POCZET KRĂ“LĂ“W POLSKI.doc

POCZET   KRÓLÓW    POLSKI

Mieszko I

Mieszko I (ok. 922-992). Pierwszy historycznie udokumentowany władca Polski z dynastii Piastów. Zjednoczył kilka plemion zachodniej Słowiańszczyzny pod swoją władzą książęcą. W celu umocnienia tworzonej państwowości przyjął w 966 r. chrzest. Przez ten akt państwo Mieszka weszło w ówczesny europejski system polityczny, nawiązane zostały stosunki z ówczesnymi potęgami - z papiestwem i z cesarstwem. Chrzest przyjęty został z Czech, wraz z małżeństwem z czeską księżniczką Dobrawą. Po jej śmierci Mieszko poślubił Odę, córkę margrabiego Dytrycha. Prowadził wojny z Marchią Wschodnią i z Czechami. Umierając podzielił państwo między syna pierworodnego Bolesława i synów urodzonych z małżeństwa z Odą.

Bolesław  Chrobry

Bolesław Chrobry (ok. 967-1025). Pierworodny syn Mieszka I i czeskiej księżniczki Dobrawy wygnał z kraju - po śmierci ojca - jego drugą żonę Odę wraz z przyrodnim rodzeństwem i przywrócił jedność państwa. Myśląc o koronie królewskiej, rozwijał kontakty z papiestwem i cesarstwem. W 999 r. doprowadził do kanonizacji biskupa Wojciecha, zamordowanego przez Prusów w trakcie prac misyjnych, i spowodował utworzenie w 1000 r. pierwszej w młodym państwie metropolii (arcybiskupstwa). Jej siedzibą stała się stolica kraju - Gniezno. W tymże roku, w Gnieźnie, doszło do wizyty mającej wielkie znaczenie polityczne dla pozycji państwa Bolesława. Gościem był sam cesarz Otton III, podejmowany z wielką gościnnością i przepychem. W wojnach zarówno z zachodnimi, jak i ze wschodnimi sąsiadami uzyskał Bolesław znaczne nabytki terytorialne. Na zachodzie Milsko i Łużyce. Na wschodzie Grody Czerwieńskie. Upragniona koronacja nastąpiła w ostatnim roku jego życia w 1025. 

Mieszko II

Mieszko II (990-1034). Został królem z woli wielkiego ojca Bolesława Chrobrego, mimo że był młodszym synem. Ojciec także zarządził jego małżeństwo z Rychezą, siostrzenicą cesarza Ottona III w 1013 r. Bracia Mieszka, starszy Bezprym oraz młodszy Otton, nie pogodzili się z decyzją ojca, a w swej walce przeciwko Mieszkowi uzyskali poparcie koalicji niemiecko-ruskiej. Za jego panowania Czesi zajęli Morawy, Niemcy - Łużyce, Duńczycy - Pomorze, Rusini - Grody Czerwieńskie. Rycheza opuściła kraj potajemnie, zabierając do Niemiec insygnia królewskie. Niedawno zbudowane państwo znalazło się w stanie rozkładu. W 1033 r. Mieszko uznaje zwierzchnictwo cesarza i zrzeka się korony i tytułu królewskiego. Po śmierci Mieszka na ziemiach polskich wybuchła wojna domowa. Mieszko pozostawił syna Kazimierza i dwie córki.

Kazimierz I Odnowiciel

Kazimierz Odnowiciel (1016-1058). Po śmierci Mieszka II w kraju trwała nadal anarchia. Jego syn Kazimierz nie był w stanie przejąć pełni władzy, a w 1037 r. został nawet wygnany przez zbuntowanych możnowładców. Wkrótce potem książę czeski Brzetysław najechał ziemie polskie, złupił Poznań i Gniezno, skąd wywiózł relikwie św. Wojciecha, patrona państwa, a następnie zagarnął Śląsk. W tych dramatycznych okolicznościach powrót Kazimierza nie wywołał większych oporów i książę zabrał się z dużym powodzeniem do odbudowy państwa oraz podnoszenia kraju z upadku gospodarczego i cywilizacyjnego. Kazimierz odzyskał Śląsk i przyłączył Mazowsze. Wobec zniszczenia Wielkopolski i jej starych grodów Poznania i Gniezna, Kazimierz przeniósł

stolicę do Krakowa.

Bolesław II Śmiały

Bolesław Śmiały (1039-1081). Najstarszy syn Kazimierza Odnowiciela koronował się w 1076 r., po osiemnastu latach piastowania władzy książęcej, dzięki aktywnej polityce popierania papiestwa w sporze z cesarzem Henrykiem IV. Legaci papiescy ustanowili ponownie metropolię w Gnieźnie oraz kolejne bikupstwo w Płocku obok istniejących w Poznaniu, Wrocławiu i Krakowie. Bolesław prowadził ustawiczne wojny, ingerując m. in. w spory dynastyczne na Węgrzech i Rusi. Starał się trzymać kraj żelazną ręką, co powodowało wiele niezadowolenia, którego wyrazicielem stał się biskup krakowski Stanisław Szczepanowski. Król skazał biskupa na śmierć za zdradę, co doprowadziło do udzielenia mu ekskomuniki i do buntu możnowładztwa. Bolesław uciekł na zaprzyjaźnione Węgry w 1079 r. i tam po paru latach zmarł.

Władysław I Herman

Władysław Herman (1079-1102). Po ucieczce Bolesława Śmiałego możnowładcy wynieśli na tron krakowski młodszego syna Kazimierza Odnowiciela. Władysław ożenił się z córką cesarza i oparł politykę na porozumieniu z krajami niemieckimi i Czechami, uznając prawa tych ostatnich do Śląska. Władysław Herman nie był władcą aktywnym, faktyczną władzę skupił w swoich rękach wojewoda Sieciech. Wywołało to niezadowolenie możnowładców, którzy zaczęli popierac synów panującego - Zbigniewa, a później Bolesława. W 1097 r. doprowadziło to do ostrego konfliktu, w wyniku czego doszło do podziału kraju. Synowie Zbigniew i jego młodszy brat Bolesław Krzywousty otrzymują dziedziczne dzielnice. Władysław Herman nie koronował się na króla, gdyż uznawał zwierzchność cesarstwa.

Bolesław III Krzywousty

Bolesław Krzywousty (1085-1138). Po śmierci ojca Bolesław toczył walkę o władzę z bratem przyrodnim Zbigniewem. W miarę utrwalania swojej władzy odnosił kolejne sukcesy wojenne i terytorialne. Walka z cesarzem, Henrykiem V, po wielu dramatycznych epizodach, zakończyła się przegraną wojsk cesarskich w bitwie pod Wrocławiem. Bolesław podbijał Pomorze, prowadząc tam jednocześnie akcje misyjne. Zdobył Pomorze Gdańskie i uzyskał zwierzchnictwo nad Pomorzem Szczecińskim. Jego imponujące sukcesy osłabia jednak ostatni akt polityczny regulujący sprawę następstwa tronu. A mianowicie w swym testamencie Bolesław podzielił państwo między trzech pełnoletnich synów, tworząc co prawda instytucję księcia zwierzchniego - seniora. W ten sposób rozpoczął sie okres tzw. rozbicia dzielnicowego, który trwał około 200 lat.

Władysław II Wygnaniec

Władysław Wygnaniec (1105-1159). Najstarszy syn Bolesława Krzywoustego został pierwszym księciem zwierzchnim w myśl testamentu ojca. Obok Śląska, który stał się jego dzielnicą dziedziczną, objął dzielnicę senioralną z Krakowem i Gnieznem. Dążył do przywrócenia jedności państwa, szukając sojuszników. W 1146 r. uzyskał poparcie ze strony cesarza Konrada III i wystąpił zbrojnie przeciw braciom, nie odniósł jednak sukcesu i został wygnany. Schronił się w Niemczech. W 1157 r. doprowadził do najazdu cesarza Fryderyka Barbarossy na ziemie polskie, ale na tron senioralny już nie powrócił. Zapoczątkował linię Piastów śląskich.

Bolesław IV Kędzierzawy

Bolesław Kędzierzawy (1125-1173). W myśl testamentu ojca Bolesława Krzywoustego objął księstwa mazowieckie i kujawskie. Po wygnaniu starszego brata Władysława przejął tron krakowski i władzę seniora. Musiał stale zabiegać o jej utrzymanie, gdyż Władysław dążył do powrotu na stolicę krakowską, szukając sojuszników w papieżu i w krajach niemieckich. W 1148 r. do Polski przybywa legat papieski Gwido. Próbuje namówić książąt dzielnicowych do ponownego uznania władzy wygnanego Władysława. Bolesław został pokonany przez cesarza Fryderyka Barbarossę i zmuszony do złożenia mu hołdu w 1157 r. i zapłacenia wysokiej kontrybucji. Władysław Wygnaniec nie powrócił mimo to do Krakowa, lecz Bolesław musiał oddać jego synom Śląsk w 1163 r. Za rządów tego władcy Polska straciła Pomorze.

Mieszko III Stary

Mieszko Stary (1126-1202). Na podstawie testamentu ojca został księciem Wielkopolski. Po śmierci brata, Bolesława Kędzierzawego, objął dzielnicę senioralną krakowską, stając się księciem zwierzchnim. Również Mieszko dążył do poszerzenia zakresu swej władzy. Spotkało się to z niezadowoleniem, a z czasem z jawnym buntem możnowładców. W wyniku buntu w 1177 r. tron krakowski otrzymał Kazimierz Sprawiedliwy. Mieszko nie pogodził się z takim obrotem sprawy i uparcie dążył do powrotu na tron krakowski. Rządy na kilka lat odzyskał, sprawując władzę w imieniu małoletniego Leszka Białego, syna tegoż samego Kazimierza, który wyparł Mieszka z

Krakowa.

Kazimierz II Sprawiedliwy

Kazimierz Sprawiedliwy (1138-1194). Najmłodszy syn Bolesława Krzywoustego. Pominięty w testamencie ojca, był zapewne pogrobowcem. Własną dzielnicę otrzymał dopiero po swoim bracie Henryku księciu sandomierskim. W 1177 r. bunt możnowładców przeciw Mieszkowi Staremu wyniósł go na stolicę krakowską i Kazimierz stał się księciem zwierzchnim. W 1186 r. objął księstwo mazowieckie i kujawskie. Dążył do uzyskania poparcia Kościoła i w związku z tym na zjeździe w Łęczycy w 1180 r. nadał Kościołowi w Polsce liczne przywileje. W zamian za to uzyskał zgodę na dziedziczenie dzielnicy krakowskiej dla swych potomków. Po jego nagłej śmierci osiem lat trwały walki o tron krakowski.

Władysław Laskonogi

Władysław Laskonogi (ok. 1165-1231). Syn Mieszka Starego, tron krakowski objął po śmierci ojca, książę gnieźnieński i poznański. Możnowładcy opowiadali się jednak w większości za Leszkiem Białym księciem sandomierskim, synem Kazimierza Sprawiedliwego. Władysław został wygnany z Krakowa, a Leszek objął dzielnicę senioralną. Władysław nie pogodził się z przegraną i dążył do odzyskania dzielnicy krakowskiej, mając oparcie w Wielkopolsce. Wkrótce po śmierci Leszka cel ten osiągnął, jednakże został ponownie wygnany, tym razem przez panującego na Mazowszu księcia Konrada, który jako brat Leszka Białego zgłaszał pretensje do dziedzictwa. Po tej klęsce utracił rownież Wielkopolskę. Schronił się na Śląsku, gdzie swe dzielnice zapisał w testamencie goszczącemu go księciu Henrykowi Brodatemu.

Leszek Biały

Leszek Biały (ok. 1186-1227). Syn Kazimierza Sprawiedliwego, książę sandomierski Leszek pretendował do przejęcia stolicy senioralnej w Krakowie po swym ojcu, mając początkowo za głównego rywala Mieszka Starego, brata Kazimierza. Osadził się ostatecznie na tronie krakowskim w 1202 r. Leszek dążył do opanowania Rusi Halickiej, do której mieli pretensje także Węgrzy, nie odniósł jednak sukcesów. Zginął tragicznie pod Gąsawą, na Pomorzu, gdzie spotkał się na zjeździe z Władysławem Laskonogim i Henrykiem Brodatym. Stało się to w trakcie ucieczki spowodowanej nieoczekiwaną napaścią księcia Pomorza Gdańskiego Świętopełka.

Henryk I Brodaty

Henryk Brodaty (1163-1238). Henryk był pierwszym dzierżycielem tronu krakowskiego, który wywodził się z linii Piastów śląskich. Troszczył się o rozwój gospodarczy kraju, popierał lokację miast i wsi, rozwój górnictwa, przeprowadził reformę monetarną. Był księciem wrocławskim, a w latach 1228-1229 oraz od 1234 r. władał dzielnicą senioralną. Dążył do ponownego zjednoczenia ziem polskich, co postawiło go w ostrym konflikcie z Konradem Mazowieckim, który uprzednio wyparł z Krakowa Władysława Laskonogiego. Testament Laskonogiego dał Henrykowi podstawę do opanowania części Wielkopolski. Jednakże celu głównego - zjednoczenia ziem polskich - nie osiągnął. Jego syn Henryk Pobożny poległ w 1241 r. pod Legnicą w czasie pierwszego, groźnego

dla Zachodu, najazdu Mongołów.

Bolesław V Wstydliwy

Bolesław Wstydliwy (1226-1279). Bolesław, książę sandomierski był synem Leszka Białego. Pretensje dynastyczne do dzielnicy krakowskiej zrealizował w 1243 r., odnosząc zwycięstwo nad Konradem Mazowieckim. Jego panowanie przypadło jednak na okres nie sprzyjający szerszym zamierzeniom - ziemie sandomierska i krakowska zostały dotknięte wielkim najazdem Mongołów, atakowane były także przez Rusinów. W polityce zagranicznej opierał się na sojuszu z Węgrami, utrwalonym małżeństwem z córką króla Węgier Beli IV, Kingą. Zmarł bezpotomnie.

Leszek Czarny

Leszek Czarny (1241-1288). Syn księcia kujawskiego, brat Władysława Łokietka. Nie mając własnego potomstwa, Bolesław Wstydliwy postanowił zapisać tron krakowski księciu łęczyckiemu i sieradzkiemu, Leszkowi. Tym razem obeszło się bez walk o dzielnicę senioralną. Leszek Czarny powrócił do planów zjednoczenia ziem polskich, szukając poparcia mieszczaństwa i tłumiąc bunty możnowładców. I on jednak upragnionego celu nie osiągnął. Na rok przed jego śmiercią nastąpił trzeci najazd Mongołów, przed którym Leszek ratował się ucieczką na Węgry. Mongołowie podeszli aż pod Kraków, miasta jednakże nie zdobyli. Po jego śmierci rozpoczęły się długoletnie walki o tron krakowski.

Przemysł II

Przemysł II (1257-1296). Książę poznański. Śladem wielu poprzedników dążył do odbudowy państwa polskiego. W 1290 r. zawarł układ z bliskim śmierci księciem krakowskim Henrykiem Probusem, starającym się u papieża o koronę, na podstawie którego zajął dzielnicą krakowską. Został jednak pokonany i usunięty przez Wacława II czeskiego i dalsze swe staranie oparł o Wielkopolskę. Działania jego popierał wybitny mąż stanu, arcybiskup gnieźnieński Jakub Świnka. W 1294 r. Przemysł przyłączył do swych krain Pomorze Gdańskie, a w 1295 r. koronował się w starej stolicy, Gnieźnie, na króla Polski. Odnowienie godności królewskiej po blisko 200 latach miało duże znaczenie w dążeniach do zjednoczenia państwa polskiego. W niecały rok później został zamordowany prawdopodobnie za sprawą wrogich mu rodów, przy inspiracji ze strony Marchii

Brandenburskiej.

Wacław II

Wacław II (1271-1305). Pochodził z czeskiej dynastii Przemyślidów. Był synem króla Przemysława Ottokara II. Będący od 1283 r. królem Czech Wacław II został w 1291 r. - po wypędzeniu Przemysława II - księciem krakowskim. W 1300 r. koronował się w Gnieźnie na króla Polski. W 1301 r. przyjął dla swego jedynego syna koronę węgierską. Dążył do umocnienia władzy królewskiej, co po długim okresie rozbicia dzielnicowego i niepokojów było zadaniem trudnym. Król wprowadził urząd starosty, urzędnika obdarzonego dużymi kompetencjami na swoim terytorium. Na czele opozycji przeciw Wacławowi stanął jego przyszły następca, Władysław Łokietek, popierany zarówno przez papieża Bonifacego VIII, jak i króla węgierskiego Roberta,

obawiającego się wzrostu potęgi Czech.

Władysław Łokietek

Władysław Łokietek (1260-1333). Młodszy brat Leszka Czarnego przejął dziedziczne księstwo kujawskie, myśląc jednak o zjednoczeniu ziem polskich. W latach 1296-1300, po uzyskaniu drobnych zdobyczy terytorialnych, opanował krakowską dzielnicę senioralną oraz księstwo sandomierskie. Usunięty z Krakowa przez Wacława II, zwrócił się o pomoc do Węgrów i otrzymawszy ją opanował Małopolskę. Utracił jednak Pomorze Gdańskie zabrane przez Krzyżaków. W 1311 r. stłumił bunt mieszczan krakowskich, następnie zdobył Wielkopolskę. W 1320 r. ten wyjątkowo uparty i konsekwentny książę koronował się w Krakowie. Fakt ten uważa się za zakończenie okresu rozbicia dzielnicowego.

Kazimierz III Wielki

Kazimierz Wielki (1310-1370). Syn Władysława Łokietka, jedyny król w Polsce nazywany Wielkim. Dokończył dzieła zjednoczenia państwa, którego terytorium wzrosło w czasie jego panowania dwukrotnie. Kładł wielki nacisk na rozwój gospodarczy. Mówiono o nim, że zastał Polskę drewnianą, a zostawił murowaną. Opiekował się miastami i handlem, przeprowadził reformę pieniądza, kodyfikował prawo. Założył w Krakowie w 1364 r. pierwszy w Polsce uniwersytet - Akademię Krakowską. W polityce zagranicznej gotów był do kompromisów, co niektórzy mieli mu za złe - gdyż uważał, że Polska wymaga wewnętrznego umocnienia w warunkach pokoju. Jedynym niezłomnym punktem polityki Kazimierza był sojusz z Węgrami. W 1339 r. w Wyszechradzie zawarł on z królem węgierskim układ, w myśl którego w wypadku jego bezpotomnej śmierci tron polski miał przypaść Andegawenom. Był ostatnim z wielkiej dynastii Piastów i jego śmierć przyjęta była ze smutkiem i niespokojnymi pytaniami o jutro.

Ludwik Węgierski

Ludwik Węgierski (1326-1386). Król Węgier, nazywany w tym kraju Wielkim. Był synem siostry Kazimierza Wielkiego, Elżbiety. Królem Polski został w wyniku porozumienia zawartego w Wyszehradzie w 1339 r. między Kazimierzem Wielkim a ojcem Ludwika, Karolem Robertem, założycielem węgierskiej dynastii andegaweńskiej. Po koronacji w 1370 r. Ludwik rządził w Polsce głównie za pośrednictwem swej matki. Starał się o tron polski dla swej córki i w tym celu szedł na duże ustępstwa na rzecz szlachty. Był wystawcą przywileju, tzw. paktu koszyckiego, który stał się podstawą swobód i politycznej siły szlachty w Polsce. W zamian szlachta wyraziła zgodę na objęcie tronu polskiego przez jedną z córek Ludwika. Pozostawił Polskę jako kraj zjednoczony, właściwie w takich samych granicach, w jakich go odziedziczył po Kazimierzu

Wielkim.

Jadwiga Andegaweńska

Jadwiga Andegaweńska (1374-1399). Córka Ludwika Węgierskiego. W 1384 r. możnowładcy polscy zażądali jej przybycia do Polski z Węgier i w tym rok...