59.Lyndon_Amy_Na_dobre_i_na_zle.pdf

Lyndon Amy

Na dobre i na złe

Dorothy Eaton przystanęła na chwilę, drżąc z podniecenia.

Ghciała jeszcze raz sprawdzić, jak wygląda przed najważniejszą

rozmową w swym życiu.

Dla młodej dziewczyny, która dopiero co przybyła do Nowego

Jorku z prowincji, z maleńkiego Belnotch w stanie Vermont, była

to trudna chwila. Zdążyła się już zorientować w miejskim

systemie komunikacji metrem, jednak nie potrafiła się

przyzwyczaić do bezustannie przewalających się wszędzie mas

ludzi, ruchu i gwaru. Stojąc na skraju chodnika przypomniała

sobie czyste, rwące potoki ze swych rodzinnych stron, które

nagle wydały się jej tak dalekie.

Jasne, wiosenne słońce zmieniło wystawę luksusowego salonu

mody w złociste lustro, przed którym się zatrzymała. Podeszła

bliżej, żeby się sobie lepiej przyjrzeć. Zabłąkane promienie

odbijały się od jej gęstych, rudych włosów, gdy poprawiła je

zręcznym ruchem dłoni. Zadowolona z siebie, poprawiła jeszcze

niewidoczną fałdkę na zielonym kostiumie.

Po drugiej stronie szyby, w sklepie, sprzedawca układał właśnie

towar na wystawie, i gdy ujrzał przeglądającą się dziewczynę, o

ujmującym, bardzo kobiecym wyglądzie

i zdecydowanym wejrzeniu, wydało mu się, że wszystkie

„barwne ptaki Nowego Jorku", jak je nazywał, wprost uparły się,

by dokonywać ostatnich poprawek korzystając z jego okna jak z

lustra.

Pewnie się z kimś umówiła, pomyślał. Widział wiele takich

kobiet jak ona i uroda nie robiła na nim specjalnego wrażenia,

lecz dziewczyna, która pojawiła się w oknie omal nie zwaliła go z

nóg. Nie chodziło nawet o jej błyszczące włosy o egzotycznym

odcieniu, o delikatną, zgrabną sylwetkę, ani nawet o biel

błyszczących zębów. Uwagę przykuwały jej wielkie brązowe

oczy, osadzone w twarzy o gładkiej, niemal śmietankowej

karnacji. Odsłaniały, co działo się w głębi duszy Dorothy Eaton.

Okrągłe i pełne wewnętrznego blasku, przypominały nieco

łagodne oczy łani i wywarły już swoje wrażenie na chłopcach z

okolicy Belnotch, dlatego przylgnęło do niej przezwisko „Sarna",

za którym zresztą sama niezbyt przepadała.

Po chwili Dorothy zakończyła inspekcję. Była zadowolona z

siebie. Nie ma odwrotu, pomyślała. Termin rozmowy zbliżał się

nieubłaganie. Ostatnim spojrzeniem rzuciła na okno i rozchyliła

pełne, czerwone wargi szukając śladów szminki na zębach. Gest

ten tak zaskoczył będącego w środku mężczyznę, że niemal

odskoczył do tyłu. Nieświadoma wrażenia, jakie wywarła na

sprzedawcy, Dorothy odwróciła się i skierowała w stronę

budynku rady miasta.

Szła szybkim, zdecydowanym krokiem, by dodać sobie odwagi.

Za dreszczykiem emocji w obliczu nowego krył się strach, że jej

się nie uda, że zostanie odrzucona. Ileż się wydarzyło przez tych

parę tygodni! — westchnęła. Gdyby nie Marion, najdroższa

Marion, nie miałabym się gdzie podziać. A teraz umówiła mnie

jeszcze na rozmowę. Sama bym tu sobie na pewno nie poradziła.

Przy wejściu do budynku Rady Miasta, ubrany w mundur

strażnik suchym głosem powiedział jej, dokąd ma się skierować.

— Wydział Handlu? Trzecie piętro, druga winda na prawo —

powiedział chłodno, nawet nie podniósłszy wzroku znad swych

notatek. Serce Dorothy zabiło żywiej, lecz próbowała wszystko

złożyć na karb obojętności, jaką zdawali się emanować ludzie z

miasta. W jej rodzinnym miasteczku częstokroć przystawało się,

by porozmawiać ze znajomymi, czasem nawet tylko po to, by

powiedzieć komuś dzień dobry.

Czekając na swoją windę, podniosła oczy do góry i powiedziała

cicho do siebie: Boże, jeżeli w ogóle mam sobie poradzić ze

studiami, muszę dostać tę pracę!

Drzwi windy otwarły się przed nią bezszelestnie. W środku było

już prawie pełno ludzi, patrzących pustymi niewidzącymi

oczyma przed siebie. Weszła niepewnie do środka, bo wydawało

jej się, że wzrok wszystkich zatrzymał się na niej.

Wydało jej się, że wstąpiła w próżnię. Jej serce zatrzymało się na

chwilę, po czym zaczęło gwałtownie walić w piersi, jakby chcąc

nadrobić stracony czas. Stała oto bardzo blisko, niecałe pół metra

od najprzystojniejszego mężczyzny, jakiego zdarzyło jej się w

życiu oglądać. Był wysoki, musiał mieć sporo ponad metr

osiemdziesiąt, ubrany w doskonale skrojony ciemny garnitur.

Pod opadającą na czoło grzywką ciemnych włosów, pod grubą

linią brwi, znajdowały się skrzące błękitne oczy, w których

Dorothy widziała spełnienie swych najskrytszych marzeń i

planów. Jego spojrzenie sprawiło, że zastygła bez ruchu jak

ofiara węża, który gotuje się do skoku. Zrobił na niej niesamowite

wrażenie.

Co się ze mną dzieje?! wyrzucała sobie. Zachowuję się, jak

niespełna rozumu. Pewnie pomyślał sobie, że jestem

pijana. Zamieniam się w słup soli na widok jednego przystojnego

faceta! Chociaż... widziałam już przystojniejszych, przypomniała

sobie. W telewizji, w kinie...

Żebym tylko dotrwała do swego piętra, pomyślała, aż do bólu

koncentrując uwagę na wyłożonych drewnopodobną tapetą

drzwiach windy. Na szczęście po drugiej stronie odzyskam swą

błogosławioną anonimowość. Żeby tylko wszyscy stojący z tyłu

przestali się teraz na mnie gapić.

Rozmyślania przerwało jej nagle gwałtowne kołysanie

zwalniającej bieg windy, która wykonała jeszcze gwałtowny

skok nim zatrzymała się na dobre. Wszyscy pasażerowie

zakołysali się, próbując utrzymać na nogach, zaś Dorothy

potknęła się i poleciała do tyłu, wprost w ramiona mężczyzny,

który tak się jej spodobał.

— Nic się pani nie stało? — zapytał. W jego donośnym,

głębokim głosie zabrzmiała nuta troski, lecz jego ton był bardzo

wesoły.

Dorothy wymamrotała nieskładnie jakąś odpowiedź, przez cały

czas zadając sobie pytanie, dlaczego właśnie jej musiało się to

przydarzyć.

— Niemal codziennie zdarzają się tu takie rzeczy — powiedział,

wyprowadzając ją z windy. — Przyzwyczai się pani za parę dni

— dodał z uśmiechem, obejmując ją przelotnie. Wrócił do windy

i rzucił jej na pożegnanie:

— Ale dzięki temu piękne kobiety lądują w moich ramionach.

Zamykające się drzwi zasłoniły jego szeroko uśmiechniętą twarz.

Dorothy stała bez ruchu, przypominając sobie jego pewny chwyt,

gdy niespodziewanie zatoczyła się w jego stronę. Kto to może

być? zastanawiała się.

W recepcji siedziała ładna, niezbyt szczupła brunetka, nosząca

dość jaskrawy makijaż. Miała na sobie mnóstwo

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: