ZUCHY W KRĘGU RADY.pdf

Zuchy w Kręgu Rady!

Zuchy nie od razu będą umiały radzić, dlatego teŜ musisz ich tego nauczyć. Zadbaj,

aby kaŜdy zuch zabrał głos, aby w danej chwili mówił tylko ten zuch, który otrzymał

głos (posłuŜ się pacholikiem mówi tylko ten zuch, który trzyma pacholika), zadbaj o

to, aby zuch, którego sprawę omawiacie miał prawo głosu. Zasiadanie w Kręgu

Rady jest waŜnym elementem zbiórki, stąd teŜ obrzędowa oprawa zwoływania i

przebiegu Kręgu Rady.

Oto kilka ćwiczeń, które kaŜdemu dziecku pozwolą powiedzieć: "teraz ja", pozwolą

poczuć się pewnie, pomimo otyłości, krótkowzroczności czy innej niesprawności lub

ułomności. Tu kaŜdy zuch jest jeden, niepowtarzalny, najwaŜniejszy na świecie.

Wszystkie ćwiczenia są dość proste, ale wymagają od prowadzącego pełnej

świadomości celu ich przeprowadzenia. Ćwiczenia nie moŜna nie dokończyć lub

przerwać w połowie, gdy tylko kilkoro dzieci się wypowiedziało. Tutaj kaŜdy ma

równe prawa kaŜdemu trzeba poświęcić tyle samo czasu, z kaŜdym rozmawiać

podobnie, co wcale nie znaczy, Ŝe "z powagą", choć i ona w określonych

sytuacjach jest potrzebna. WaŜna jest swoboda, ale dopasowana do moŜliwości

osoby prowadzącej tak, aby ćwiczenie mogło zostać zrealizowane. Dostrzegać

naleŜy drobne sprawy, jeśli sąpozytywne, chwalić i nagradzać. Jeśli w trakcie zabaw

wynikną sytuacje, z którymi nie moŜesz sobie poradzić porozmawiaj o nich ze

szkolnym psychologiem, pedagogiem lub inną osobą, która np. ukończyła warsztaty

socjoterapii.

Zaproponujmy znaną zabawę w imiona, aby kaŜde dziecko przypomniało sobie o

istnieniu koleŜanki lub kolegi. DruŜynowy mówi swoje imię, kolejne dziecko najpierw

przedstawia siebie, a potem podaje imię druŜynowego. Zabawa trwa, aŜ ostatnie

dziecko wypowie wszystkie imiona, własne równieŜ w odpowiedniej kolejności.

Porzucamy krąg i zuchy stają w rozsypce w sali.

DruŜynowy zaczyna opowiadać o dzieciach. Ten zuch, który uzna, Ŝe mowa jest o

nim, wstaje, głośno krzyczy "to ja" i siada. MoŜe się zdarzyć, Ŝe dwoje lub troje dzieci

krzyknie w tym samym momencie. Taką sytuację musisz przewidzieć wcześniej. Zanim

rozpoczniesz swoją opowieść o cechach dzieci, podkreśl, Ŝe w ludziach występują

podobieństwa i róŜnice. KaŜdy człowiek odbiera je inaczej. Dlatego opis własny i

koleŜanki moŜe być prawie identyczny. Pamiętać naleŜy, Ŝe w opowieści nie wolno

wskazywać na ułomności lub na szczegóły ubrania. Pierwsze sprawi przykrość, drugie

nie jest stałą cechą dziecka.

Gdy wszystkie zuchy siedzą, rozdaj im kartki, kredki i poproś, by narysowały swój

portret. To nie ma być dzieło, tylko wizja ducha, wiec daj swej gromadzie niewiele

czasu najlepiej kwadrans. Poproś, by kaŜdy rysownik podpisał swój autoportret

ulubionym przezwiskiem lub imieniem, a potem postawił (połoŜył) przed sobą. Usiądź

w kręgu i z kaŜdym dzieckiem porozmawiaj o jego ulubionej zabawie, potrawie, filmie

itp. Pozostałe dzieci mogą mówić "ja teŜ", "i mnie się to podoba", nie wolno dopuścić

do złośliwości lub przykrych komentarzy. Pamiętaj, są zuchy, które we własnym

domowym środowisku słyszą tylko o swych złych cechach i przyzwyczajeniach lub

lubią fantazjować i zmieniają prawdę. Takie sytuacje trzeba delikatnie eliminować

(czasami wystarczy jedno krótkie pytanie typu: z czego jest zrobione?, jak często

oglądasz?) lub pomóc wybrać tą cechę pozytywną. Po omówieniu prac i przypięciu

ich do maty pozwólmy, by dzieci w praktyce wykorzystały zebrane informacje.

Zabawa pt. "Kogo nie ma" jest znana, ale w tym przypadku warto ją odświeŜyć i

przypomnieć. Potrzebny jest jeden koc do przykrywania dzieci. Zuchy stają w

rozsypce, następnie kucają. Na dany przez druŜynowego znak wszyscy uczestnicy

zamykają oczy. Jedno dziecko zostaje nakryte kocem. Pozostałe dzieci po kolejnym

sygnale otwierają oczy i wskazany zuch informuje, kogo nie ma. Na pewno pomogą

portrety. Zabawę powtarza się kilkakrotnie. Ponowny powrót do kręgu i kolejne

ćwiczenie. Osoba prowadząca zajęcia czyta opis czynności, które lubi t robić dzieci.

Gdy któryś z zuchów (moŜe być ich kilkoro) usłyszy zdanie o sobie, wstaje i biegnąc

wokół kręgu zgodnie ze wskazówkami zegara (kierunek) wymienia się miejscem.

Dlaczego jest to moŜliwe? Dzieci miały takie samo zajęcie, które lubią. Przykład opisu

charakterystyki:

te dzieci lubią biegać i bawić się na świeŜym powietrzu, te dzieci lubią rysować i

malować.

PoniŜsze ćwiczenie najlepiej przeprowadzić pod koniec zbiórki. NaleŜy kaŜdemu

dziecku wręczyć duŜy arkusz papieru pakowego, dobrze zatemperowany ołówek i

noŜyczki. Dzieci w sposób dowolny dobierają się parami. Rozkładają papier na

podłodze lub przypinają do mat i obrysowują sylwetkę koleŜanki lub kolegi leŜącego

na wznak na papierze. Potem wycinają sylwety z papieru. W trakcie

obrysowywania naleŜy opisywać koleŜankę lub kolegę. (Najpierw przyboczny

obrysowywuje np. druŜynową i opowiada: "Teraz obrysowuję Ciebie, druhno, masz

długie włosy, związane w koński ogon..."). Po wycięciu przypiąć sylwetkę w

dowolnym miejscu. Dobrze jest podpisać postacie. To ułatwi pracę na następnej

zbiórce. Tydzień to bardzo duŜo w Ŝyciu dziecka, więc kolejne spotkanie moŜna

rozpocząć od zabawy od zabawy z sylwetami. Spróbuj odnaleźć siebie. KaŜde

dziecko ma wskazać własną postać. Mogą pojawić się błędy i wtedy naleŜy

wyjaśnić, skąd się wzięły. Kiedy kaŜdy zuch odnajdzie swój cień, podchodzi do niego

i mówi o swojej nieprzeciętności. WaŜne, by była pozytywna. MoŜna prosić dzieci,

aby pomogły koledze. To ćwiczenie moŜna przeprowadzić w dowolnym czasie, np.

w trakcie zabawy karnawałowej. Jeśli druŜyny nie stać na zakup papieru, zabawę

moŜna zorganizować w drzwiach zuchówki. Potrzebne jest prześcieradło i lampka

dająca mocny strumień światła. Biały materiał przybijamy do framugi drzwi i

oświetlamy. Kilkoro dzieci pojedynczo przemieszcza się między prześcieradłem a

lampką. Reszta druŜyny obserwuje postać i podaje imię, wymienia ciekawe cechy.

Zaprezentowane ćwiczenia i zabawy pozwolą dzieciom uzmysłowić sobie

występujące róŜnice i podobieństwa, a takie stwarzają sytuacje do wyodrębnienia

cech, szczególnie pozytywnych, które maluchy zwykle podsumowują stwierdzeniem

"dobra dobry". Uczą się obiektywnego wypowiadania sądu, bo i same mogą w

innym przypadku usłyszeć coś przykrego. Łączą je wspólne zainteresowania,

zwycięstwa i poraŜki.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: