Źródło:  Kowaluk M. (2009) Efektywność terapii pedagogicznej dzieci z trudnościami w uczeniu się. Lublin: Wydawnictwo IJMCS, s. 70 –73

PROGRAMY USPRAWNIANIA FUNKCJI PERCEPCYJNO-MOTORYCZNYCH

Usprawnianie funkcji percepcyjno-motorycznych polega na kształceniu zdolności do rozpoznawania i różnicowania:

Ø       bodźców fonicznych (percepcja słuchowa);

Ø       bodźców wizualnych (percepcja wzrokowa);

Ø       bodźców kinestetycznych związanych z orientacją w schemacie własnego ciała i przestrzeni oraz rozwijaniu sprawności motorycznej.

W związku z powyższym w ramach programu usprawnia się:

a)       uwagę i pamięć,

b)       percepcję wzrokową,

c)       percepcję słuchową i dźwięki mowy,

d)       orientację w schemacie własnego ciała i w przestrzeni,

e)       funkcje motoryczne,

f)        integrację percepcyjno-motoryczną.

Percepcja wzrokowa - opiera się na zdolności do rozpoznawania i różnicowania kształtów, wymiarów, położenia i kolorów oraz ich interpretacji za pomocą: analizy i syntezy, porównywania, klasyfikowania, uogólniania i abstrahowania.

USPRAWNIANIE PERCEPCJI WZROKOWEJ –  wyodrębnianie różnic pomiędzy obrazkami, układanie figur z patyczków i klocków, rozpoznawanie liter wśród zestawu innych liter, rozpoznawanie podobnych i odmiennych liter w wyrazach wyszukiwanie sylab i ich segregowanie.

Percepcja słuchowa i dźwięków mowy – zdolność do rozpoznawania i różnicowania bodźców fonicznych.

USPRAWNIANIE PERCEPCJI SŁUCHOWEJ I DŹWIĘKÓW MOWY – sygnalizowanie w określony sposób wymawianych przez terapeutę głosek dźwięcznych i bezdźwięcznych, podawanie słów rozpoczynających się określoną głoską, podział wyrazów na głoski i sylaby, wybieranie i segregowanie przedmiotów oraz obrazków na podstawie ich nazw.

Orientacja w schemacie własnego ciała i w przestrzeni – utrwalanie u dziecka własnych stron ciała, a następnie uświadamianie relacji przestrzennych.

USPRAWNIANIE ORIENTACJI W SCHEMACIE WŁASNEGO CIAŁA I W PRZESTRZENI –  wskazywanie i nazywanie poszczególnych części ciała po jego obu stronach, poruszanie określonymi częściami ciała, napinanie i rozluźnianie wskazywanych części ciała, układanie przedmiotów w różnych relacjach przestrzennych.

Motoryka mała i motoryka duża – ćwiczenia ruchów oczu (śledzenie wzrokiem przesuwanego w różnych kierunkach małego przedmiotu), ćwiczenia manualne np. lepienie z plasteliny, wycinanie, wydzieranie oraz ćwiczenia narządów mowy np. ćwiczenia usprawniające wargi i język.

Integracja percepcyjno-motoryczna – oparta na 3 podejściach (kolejno następujących po sobie etapach):

1.       Podejście wzrokowo – słuchowo – kinestetyczno – dotykowe (VAKT). Uczenie się pisania i czytania za pomocą: wzroku, słuchu, dotyku i ruchu (słuchając słów, wypowiadając je, wodząc po nich palcem). Metoda opiera się na założeniu, że im więcej dróg percepcji jest otwartych, tym więcej możliwości do skojarzenia słowa.

Metodę stosuje się w terapii dzieci z trudnościami szkolnymi przejawiającymi zaburzenia kojarzenia i pamięci.

2.       Podejście wzrokowo – słuchowo – kinestetyczne (VAK). Uczenie się wyrazu następuje podczas zapamiętywania go ruchem (dziecko widzi wyraz, zapamiętuje go i zapisuje). 

Metodę stosuje się w terapii dzieci z trudnościami szkolnymi.

3.       Podejście wzrokowo – słuchowe  (VA). Uczenie się wyrazu następuje dzięki opracowaniu wspólnie z terapeutą graficznej i fonologicznej struktury nieznanego słowa, które następnie zostaje zapisane na kartce i porównane ze wzorem w słowniku

Metodę stosuje się w terapii dzieci mających szybkie tempo uczenia się.