meyer_o_wampirach.doc

Q: Jakie było nazwisko Edwarda, kiedy był człowiekiem? I czy są jakieś inne szczegóły dotyczące jego ludzkiego życia, które mogłabyś nam zdradzić?

A: Pełne imię i nazwisko Edwarda to Edward Anthony Masen Cullen. Jego matka miała na imię Elizabeth, a ojciec także Edward. Jego ludzkie życie w Chicago było dość szczęśliwe i spokojne. Jego rodzice byli całkiem zamożni (ojciec był cieszącym się powodzeniem prawnikiem). Największym zmartwieniem w życiu jego matki, zanim złapali epidemię, był fakt, że I Wojna Światowa, wciąż się nie kończyła i Edward był tylko rok od poboru (w sierpniu 1918, wiek w którym go dokonywano był obniżony do lat osiemnastu – grypa uderzyła we wrześniu). Matka Edwarda będzie wspomniana na początku New Moon.

Kiedy był człowiekiem, jego oczy były zielone. Ma 188 cm (zdziwilibyście się ile osób mnie o to pytało). Jego urodziny wypadają na dwudziestego czerwca.

Pełne imię Alice to Mary Alice Brandon. Oryginalnie pochodzi z Biloxi w stanie Mississippi. Miała lat dziewiętnaście, kiedy jej ludzkie życie się zakończyło. Ma 147 centymetrów.

Nazwisko Jaspera to Whitlock. Był człowiekiem w Teksanie, w czasie wojny secesyjnej (jego historia będzie opowiedziana ze szczegółami w książce trzeciej), więc tylko Carlisle jest dłużej wampirem niż on. Miał dwadzieścia lat, kiedy został przemieniony (przez wampira o imieniu Maria). Alice nazywa go „Jazz”. Ma 190 centymetrów.

Pełne imię Rosalie to Rosalie Lillian Hale (woli używać jej prawdziwego nazwiska, niż Cullen). Żyła w Rochester, w stanie New York, kiedy była człowiekiem. Carlisle zmienił ją w wampira, kiedy miała osiemnaście lat (ta historia także będzie opowiedziana z detalami w książce trzeciej). Ma 175 cm. Emmett nazywał ją „Rose” i od tego czasu każdy też tak robi.

Nazwisko Emmetta to McCarty i żył w Gatlinburg, stan Tennessee, kiedy wpadł na niedźwiedzia. Miał wtedy dwadzieścia lat. Ma 195 cm.

Pełne imię Esme to Esme Anne Platt Evenson. Urodziła się w 1895 w Columbus, stanie Ohio. W wieku dwudziestu dwóch lat poślubiła Charlesa Evensona, krótko przed tym jak został marynarzem, by walczyć podczas I Wojny Światowej. Powrócił w 1919. Uciekła od niego w 1920, w ciąży z ich pierwszym dzieckiem. Straciła je w 1921 w Ashland, stan Washington i spróbowała popełnić samobójstwo – miała dwadzieścia sześć lat. Została dostarczona do szpitala, gdzie Carlisle pracował nocami. Ma 167 cm.

Carlisle ma 188 cm.


Q: Jakiego rodzaju muzyki Edward słucha, oprócz Debuyssy’ego? Preferuje klasyczną lub czy ma jakiś bardziej współczesny typ?

A: Edward lubi “dziką” muzykę (ma sporo czasu na słuchanie). Słucha klasycznej, jazzowej, progresywnego metalu, alternatywnego rocka, punk rocka i trochę emo. Woli niszowy rock od tego popularnego. Nie przekłada go ponad muzykę klasyczną – docenia oba gatunki. Generalnie, nie lubi country.

Q: Czy Bella ma jakąś pracę? Mogę sobie wyobrazić ją robiącą straszny bałagan i będącą zwolnioną za niego, ale to chyba tylko ja! HA!

A: Bella załapuje się na czasową pracę podczas jej pierwszego lata w Forks, po to by zaoszczędzić pieniądze na college. Kiedy zaczyna się część druga, pracuje już w Newton’s Olympic Outfitters od trzech miesięcy. Mike Newton jest jej współpracownikiem. Jako syn właścicieli, miał pewien wpływ na przyjęcie jej do tej pracy (to jednakże nie jest poruszone w książce drugiej).


Q: Mam MASĘ pytań o Carlisle’a i Esme. Ten cały związek i jego kulisy jest tym, o czym kiedyś prawie napisałam fan fiction, ale zdecydowałam później, ze jest tu za wiele niewiadomych. Czy Esme była mężatką za życia, a jeśli tak, to co się stało z jej mężem? Nie mogę sobie wyobrazić, że Esme była zbyt podekscytowana żeby odkryć, że jej próba zakończenia sobie życia przeistoczyła się we wieczną egzystencję. Trudno mi zaakceptować fakt, że zakochała się w Carlisle’u, tak od ręki. Jak długo po transformacji zajęło jej zauważenie w nim tego delikatnego mężczyzny, którego my znamy z książki? Jakaś i każda informacja o ich związku byłaby bardzo pomocna.

A: Żeby zrozumieć jak Esme i Carlisle się pokochali, musisz poznać jej historię.

Więc wiecie już trochę z pierwszej książki o życiu Esme – nie było takie wspaniałe. Jej małżeństwo było całkowicie zaaranżowane przez jej rodziców. Nie kochała mężczyzny, którego poślubiała, jednakże skłaniała się bardzo ku temu żeby dać temu związkowi szansę. Bardzo chciała się zakochać w kimkolwiek, ale nigdy nie spotkała nikogo, kto by się mógł mierzyć z kimś, kogo poznała, gdy miała szesnaście lat. Lepiej to trochę opiszę:

W 1911, Esme złamała nogę spadając z drzewa na które się wspięła. Jej rodzina mieszkała na farmie na obrzeżach Columbii. Lokalny doktor był daleko, na wyprawie, i już po zmroku wybrali się do mniejszego szpitala w mieście. Była leczona przez Dr. Cullena. To był jego ostatni miesiąc w tym miejscu (już wtedy twierdził, że ma trzydzieści pięć lat). Nigdy nie zapomniała tego spotkania.

Esme była ostatnią z jej przyjaciółek, która wyszła za mąż. Myślała o przeniesieniu się na zachód aby być nauczycielką, ale jej ojciec nie sądził, że jest to odpowiednie dla damy mieszkać samej w dziczy. Syn przyjaciół rodziny, mężczyzna z dobrymi pespektywami, chciał ją poślubić i jej ojciec wymusił na niej zgodę. Była obojętna w stosunku do Charlesa Eversona, ale nie miała mu nic do zarzucenia. Poślubiła go i szybko odkryła, że to była bardzo zła decyzja. Publiczna twarz Charlesa była bardzo odmienna od tej prywatnej; znęcał się nad nią, maltretował. Jej rodzice radzili jej aby była dobrą żoną i siedziała cicho. Kiedy został wzięty do wojska, było to dla niej wielką ulgą. Kiedy powrócił, był to koszmar.

Ciąża była katalizatorem Esme do ucieczki. Wiedziała, że nie może sprowadzić dziecka do takiego domu. Uciekła do jej kuzynki drugiej linii, która żyła w Milwaukee, a potem podążyła dalej na północ, kiedy plotki o jej miejscu pobytu przeciekły do rodziców. Łatwo wtapiała się w tłum, udając, że jest jedną z wdów wojennych. Nauczała w szkole w małej miejscowości poza Ashland. Kiedy jej dziecko zmarło (infekcja płuc), zaledwie parę dni po urodzeniu, nic jej nie zostało. Nie miała pojęcia, że Carlisle pracuje w małym szpitalu w okolicy, kiedy skoczyła z klifu,. Carlisle pamiętał ją, oczywiście, pamiętał jako szczęśliwą dziewczynę. Nie chciał aby umarła.

Więc wyobraź sobie, co pomyślała, kiedy otwarła oczy, w całym tym bólu, i zobaczyła twarz, której nie zapomniała ani trochę przez całą dekadę.

Mam nadzieję, że to da ci jakiś wgląd w to, jak szybko związek Esme i Carlisle’a się uformował. Nie była aż tak smutna dowiadując się, że została wampirem – nie poszło jej to jednak aż tak łatwo jak Emmettowi, ale była po prostu szczęśliwa będąc z mężczyzną/wampirem jej snów. Zawsze miała ten matczyny pociąg, i jako fizycznie najstarsza ze wszystkich Cullenów, szybko przeszła w rolę matki.


Q: Wspominałaś, że Rosalie i Emmett mieli ślub. Jak z innymi? Czy Alice i Jasper także się pobrali?

A: Jeśli chodzi o Rosalie, to chodzi o show; Emmett uwielbia natychmiast ją uszczęśliwiać - masa opracowywania wesel (kiedy jej historia będzie już upubliczniona, myślę, że będzie dla was bardziej jasne, dlaczego jest tym, kim jest). Alice i Jasper zupełnie nie są ukierunkowani na jakikolwiek show, ale mają o wiele głębszy związek. Pobrali się, ale raz im wystarczył. Carlisle i Esme także, dokłądnie tak samo.


Q: Jak długo wampiry udają jakiś wiek i jak długo im się to udaje? Rzecz jasna, Edward wygląda najmłodziej jak na prawdziwego siedemnastka przystało, ale jego pozostałe “rodzeństwo” było około dwudziestego roku życia, kiedy zostali przemienieni. Czy twierdzili, że są w tym samym wieku, kiedy po raz pierwszy przyjechali do miasta? I jak długo mogą gdzieś zostać, zanim ludzie zaczną coś podejrzewać? Jak na siedemnastka, myślę, że Edward miałby problem z przepchnięciem wieku powyżej dwudziestu pięciu.

A: Jak każdy z Cullenów, ma własną granicę wieków do której mogą dobrnąć. Carlisle jest kluczem, odkąd to lubi pracować jako lekarz; to jego granica dyktuje im długość czasu podczas którego mogą zostać w jednym miejscu. Chociaż ma tylko dwadzieścia trzy, zazwyczaj udaje, że ma coś pomiędzy dwadzieścia osiem - trzydzieści pięć. Jeśli nikt nie zaczyna zbytnio czegoś podejrzewać (a z Edwardem mogą to łatwo oszacować), a oni lubią miejsce w którym są, to czasami mogą trochę ją przesunąć. Zawsze łatwiej im udawać starszych niż młodszych, przez dojrzały sposób wysławiania się i zachowywania. Granica Edwarda jest pomiędzy piętnastym rokiem życia, a średnią dwudziestką. Był dwa razy w szkole medycznej (pomagając Carlisle’owi być na bieżąco), ale nigdy nie starał się praktykować. Nie może akceptować świeżej z łatwością Carlisle’a. Emmett i Jasper mają problemy z utrzymywaniem wieku młodszego niż osiemnaście, ale z ich idealnymi dokumentami (świadectwami urodzin, prawami jazdy itp.), ludzie nauczyli się akceptować jakąkolwiek ich historyjkę.


Q: Czy wampiry mają kły? Edward błyska swoimi białymi zębami wiele razy, ale ani razu nie było mówione, że mamy zwrócić uwagę na jego kły. Czy to boli jak one wyrastają?

A: Moje wampiry nie mają kłów. Ich żeby są tak ostre i silne, że kły są zupełnie niepotrzebne (mogliby się przegryźć poprzez stal, więc pochylona ludzka szyja jest jak masło, ha, ha); to nie jest schludny-i-czysty, dwie-małe-dziurki-w-szyi rodzaj wampirzego ataku, które znacie z innych wampirzych mitów.


Q: Czy wampiry wciąż mają krew w swoich żyłach, mimo, że ich serce już nie bije? Co by się stało jeśli zostali by zranieni lub przecięci w jakiś sposób?

A: Większość ludzkich płynów nie jest obecna w ciele moich wampirów. Żadnego potu, łez, żadnej krwi oprócz tej, którą wypiją – nie mają własnej. Mają cos tak jakby ślinę – jad, który nawilża im przynajmniej usta. Kiedy piją krew, przepływa ona przez ich ciało i sprawia, że są silniejsi. Płynie klasycznym sposobem, jednakże nie posiadają cyrkulacji. To rozświetla ich oczy* i delikatnie rumieni skórę.

* To mi przypomina o pytaniu na które niedawno odpowiedziałam. Myślałam, że to było dość oczywiste, ale mam skłonność do twierdzenia, że wszystko jest oczywiste (jednym z najważniejszych zadań mojego edytora jest zmuszanie mnie do tłumaczenia sobie pewnych spraw do końca). Wampiry, które piją ludzką krew mają czerwone tęczówki, które czernieją wraz ze wzrostem ich pragnienia. Jeśli któreś z Cullenów napiłoby się ludzkiej krwi jego/jej oczy przyjęłyby barwę burgunda. Około dwóch wygodni zabiera oczom wampira przejście do kompletnej czerni. Jeśli tenże Cullen powróciłby do diety opartej na zwierzętach, jego/jej oczy powróciłyby do odcienia ciemnego złota.

Inna notka o oczach: świeżo stworzone wampiry są rozpoznawalne właśnie dzięki oczom, które są oślepiająco, jasno czerwone przez ogromną ilość ludzkiej krwi (krwi, która już w nich była jako ludziach, w czasie kiedy zostali zmienieni).

Odcień tej czerwieni powoli blaknie w przeciągu roku. Młody wampiry są także niebywale silne, to jest także związane z kwestią krwi, która pozostała w ich ciele. Te resztki krwi jednak nie mają najmniejszego wpływu na ich pragnienie – oni zawsze je odczuwają.

I odkąd to mówimy o fizjologii… Miałam tony pytań dotyczących tego, czy wampiry mogą mieć dzieci. Odpowiedź brzmi nie. Kiedy ktoś zostaje wampirem, to jest tak jakby został zamrożony dokładnie w tym momencie. Jego lub jej (przejdźmy na „jej” ponieważ to jest bardziej adekwatne do tej dyskusji) ciało nie doświadcza już więcej zmian. Włosy nie rosną czy także paznokcie (jeśli obetniesz swoje włosy, to jesteś udupiony. To dlatego włosy Alice są takie krótkie – zostały ścięte w szpitalu psychiatrycznym). To dotyczy jakiejkolwiek zmiany – więc kobiety nie mogą mieć więcej cyklu menstruacyjnego. Jeśli byłaby już w ciąży podczas ugryzienia, obydwoje, ona i płód, byliby zamrożeni w tym stanie. Co naprawdę było by do kitu – w ciąży na wieczność? Wzdrygam się na samą myśl.

Jeśli wampir byłby zraniony, wypłynęłaby tylko krew, którą on/ona świeżo wypił (i to naprawdę dużo). W innym razie było by to tylko trochę jadu. To tak jakby próbować pociąć granit.


Q: Nie pytałam o nic więcej, martwiąc się, że i tak dopytywałam o zbyt wiele, ale jak widzicie, Stephenie miała do powiedzenia o wiele więcej.


A: Okay, przejdźmy teraz do tych szczegółów, które pamiętam…

Klan Denali wciąż nie będzie obecny w naszej historii. Tak na marginesie, nazywają się one Tanya, Kate (Katrina) i Irina – oryginalnie Słowaczki, i określają siebie jako siostry, mimo, że nie są biologicznie spokrewnione. Mają prawie tysiąc lat. Przez wiele setek lat podróżowały tylko w trójkę, a później dołączyli do nich Carmen i Eleazar, skuszeni przez ich spokojny tryb życia. Tanya, Kate i Irina miały interesującą drogę, która ostatecznie doprowadziła ich do „wegetarianizmu”: to one są tymi, które kryją się za mitami o sukubach. Ich sentyment do ludzkich mężczyzn, sprawił, że zaczęły odczuwać żal w stosunku do nich jako posiłku i powoli zaczęły przechodzić na zwierzęcą dietę. Jednakże wciąż lubią mężczyzn. Kate i Elaezar są „utalentowani” jak Edward i Alice, ale nie powiem nic poza tym. (Tanya ma małe wystąpienie w moim Twilight-w-perspektywie-Edwarda). Eleazar jest mężczyzną. On i Carmen (jego prawdziwa miłość) są Hiszpanami, mają tylko trzy do czterech set lat i dołączyli do sióstr sukubów. Eleazer ma pewną ciekawą historię, która, w tej chwili, pojawia się tylko w Forever Dawn.

I coś jeszcze, co nie pojawiło się do tej pory w mojej historii: hobby. Carlisle ma oczywiście swoją obsesję na temat medycyny. Edward lubi kolekcjonować auta. Rosalie ma zdolności w kierunku mechaniki i także lubi samochody (bardziej aby przy nich majstrować, niż jeździć czy zbierać) – to jest jedyna rzecz, którą ma wspólną z Edwardem. Esme bardzo interesuje się architekturą i restauracją – odpowiada za dom. Lubi odnawiać stare, zupełnie zniszczone domy. Alice uwielbia zakupy. Emmett lubi współzawodnictwo – w każdej formie. Jasper jest świetnie wykształcony.

I ostatnia rzecz – są prawa, choć tak naprawdę tylko jedno, kiedy jesteś wampirem: musisz siedzieć w ukryciu. Odkrycie się nie jest dozwolone. A kto na nie nie pozwala? Ha ha ha- przeczytaj New Moon.