Higgins Clark Mary - Gdy moja śliczna śpi.pdf - Gdy moja śliczna śpi - tilia62

Mary Higgins Clark

GDY MOJA ŚLICZNA ŚPI

PrzełoŜyła Danuta Górska

Tytuł oryginału:

WHILE MY PRETTY ONE SLEEPS

Wydanie polskie: 2001

Wydanie oryginalne: 1989

Dla moich najmłodszych wnuków:

Courtney Marilyn Clark

Davida Fredericka Clarka zawsze z miłością, radością i czułością

Jechał ostroŜnie autostradą w stronę Morrison State Park. Ponad

pięćdziesięciokilometrowa wyprawa z Manhattanu do okręgu Rockland okazała się

koszmarem. ChociaŜ minęła szósta, nic nie wskazywało na bliskość świtu. W nocy

zaczął padać śnieg i sypał coraz mocniej, uparcie zalepiając przednią szybę.

Chmury na niebie, cięŜkie i szare, przypominały ogromne balony napompowane tak

mocno, Ŝe prawie pękały. Prognoza zapowiadała pięć centymetrów opadów śniegu

„słabnących po północy”. Jak zwykle synoptycy się pomylili.

ZbliŜał się juŜ jednak do bramy parku, a podczas zamieci nie powinien

napotkać Ŝadnych autostopowiczów czy biegaczy. Kwadrans wcześniej minął samochód

policji stanowej, który pędził z migającymi światłami, pewnie do jakiegoś

wypadku. Gliny z pewnością nie miały Ŝadnego powodu, Ŝeby interesować się

zawartością jego bagaŜnika, nie miały powodu podejrzewać, Ŝe pod stertą bagaŜy

spoczywał plastikowy worek ze zwłokami znanej sześćdziesięciojednoletniej

pisarki, Ethel Lambston, upchnięty w zwodniczo ciasnym zakamarku obok koła

zapasowego.

Skręcił z autostrady i krótkim podjazdem dotarł na parking. Zgodnie z

jego oczekiwaniami było tu prawie pusto, stało tylko parę samochodów pokrytych

śniegiem. Jacyś cholerni głupcy obozują pod gołym niebem, pomyślał. Cała sztuka

w tym, Ŝeby na nich nie wpaść.

Wysiadł z samochodu i rozejrzał się uwaŜnie. Nikogo. Nawiany śnieg

tworzył zaspy. Po jego odjeździe zakryje ślady, zamaskuje miejsce, gdzie

zamierzał ukryć ciało. Przy odrobinie szczęścia niewiele z niej zostanie, zanim

zostanie odnaleziona.

Najpierw sam ruszył do tego miejsca. Słuch miał wyczulony. Teraz jeszcze

bardziej nastawiał uszu, starając się przeniknąć westchnienia wiatru i

skrzypienie juŜ obciąŜonych gałęzi. Stąd w dół prowadziła stroma ścieŜka. Za nią

na pochyłym stoku wznosiło się skalne rumowisko, pełne cięŜkich obluzowanych

kamieni. Bardzo nieliczni porywali się na wspinaczkę w tym miejscu. Nie

wpuszczano tutaj amatorów jazdy konnej właściciele stajni nie chcieli, Ŝeby

gospodynie domowe, stanowiące ich główną klientelę, łamały sobie karki.

Rok wcześniej akurat to miejsce zaciekawiło go dostatecznie, Ŝeby tam

wejść. Odpoczywał na głazie, ręka mu się ześliznęła i wyczuł otwór za skałą. Nie

wylot jaskini, ale naturalny przesmyk przypominający wejście. JuŜ wtedy przyszło

mu do głowy, Ŝe to wspaniałe miejsce, Ŝeby coś ukryć.

Wspinaczka po zlodowaciałym śniegu była wyczerpująca, ślizgał się i

obsuwał, ale wreszcie dotarł do celu. Szczelina wciąŜ tam była, trochę mniejsza

niŜ pamiętał, ale mogła pomieścić ciało. Następny krok był najgorszy. Wracając

do samochodu, musiał zachować największą ostroŜność, Ŝeby nikt go nie zauwaŜył.

Zaparkował pod takim kątem, Ŝe Ŝaden przypadkowy przybysz nie mógł dokładnie

zobaczyć, co wyciągał z bagaŜnika. Zresztą czarna plastikowa torba sama w sobie

nie powinna wzbudzać podejrzeń.

Za Ŝycia Ethel była zwodniczo smukła, lecz kiedy dźwignął trupa w

plastikowym całunie, uświadomił sobie, Ŝe te kosztowne stroje ukrywały masywny

kościec. Próbował zarzucić sobie worek na ramię, ale w ciele Ethel, równie

przekornej po śmierci jak za Ŝycia, najwyraźniej rozpoczął się juŜ proces rigor

mortis. Zwłoki nie chciały ułoŜyć się w dogodnej pozycji. W końcu na wpół

zaniósł, na wpół zawlókł worek aŜ do podnóŜa stoku, a dalej czysta adrenalina

pomogła mu wciągnąć cięŜar po stromych, śliskich skałach.

Początkowo zamierzał zostawić ją w worku, ale w ostatniej chwili zmienił

zdanie. Ci cholerni kryminolodzy robili się zbyt sprytni. Potrafili znaleźć

ślady na wszystkim: włókna z odzieŜy, dywanów lub ludzkich włosów,

niedostrzegalne gołym okiem.

Porywisty wiatr chłostał go po twarzy, czoło i policzki pod ukłuciami

igiełek śniegu zmieniały się w bryłę lodu. Nie zwracając uwagi na zimno,

umieścił worek nad szczeliną i próbował go rozerwać. Plastik nie ustępował.

Podwójna grubość, pomyślał ponuro, przypominając sobie wszystkie reklamy.

Szarpnął gwałtownie i zacisnął zęby, kiedy plastik poddał się wreszcie i

odsłonił ciało Ethel.

Krew poplamiła białą wełnianą garsonkę. Kołnierzyk bluzki utkwił w

ziejącej ranie na gardle. Jedno oko było lekko otwarte. W świetle wstającego

dnia wydawało się raczej zamyślone niŜ ślepe. Usta, które za Ŝycia Ethel nie

znały wytchnienia, były ściągnięte, jakby mialy wygłosić kolejną z jej

rozwlekłych kwestii. Ostatnia, którą wypluły, okazała się fatalnym błędem,

pomyślał z ponurą satysfakcją.

Nawet w rękawiczkach wzdragał się przed dotknięciem ofiary. Ethel nie

Ŝyła prawie od czternastu godzin i zdawało mu się, Ŝe jej ciało wydziela słaby

słodkawy fetor. Z nagłym obrzydzeniem zepchnął zwłoki w dół i zaczął przykrywać

je kamieniami. Szczelina była głębsza, niŜ przypuszczał, kamienie spadały prosto

na ciało. Przypadkowy wspinacz ich nie strąci.

Zadanie zostało wykonane, a sypiący mocno śnieg zakrył juŜ odciski stóp.

Dziesięć minut po jego odejściu znikną wszelkie ślady obecności człowieka i

samochodu.

Zgniótł podarty plastik w kulę i pośpieszył z powrotem do samochodu.

Teraz chciał jak najszybciej odjechać, oddalić się od zdradliwej kryjówki. Na

skraju parkingu odczekał chwilę. Te same samochody stały na miejscu, nieruszone.

Nie widział Ŝadnych świeŜych śladów.

Pięć minut później znowu jechał autostradą. Zakrwawiony, podarty worek,

który posłuŜył Ethel za całun, tkwił wciśnięty pod zapasowe koło. Teraz w

bagaŜniku zrobiło się duŜo miejsca na jej walizki, neseser i torebkę.

Szosa była oblodzona, zaczynał się poranny ruch, ale za kilka godzin

kierowca powróci do Nowego Jorku, do rzeczywistego, normalnego Ŝycia. Zatrzymał

się po raz ostatni nad zapamiętanym z wcześniejszych podróŜy jeziorem, niezbyt

odległym od autostrady, obecnie zbyt zanieczyszczonym dla wędkarzy. Dobre

miejsce, Ŝeby wyrzucić torebkę i bagaŜe Ethel. Jezioro było głębokie, a

wszystkie cztery walizki cięŜkie. Wiedział, Ŝe zatoną i utkną w zwałach śmieci

spoczywających na dnie. Ludzie topili tam nawet stare samochody.

Rzucił rzeczy Ethel jak najdalej i patrzył, gdy znikały w ciemnoszarej

wodzie. Teraz pozostało mu tylko pozbyć się wystrzępionego, zakrwawionego

plastiku. Postanowił zatrzymać się obok pojemnika na śmieci przy wyjeździe z

West Side Highway. Worek zniknie w górze śmieci wywoŜonych kaŜdego ranka.

Powrót do miasta zabrał mu trzy godziny. Jazda zrobiła się

niebezpieczna, starał się jednak zachowywać dystans do innych samochodów. Nie

potrzebował wgiętego zderzaka. Przez następne miesiące nie wolno mu się

zdradzić, Ŝe dzisiaj wyjeŜdŜał z miasta.

Wszystko poszło zgodnie z planem. Na ułamek sekundy przystanął na

Dziewiątej Alei i wyrzucił plastikowy worek.

O ósmej odstawił auto z powrotem na stację benzynową przy Dziesiątej

Alei, gdzie równieŜ wypoŜyczano stare samochody. Tylko za gotówkę. Wiedział, Ŝe

nie prowadzą księgowości.

O dziewiątej, odświeŜony prysznicem i przebrany, siedział w swoim

mieszkaniu, popijając czystego burbona i próbując opanować nagły atak lodowatej

paniki. W myślach odtwarzał kaŜdą chwilę, która upłynęła, odkąd wczoraj stał w

mieszkaniu Ethel i wysłuchiwał jej drwin, szyderstw i pogróŜek.

A potem juŜ wiedziała. Zabytkowy sztylet z jej biurka w jego dłoni. Oczy

Ethel pełne strachu, gdy zaczęła się cofać.

Radość poderŜnięcia jej gardła, patrzenia, jak kobieta zatacza się do

tyłu przez łukowate drzwi kuchni i pada na kafelkową podłogę.

WciąŜ był zdumiony, wspominając, jak spokojnie się zachował. Zaryglował

drzwi na wypadek, gdyby przez jakiś szaleńczy zbieg okoliczności zjawił się

dozorca albo przyjaciel posiadający klucz. Wszyscy wiedzieli, jak ekscentrycznie

czasami postępuje Ethel. Gdyby ktoś z kluczem odkrył, Ŝe drzwi są zaryglowane,

na pewno pomyślałby, Ŝe gospodyni nie Ŝyczy sobie Ŝadnych gości.

Potem rozebrał się do bielizny i nałoŜył rękawiczki. Ethel planowała

wyjazd, Ŝeby napisać ksiąŜkę. Gdyby ukrył ciało, ludzie zakładaliby, Ŝe sama

wyjechała. Nie szukaliby jej przez całe tygodnie, moŜe miesiące.

Teraz, przełykając haust burbona, wspominał, jak wybrał ubrania z szafy,

zdjął z ciała zabitej przesiąknięty krwią kaftan, naciągnął jej rajstopy, wsunął

ramiona w bluzkę i Ŝakiet, zapiął spódnicę, zabrał biŜuterię, wcisnął stopy

Ethel w pantofli Zamrugał wspominając, jak podźwignął ją i przytrzymał, Ŝeby

krew spłynęła na bluzkę i garsonkę. Ale to było konieczne. Kiedy ją znajdą,

jeśli w ogóle znajdą, powinni myśleć, Ŝe zginęła w tym ubraniu.

Pamiętał, Ŝeby obciąć metki, które doprowadziłyby do natychmiastowej

identyfikacji. Znalazł w szafie długi plastikowy worek, w którym pewnie odesłano

wieczorową suknię z pralni. Wsunął ciało do worka, potem wyczyścił plamy krwi z

orientalnego chodnika, umył kuchenne kafelki cloroksem, spakował do walizek

ubrania i drobiazgi, gorączkowo walcząc z czasem...

Ponownie napełnił kieliszek po brzegi burbonem, wspominając, jak

zadzwonił telefon. Automatyczna sekretarka włączyła się i usłyszał szybko

wymawiane słowa Ethel: „Zostaw wiadomość. Oddzwonię, kiedy i jeśli zechcę”.

Nerwy odmówiły mu posłuszeństwa. Dzwoniący rozłączył się, a on wyłączył

sekretarkę. Nie chciał zostawiać zapisu, kto dzwonił i później mógł przypomnieć

sobie spotkanie, które się nie odbyło.

Ethel mieszkała na parterze w trzypiętrowym budynku z piaskowca. Jej

osobne wejście znajdowało się na lewo od pochyłej rampy, która prowadziła do

głównego holu. W rezultacie jej drzwi były zasłonięte przed wzrokiem ulicznych

przechodniów. Jedyny niebezpieczny odcinek stanowiło dwanaście schodków od drzwi

do krawęŜnika.

W mieszkaniu czuł się stosunkowo bezpiecznie. Najtrudniejsza chwila

nadeszła, kiedy ukrywszy pod łóŜkiem szczelnie owinięte ciało Ethel i bagaŜe,

otworzył frontowe drzwi. Powietrze było ostre i wilgotne, zanosiło się na śnieg.

Wiatr wdarł się zimnym tchnieniem do wnętrza mieszkania. Natychmiast zamknął

drzwi. Było dopiero kilka minut po szóstej i ulice roiły się od ludzi

wracających z pracy. Odczekał jeszcze prawie dwie godziny, a potem wymknął się z

mieszkania, dwukrotnie przekręcił klucz w zamku i poszedł do taniego punktu

wynajmu pojazdów. Podjechał samochodem pod dom Ethel. Szczęście mu sprzyjało,

znalazł miejsce do parkowania prawie dokładnie przed kamienicą. Zapadł zmrok i

ulica była pusta.

W dwóch nawrotach przeniósł bagaŜe do samochodu. Trzeci etap był

najgorszy. Postawił kołnierz płaszcza, nałoŜył starą czapkę, którą znalazł na

podłodze wynajętego auta, i wyniósł z mieszkania plastikowy worek z ciałem

Ethel. W chwili, kiedy zatrzasnął bagaŜnik, po raz pierwszy poczuł, Ŝe zdoła

zapewnić sobie bezpieczeństwo.

Okropny był powrót do mieszkania, Ŝeby się upewnić, Ŝe nie zostały tam

Ŝadne ślady krwi, Ŝadne oznaki czyjejś obecności. KaŜdy nerw jego ciała wprost

krzyczał, Ŝeby pędzić do parku stanowego i pozbyć się zwłok, ale on wiedział, Ŝe

to szaleństwo. Policja moŜe zauwaŜyć, Ŝe ktoś próbuje dostać się do parku w

nocy. Zamiast tego zostawił samochód na ulicy sześć przecznic dalej, powrócił do

codziennych zajęć, a o piątej rano wyruszył w drogę razem z falą najwcześniej

dojeŜdŜających do pracy...

JuŜ w porządku, powiedział sobie. Jestem bezpieczny!

Dopiero kiedy przełknął ostatni rozgrzewający łyk burbona, uświadomił

sobie, Ŝe popełnił jeden straszliwy błąd. Zrozumiał natychmiast, kto niemal na

pewno go zdemaskuje.

Neeve Kearny.

Radio włączyło się o szóstej trzydzieści. Neeve wyciągnęła prawą rękę i

po omacku szukała guzika, Ŝeby wyciszyć natrętnie wesoły głos spikera. Potem

znieruchomiała, kiedy znaczenie jego słów dotarło do jej świadomości.

Na miasto spadło w nocy dwadzieścia centymetrów śniegu. Prosimy

wyjeŜdŜać samochodem tylko w razie absolutnej konieczności. Parkowanie na ulicy

zawieszone. Szkoły ogłoszą przerwę w nauce. Według prognozy śnieg będzie padał

aŜ do późnego popołudnia.

Wspaniale, pomyślała Neeve. Opadła na poduszki i podciągnęła kołdrę pod

brodę. Nie znosiła opuszczać porannego biegu. Potem skrzywiła się na myśl o

przeróbkach, które dzisiaj trzeba skończyć. Dwie szwaczki mieszkają w New

Jersey, więc chyba nie dojadą. Wobec tego powinna wcześnie pójść do sklepu i

sprawdzić, ile roboty moŜna zwalić na Betty, jedyną pozostałą krawcową. Betty

mieszkała na rogu Osiemdziesiątej Drugiej i Drugiej Alei, więc mogła przejść

piechotą sześć przecznic do sklepu bez względu na pogodę.

Z niechęcią opuściwszy przytulne ciepło łóŜka, odrzuciła kołdrę,

przebiegła przez pokój i sięgnęła do szafy po stary frotowy szlafrok, zabytek z

czasów wypraw krzyŜowych, jak twierdził jej ojciec Myles.

— Gdyby kobiety, które wyrzucają tyle pieniędzy na twoje kreacje,

zobaczyły cię w tej szmacie, znowu zaczęłyby robić zakupy u Kleina.

Kleina zamknęli dwadzieścia lat temu, a zresztą, gdyby nawet zobaczyły

mnie w tej szmacie, uznałyby mnie za ekscentryczkę — odparła. Wizerunek sklepu

tylko by na tym zyskał.

Zawiązała pasek w talii, jak zwykle doznając przelotnego Ŝalu, Ŝe nie

odziedziczyła po matce patykowatej figury zamiast solidnej, barczystej sylwetki

celtyckich przodków, i odgarnęła do tyłu kruczoczarne kędzierzawe włosy, znak

firmowy rodziny Rossettich. Miała równieŜ oczy Rossettich, tęczówki barwy

sherry, ciemniejsze na krawędziach, tak Ŝe odcinały się ostro od białek, wielkie

i pytające pod ciemnymi rzęsami. Lecz mlecznobiała cera z garstką piegów na

prostym nosie stanowiła dziedzictwo Celtów, a szerokie usta i mocne zęby

pochodziły od Mylesa Kearny’ego.

Sześć lat wcześniej, kiedy skończyła studia i przekonała Mylesa, Ŝe nie

zamierza się wyprowadzać, nalegał, Ŝeby przerobiła swoją sypialnię. Po wyprawach

do Sotheby’s i Christie’s zgromadziła eklektyczną kolekcję: mosięŜne łóŜko,

antyczną szafę i komodę, wiktoriański szezlong i stary perski dywan, barwny

niczym płaszcz Józefa. Narzuta, poduszki i falbanki przy łóŜku były

śnieŜnobiałe; tapicer pokrył szezlong turkusowym aksamitem w tym samym odcieniu,

który przewijał się przez dywan; śnieŜnobiałe ściany stanowiły tło dla cennych

obrazów i sztychów, otrzymanych od rodziny matki. „Women’s Wear Daily”

sfotografował ją w tym pokoju i nazwał to pogodną elegancją w niezrównanym stylu

Neeve Kearny.

Neeve wsunęła stopy w ciepłe kapcie, które Myles nazywał jej papuciami,

i podniosła roletę. Stwierdziła, Ŝe synoptyk nie musiał być geniuszem, Ŝeby

zapowiadać zamieć śnieŜną. Z okna pokoju w Schwab House na rogu Siedemdziesiątej

Czwartej Ulicy i Riverside Drive miała widok prosto na rzekę Hudson, ale teraz

ledwie dostrzegała zarysy budynków na drugim brzegu, w New Jersey. Trasa Henry

Hudson Parkway była zaśnieŜona i juŜ wypełniona ostroŜnie pełznącym strumieniem

samochodów. Nieszczęśnicy dojeŜdŜający do pracy bez wątpienia wyruszyli dzisiaj

wcześniej.

Myles był juŜ w kuchni i nastawił kawę. Neeve pocałowała go w policzek i

powstrzymała się od uwagi, Ŝe wygląda na bardzo zmęczonego. To znaczyło, Ŝe

znowu źle spał. Gdyby tylko ustąpił i od czasu do czasu wziął pigułkę nasenną,

pomyślała.

— Jak tam legenda? — zagadnęła. Odkąd w zeszłym roku przeszedł na

emeryturę, prasa uparcie nazywała go „legendarnym nowojorskim komisarzem

policji”. Nie cierpiał tego.

Udał, Ŝe nie słyszy pytania i popatrzył na nią z pozornym zdumieniem.

— Tylko mi nie mów, Ŝe nie zamierasz biegać po Central Parku! — zawołał.

— Co znaczy pół metra śniegu dla nieustraszonej Neeve?

Przez lata biegali razem. Teraz, kiedy juŜ nie mógł tego robić, martwił

się jej wyprawami do parku o świcie. No, ale podejrzewała, Ŝe ojciec zawsze

będzie się o nią martwił.

Sięgnęła do lodówki po dzbanek soku pomarańczowego. Bez pytania

napełniła wysoką szklankę dla niego, mniejszą dla siebie i zaczęła robić

grzanki. Myles dawniej lubił obfite śniadania, teraz jednak bekon i jajka

wykluczono z jego posiłków. Tak samo ser i wołowinę oraz, jak to ujmował,

„połowę potraw, które uprzyjemniają Ŝycie”. PowaŜny atak serca ograniczył jego

dietę i zakończył karierę.

Siedzieli w przyjaznym milczeniu, na zasadzie niepisanej umowy dzieląc

się porannym „Timesem”. Lecz kiedy Neeve podniosła wzrok, zauwaŜyła, Ŝe ojciec

nie czyta. Wpatrywał się w kolumny niewidzącym wzrokiem. Grzanka i sok stały

przed nim nietknięte. Tylko kawy spróbował. Neeve odłoŜyła drugą część gazety.

No dobrze — powiedziała. — Wyrzuć to z siebie. Czujesz się parszywie,

tak? Na litość boską, miałam nadzieję, Ŝe na tyle zmądrzałeś, Ŝeby nie zgrywać

cichego męczennika.

— Nie, nic mi nie jest — odrzekł Myles. — Przynajmniej nie mam bólów w

klatce piersiowej, jeśli o to pytasz. — Rzucił gazetę na podłogę i sięgnął po

kawę. — Nicky Sepetti wychodzi dzisiaj z więzienia.

Neeve gwałtownie wciągnęła powietrze.

Myślałam, Ŝe w zeszłym roku odmówiono mu warunkowego zwolnienia?

W zeszłym roku apelował po raz czwarty. Odsiedział pełny wyrok, skrócony

za dobre sprawowanie. Dzisiaj wieczorem wraca do Nowego Jorku.

Twarz ojca stwardniała od zimnej nienawiści.

— Tato, przejrzyj się w lustrze. Rób tak dalej, to dostaniesz następnego

ataku serca.

Neeve spostrzegła, Ŝe drŜą jej ręce. Chwyciła mocno krawędź stołu w

nadziei, Ŝe Myles nic nie zauwaŜy i nie pomyśli, Ŝe ona się boi.

— Wszystko jedno, czy Sepetti się odgraŜał, kiedy go skazali. Przez lata

próbowałeś znaleźć jego powiązania z... — Głos ją zawiódł, ale po chwili

podjęła: — I nie odkryto ani jednego strzępka dowodu na jego związek z tą

sprawą. Na litość boską, nie zamartwiaj się o mnie tylko dlatego, Ŝe wyszedł na

wolność.

Jej ojciec był właśnie tym prokuratorem, który wsadził za kratki

Nicky’ego Sepettiego, głowę mafijnej rodziny Sepettich. Po ogłoszeniu wyroku

zapytano skazanego, czy ma coś do powiedzenia. Wskazał Mylesa: „Słyszałem, Ŝe

tak świetnie się spisałeś w mojej sprawie, Ŝe zrobili cię komisarzem policji.

Gratulacje. Fajny był ten artykuł w «Post» o tobie i twojej rodzinie. Dobrze

pilnuj Ŝony i dziecka. Przyda im się obrońca”.

Dwa tygodnie później Myles złoŜył przysięgę jako komisarz policji. Po

miesiącu jego młodą Ŝonę, matkę Neeve, trzydziestoczteroletnią Renatę Rossetti

Kearny, znaleziono w Central Parku z poderŜniętym gardłem. Nigdy nie wykryto

sprawcy.

* * *

Neeve nie protestowała, kiedy Myles nalegał, Ŝe zamówi dla niej

taksówkę.

— Nie moŜesz iść po śniegu do pracy — tłumaczył.

— Nie chodzi o śnieg i oboje o tym wiemy — odrzekła. Całując ojca na

poŜegnanie, zarzuciła mu ramiona na szyję i objęła mocno. — Myles, oboje

powinniśmy się martwić tylko o twoje zdrowie. Nicky Sepetti nie zechce wrócić do

więzienia. ZałoŜę się, Ŝe jeśli zna jakieś pacierze, to teraz się modli, Ŝeby

nic mi się nie stało przez długi, długi czas. Nie ma w Nowym Jorku nikogo oprócz

ciebie, kto nie wierzy, Ŝe jakiś drobny złodziejaszek napadł na mamę i zabił ją,

bo nie chciała mu oddać torebki. Pewnie krzyknęła na niego po włosku i wpadł w

panikę. Więc proszę, zapomnij o Sepettim i zostaw niebiosom wykonanie wyroku na

tym, kto ją nam zabrał. Okay? Obiecujesz?

Kiwnął głową, co niezbyt ją uspokoiło.

— A teraz wynocha — powiedział. — Taksometr bije, a mój teleturniej

zaczyna się za chwilę.

Higgins Clark Mary - Gdy moja śliczna śpi.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: