycenia powietrza parą wodną. Minimalna temperatura zimą to 16°C. Trzeba ją często zraszać, a ponadto ustawić w większej misce z wodą na kamykach, ale tak, by dolna krawędź doniczki była ponad powierzchnią wody. Podłoże podlewamy umiarkowanie, nie dopuszczając do przesuszenia bryły korzeniowej. Wiosną i latem należy ją zasilać mocno rozcieńczoną pożywką. Najlepiej, aby zarówno nawóz jak i podłoże były przeznaczone specjalnie do palm. Zapewni to tej niezbyt łatwej w uprawie roślinie optymalne warunki wzrostu. Areki przesadza się co drugi rok, najlepiej w wysokie doniczki przystosowane do ich systemu korzeniowego. Rozmnażać je można wyłącznie z nasion, które w wilgotnym podłożu o temperaturze 26°C kiełkują około trzech miesięcy.

Podobnie jak inne palmy, areka, zwłaszcza przy zbyt niskiej wilgotności powietrza, bywa atakowana przez przędziorki. Można je spłukać pod silnym strumieniem letniej wody, liście można też myć wodą z detergentem (wytwarzane napięcie powierzchniowe powoduje pękanie jaj).

Rodzaj Chamaedorea obejmuje około 120 gatunków, które w naturalnym środowisku rosną w Ameryce Środkowej i Południowej. Chamaedorea elegans pochodzi z Meksyku gdzie dorasta do 2 m. Jako roślina doniczkowa osiąga znacznie mniejsze rozmiary. Jest to wolno rosnąca, karłowa palma nadająca się do pomieszczeń różnej wielkości. Jeśli zapewnimy jej optymalne warunki, będzie co roku wzbogacać się o nowe liście i już jako młoda roślina będzie co roku zakwitać.

Dobrze rośnie w jasnym miejscu, ale nie bezpośrednio nasłonecznionym. W miejscach zacienionych rośnie wolniej. Jeśli to możliwe zimą staramy się zapewnić jej chłodniejsze miejsce (ok. 14 °C).

Latem podlewamy tak, by utrzymać stałą wilgotność ale nie przelać. Nie trzymamy wody w podstawce. Zimą ograniczamy podlewanie, tak by tylko wierzchnia warstwa ziemi była nieco wilgotna. Zraszamy, ale tylko w dni gorące - to pobudza wzrost liści. Nawozimy od wiosny do jesieni, raz na trzy tygodnie, dodając do wody płynny nawóz do kwiatów. Przesadzamy dopiero wówczas, gdy korzenie zaczynają wyrastać ponad brzeg doniczki. Używamy wysokich doniczek do palm i ziemi znormalizowanej.

Rodzaj Hippeastrum obejmuje 70 gatunków występujących na obszarze między Meksykiem, Peru i Boliwią. Jego środowiskiem naturalnym są stepy lub regiony zadrzewione o wyraźnej suchej porze. Gatunek Hippeastrum vittatum rośnie w ciepłych regionach Ameryki przede wszystkim w lasach górskich Brazylii i ma wielkie, czerwone kwiaty w białe prążki.

Hippeastrum jest rośliną cebulową. Cebule są prawie kuliste, jasnobrązowe, zaokrąglone od spodu o zmiennej wielkości, zależnej od odmiany i jakości. Liście są wąskie, językowate, jasnozielone o długości do 70 cm. Pojawiają się w tym samym czasie co kwiaty lub później i zamierają jesienią. Cebula wytwarza od jednej do czterech łodyg kwiatowych. Łodygi są puste, w przekroju okrągłe, długości 50 - 70 cm. Na końcu każdej łodygi osadzone są po 2 - 4 duże, lejkowate kwiaty. Kolory mogą być różne od białego przez łososiowy do jasno i ciemno czerwonego lub dwubarwne.

Zakupione cebule zaczynamy uprawiać od końca grudnia. Jeśli sadzimy je sami to używajmy ziemi próchniczej z dodatkiem gliny i pamiętajmy o zapewnieniu dobrego drenażu. Cebulę sadzimy tak, aby była zagłębiona najwyżej do połowy. Podlewamy i stawiamy w ciepłym miejscu ( nawet do 25 °C ). Do momentu pojawienia się pierwszych pędów lub wyraźnie widocznych wierzchołków liści podlewamy bardzo oszczędnie i nawozimy co dwa tygodnie aż do końca okresu kwitnienia. Po przekwitnięciu pęd kwiatowy zostawiamy do czasu aż zupełnie zaschnie. Nie obcinamy ! Roślinę stawiamy w słonecznym i przewiewnym pomieszczeniu. Regularnie podlewamy i nawozimy. W okresie lata możemy wystawić na zewnątrz. Od początku sierpnia stopniowo ograniczamy podlewanie i nawożenie aż do całkowitego zaprzestania tych czynności, tak by liście zaschły w ciągu 5 tygodni. Teraz roślina przechodzi okres spoczynku. W tym czasie trzymamy ją w chłodnym miejscu o temperaturze 10 - 12 °C. W grudniu wyjmujemy cebulę ze starej ziemi, sadzimy do nieco większej doniczki ze świeżą ziemią i zaczynamy uprawę od nowa.

Rodzaj ten obejmuje 60 gatunków, ale ma ogromną liczbę odmian. Pochodzi ze wschodniej Azji i z wysp na Pacyfiku - od Dalekiego Wschodu przez Filipiny, Indonezję do Nowej Gwinei. Są roślinami trwałymi, zawsze zielonymi z wiązkami korzeni lub kłączami. Liście skórzaste, wyrastające z ziemi, zielone, cętkowane lub marmurkowate, zależnie od gatunku. Spomiędzy liści wyrasta pęd zakończony zwykle jednym kwiatem. Okres kwitnienia wielu gatunków przypada ma miesiące zimowe, lecz są też formy kwitnące w innych porach roku, często przez długie miesiące. Najodpowiedniejszym dla sabotka jest miejsce jasne lub półcieniste. Należy unikać bezpośredniego nasłonecznienia, zwłaszcza w miesiącach letnich. Rosnąc w miejscu zbyt ciemnym roślina może słabiej kwitnąć. Wiele gatunków i odmian lubi normalną temperaturę pokojową. Przez cały rok roślinę podlewamy umiarkowanie, tak aby ziemia była wilgotna, ale nie mokra. Wiosną i latem nawozimy raz na dwa tygodnie roztworem w stężeniu o dwie trzecie słabszym niż w przypadku innych roślin. Przesadzamy co dwa lata po okresie kwitnienia. Jako podłoże używamy mieszanki ziemi dla storczyków i zapewniamy dobry drenaż na dnie doniczki.

Rodzaj Clivia obejmuje trzy gatunki pochodzące z Afryki Południowej. Tylko jeden z nich - Clivia miniata sprowadzony z górskich doli Nepalu do Europy na początku XIX wieku, jest szerzej uprawiany. Jej korzeniem są mięsiste kłącza, liście wyrastają jakby wprost z ziemi. Spomiędzy liści wyrastają grube, twarde pędy kwiatostanowe, które często osiągają wysokość 40 - 60 cm. Kwiatostanem jest baldach złożony z 10 - 12 pięknych jaskrawo pomarańczowych kwiatów. Kliwia zaczyna kwitnąć wiosną lub wczesnym latem, dobrze pielęgnowana roślina może zakwitnąć po raz drugi jesienią. Jeśli nie będziemy oddzielać młodych roślin tworzących się po kwitnieniu, to po pewnym czasie można uzyskać wspaniałą roślinę z kilkoma kwitnącymi pędami jednocześnie.

Nie ma specjalnych wymagań co do światła i wilgotności powietrza. Ważne jest natomiast pozostawienie rośliny w tym samym miejscu przez cały czas. Nie wolno jej również obracać ( najlepiej zaznaczyć na doniczce jej ustawienie względem słońca ). W okresie od października do lutego przechodzi okres spoczynku i wtedy staramy się zapewnić jej chłód ( do 12 °C ), w pozostałym okresie do 20 °C . W lecie podlewamy obficie, ale nie trzymamy wody w podstawce. W okresie spoczynku ( X - II ) podlewamy bardzo mało ( prawie wcale ). W okresie wegetacji ( III - VIII ) często nawozimy nawozami płynnymi. Przesadzamy zaraz po letnim kwitnieniu stosując zasadę: młode rośliny co roku, starsze raz na 3 - 4 lata. Ziemię dajemy znormalizowaną, ale wzbogaconą mieszanką gliny i rozłożonego obornika