Hugh Lofting - Poczta doktora Dolittle.pdf - eBook - sashakiev500

HUGH LOFTING

Poczta Doktora Dolittle

WSTĘP

Prawie cała historia poczty doktora Dolittle (dowiecie się o tym z następnych stronic

tej książki) zdarzyła się w powrotnej drodze z Afryki zachodniej. Opowiem wam najpierw, po

co doktor udał się w tę podróż, i zacznę od tego, jak skierował swój statek z Afryki do

ojczyzny, do miasta Puddleby nad rzeką Marsh.

Otóż dwugłowiec po dłuższym pobycie w Anglii zaczął tęsknić do Afryki. I chociaż

był ogromnie przywiązany do doktora i nigdy nie opuściłby go na zawsze, jednak pewnego

zimowego dnia, gdy pogoda była wyjątkowo brzydka i dokuczliwa, zapytał doktora, czy nie

zechciałby wybrać się na kilka tygodni do Afryki.

Doktor powiedział, że owszem, gdyż już dość dawno nie ruszał się z miejsca, a zresztą

sam czuje, że podczas tych zimnych, grudniowych dni zmiana powietrza dobrze mu zrobi.

Wkrótce więc wyruszył w świat. Oprócz dwugłowca zabrał ze sobą kaczkę Dab-Dab,

psa Jipa, prosię Geb-Geb, sowę Tu-Tu oraz białą mysz - wszystkich wiernych towarzyszy,

którzy kiedyś odbyli razem z nim pełną przygód podróż z Kraju Małp do Anglii.

Żeby pojechać do Afryki, doktor kupił maty, stary statek, który wprawdzie był już

porządnie nadwerężony przez wichry i burze, ale jeszcze dzielnie się trzymał i mógł

przetrwać niejedną zawieruchę.

Popłynęli aż na południowy brzeg zatoki Benin, gdzie zwiedzili dużo państw

afrykańskich i poznali wiele osobliwych szczepów. Gdy przebywali na lądzie, dwugłowiec

mógł biegać po swoich dawnych pastwiskach i używać do woli swobody.

Pewnego ranka doktor spostrzegł z radością, że jego stare znajome, jaskółki, znowu

krążą nad stojącym na kotwicy statkiem, szykując się do swojego dorocznego odlotu na

północ. Zapytały doktora, czy i on wybiera się z powrotem do Anglii, gdyż mogłyby mu

towarzyszyć, tak jak wówczas, gdy uciekał z królestwa Jolliginki.

Ponieważ dwugłowiec nie miał nic przeciwko temu, żeby wracać, doktor podziękował

jaskółkom i powiedział, że zgadza się chętnie na ich towarzystwo. Do końca tego dnia

wszyscy mieli pełne ręce roboty przy zaopatrzeniu statku w żywność i przygotowaniach do

tak długiej podróży.

Nazajutrz wszystko było gotowe i można było wyruszyć na morze. Podniesiono

kotwicę i statek doktora Dolinie popłynął z rozwiniętymi żaglami, popędzany na północ

pomyślnym wiatrem. I odtąd rozpoczyna się opowiadanie o poczcie doktora Dolittle.

CZĘŚĆ PIERWSZA

ROZDZIAŁ I

ZUZANNA

Pewnego dnia w pierwszym tygodniu podróży, gdy doktor Dolittle wraz ze

zwierzętami siedział przy śniadaniu wokoło wielkiego stołu w kajucie, przyfrunęła jaskółka i

oznajmiła, że chciałaby pomówić z doktorem.

Jan Dolittle wstał natychmiast od stołu i wyszedł na korytarz, gdzie czekał na niego

przewodnik jaskółek, bardzo miły, zgrabny ptak o śmigłych skrzydłach i bystrych, czarnych

oczkach. Nazywano go więc „Kapitanem Śmigłym”. Pod tym przydomkiem znany był w

całym skrzydlatym świecie.

Śmigły był rekordzistą w łapaniu much i w akrobacji powietrznej na wszystkich

zawodach w Europie, Afryce, Azji i Ameryce. Przez długie lata zwyciężał stale, a ostatniego

roku pokonał nawet swój własny rekord: przeleciał Atlantyk w jedenaście i pół godziny, lecąc

z szybkością przeszło dwustu mil na godzinę.

- Dzień dobry, Śmigły! - powiedział doktor Dolittle. - Czego sobie życzysz?

- Doktorze - szepnął ptaszek tajemniczo - nieco na zachód, na milę odległości od

statku, zauważyliśmy czółno, w którym znajduje się zupełnie sama czarna kobieta. Kobieta

płacze rozpaczliwie i nawet odłożyła wiosła. Płynie na pełnym morzu daleko od lądu -

według moich obliczeń co najmniej o dziesięć mil, gdyż obecnie mijamy zatokę Fantippo i

rozpoznajemy z trudem brzegi Afryki. W tak malutkim czółnie na otwartym morzu grozi jej

wielkie niebezpieczeństwo. Ale najwidoczniej nie zdaje sobie z tego sprawy. Siedzi na dnie

łodzi i płacze, wcale nie próbując się ratować. Czy nie mógłby pan z nią pomówić?

Obawiamy się, że spotkało ją coś bardzo złego.

- Rozumie się - powiedział doktor. - Lećcie powoli w stronę czółna, a ja skieruję

statek za wami.

Jan Dolittle wszedł na pokład i kiedy skierował statek w ślad za lotem jaskółek, ujrzał

wkrótce małe, czarne czółno unoszące się i opadające na falach. Na olbrzymiej powierzchni

wody wyglądało ono tak nikle, że można było je wziąć za kawałek drewna albo za kij, albo

też w ogóle go nie zauważyć. W czółnie siedziała kobieta z pochyloną głową.

- Co się stało? - zapytał doktor, gdy zbliżyli się o tyle, żeby móc z nią rozmawiać. -

Dlaczego oddaliła się pani tak bardzo od lądu? Czy pani nie rozumie, że grozi pani wielkie

niebezpieczeństwo, gdy nadciągnie burza?

Kobieta podniosła powoli głowę.

- Idź sobie - zawołała - i pozostaw mnie mojej rozpaczy! Czyż nie dość złego

doznałam już od was, białych ludzi?

Doktor Dolittle skierował statek jeszcze bliżej do czółna i nie przestawał przemawiać

przyjaźnie do kobiety. Ale ona długo jeszcze nie dowierzała mu jedynie dlatego, że był

białym. Stopniowo jednak doktor pozyskiwał jej zaufanie i w końcu opowiedziała mu, gorzko

płacząc, swoją historię.

W owych czasach miano właśnie znieść niewolnictwo. Większość rządów surowo

zakazała więzienia, kupna i sprzedaży niewolników. Ale źli ludzie przybywali jeszcze wciąż

na zachodnie wybrzeża Afryki, chwytali lub kupowali niewolników i zabierali ze sobą do

innych krajów, gdzie zmuszano ich do pracy na plantacjach bawełny i tytoniu. Niejeden

królik afrykański sprzedawał tym ludziom swoich jeńców wojennych i zarabiał w ten sposób

bardzo dużo pieniędzy.

Kobieta z czółna należała do szczepu prowadzącego wojnę z królem Fantippo.

Fantippo było to afrykańskie królestwo położone na wybrzeżu, w pobliżu którego jaskółki

dostrzegły czółno. W ciągu tej wojny król Fantippo zdobył wielu jeńców i wśród nich

znajdował się również małżonek tej kobiety. Wkrótce po ukończeniu wojny do królestwa

Fantippo przybyło na statku kilku białych ludzi w poszukiwaniu niewolników na plantacje

tytoniu. Gdy się król dowiedział, ile pieniędzy zaofiarowali ci ludzie za czarnych

niewolników, przyszło mu na myśl, żeby im sprzedać swoich jeńców.

Kobieta nazywała się Zuzanna, a jej mąż był bardzo silnym, pięknym mężczyzną.

Król Fantippo zatrzymałby go bardzo chętnie przy sobie, gdyż lubił mieć silnych mężczyzn

na swoim dworze. Ale i handlarze kupowali chętnie niewolników zdolnych do ciężkiej pracy

na plantacjach i ofiarowali królowi za małżonka Zuzanny wyjątkowo wielką sumę pieniędzy.

I król sprzedał go.

Zuzanna opowiedziała doktorowi, jak przez długi czas płynęła w swym czółnie za

okrętem białych ludzi i błagała ich, aby jej zwrócili męża. Ale wyśmiali ją tylko, okręt

popłynął swoją drogą i wkrótce zniknął jej z oczu.

Dlatego znienawidziła wszystkich białych ludzi i nie chciała odpowiadać doktorowi,

gdy przypłynął do jej czółna.

Doktor Dolittle rozgniewał się bardzo słysząc historię Zuzanny i zapytał ją, kiedy

okręt handlarzy niewolników, unoszący jej męża, wypłynął na morze.

Powiedziała, że pół godziny temu. Bez męża, dodała, życie nie ma już dla niej żadnej

wartości, toteż gdy okręt popłynął wzdłuż brzegów na północ i straciła go z oczu, zalała się

Hugh Lofting - Poczta doktora Dolittle.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: