Elizabeth Lowell - Donovanowie 3 - Perłowa Zatoka.pdf - Donovanowie - gingerjb

Elizabeth

Lowell

PERŁOWA

ZATOKA

Z angielskiego przełożyła Bożena Krzyżanowska

Część 3 cyklu: Donovanowie

Jak słoma na powierzchni unoszą się błędy; Jeśli chcesz znaleźć perły, poszukaj ich

głębiej. Dryden

Prolog

Perła lśni, gdzie oko było.

W. Szekspir, Burza

Broome, Australia, listopad

Południowa część nieba wyglądała niezwykle groźnie - tam, gdzie powinien

znajdować się horyzont, nieboskłon całkowicie zlewał się w morzem. Zapowiadało to

zbliżającą się burzę. Upał spowijał ziemię niczym niewidoczny, palący cień słońca.

Strużka potu spływała po nagiej piersi mężczyzny, kiedy otwierał drzwi

prowadzące do budynku, w którym sortowano perły. W środku wystukał na tabliczce

numer kodu, a potem zamknął za sobą grube stalowe podwoje. Chociaż pod

pretekstem wyrywkowej kontroli systemu bezpieczeństwa wyrzucił wszystkich

pracujących tu ludzi, niemal natychmiast w całym pomieszczeniu zapanował

morderczy upał. Budynek był pokryty blachą, dlatego w chwilę po wyłączeniu

klimatyzacji przestawało się odczuwać skutki jej działania, mimo to natychmiast po

wystukaniu kodu zatrzymał to urządzenie.

Nie lubił się pocić, lecz przy pracującej klimatyzacji nie usłyszałby, gdyby ktoś

skradał się za jego plecami lub po cichu otwierał drzwi. W związku z tym nacisnął

następny przełącznik i zadowolił się delikatnym podmuchem powietrza; wywołanym

przez wiszące pod sufitem wentylatory. Nad jego głową metalowe śmigła niczym

gigantyczne noże przecinały ciężkie powietrze. Mógł otworzyć okna chronione przez

stalowe okiennice, by wpuścić do środka nieco światła i powietrza, lecz tego nie

zrobił. Nie chciał, by podpatrzył go któryś z wścibskich pracowników.

Wszyscy byli niezmiernie ciekawi, gdzie ukrywa swoje wspaniałe perły.

Odruchowo wytarł w ręcznik spocone ręce, twarz i ramiona. Dopiero potem zbliżył

się do stołów, na których sortowano perły. W promieniach jasnego światła leżały

równe rządki i kuszące kupki prawdziwych skarbów morza. Aż się prosiły, by ich

dotknąć, musnąć je, popieścić, rozkoszować się nimi.

Oddać im cześć.

Lecz nie spoconymi dłońmi. Perły są najdelikatniejsze spośród wszystkich

klejnotów. Tłuszcze i kwasy znajdujące (się w ludzkim pocie niszczą cieniutkie,

gładkie warstewki, którymi ostryga cierpliwie, acz bezmyślnie pokrywa miejsce

skaleczenia. Jeśli nie zachowa się ostrożności, łatwo zniszczyć legendarny blask pereł

i zmatowić delikatne, tańczące pod gładką jak jedwab powierzchnią nieuchwytne

smużki światła. Wirujące jak marzenie. Istny cud. Zawsze nieuchwytne.

Choć człowiek niezmiennie starał się je pochwycić. Już cztery tysiące lat przed

naszą erą ludzie kolekcjonowali, przechowywali, czcili i podziwiali lśniące cudeńka

wydobyte z morza. Narodzone z burzy, poczęte we mgle, dzieci księżycowego blasku,

łzy bogów; wszystkie te określenia próbujące wyjaśnić pochodzenie owych skarbów,

były równie tajemnicze jak same perły.

Zachwycali się nimi zarówno barbarzyńcy, jak i ludzie cywilizowani, dzikie

plemiona i esteci - niewiele kultur zdołało oprzeć się czarowi pereł. Były to

najwspanialsze spośród wszystkich klejnotów, gdyż nie wymagały szlifowania ani

polerowania, wystarczyło im jedynie ludzkie uznanie. I chciwość. Wierzono, iż perły

są uosobieniem zarówno cielesności, jak i wzniosłości, dlatego ozdabiano nimi ołtarze

Wenus i relikwiarze świętych. Rozpuszczone w winie, leczyły ludzkie ciało. Grzebane

wraz ze zmarłymi, sławiły bogactwo ludzi żyjących. Noszone przez królów, księży,

imperatorów, sułtanów i czarnoksiężników, stanowiły dowód ich absolutnej władzy.

Każdy, kto posiadał perły, dysponował magiczną mocą

Okruchy magii leżały na tacach i kupkach, mieniąc się i kusząc nieograniczonymi

możliwościami. Przepaść między współczesnym racjonalnym podejściem a

szacunkiem, jakim darzyli te klejnoty morza ludzie z epoki kamienia, była tak

niepokaźna jak warstewka masy perłowej.

Z pewnością wśród tak ogromnej ilości cudów możliwy jest następny...

Mężczyzna powoli przejrzał dziewiczobiałe, lśniącozłociste i pawioczarne,

pochodzące z mórz południowych perły, które pracujący tu ludzie sortowali,

dobierając pod względem rozmiaru, koloru i jakości. Jednak nie interesowała go żadna

z leżących na stole pereł. To on jako pierwszy po każdych zbiorach je segregował,

wybierając najlepsze, naprawdę tylko najlepsze efekty dwuletniej pracy. Obojętne, czy

człowiek składa ofiarę bogom, czy mocom piekielnym, może im oddać tylko to, co

najlepsze.

Kiedy podążał w stronę znajdujących się na drugim krańcu budynku stalowych

drzwi, które sięgały od podłogi po sufit, towarzyszył mu pisk twardej gumy, sunącej

po wyłożonej kafelkami podłodze. W ogóle nie zwracał na ten dźwięk uwagi.

Podobnie idący człowiek nie słyszy swoich kroków.

Chociaż stalowe drzwi prowadziły donikąd, wyposażone były w następny zamek

szyfrowy. Za grubą warstwą stali znajdował się skarb nie mający sobie równego na

świecie. Mężczyzna otworzył szeroko drzwi. Głębokie szuflady w skarbcu ukrywały

niezliczone tace pereł - bogactwo wydobyte z morza w ciągu kilku minionych lat.

Każda szuflada zaopatrzona była w masywny stalowy uchwyt i bębnowy zamek często

spotykany w prywatnych sejfach. Tropikalny klimat w błyskawicznym tempie potrafił

zniszczyć wszelkie cuda elektroniki. W szufladach spoczywały tace pereł - na widok

takiego bogactwa nawet świętego ogarnęłaby chciwość. Chociaż mężczyzna wiedział,

że jest sam, nie zdołał się opanować i ponownie obejrzał się przez ramię. Tak samo jak

poprzednio zobaczył jedynie długi cień własnych podejrzeń. Odwrócił się w stronę

skarbca.

Teraz czekała go ciężka próba. Wszyscy wiedzieli, że od dawna nie potrafi o

własnych siłach utrzymać się na nogach, w związku z tym może sięgnąć jedynie do

poziomu głowy siedzącego człowieka. Nikt by nie uwierzył, że jest w stanie

samodzielnie dotrzeć do najwyższych szuflad.

Gdyby ktoś próbował znaleźć jego tajny skład pereł, z pewnością szukałby nisko,

nie zaglądając na górę.

Z ponurym uśmiechem na ustach ponownie wytarł ręce, po czym złapał najwyższy

uchwyt, do jakiego zdołał sięgnąć. Nogi miał wprawdzie cienkie jak zapałki, lecz

wielu ludzi mogłoby mu pozazdrościć wspaniale umięśnionych ramion. Piął się w górę

po trzymetrowej ścianie szuflad, powoli zmieniając ręce i podciągając się na nich. W

pewnym momencie spocone palce ześlizgnęły się z uchwytu. Nim zdołał ponownie

czegoś się złapać, dziwny, wykonany ze stali nierdzewnej pierścień zdobiący palec

prawej ręki zgrzytnął i zarysował stal. Drobne rysy zlały się z wieloma innymi

niewyraźnymi dowodami świadczącymi o wielokrotnej wspinaczce na tę osobistą

golgotę.

Ciężko dysząc, jedną ręką złapał uchwyt środkowej szuflady z najwyższego rzędu,

a drugą wystukał kilka numerków. Gdzieś z tyłu, niemal przy ścianie, stuknęła

zasuwa. Klik. Klik. A potem jeszcze raz: klik.

Elizabeth Lowell - Donovanowie 3 - Perłowa Zatoka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: