Barbara Delinsky - Dla moich córek.pdf - Barbara Delinsky (pseud. Billie Douglass lub Bonnie Drake) - gingerjb

BARBARA DELINSKY

DLA MOICH CÓREK

Wstęp

Wiedziałam, że widzę go ostatni raz w życiu.

Był wczesny poranek. Wstawał nowy dzień. Ocean jaśniał, w

blasku wschodzącego słońca.

Kończyło się już lato, nadciągał wrzesień. Panował chłód.

Powietrze pachniało solą i kwiatami. Czułam wilgoć na skórze i na

włosach.

On stał w drzwiach. To była mała chatka ogrodnika. Nieduży,

drewniany domek. Zupełnie inny niż wielka, wytworna rezydencja, w

której mieszkałam.

On był ogrodnikiem. Wspaniały mężczyzna, mocnej budowy

ciała, choć zarazem szczupły.

Oboje byliśmy zgodni co do tego, że musimy się rozstać. Jednak

po ostatniej nocy okazało się to dla nas szczególnie trudne.

W dużym domu wszystkie moje rzeczy były już spakowane.

Zamówiona taksówka.

Dominik St. Clair już na mnie czekał. Mój mąż, któremu cztery

lata temu ślubowałam miłość, wierność i posłuszeństwo.

Tego lata wiele rozmyślałam o słowach tej przysięgi. Miałam

silnie rozwinięte poczucie odpowiedzialności.

Nie wzięłam stąd żadnej pamiątki. Nawet tych przepięknych,

cudownych skalnych róż. Zostały w domku Willa, zasuszone,

pomiędzy kartkami woskowanego papieru. Żadnych fotografii, które

mogłyby mi przypominać Willa. Zostawiłam też skórzaną obrączkę,

którą podarował mi Will: Dziś miałam na palcu kosztowną złotą

obrączkę wysadzaną szmaragdami, która symbolizowała moją

przynależność do innego świata.

Miałam wtedy dwadzieścia siedem lat. Byłam dość mądra, by

dobre warunki materialne cenić wyżej niż romantyczną miłość.

Przynajmniej uważałam się wtedy za bardzo mądrą.

Jakże się myliłam. Moje serce na zawsze pozostało przy Willu

Crayu, na urwistym wybrzeżu oceanu. Nigdy nie zapomniałam

zapachu powietrza nasyconego solą, skalnych róż, ogrodu i lasu.

Ostatni raz przywarłam gorączkowo do jego piersi.

Walczyłam ze łzami. I mój płacz skamieniał we mnie.

Wydałam na siebie wyrok. Już nigdy nie potrafiłam nikogo

pokochać. Nawet gorzej. Utraciłam zdolność odczuwania emocji.

Pozostało mi tylko poczucie obowiązku. Tak, należałam do elity i w

każdej sytuacji potrafiłam zachować się odpowiednio.

Ale teraz... Will już od kilku lat nie żyje. Podobnie jak Dominik.

Teraz... muszę to jakoś naprawić.

Rozdział 1

Wieści nie były dobre. Karolina St. Clair mogła odczytać werdykt

na twarzy przysięgłych, zanim jeszcze podeszli do sędziego. Żaden z

dwunastu ławników nie śmiał spojrzeć jej w oczy. Jej klient został

uznany winnym.

W gruncie rzeczy wiedziała, że przysięgłym chodziło o dobro

oskarżonego. Mężczyzna ten porwał swoją byłą żonę. Przetrzymywał

ją siłą przez trzy dni i w tym czasie wielokrotnie zgwałcił. Nie

notowany dotąd w rejestrach policji, z przeszłością bez skazy, mógł

liczyć na względnie łagodne więzienie. Powinien otrzymać pomoc

psychiatryczną, której niewątpliwie potrzebował. Był dość młody, by

rozpocząć życie od nowa.

Pod pewnymi względami musiała przyznać rację przysięgłym.

Uniewinnienie naraziłoby mężczyznę na ataki prasy i telewizji.

Mogłyby mu zepsuć opinię i zniweczyć szansę na resocjalizację.

Jednak dla Karoliny ważne było każde zwycięstwo. Potrzebowała

sukcesów zawodowych. Protekcjonalne traktowanie przez kolegów z

zespołu coraz bardziej zaczynało jej doskwierać. Była jedyną kobietą

w kancelarii adwokackiej. W miarę upływu czasu walka z dominacją

mężczyzn stała się jej obsesją.

Karolinę nadal, od kilku lat, zaliczano do nowych pracowników.

Mimo że ukończyła niedawno czterdziestkę, protekcjonalnie

poklepywano ją po ramieniu. Starsi wspólnicy niechętnie dopuszczali

ją do prowadzenia ciekawszych spraw. Co gorsza, w ogóle niechętnie

patrzyli na kobiety. Karolina musiała pracować dwa razy ciężej i być

dwa razy lepsza niż oni. Za te same pieniądze musiała być bardziej

błyskotliwa w manipulowaniu prawem. Agresywniej negocjować z

oskarżycielami i robić większe wrażenie na sędziach.

Była zdeterminowana zetrzeć wreszcie grubą krechę, jaka dzieliła

ją od starszych kolegów - Holtena, Willsa, Dulutha i innych.

Współpraca z dużą firmą gwarantowała jednak dobre zarobki. To się

liczyło na rynku pracy i nie zamierzała z tego rezygnować. Małe firmy

powstawały i padały. Holten, Wills i Duluth coraz bardziej umacniali

swoją pozycję. Jakże rozpaczliwie potrzebowała teraz tego

zwycięstwa.

- Ale cię wrobili! - zawołał do niej jeden z kolegów, kiedy

wróciła już do biura. - Gdyby sąd nie wziął go w swoje łapy, i tak

załatwiłaby go prasa. Ze swoimi koneksjami politycznymi nie miał

żadnych szans.

Karolina rzuciła mu surowe spojrzenie. Ale lubiła Douga, chyba

jego jedynego w całej firmie. Oboje zostali przyjęci do pracy mniej

więcej w tym samym czasie i chociaż Doug o dwa lata wcześniej

awansował na samodzielne stanowisko, nie miała mu tego za złe. To

był jej najsilniejszy sprzymierzeniec w firmie.

- Dziękuję - mruknęła - Potrzebowałam tego.

- Przykro mi, ale to prawda.

- Wiem. Przez pół nocy zastanawiałam się, co zrobić z tym

fantem. - Nerwowo stukała palcem w blat stołu. - Wydawało mi się

jednak, że mam jakieś możliwości. Chciałam coś zrobić dla tego

człowieka.

- Nie tak łatwo dowieść niewinności.

- Tak, ale zobacz, oprócz tego jednego wykroczenia John Baretta

mógł stanowić przykład praworządnego obywatela. Nie karany.

Doskonała opinia. Myślałam, że to dla sądu będzie miało jakieś

znaczenie.

- Naprawdę wierzyłaś, że działał w afekcie? Karolina musiała w

to wierzyć. To był jedyny sposób, który dawał szansę na skuteczną

obronę. - Ten mężczyzna miał bzika na punkcie swojej żony. Nie

potrafił pogodzić się z tym, że go porzuciła. Ale nigdy przedtem nie

rozszedł się z prawem. Wstydził się i przepraszał. Nie jest

niebezpieczny dla społeczeństwa. Potrzebuje terapii. To wszystko -

mówiła, nadal stukając palcami po stole.

- A ty potrzebujesz papierosa. Skinęła głową. - Zgadłeś. Ale nie

mam ani jednego. Nie mogę się uzależniać. Strach pomyśleć, jak oni

mnie tu traktują. - Westchnęła. - Przyjaciele myślą, że praca w zespole

coś mi daje. Niby że mogę sobie pozwolić na coś takiego jak choroba,

a nawet ciąża. Wydaje im się, że gdyby mi się coś takiego przytrafiło,

koledzy zajęliby się moją klientelą, a potem jeszcze przyszliby do

mnie z kwiatkiem. Akurat! Wyobrażasz sobie, co by wtedy było!

Wyrzuciliby mnie na bruk jak psa. Na pewno z łatwością znaleźliby

sposób, by ominąć przepis o dyskryminacji i pozbyć się mnie.

Koleżeństwo! - prychnęła z ironią. - Czy taka kariera w ogóle jest coś

warta?

- Masz rację, do licha. Ale co można na to poradzić?

Barbara Delinsky - Dla moich córek.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: