PŁASZCZ ŚWIĘTEGO MARCINA
Będziesz legionistą, tak jak ja! - oświadczył ojciec piętnastoletniego Marcina. - Nie po to nadałem ci imię pochodzące od boga wojny - Marsa, żebyś siedział w domu.
- Nie chcę być żołnierzem! - bronił się Marcin. - Wierzę w Chrystusa, a On nie pozwala zabijać.
- Bzdury! - twarz ojca poczerwieniała z gniewu. - Nie pozwolę ci przyjąć chrztu i stać się jako ta owca, prowadzona na rzeź.
- Wolę to, niż przelewanie cudzej krwi! - trwał przy swoim chłopak.
- Posłużysz parę lat w wojsku, to zmienisz zdanie - zakończył rozmowę ojciec.
Nie było rady - z ciężkim sercem przywdział Marcin strój legionisty.
- Nikogo nie zabiję, choćby mi samemu przyszło zginąć - obiecywał sobie w duchu.
Mówiono o nim: Dziwny to żołnierz… Cichy, pokorny. Ktoś widział nawet, jak czyścił buty własnemu ordynansowi. Niby nosi miecz u boku, ale nie używa go zgodnie z przeznaczeniem.
Ostatnio przeciął nim swój własny płaszcz. Dlaczego? Ano spotkał u bram miasta na wpół nagiego żebraka drżącego z zimna i podzielił się z nim odzieniem.
W nocy przyśnił mu się Chrystus w połowie jego płaszcza.
- Oto, jak przyodział mnie mój katechumen, Marcin – mówił Zbawiciel do otaczających go aniołów.
Po tym wydarzeniu młodzieniec jeszcze bardziej poczuł się „żołnierzem Chrystusa” – przyjął chrzest i rozpoczął staranie o zwolnienie z wojska. Niestety właśnie w owym czasie stanęli u granic państwa. Cesarz Julian zmobilizował wojsko. Szykowała się bitwa. Każdy legionista otrzymał podwójny żołd. Jakież było zdumienie wszystkich, gdy Marcin oświadczył, że nie weźmie tych pieniędzy, bo nie będzie walczył.
- Jak to nie będziesz walczył? - rozgniewał się dowódca.
- Jestem chrześcijaninem i nie wolno nam zabijać - wyjaśnił Marcin.
- Wiesz kim jesteś? Tchórzem! - usłyszał twarde słowa.
- To bojaźń Boża a nie strach! - próbował wyjaśniać.
- Doprawdy? - w głosie dowódcy zabrzmiała ironia.
- A czy zasłużę na wiarę, jeżeli sam i bez broni wyjdę przeciw nieprzyjacielowi? - zapytał.
Dowódca nie dał zbić się z tropu.
- Trzymam cię za słowo oświadczył i wezwał - straże.
- Miejcie na niego oko: przykazał. Jutro okaże się, czy jest tak odważny jak mówi. Całą noc spędzi! Marcin na modlitwie, a rano odłożył przeżegnał się i stanął przez pierwszym szeregiem. Już ruszał, gdy zobaczono barbarzyńskich posłów. Przybyli z orędziem pokoju. O dziwo nie stawiali żadnych warunków. Po prostu wycofali się i już. Legioniści odnieśli zwycięstwo nie przelewając ani kropli krwi.
- To cud! - wołali żołnierze i uszczęśliwieni ściskali prawicę, prawdziwego zwycięzcy - świętego Marcina.
Ewa Stadtmiiller
Promyczek Jutrzenki 11/2002 s. 3-5
marzena_kaszowska