Diana Palmer - Do dwóch razy sztuka.pdf - Susan Kyle (pseud. Diana Palmer lub Diana Blayne) - gingerjb

DIANA PALMER

DO DWÓCH RAZY SZTUKA

(Diamond spur)

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Dorodne, rozłoŜyste dęby ocieniały siedzibę Donavanów, chroniąc ją przed

upałem teksańskiego południa. Imponujący, jasnoŜółty murowany dom w

hiszpańskim stylu stał wśród pastwisk ogrodzonych drucianymi płotami, z dala od

drogi biegnącej przez całą posiadłość, na końcu zakurzonego krętego podjazdu.

Kate Whittman cieszyła się, Ŝe zamiast prowadzić auto, jedzie na łagodnym

koniu otrzymanym od Jasona.

W tej części teksańskiego okręgu San Frio od wielu tygodni panowała susza,

więc koń, który poruszał się wolniej od samochodu, wzbijał znacznie mniejszy obłok

kurzu.

Donavanowie dotąd nie utwardzili nawierzchni.

W posiadłości liczącej tysiące hektarów gotówka zawsze szła na zakup bydła,

a nie na modernizację dróg.

W czasie obecnego zastoju, gdy ceny produktów rolnych spadły tak bardzo,

natomiast odsetki od kredytów nadal pozostawały wysokie, trzeba było przedsiębiorcy

o talentach i zmyśle handlowym Jasona Donavana, Ŝeby trzymać w szachu

bezwzględnych wierzycieli.

Spojrzenie zielonookiej Kate pobiegło w dal aŜ po horyzont. Wiedziała, Ŝe

trwa spęd bydła. Na tak wielkim obszarze musiał odbywać się jednocześnie w kilku

rejonach. Do kaŜdego z nich przydzielano grupę pracowników wraz z nadzorcą, a

Jason objeŜdŜał konno najwaŜniejsze miejsca i miał oko na wszystko. Podczas spędu

zawsze zdarzały się wypadki. Wprawdzie złamania, oparzenia, zwichnięcia i otarcia

to na ranczu normalna rzecz, ale podczas spędzania i znakowania bydła zazwyczaj

zdarzały się wypadki powaŜniejsze.

Tym razem sam szef doznał powaŜnego szwanku podczas spotkania oko w

oko z rozwścieczonym zwierzakiem o długich rogach. Zarządca wymknął się

ukradkiem i pojechał po Kate. Zawsze posyłano po nią, gdy Jason był ranny,

poniewaŜ nikomu oprócz niej nie pozwalał się do siebie zbliŜyć. Ufał Kate, a ona nie

przejmowała się jego humorami. Tylko ona dawała sobie radę, ilekroć wpadał w furię.

Westchnęła ponuro, wspominając, ile razy przemierzała tę krętą drogę. Nie

była dziewczyną Jasona.

Szczerze mówiąc, ledwie zauwaŜał, Ŝe jest kobietą.

Przyjaźniła się z Gene’em, młodszym z Donavanów, oraz z ich gospodynią

Sheilą na długo przedtem, nim połączyła ją z Jasonem osobliwa zaŜyłość. U jej

zarania stała przedziwna awantura, która zdarzyła się pewnej nocy, kiedy to Jason pił

na umór. Wprawdzie z nikim, nawet z Kate, nie był naprawdę blisko, lecz ona zyskała

niedostępne innym przywileje. Opiekował się nią jak starszy brat, co prawda niekiedy

czynił to dosyć obcesowo. Rzecz jasna, zdaniem Kate powinien darzyć ją całkiem

innym uczuciem. Ale czy tego moŜna wymagać od mizantropa i odludka?

Kate odrzuciła na plecy długi warkocz. Była szatynką, a jej włosy miały

głęboki odcień gorzkiej czekolady. Poprawiła się w siodle i zaraz skrzywiła się, bo

zaczepiła nogawką dŜinsów o coś ostrego. Sama zaprojektowała i uszyła te spodnie.

Oby tylko się nie rozdarły, bo chciała je zaprezentować wraz z całą kolekcją w

zakładach odzieŜowych, gdzie pracowała. Solidnie się nad nią napracowała i miała

cichą nadzieję, Ŝe kupią wszystko na pniu. Teraz nie stać jej było nawet na mały

kawałek płótna, poniewaŜ w domku, który dzieliła z matką, Ŝyło się biednie. Nie

chciała, Ŝeby Jason o tym wiedział. Własnych zmartwień miał aŜ nadto, więc niech się

z nimi boryka... o ile po raz kolejny ujdzie z Ŝyciem, dodała w duchu ze zgryźliwą

irytacją. CóŜ, jeśli chodzi o rany i wszelkie inne obraŜenia, Jason był po prostu

niemoŜliwy. I nigdy z własnej woli nie wzywał lekarza. Gdyby Kate nie

interweniowała, kurowałby się domowymi sposobami, i to jedynie w przypadku

groźnej infekcji. Teraz jednak sprawa musiała być powaŜna, skoro Gabe, jego rządca,

odwaŜył się podczas spędu opuścić posterunek i ruszył po Kate, ryzykując, Ŝe szef

dostanie szału.

Nikt by nie zgadł, Ŝe w obecności Jasona i ona traciła pewność siebie. Trochę

się go bała. W końcu skończył juŜ trzydziestkę i był od niej starszy o dziesięć lat.

Nauczyła się jednak ukrywać swoją niepewność.

Zmarszczyła ciemne, wąskie brwi, zastanawiając się, czy tym razem zrobił

sobie powaŜną krzywdę, choć zawsze twierdził, Ŝe ma twardą skórę. Był niezwykle

przystojny, jak zgodnie twierdziły wszystkie niezamęŜne panie z okręgu San Frio.

Szkoda, Ŝe uchodził za wroga kobiet. Ciekawe, jak przy takim nastawieniu zamierza

postarać się o spadkobiercę posiadłości od ponad stu lat nazywanej Diamentową

Ostrogą. Gdyby coś się stało Jasonowi, jego młodszy brat, Gene, na pewno nie

poradziłby sobie z uporządkowaniem rodzinnych finansów.

Jason Donavan przejął Diamentową Ostrogę po śmierci ojca. Gene był drugim

spadkobiercą i współwłaścicielem. Stary J. B. Donavan utonął przed ośmiu laty, gdy

pewnego wiosennego ranka wylała rzeka Frio, ale niezwykłą nazwę posiadłość

zyskała duŜo dawniej.

Był rok 1873. Weteran wojny domowej Blalock Donavan zaryzykował w San

Antonio i siadł do pokera.

Rozgrywka trwała całą noc. Jeden z graczy przypłacił ją Ŝyciem, bo oszukiwał.

Młody Blalock Donavan, były sierŜant armii konfederatów pochodzący z okręgu

Calhoun w stanie Georgia, podczas ostatniego rozdania dostał królewską karetę i

wygrał.

W puli było między innymi sto jankeskich dolarów gotówką i złoty,

wysadzany diamentami wisiorek w kształcie ostrogi, który postawił pewien

kompletnie zgrany młodzian, ufny w jego moc, bowiem jak twierdził, był to rodzinny

amulet przynoszący szczęście.

Znajdował się tam takŜe notarialny akt własności duŜego, ale podupadłego

rancza w teksańskim okręgu San Frio. ZuboŜałemu sierŜantowi zdało się to

prawdziwym sezamem. Posiadłość w tamtych czasach nie miała nazwy, a miejscowi

zwali je ranczem Bryana od imienia dawnego właściciela. Blalock Donavan zgarnął

wszystko, co wynikało z dokumentów, a takŜe co jeszcze dało się zgarnąć, w tym

działkę obfitującą w srebro.

Dochody z niej zainwestował w teksańską posiadłość, którą nazwał, jakŜeby

inaczej, Diamentową Ostrogą. I tak juŜ pozostało. Donavanowie od stu trzydziestu lat

byli jej właścicielami.

Jasnozielone oczy Kate złagodniały, gdy na werandzie dostrzegła kobietę

pochyloną nad misą. Donavanowie naleŜeli do najbogatszych teksańskich właścicieli

ziemskich, a Jason bez trudu mógł sobie pozwolić i na terenowego mercedesa, i na

nowiutkie sportowe auto. Urządzony cennymi antykami dom przypominał muzeum

stylowych wnętrz. Meble i bibeloty pochodziły z całego świata. Jason chętnie

podejmował gości i organizował huczne bankiety. SpiŜarnia pękała w szwach,

kuchnia wyposaŜona była we wszelkie nowoczesne urządzenia, ale gospodyni Sheila

James jak za dawnych lat robiła domowe przetwory.

Sheila była podporą Diamentowej Ostrogi. Chodziły słuchy, Ŝe do szaleństwa

kochała J. B. Donavana, lecz ten zniechęcił się do kobiet, gdy Neli, jego Ŝona, rzuciła

go, pozostawiając z dwoma synami. Zmienił się, zaczął pić na umór, zdarzało się, Ŝe

stawał się wręcz przeraŜający. Podobno nawet Sheila strasznie się go bała, lecz przez

wzgląd na chłopców nie odeszła, jako Ŝe zastępowała im matkę. Była stanowcza, a do

ludzi miała wyjątkową cierpliwość. Nie brakowało jej teŜ uporu i wytrwałości, skoro

bez szemrania znosiła napady furii i długotrwałe stany złego humoru J. B. Donavana.

Jason miał je po ojcu, ale Kate nawet w najgorszych chwilach umiała

przemówić mu do rozsądku. W okolicy Ŝartowano na ten temat, lecz nie w obecności

Jasona.

Siedząca na werandzie Sheila podniosła wzrok. Jej ulubiona huśtawka

kołysała się leniwie. Niebieskie oczy pojaśniały, gdy ujrzała Kate.

- Posłałam po ciebie Gabe’a - oznajmiła. - Nie masz mi tego za złe, prawda?

Gdybym nie wzięła sprawy w swoje ręce, Jason umarłby z upływu krwi i rozłoŜyłby

się na naszych oczach, bo pracownicy tak się go boją, Ŝe nie odwaŜyliby się

pogrzebać trupa.

Sheila zamilkła i przerwała na moment obieranie zielonej fasolki. Trzymała

misę na kolanach okrytych jaskrawym fartuchem w zielono - Ŝółtą kratę. Krótkie

włosy przyprószone siwizną zwilgotniały od potu. Była po pięćdziesiątce i wyglądała

na swoje lata. Ludzie się z nią liczyli. Nawet Jason Ŝywił dla niej pewien szacunek,

ale gdy wpadał w złość, nie potrafiła mu się przeciwstawić.

- Powinnaś sama go opatrzyć - zakpiła Kate.

- Och, nie miałam pod ręką strzelby, Ŝeby unieszkodliwić drania - zadrwiła. -

Diana Palmer - Do dwóch razy sztuka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: