metoda moralesa masaż logop.doc

Ustno-twarzowa terapia regulacyjna (Uttr)

według koncepcji Castillo-Moralesa u pacjentów z zespołem Downa

Streszczenie
W artykule na podstawie przeglądu piśmiennictwa oraz własnych doświadczeń przedstawiono metodę ustno−twarzowej terapii regulacyjnej według Castillo−Moralesa (Uttr). Terapia znajduje zastosowanie u pacjentów zarówno z osłabionym, jak i wzmożonym napięciem mięśniowym. W pracy omówiono możliwości lecznicze Uttr u pacjentów z zespołem Downa. Uttr koncentruje się na obszarze ustno−twarzowym, normalizując za pomocą manipulacji manualnych nieprawidłowe napięcie mięśniowe w jak najwcześniejszym okresie życia dziecka. Integralną częścią kompleksowej terapii jest leczenie ortodontyczne za pomocą płytki stymulacyjnej. Płytka akrylowa w części tylnej jest zaopatrzona w element stymulacyjny w postaci cylindra, który poprawia położenie języka. Terapia wzmacnia napięcie mięśni języka, warg i policzków, co wyraźnie poprawia nie tylko funkcję tych mięśni, ale także fizjonomię dzieci (Dent. Med. Probl. 2004, 41, 3, 537–542).

Koncepcja Castillo-Moralesa jest całościową neurofizjologiczną terapią stosowaną u dzieci i dorosłych z hipo- i hipertonią mięśniową. Twórca oryginalnej terapii, która została rozwinięta w Centrum Rehabilitacyjnym w Cordobie (Argentyna), pracuje przeszło 30 lat z małymi dziećmi z zaburzeniami neurologicznymi i sensorycznymi.
Podobnie jak inne metody neurorozwojowe (Bobathów, Vojty), w terapii uwzględnia poszczególne fazy ruchowego rozwoju dziecka. Za pomocą stymulacji obszarów neuromotorycznych wyzwala reakcje odruchowe. Aby proces rozwoju dziecka z zaburzeniami neurofizjologicznymi przebiegał korzystnie, terapia Uttr powinna rozpocząć się jak najwcześniej.
Uttr koncentruje się na obszarze ustno-twarzowym, normalizując za pomocą manipulacji manualnych nieprawidłowe napięcie mięśniowe. Objawy zaburzonego napięcia mięśniowego pojawiają się już w pierwszych tygodniach życia. Najczęściej niemowlę ma trudności z uchwyceniem piersi, ssaniem, połykaniem, nie domyka ust, czemu towarzyszy wzmożone ślinienie. Trudności ruchowe w zakresie podstawowych funkcji fizjologicznych, takich jak jedzenie i picie, na skutek osłabionego napięcia mięśniowego, prowadzą do zaburzeń mowy.
Dzieci z zespołem Downa należy usprawniać jak najszybciej stosując gimnastykę leczniczą całej muskulatury, gdyż postawa i motoryka ciała wpływają na pracę kompleksu ustno−twarzowego.
Stałemu występowaniu obniżonego napięcia mięśniowego u dzieci z zespołem Downa towarzyszą patologiczne sensomotoryczne sprzężenia zwrotne, z których dziecko czerpie nieprawidłowe informacje na temat ruchu i czucia. Ćwiczenia gimnastyczno−logopedyczne odnoszą się do funkcji mięśni jamy ustnej i twarzy, które wchodzą w bezpośrednią interakcję z mięśniami tułowia i kończyn [1].
Najlepsze wyniki terapii można osiągnąć u niemowląt ze względu na zjawisko „plastyczności mózgu”, które polega na zdolności modyfikacji układu nerwowego pod wpływem działania bodźców ze środowiska zewnętrznego. Normalizując napięcie poszczególnych grup mięśniowych, nie dopuszcza się do powstawania wtórnych zmian anatomicznych, takich jak np. wady zgryzu, połykania, mowy. [...]

Obok charakterystycznego obniżonego napięcia mięśniowego, u pacjentów z zespołem Downa występują liczne nieprawidłowości w budowie czaszki i narządu żucia. U wszystkich dzieci z zespołem Downa stwierdza się brachy− lub hiperbrachycefalię. W prawie 75% proporcje części czaszki mózgowej do trzewiowej zachowują cechy niemowlęce. Przyczyną jest niedorozwój szczęki i żuchwy. Kąt żuchwy jest najczęściej rozwarty 130–142°, gałąź żuchwy jest krótka. Występuje wyraźne skrócenie i zwężenie szczęki. W obrębie narządu żucia obserwuje się u pacjentów z zespołem Downa najczęściej hipoplastyczną szczękę, z wysokim, krótkim i zwężonym podniebieniem oraz przodozgryz rzekomy. W uzębieniu stwierdza się dużą skłonność do próchnicy i chorób przyzębia. Zęby wyrzynają się w nieprawidłowej kolejności i z opóźnieniem. U 25–40% pacjentów z zespołem Downa obserwuje się wrodzony brak jednego lub większej liczby zębów.
U około 30% dzieci z zespołem Downa obserwuje się upośledzenie upowietrznienia i niedorozwój zatok czołowych, prawie w 60% stwierdza się brak upowietrznienia zatok szczękowych. Zatoki przynosowe mogą być w ogóle nieobecne lub słabo wykształcone, bezpowietrzne, co wpływa na ich łatwe zablokowanie. Ograniczenie przepływu powietrza przez jamę nosową (na skutek nieprawidłowości anatomicznych) oraz jamę ustną
(w wyniku przesunięcia między wargi hipotonicznego języka) powoduje obniżenie tylnej części języka, co w wymierny sposób zwiększa powierzchnię jamy ustno−gardłowej i nosowo−gardłowej. Powstająca w ten sposób wokalizacja jest słaba, nieprawidłowo realizowana i o nadmiernie charakterze nosowym, wynikającym z nieprawidłowości sprzężenia ustno−gardłowo−nosowego.
Ważną rolę w prawidłowym przebiegu ustno−twarzowej terapii regulacyjnej metodą Castillo−Moralesa pełnią czynności przygotowujące niemowlęcy narząd artykulacyjny do mówienia.
Należą do nich: karmienie piersią, stosowanie masaży intraoralnych przed karmieniem, masaż zewnętrzny pobudzający pracę mięśni mimicznych i mięśni żucia, prawidłowe karmienie sztuczne, kontrola prawidłowego połykania i oddychania z wykorzystaniem technik manualnych oraz zastosowanie płytek przedsionkowych, płytek podniebiennych i innych aparatów ortodontycznych.
Punkty neuromotoryczne twarzy są obszarem reakcji, na którym za pomocą stymulacji dotykowej proprioreceptorów są wyzwalane określone ruchowe odpowiedzi mięśniowe. Zabiegi te powodują uaktywnienie mięśni, biorących udział w połykaniu, żuciu i artykulacji.



Stymulacji manualnej są poddawane następujące punkty na twarzy:
1. punkt gładzizny nosa
2. punkt kąta oka
3. punkt skrzydełka nosa
4. punkt wargi górnej
5. punkt kąta ust
6. punkt bródki
7. punkt dna jamy ustnej

Ćwiczenia modelujące tj. ćwiczenia przygotowujące grupy mięśni mimicznych do masażu.

Ćwiczenia specjalne dotyczące masażu punktów neuromotorycznych twarzy w celu uaktywnienia mięśni mimicznych, ruchów związanych z procesem ssania, połykania, żucia oraz artykulacji, domykania jamy ustnej, podnoszenia i cofania języka. 
Punkty neuromotoryczne twarzy rozumiane są jako obszar reakcji, gdzie za pomocą stymulacji dotykowej wyzwalane są określone ruchowe odpowiedzi mięśni.

Ćwiczenia wewnątrz jamy ustnej w celu normalizowania zaburzonego napięcia mięśniowego języka, podniebienia, policzków. Ćwiczenia mają na celu zmniejszenie nadmiernego ślinienia, obniżenie odruchu wymiotnego, cofnięcie i podniesienie języka, aktywacji bocznych ruchów języka, doskonalenie połykania.

Punkt gładzizny
Lokalizacja: środkowa część nasady nosa.
Stymulacja: rozciąganie, ucisk i wibracja
w kierunku grzbietowo−czaszkowym opuszką palca wskazującego.
Reakcja: obustronne zamykanie powiek z następującym po sobie otwieraniem przez skurcz mięśnia okrężnego oka z punktem stałym w kącie wewnętrznym oka, powstanie poziomych zmarszczek w obszarze nasady nosa przez skurcz mięśnia prostego, z punktem stałym na nasadzie nosa – ta reakcja nie jest stała; w niektórych przypadkach dochodzi do podniesienia brwi w wyniku skurczu mięśnia czołowego, z punktem stałym na czepcu ścięgnistym (galea aponeurotica).

Punkt kąta oka
Lokalizacja: zewnętrzny kąt oka na wysokości skrzyżowania włókien górnej i dolnej powieki.
Stymulacja: jednoczesne pobudzanie obu punktów opuszkami palców wskazujących z rozciągnięciem, uciskiem i wibracją równocześnie w kierunku: grzbietowo−doczaszkowo−dośrodkowym w celu wzmocnienia aktywności powiek dolnych (rozszerzania, otwierania i domykania), grzbietowo−doogonowo−dośrodkowym do wzmocnienia aktywności powiek górnych oraz grzbietowo−dośrodkowym do jednoczesnego rozszerzania i aktywności obu powiek.
Reakcja: obustronne zamykanie powiek przez skurcz mięśni okrężnych oka.

Punkt skrzydełek nosa
Lokalizacja: z obu stron skrzydełek nosa na wysokości punktu wcięcia nosa (incisura nasalis).

Stymulacja: oba punkty pobudzane w tym samym czasie palcami wskazującymi w kierunku grzbietowo−boczno−czaszkowym lub ogonowym przez rozciąganie, uciskanie i wibrację.
Reakcja: podnoszenie skrzydełek nosa i rozszerzenie przednich nozdrzy, co powoduje skurcz mięśnia dźwigacza wargi górnej i skrzydełek nosa.

Punkt wargi górnej
Lokalizacja: powierzchnia wargi górnej w linii pośrodkowej ciała.
Stymulacja: opuszka palca wskazującego kładzie się na całą wargę górną, naciągając, uciskając i wibrując w kierunku grzbietowo−ogonowym, przy czym palec wskazujący lekko odwraca się na zewnątrz w końcowej fazie stymulacji.
Reakcja: wysunięcie i podniesienie do przodu i do góry środkowej części górnej wargi przez skurcz mięśnia okrężnego, dźwigacza wargi górnej i skrzydełek nosa.

Punkt kąta ust
Lokalizacja: obustronnie kąciki ust.
Stymulacja: rozciąganie, uciskanie i wibracja w kierunku: grzbietowo−doczaszkowo−dośrodkowym, opuszkami palców wskazujących w celu rozszerzania i domykania wargi dolnej, grzbietowo−doogonowo−dośrodkowo w celu wzmocnienia wargi górnej oraz grzbietowo−dośrodkowym dla jednoczesnego rozszerzenia i kurczenia mięśnia okrężnego warg.
Reakcja: lekkie wysunięcie do przodu i ułożenie w fałdę (usta złożone do gwizdania) górnej i dolnej wargi w wyniku skrócenia mięśnia okrężnego warg.

Punkt bródki
Lokalizacja: bruzda wargowo−bródkowa.
Stymulacja: należy pamiętać, aby palec wskazujący był ułożony na podbródku w celu utrzymania zamkniętych ust w czasie stymulacji. Stymulację osiąga się uciskając i wibrując opuszką kciuka w kierunku grzbietowo−doogonowym.
Reakcja: przez symetryczne kurczenie się mięśnia bródkowego osiąga się podniesienie dolnej wargi i skóry bródki.

Punkt dna jamy ustnej
Lokalizacja: zewnątrzustnie w okolicy środkowej część dna jamy ustnej.
Stymulacja: kciukiem lub palcem wskazującym lub środkowym rozciąganie, uciskanie i wibracja w kierunku grzbietowo−doczaszkowym.
Reakcja: podniesienie kości gnykowej i języka przez zaktywizowanie mięśni nadgnykowych, szczególnie mięśni żuchwowo−gnykowych.

Powyższy szczegółowy opis stymulacji punktów neuromotorycznych twarzy nie upoważnia osoby zainteresowanej do prowadzenia samodzielnej stymulacji, może być wykonywana po profesjonalnym przeszkoleniu przez terapeutę metody Castillo−Moralesa. Dzieci niepełnosprawne z uszkodzeniami neurologicznymi mają najczęściej zaburzone napięcie mięśniowe warg, języka i podniebienia miękkiego. Aby usprawnić te mięśnie, stosuje się dodatkowo ćwiczenia wewnątrz jamy ustnej. Należy zachować następującą kolejność ćwiczeń: masaż dziąseł, podniebienia i języka.

Integralną częścią terapii według Castillo−Moralesa jest leczenie czynnościowe płytką stymulacyjną. Możliwe jest także zastosowanie innych aparatów ortodontycznych. Celem leczenia ortodontycznego jest wyeliminowanie zaburzeń funkcji języka oraz usprawnienie niewydolnego mięśnia okrężnego ust. Uzyskuje się dzięki temu poprawę ssania, połykania, artykulacji, oddychania przez nos oraz uaktywnienie mięśni mimicznych twarzy. Aparat jest wykonany na indywidualnym modelu gipsowym, składa się z cienkiego korpusu akrylanowego, na którym jest wykonany element stymulacyjny w postaci cylindra o średnicy 4–5 mm. Cylinder ten, różnego kształtu, jest umieszczony centralnie, w linii szwu podniebiennego bądź ekscentrycznie, w zależności od lokalizacji obszaru języka, który ma być stymulowany. Kształt, wielkość cylindra może być zmieniana w zależności od potrzeb leczniczych. Innym elementem pobudzającym mięsień okrężny ust jest specjalne wymodelowanie części przedsionkowej płyty aparatu w postaci pogrubień oraz rowkowań (te elementy nie występują zawsze w aparacie). U pacjentów z prawidłową pozycją spoczynkową języka oraz z dobrym napięciem mięśnia okrężnego ust jest możliwe zastosowanie różnych ruchomych stymulatorów (np. ruchome elementy metalowe lub akrylanowe) w celu prowokowania rozmaitych ruchów artykulacyjnych języka. Polecane jest wprowadzenie płytki jako elementu terapii jak najwcześniej, już w pierwszym roku życia. Aparat utrzymuje się u pacjentów bezzębnych na zasadzie przyssania, a u starszych pacjentów wykonuje się różne elementy utrzymujące w postaci klamer Adamsa, grotowych, węgierskich itp. Szybko zmieniające się warunki zębowo−wyrostkowe wymagają częstych kontroli aparatu i jego zmiany, nawet kilkakrotnie w ciągu roku. Dobre utrzymanie aparatu u pacjentów bezzębnych trwa krótko ze względu na wyrzynanie kolejnych grup zębowych, co wymaga dostosowania aparatu, a czasami jego odstawienia na czas wyrzynania zębów. Po wyrznięciu się zębów mlecznych pojawiają się znów korzystne warunki do dobrego utrzymania aparatu. Zazwyczaj pacjenci szybko przyzwyczajają się do aparatu i dobrze go tolerują. Poleca się w pierwszym okresie po oddaniu aparatu noszenie go 1–2 godziny dziennie, a po 2 tygodniach adaptacji cały dzień.
Inni autorzy polecają noszenie aparatu 2–3 razy dziennie przez około godzinę. Aparat powinien być noszony zawsze w czasie dnia pod kontrolą opiekunów. Efekt leczniczy często jest widoczny już po założeniu aparatu, język wycofuje się w kierunku punktu stymulacyjnego, usta zwierają, twarz ma inny wyraz. Decyzję o stosowaniu aparatów podejmuje lekarz pediatra z logopedami i ortodontami.
Wspieranie rozwoju ustno−twarzowego metodą Castillo−Moralesa obejmuje: prawidłowe karmienie, masaże ustno−twarzowe i gimnastykę leczniczą całego ciała.
Wprowadzenie terapii w pierwszym roku życia pozwala zaoszczędzić dziecku i jego rodzicom długotrwałych ćwiczeń logopedycznych, często mało skutecznych w okresie w pełni utrwalonych nieprawidłowości.

Masaż twarzy

Masaż uprawniający motorykę narządów artykulacyjnych

Masaż czoła, policzków i brody

·         masaż wykonujemy palcami wskazującymi, środkowymi lub trzema jednocześnie (w kierunku od linii środkowej twarzy w kierunku skroni);

·         masaż wykonujemy delikatnie - lekko gładzimy, uciskamy, oklepujemy,

·         obszczypujemy, opukujemy masowaną okolicę;

·         masaż rozpoczynamy i kończymy gładzeniem;

·         od kącików oczu palcami wskazującymi i środkowymi uciskając robimy "łezki" w kierunku skrzydełek nosa.

Masaż żuchwy.

·         kości żuchwy ujmujemy kciukami i palcami wskazującymi ruchem ciągłym, płynnym

·         masujemy zaczynając od środka brody w kierunku uszu.

Masaż warg

·         kciuki ułożone są pod brodą (podpierają żuchwę) a palcami wskazującymi i środkowymi rozciągamy i ściągamy wargi, obszczypujemy je, opukujemy i gładzimy.

II Ustno-twarzowa terapia regulacyjna według Castillo-Moralesa

Uciskanie punktów neuromotorycznych twarzy.

·         dziecko leży tyłem do nas, na plecach (głowa dziecka znajduje się między nogami terapeuty);

·         terapię zaczynamy od rozciągnięcia karku (głowę delikatnie unosimy do przodu i do tyłu - następnie obracamy na boki - czynności te wykonujemy kilkakrotnie);

·         zasadnicza część terapii to stymulacja punktów neuromotorycznych (punkty te uciskamy palcami - ruchem wibrującym przez kilka sekund);

·         zaczynamy od punktów nieparzystych: dna jamy ustnej - brody - górnej wargi -gładzimy;

·         kolejność uciskania punktów parzystych jest dowolna (kąciki ust, skrzydełka nosa, kąta oka i żuchwy - przy stawach żuchwowych.

Masaż możemy wykonywać nawet kilka razy dziennie. Rozpoczynamy go od zajęcia wygodnej pozycji, właściwej do tego typu zajęć (patrz zdjęcia).

Masaż rozpoczynamy od nawiązania kontaktu z dzieckiem, mówiąc mu, co zamierzamy robić. Dotykamy najpierw okolic bardziej oddalonych od jamy ustnej i twarzy, na przykład okolic barków, przyzwyczajając dziecko do naszego dotyku. Na skórę szyi i twarzy nakładamy krem. Zaczynamy od szyi, masując od dołu ku górze ruchem głaszczącym (fot. 1.). Następnie przechodzimy do policzków. Masujemy je kciukami albo całą dłonią, ruchami głaszczącymi od nosa i warg w kierunku skroni.(fot. 2.). Ruchy te przeplatamy ruchami rozcierającymi okrężnymi, a następnie delikatnie oklepujemy (fot. 3.) i obszczypujemy policzki. Masując policzki, przechodzimy dłońmi na podbródek, który masujemy także w kierunku skroni (fot.4.). Ruchy głaskania przeplatamy rozcieraniem i obszczypywaniem (fot. 5.). Masaż policzków i brody kończymy głaskaniem. Podobnie postępujemy przy masażu czoła: rozpoczynamy głaskaniem od środka czoła do ucha (fot. 6), następnie rozcieramy tę okolicę (fot. 7.) i na koniec głaszczemy. Masaż twarzy kończymy masażem warg, robimy to ruchem ugniatającym, wykorzystując palec wskazujący i środkowy. Ugniatamy jednocześnie obydwie wargi w kierunku poprzecznym (fot. 8.). Następnie wargi kilkakrotnie rozciągamy w kierunku uszu (fot. 9.) i ściągamy, robiąc "dzióbek" z warg (fot. 10), po czym je puszczamy. Na koniec lekko obszczypujemy i głaszczemy (fot. 11.). Możemy także masować wargi miękką szczoteczką do zębów.

Ogólne zasady terapii:

1.       Stworzenie atmosfery przyjaznej dziecku gwarantującej dobry kontakt psychiczny i puczucie bezpieczeństwa (np. stałe miejsce, pora dnia -w przypadku dzieci z zaburzeniami jedzenia i terapia – pół godziny przed jedzeniem). Osoba masująca powinna powinna być rozluźniona, skoncentrowana na dziecku dostarczając w ten sposób miłych i niekrępujących doznań. Ruchy jej winny być swobodne i płynne. W przypadku dzieci unikających dotyku i wyraźnie sygnalizujących niechęć do takiej formy ko

ntaktu proponowaną formą terapii jest zabawa (uciskając punkty neuromotoryczne możemv nazywać konkretne części twarzy np. pod brodą, na brodzie, pod nosem...; możemy liczyć lub nazywać czynności.

2.       Przygotowanie dłoni - dłonie opłukać w chłodnej wodzie, potrzeć energicznie jedna o drugą (twarz dziecka posmarować oliwką lub kremem).

3.       Pozycja dziecka w czasie terapii. - Dziecko wygodnie siedzi lub leży na plecach tyłem do nas (głowa dziecka znajduje się między nogami terapeuty) .

Główna część terapii.

Terapię rozpoczynamy tak zwaną "ciszą motoryczną" trwającą okuto 30 sekund.

1.       Ćwiczenia wstępne: Jedną rękę kładziemy pod potylicą dziecka, drugą na klatce piersiowej (lekko uciskając).Następnie przechodzimy do rozciągania karku poprzez przyciągnięcia głowy do góry. Potem delikatnie odchylamy ją do przodu i do tyłu (około 10 razy), następnie obracamy ja na boki.

2.      

Ćwiczenia zasadnicze (stymulacja punktów neuromotorycznych): Punkty neuromotoryczne stymulujemy poprzez lekki ucisk lub wibrację (trwającą kilka sekund.).Stymulację rozpoczynamy od punktów nieparzystych (według stałej kolejności)

·  dno jamy ustnej,

·  podbródek,

·  górna warga,

·  gładzina czoła.

Punkty parzyste uciskamy w dowolnej kolejności np.:

·  kąt oka,

·  skrzydełko nosa,

·  kącik ust,

·  żwacz przy stawach skroniowo-żuchwowych