Winston Groom - Forrest Gump.pdf - eBook - sashakiev500

WINSTON GROOM

Forrest Gump

Przełożyła

JULITA WRONIAK

Szaleństwo to źródło rozkoszy

znanej jedynie szaleńcom...

DRYDEN

Jedno wam powiem: życie idioty to nie bułka z masłem. Ludzie śmieją się, tracą

cierpliwość, tratują podle. Niby wszyscy wiedzą, że mają być wyrozumiali dla pośledzonych,

ale wierzcie mi — wcale tak nie jest. Ale nie narzekam, bo w sumie całkiem nieźle ułożyło mi

się w życiu.

Jestem idiota od urodzenia. Mój iloczyn rozumu wynosi niecałe 70, więc się

kwalifikuję. Przynajmniej tak twierdzą ci co się znają. Mówiąc fachowo to pewno jestem

debil albo imbecyl, ale ja osobiście wolę uchodzić za półgłówka, bo te inne nazwy kojarzą się

z mongołami co to mają oczy usadzone tak blisko siebie, że wyglądają jak Chińczyki, a w

dodatku się ślinią i bawią same sobą.

Żaden ze mnie orzeł, fakt, ale nie jestem tak głupi jak się ludziom zdaje, bo to co oni

widzą nijak się nie ma do tego co się telepie w mojej łepetynie. Umiem myśleć całkiem do

rzeczy, ale kiedy próbuję coś powiedzieć albo napisać to wychodzi jakbym pod sufitem miał

galaretę. Opowiem wam coś to zrozumiecie.

Idę kiedyś ulicą, a przed jednym z domków pracuje facet. Kupił sobie krzaki do

posadzenia w ogrodzie i woła do mnie:

— Hej Forrest, chcesz trochę zarobić?

— Aha — mówię.

Więc on na to, żebym powywoził taczkami ziemię. Słońce grzeje jak sto diabłów, a ja

wywożę i wywożę. Było tego, kurde flaki, z dziesięć czy dwanaście taczek. Kiedy

skończyłem facet wyciąga z kieszeni dolara. Zamiast się zezłościć że taki z niego sknera,

wzięłem tego cholernego dolca, mrukłem „dziękuję" czy coś równie durnego i miętosząc go

w łapie ruszyłem przed siebie. Czułem się jak idiota.

Widzicie?

Znam się na idiotach. To chyba jedyne na czym się znam. Dużo o nich czytałem;

czytałem o idiocie tego, no jak mu tam, Dostojskiego, o błaźnie króla Lira, o Benjim, tym

idiocie u Faulknera i nawet o starym Boo Radleyu w Zabić drozda — ten to dopiero był

szajbus. Najbardziej podobał mi się Lennie w Myszach i ludziach. Większość tych facetów od

książek zna się na rzeczy, bo ich idioci też są mądrzejsi niż się innym zdaje. I kurde Balas,

słusznie! Każdy idiota wam to powie. Ha, ha.

Kiedy się urodziłem mama nazwała mnie Forrest — na cześć generała Nathana

Bedforda Forresta co walczył w wojnie sukcesyjnej. Mama ciągle powtarza, że jesteśmy jakoś

z nim skrewnieni. Twierdzi, że generał to był wielki człowiek tyle że po wojnie założył Klu

Klux Klan, a nawet babcia uważa, że ten cały klan to zgraja łobuzów. I chyba ma rację, bo na

przykład u nas ich Wielki Wizjer, czy jak go zwą, prowadzi sklep z bronią i kiedyś, jak

miałem dwanaście lat i przechodziłem obok, spojrzałem w okno a tam wisiał taki sznur z

pętlą, coś jakby katowski smyczek. Na mój widok gość zarzucił sobie ten smyczek na szyję,

podniósł koniec do góry i wywalił jęzor jakby się dusił. Wszystko po to, żeby napędzić mi

pietra. Pognałem ile siły w nogach na parking i schowałem się za samochodami. Potem

przyjechali policjanci, bo ktoś po nich zadzwonił i odwieźli mnie do mamy. Więc wszystko

jedno czym się jeszcze rozsławił ten generał Forrest, ale pomysł z klanem był kretyński —

każdy kretyn to wie. No ale imię mam po nim.

Moja mama to fajna osoba. Wszyscy tak mówią. Tata zginął zaraz jak się urodziłem,

więc w ogóle go nie znałem. Był robotnikiem portowym. Któregoś dnia wyładowywano ze

statku wielką sieć z bananami i nagle coś się urwało i te wszystkie banany spadły prosto na

tatę i zgniotły go na placek. Słyszałem kiedyś jak paru facetów o tym gadało: mówili, że pół

tony rozciapcianych bananów i tatko zapaskudzili cały dok. Osobiście nie lubię bananów,

chyba że budyń bananowy. Tak, budyń bananowy to nawet bardzo.

Mama dostała rentę po tacie i wzięła kilku lokatorów, więc w sumie wiązaliśmy końce.

Kiedy byłem mały nie wypuszczała mnie na dwór, żeby inne dzieciaki mi nie dokuczały.

Latem jak było gorąco sadzała mnie na podłodze w salonie, zasłaniała okna, żeby słońce nie

wpadało i przyrządzała dzbanek limoniady. Potem siadała obok i mówiła do mnie o

wszystkim i o niczym tak jak się mówi do kota albo psa. Ale mnie się podobało, bo jak

słuchałem jej głosu czułem się bezpieczny i było mi dobrze.

Dopiero jak trochę podrosłem zaczęła wypuszczać mnie z domu. Z początku pozwalała

mi się bawić ze wszystkimi, ale potem zobaczyła, że się ze mnie wyśmiewają i w ogóle, a

jeszcze potem jakiś chłopak walnął mnie kijem tak mocno, że zrobiła mi się na plecach

czerwona szrama, no i wtedy mama powiedziała, żebym się więcej nie bawił z chłopcami.

Więc próbowałem się bawić z dziewczynkami, ale kiepsko mi szło, bo ciągle przede mną

uciekały.

Mama uznała, że pośle mnie do normalnej szkoły, to może stanę się jak inni, ale po

pewnym czasie wezwano ją i powiedziano, że to nie miejsce dla mnie. Pozwolili mi zostać do

końca roku szkolnego. Czasem siedziałem sobie grzecznie w ławce, nauczycielka coś tam

ględziła, a do mnie nic nie docierało, bo patrzyłem na ptaki i wiewiórki, które skakały po

dużym dębie za oknem. A czasem ogarniało mnie jakieś takie dziwne uczucie i strasznie

krzyczałem, a wtedy nauczycielka mówiła, żebym wyszedł z klasy i posiedział sobie na

korytarzu. Dzieciaki w szkole nie chciały się ze mną bawić ani nic, tylko mnie ganiały albo

próbowały wnerwić, a potem się ze mnie śmiały. Wszystkie oprócz Jenny Curran. Ona jedna

nie uciekała jak do niej podchodziłem i czasem pozwalała mi iść koło siebie jak wracała po

lekcjach do domu.

W następnym roku przeniesiono mnie do innej szkoły i mówię wam, to był istny dom

wariatów! Zupełnie jakby ktoś specjalnie wyszukał wszystkich dziwolaków na świecie i

zebrał ich razem, od chłopców w moim wieku i młodszych po takich szesnasto i

siedemnastoletnich. Byli w tej nowej szkole różni zacofańce, epileptyk! i niedorozwoje co to

nie umiały same jeść ani same się odlać. Pewno byłem najnormalniejszy z nich wszystkich.

Między innymi chodził tu taki jeden grubas, miał ze czternaście lat czy coś koło tego i

nie wiem co mu było, ale cały czas strasznie się trząsł — jakby siedział w krześle

eklektrycznym. Ile razy musiał iść do kibla, nasza nauczycielka, panna Margaret, mówiła

żebym z nim poszedł i pilnował, żeby nie robił nic dziwnego. Ale on tak i tak wyprawiał

dziwne rzeczy a ja nie umiałem go powstrzymać, więc zamykałem się w drugiej kabinie i

czekałem aż skończy, a potem odprowadzałem go do klasy.

Chodziłem do tej szkoły pięć czy sześć lat i nawet nie było najgorzej. Pozwalali nam

malować paluchami i coś tam lepić, ale gównie pokazywali nam jak się wiąże szlurówki, jak

się je żeby się nie zafajdać i jak się przechodzi przez jezdnię. I tłumaczyli, że nieładnie jest

wydzierać się, bić i pluć na siebie. Nauki z książkami właściwie nie było, ale uczyliśmy się

czytać różne znaki, żeby na przykład nie pomylić kibla męskiego z damskim. No ale skoro

było tu tyle świrów to nic dziwnego, że tak wyglądała nauka. Zresztą chyba po to tylko

wymyślono tę szkołę, żebyśmy się innym nie plątali między nogami. Lepiej mieć nas w

kupie, nie? Po co ma się banda czubów pałętać gdzie popadnie? Nawet ja to kapuję.

Jak skończyłem trzynaście lat zaszło kilka ważnych rzeczy. Po piersze zaczęłem rosnąć

jak na drożdżach. Przez pół roku strzeliłem w górę piętnaście centymetrów czy koło tego i

mama ciągle musiała podłużać mi portki. Po drugie zaczęłem rosnąć nie tylko do góry, ale i

na boki. W wieku szesnastu lat miałem metr dziewięćdziesiąt osiem wzrostu i ważyłem sto

dziesięć kilo. Wiem dokładnie, bo mnie w szkole ważyli i mierzyli. Lekarz aż nie wierzył

własnym oczom.

A potem zdarzyło się coś co całkiem zmieniło moje życie. Któregoś dnia wracam ze

szkoły dla bzików, kiedy nagle zatrzymuje się samochód i jakiś facet wystawia głowę przez

okno, woła mnie do siebie i pyta jak się nazywam. No to mu mówię, a on się pyta gdzie

chodzę szkoły i dlaczego mnie dotąd nie widział. Kiedy odpowiadam, że do szkoły dla

bzików, on się pyta czy kiedykolwiek grałem w futbola. Kręcę łepetyną, że nie. Czasem

widziałem jak inne dzieciaki latały z piłką, ale mnie zawsze przepędzały. Jednak nic o tym

facetowi nie mówię, bo jak już wspomniałem, nie za dobrze sobie radzę z dłuższą gadką.

Było to mniej więcej dwa tygodnie po wakacjach.

Trzy dni później przyjeżdżają po mnie do szkoły, mama i ten facet z samochodu i

jeszcze dwóch drabów co to wyglądają jak bandziory. Nie wiem kim są ci dwaj, ale pewno

przyjechali na wypadek gdyby mi odbiła szajba. Zabierają moje rzeczy z ławki, pakują do

papierowej torby i mówią, żebym się pożegnał z panną Margaret. Ona beczy i ściska mnie tak

mocno jakby chciała mnie zgnieść. Potem żegnani się z bzikami, które ślinią się, trzęsą, walą

pięśćmi w ławki. Ale nic, idziemy do samochodu.

Mama jechała z przodu obok kierowcy, a ja z tyłu razem z drabami. Draby siedziały po

mojej prawej i lewej, jak gliny na filmach kiedy wiozą kryminała na posterunek. Tyle że

myśmy na żaden posterunek nie pojechali. Pojechaliśmy do takiej nowo wybudowanej szkoły.

Ja i mama i ten facet co mnie zaczepił parę dni temu weszliśmy do gabinetu dyrektora, a

draby zostały na korytarzu. Dyrektorem był stary siwy gość w splamionym krawacie i

obwisłych spodniach, który wyglądał jakby sam się urwał ze szkoły dla bzików. Powiedział,

żebyśmy siedli, a potem coś mi tłumaczył i o coś się pytał, a ja kiwałem głową, ale gównie

chodziło mu o to, żebym grał w futbola. Tyle to nawet głupek by sobie wykombinował.

Facet z samochodu nazywa się Fellers i jest trenerem drużyny futbolowej. Tego

pierszego dnia nie musiałem iść na żadne lekcje. Trener Fellers zaprowadził mnie do szatni, a

jeden z drabów co z nami jechali przyniósł mi strój zawodniczy — gacie, bluzę, skórzane

ochraniacze i taki ładny plastikowy kask z prętem z przodu, żeby mi się twarz nie wgniotła.

Największy kłopot był z butami — szukali i szukali, ale nie mogli znaleźć mojego rozmiaru,

więc powiedzieli że na razie mam grać w tenisówkach.

Trener i te jego draby pomogli mi się przebrać, potem kazali mi zdjąć kostium, a potem

znów go włożyć i tak w kółko z dziesięć czy dwadzieścia razy, aż się nauczyłem co gdzie

idzie. Najdłużej męczyłem się z taką małą szmatką, na którą oni mówili syspenserium czy coś

w tym rodzaju; zupełnie nie mogłem się połapać czemu służy. Próbowali mi tłumaczyć, a

potem jeden z drabów powiedział do drugiego, że nic dziwnego że nie kapuję skoro jestem

„matoł", ale to akurat skapowałem, bo na takie rzeczy jestem wyczulony. Nie żebym się

obraził czy co. Kurde, gorsze rzeczy słyszałem o sobie. Nie, po prostu zapamiętałem tego

matoła i tyle.

Po jakimś czasie inni zaczęli się schodzić do szatni i wyciągać z szafek takie same

Winston Groom - Forrest Gump.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: