Sharon Shinn - Żona zminennokształtnego.pdf - eBook - sashakiev500

Sharon Shinn

ŻONA

ZMIENNOKSZTAŁTNEGO

ZYSK I S-KA WYDAWNICTWO

Zanim Aubrey przybył do wioski, aby uczyć się u Glyrendena, nie miał pojęcia, że

wielki czarodziej wziął sobie żonę. A kiedy się dowiedział, pijąc piwo w ciepłej, mrocznej

gospodzie stojącej na samym skraju miasteczka (i będącej sercem tej maleńkiej społeczności),

nie przypuszczał, by miało to jakiekolwiek znaczenie. Mimo wszystko, był zdziwiony. Sądząc

po tym, co po wiedział mu stary Cyril, Glyrenden nie wyglądał na człowieka zdolnego do

łagodniejszych uczuć. Jednak nie ulegało wątpliwości, że Cyril nie lubił nadwornego maga,

więc może te niepochlebne słowa należało złożyć na karb zawodowej zawiści.

Pomysł praktykowania u zmiennokształtnego nie wyszedł od Aubreya. Ten był

przekonany, że Cyril może nauczyć go wszystkiego, co chciał wiedzieć, gdyż w całej krainie

— jak również w trzech sąsiednich krajach na zachodzie—uważano starego za największego

czarodzieja od siedmiu pokoleń. Jednak Cyril, który chętnie, cierpliwie i hojnie dzielił się z

nim zaklęciami oraz wiedzą, na zgromadzenie której poświęcił osiemdziesiąt lat, stanowczo

odmówił wyjawienia mu tajników transmogryfikacji.

— Dlaczego nie? — pytał go Aubrey tuzin, sto razy. — Przecież znasz zaklęcia. Rzucałeś je.

— To barbarzyńskie zaklęcia — odparł Cyril i nie chciał powiedzieć nic więcej. Jednak miał

wyrzuty sumienia. Znajomość wszelkich rodzajów alchemii jest niezbędna dobrze

wykształconemu czarodziejowi, Aubrey zaś, mimo młodego wieku, zapowiadał się na

jednego z najbardziej utalentowanych magów owego wieku. Dlatego Cyril napisał do

Glyrendena, proponując, by Aubrey został jego uczniem; a Glyrenden odpisał, że przyjmuje

propozycję. Cyril wysłał Aubreya w drogę, dając mu na pożegnanie krótką radę.

— Naucz się tak dobrze wszystkiego, czego będzie cię uczył, żebyś mógł rzucić na niego jego

własne zaklęcia — rzekł stary czarodziej. — Glyrenden szanuje tylko potężniejszych od

siebie, słabszych nienawidzi. Jeśli nie zdołasz go pokonać, zniszczy cię. Już teraz w wielu

dziedzinach jesteś lepszym magiem od niego, lecz jeżeli stwierdzi, że w jakiejś cię

przewyższa, wykorzysta to przeciwko tobie. Tak więc musisz uczyć się wszystkiego, niczego

nie zapominać i przez cały czas strzec się Glyrendena.

— Przerażasz mnie — rzekł Aubrey z łagodnym uśmiechem. Był jasnowłosym, pogodnym

młodzieńcem o otwartej twarzy, wykazującym ogromny pęd do wiedzy i bezgraniczną wiarę

we własne umiejętności. Jeszcze nigdy nie natknął się na coś, czego nie mógłby zrobić;

jednak te zdolności nie uczyniły go aroganckim ani złośliwym. Wprost przeciwnie, był

dobroduszny i miły, zadowolony z siebie i z życia. — Dlaczego posyłasz mnie do niego, jeśli

jest taki groźny?

— Dobrze ci to zrobi, jeśli w końcu staniesz przed poważniejszym wyzwaniem — mruknął

Cyril. Aubrey roześmiał się.

— A dlaczego on zgodził się być moim mistrzem, skoro jest takim ogrem? Nie wygląda mi na

takiego, który chętnie akceptuje kłopotliwych uczniów.

Cyril obrzucił go kosym spojrzeniem wąskich niebieskich oczu, przelotnym jak błysk

słońca na wodzie, spojrzeniem zdradzającym więcej niż słowna odpowiedź, gdyby tylko

Aubrey zdołał je odczytać.

— Ponieważ nie może znieść, że okażesz się lepszy od niego i chce mieć szansę, żeby

dowieść swej przewagi. Aubrey poddał się.

— Zatem będzie lepiej, jeśli przebywając w jego domu przez cały czas, będę miał się na

baczności — rzekł.

— Tak — odparł Cyril. — Myślę, że powinieneś.

I tak Aubrey spakował swój skromny dobytek, narzucił na ramiona zieloną, wytartą

opończę i ruszył w trzy stumilowa podróż do domu czarodzieja, idąc pieszo, jeśli nie zdołał

ubłagać kupców i handlarzy jadących Północnym Traktem Królewskim, żeby go podrzucili.

Po kilku dniach przybył do celu późnym wieczorem i postanowił przenocować w jedynej w

tym miasteczku gospodzie, zanim stanie w drzwiach domu Glyrendena. Rankiem znalazł tam

wiele ciekawych rzeczy do obejrzenia i dziewcząt, z którymi mógł poflirtować i kupić im

kwiaty na targu; tak więc dopiero po południu był gotowy pokonać ostatni etap swej podróży.

Dodał sobie animuszu kuflem piwa w tawernie i właśnie tam się dowiedział, że

Glyrenden ma żonę. Przy posiłku złożonym z sera i chleba Aubrey zaprzyjaźnił się z

oberżystą, opowiedział mu też wszystko, co pamiętał o warunkach na drogach między

Południowym Portem a miasteczkiem. Później zapytał go, jak dojść do domu Glyrendena, na

co opalona i szczera twarz karczmarza przybrała dziwny wyraz.

— A więc tam podążasz — powiedział oberżysta beznamiętnym i głuchym głosem, tonem

człowieka rozmawiającego z klientem, którego nie lubi, lecz musi grzecznie traktować. — No

cóż, pójdziesz tym traktem od moich drzwi aż do rozstajów. Tam wybierzesz lewe

odgałęzienie drogi, a później napotkasz trzy skrzyżowania; na każdym skręcisz w lewo.

Poznasz jego dom, kiedy go zobaczysz.

Aubrey uśmiechnął się miło.

— Zawsze w lewo — rzekł. — To niezbyt skomplikowane. Powinienem zapamiętać.

Czarne oczy karczmarza nie rozbłysły iskierkami rozbawienia, niczym nie okazały, że

usłyszał ten żarcik.

— Wyruszasz niebawem? — zapytał uprzejmie.

— Jak tylko dopiję piwo. Powiedz mi, czy Glyrenden często przychodzi do miasteczka? Czy

też krąży tylko między swoim domem a królewskim dworem?

— Przychodzi — odparł chłodno właściciel tawerny — ale niezbyt często. A ona jeszcze

rzadziej.

— Ona?

Gospodarz mimowolnie poderwał ręce z gładkiego, drewnianego szynkwasu, a potem

powoli opuścił je z powrotem. Aubrey zastanawiał się, jaki zamierzał wykonać gest; dostrzegł

grymas odrazy.

— Żona czarodzieja.

— On jest żonaty?

— Tak. A przynajmniej mieszka z tą kobietą już od trzech lat. — Cyril nic mi o tym nie

mówił.

— Przepraszam?

— Nie, nic.

Aubrey znów się uśmiechnął, położył na ladzie sztukę złota i w duchu roześmiał się

jeszcze szerzej, widząc minę, jaką zrobił oberżysta na widok monety. Najwyraźniej

Glyrenden nie był tu zbyt lubiany i ci, którzy zadawali się z nim, natychmiast stawali się

podejrzani.

— Mam nadzieję, że jeszcze się zobaczymy — dodał uprzejmie. — Jeśli dobrze

zrozumiałem, to miasteczko leży najbliżej domostwa Glyrendena.

— Tak — odparł sucho karczmarz. — Zgadza się.

— Zatem na pewno wpadnę tu od czasu do czasu na kufelek, kiedy będę spragniony.

— Oczywiście. Chętnie zobaczymy pana znowu, sir — powiedział właściciel.

Aubrey uśmiechnął się szeroko.

— To dobrze. Na razie, dobry człowieku.

Spacer przez wioskę i porośnięte lasami wzgórza był przyjemny, gdyż popołudnie

było chłodne jak na tę porę roku, a zachodzące słońce oblewało zielone drzewa łagodną

poświatą. Aubrey nucił sobie pod nosem, raz po raz podśpiewując jakąś piosenkę, maszerując

raźnym, żwawym krokiem i śmiejąc się ze swojej młodości i niecierpliwości. Ani ponure

ostrzeżenia Cyrila, ani wrogość karczmarza nie psuły mu humoru. Dzień był piękny, a on był

w dobrym nastroju i w drodze do miejsca, którego jeszcze nie odwiedził, gdzie miał zdobyć

od dawna upragnioną wiedzę; nie pamiętał, by kiedykolwiek świat wydawał mu się lepszy

czy bardziej obiecujący.

Tak jak powiedział oberżysta, domu Glyrendena nie sposób było nie zauważyć.

Oddzielony od głównego traktu zarośniętym

podjazdem, zaledwie dostatecznie szerokim, aby przejechał po nim wóz, był ogromny: trzy

kondygnacje niedbale spiętrzonych, ołowianoszarych kamieni. Na frontowej ścianie w

szerokich, regularnych odstępach rozmieszczono panele z ciemnego drewna, pełniące rolę

okiennic i drzwi. Południową wieżyczkę oplatał zeschnięty bluszcz, a zielony zaborczo owijał

się wokół framug, nadproża i każdej wystającej cegły. Zaniedbany, zdziczały ogród otaczał

całe domostwo wysokim na pięć stóp pierścieniem — róże pnące się po murach wraz z

bluszczem, żółte słoneczniki ciężkie od swych dojrzałych brązowych serc, malwy

rozchylające swe miękkie i jaskrawe płatki, aby schwytać ostatnie promyki zachodzącego

słońca. Jedynym dźwiękiem był chrzęst butów Aubreya na żwirze oraz ciche westchnienia

nisko zwisających gałęzi i krzaków, które odginał, przeciskając się ścieżką w kierunku domu.

Kiedy zapukał, odgłos uderzenia o grube drewniane drzwi był tak słaby, że Aubrey

zwątpił, czy ktokolwiek w tych walących się murach zdoła go usłyszeć. Zastukał jeszcze trzy

razy, zanim zauważył zardzewiały łańcuch wiszący obok drzwi; przeszedł przez ganek i

energicznie pociągnął łańcuch. Usłyszał brzęk dzwonków w głębi fortecy i nabrał

przekonania, że ktoś jednak dowie się o jego obecności. Na wszelki wypadek ponownie zastu-

kał w drzwi.

Czekał, lecz nic się nie działo. Zniecierpliwiony, zszedł z niskiego, popękanego,

kamiennego ganku, by popatrzeć na frontową ścianę budynku; kilka zamkniętych okien i

wijący się bluszcz. Z miejsca gdzie stał, nie mógł dostrzec, czy z komina kuchni lub któregoś

z pokojów unosi się dym, a przedzierając się do frontowych drzwi, nie zadał sobie trudu, żeby

to sprawdzić. Może nikogo nie było w domu. Ponownie wszedł na ganek i znów mocno

pociągnął za łańcuch dzwonka.

Drzwi natychmiast się otworzyły. Aubrey szybko obrócił się ku nim, przywołując na

usta swój najmilszy uśmiech. W progu stała wysoka kobieta, trzymając otwarte drzwi obiema

rękami, jakby były bardzo ciężkie. Jej włosy, zaplecione w warkocz i upięte w kok, były

ciemne jak drewno drzwi, suknia szara jak kamień, a oczy tak jasnozielone, że zdawały się

ożywiać ponure otoczenie. Twarz wyrażała kompletną obojętność.

— Czego chcesz? — zapytała. Jej głos nie był przyjazny ani wrogi; nie zdradzał nawet

zaciekawienia.

Uśmiech Aubreya lekko przygasł i zastąpił go grymas zdziwienia.

Sharon Shinn - Żona zminennokształtnego.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: