Regine Deforges - Niebieski rower 04 - Czarne tango.pdf - Deforges Regine - wpiotrowski3

Régine Deforges

Czarne tango

Moim dzieciom,

Franckowi, Camille i Léi

Dokądże, Władco święty i prawdziwy,

nie będziesz sądził i nie wymierzał za krew naszą kary

tym, co mieszkają na ziemi?

Apokalipsa św. Jana (Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu, Wyd. Pallottinum,

Poznań — Warszawa 1989.)

Léa stanęła jak wryta, gdy ujrzała idącego jej na spotkanie Françcois Taverniera

trzymającego za rączkę małego Charlesa. To naprawdę byli oni, tutaj, w Montillac, w tym

samym Montillac, które uznała za stracone na zawsze, a gdzie teraz rozbrzmiewały odgłosy piły

cieśli, uderzenia młotków, piosenka robotnika:

Murarz piosenkę śpiewał,

wysoko tam, na domów dachu.

Jej dom się odradzał...

Serce jej przepełniło szczęście, gdyż się domyśliła, że to jego dzieło. Stojąc bez ruchu

patrzyła na odnalezionego kochanka; żył! Żył naprawdę, przyglądał jej się z podziwem, nie

dowierzając własnym oczom, olśniony, wstrząśnięty... Rzucił się ku niej, lecz Charles był

szybszy. Léa ze wzruszeniem ściskała dziecko w ramionach, bełkocząc bez ładu i składu czułe

słowa. Odsunęła je delikatnie od siebie i przyklęknęła, by mu się lepiej przyjrzeć. Ależ urósł!

Jaki był podobny do matki! Na wspomnienie nieżyjącej Camille z jej piersi wyrwał się jęk.

— Coś cię boli? — zaniepokoiło się dziecko.

— Nie, mój kochany, tak bardzo się cieszę, że cię widzę...

— No to dlaczego płaczesz?

Jak tu wytłumaczyć pięcioletniemu chłopcu, że łzy mogą równie dobrze wyrażać radość, jak

i smutek?

Co to za jasnowłose dziecko uczepiło się spódnicy jej munduru i kim była ta młoda kobieta

ubrana w kwiecistą suknię, która przypominała suknię, jaką jej matka nosiła w lecie

poprzedzającym wojnę.

— Françcoise?...

Nim się ucałowały, siostra pomogła jej podnieść się z klęczek. A potem kolejno witała się z

ubraną według ostatniej mody Laure, z Lisą o różowiutkiej cerze i białych puklach włosów, z

Estelle, której gładko ściągnięte w koczek włosy nie mogły zatrzeć pełnego dobroci wyrazu

twarzy, z Ruth, z drogą Ruth, skarbnicą wspomnień z dzieciństwa, podstarzałą, zgarbioną, z

biednymi trzęsącymi się wciąż dłońmi... Przechodziła z ramion do ramion, niezupełnie

przytomna i świadoma, co się dzieje, jak gdyby te pocałunki, pieszczoty, czułe słowa nie do niej

były kierowane. Po widoku ruin Berlina, pokonanych Niemiec Léa odbierała jak coś

nierzeczywistego to, że znalazła się na tej ziemi, w tej posiadłości, dokąd — jak sądziła — miała

nigdy nie powrócić.

Stopniowo odpływało uczucie szczęścia, ustępowała radość, jaka ją ogarnęła na widok

zmierzających ku niej Françcois i Charlesa. Nic nie było prawdziwe; to jakaś farsa, jakaś

maskarada... To tylko zjawy... Co tutaj robiła ta gestykulująca ogolona kobieta w sukni jej

matki?... I ta za mocno wymalowana młoda dziewczyna przypominająca luksusowe dziwki

włóczące się z niemieckimi oficerami po barach Bordeaux?... A te hałaśliwe dzieciaki o buziach

i rączkach usmarowanych sokiem z jeżyn?... Te stare kobiety w czarnych sukniach, wyglądające

jak dewotki z Saint-Macaire?... A ten mężczyzna z blizną na twarzy o ironicznym uśmiechu?...

Dlaczego się uśmiecha? Co widzi takiego śmiesznego?... A jak on jej się przyglądał! Narastające

rozdrażnienie mąciło jej myśli. Nigdy!... Nigdy nie powinna była postawić nogi w Montillac,

wszystko tu było zniszczone, zbrukane, martwe!... Wydawało jej się, że za chwilę z alei grabowej

wynurzy się Maurice Fiaux z policjantami... W głowie huczały jej krzyki, wycie... To nie stukot

młotków cieśli słyszała, ale uderzenia kolb karabinów przy wyważaniu drzwi domu... A ten

tuman, który się unosi nad stokiem poniżej tarasu, to nie dym z wypalanej trawy, lecz swąd

buchający z umęczonego ciała cioci Bernadette...

Léa gwałtownie roztrąciła kobiety i czepiające się jej dzieci. Nie oszukają jej... Nie da się

nabrać...

Zaskoczone ciotki i siostry patrzyły za uciekającą Léą. Tylko Françcois Tavernier domyślał

się, co czuła.

Biegła przez winnice jak przerażone zwierzątko, potykała się o bryły ziemi, przewracała się,

podrywała, znowu padała... Gdy był o kilka kroków od niej, dostrzegła go, lecz nie poznała. W

jej zmąconym umyśle kołatała jedna tylko myśl: Nie nabiorą mnie!... Nie nabiorą mnie!...

Strach i nienawiść dodawały jej skrzydeł, zerwała się do biegu, mknęła jeszcze szybciej mimo

poobcieranych kolan. Gdy mijała dom Sidonie, wydawało jej się, że słyszy głos Mathiasa... Spod

jej stóp wzbijał się tuman białego kurzu z drogi wiodącej do kapliczki w Verdelais, miejsca

schronień i świadka jej dziecinnych smutków i zmartwień, melancholijnych wątpliwości okresu

dojrzewania, a potem strachu i obaw młodej kobiety w obliczu wojny i śmierci. Do krwi

pozdzierała sobie skórę rąk odgarniając kolczaste gałęzie zarośli... Na czworakach wdrapała się

po schodkach do kapliczki... schwytał ją i na tych stopniach zmagali się ze sobą w milczeniu.

Françcois musiał wytężyć wszystkie siły, by udaremnić jej próby podrapania mu twarzy.

Gdy poczuł, że słabnie, zaczął szeptać jej kojące, uspokajające słowa:

— Spokojnie, maleńka, spokojnie... Nie bój się... Już się skończyło... No, no, uspokój się...

Kochana, już nikt więcej cię nie skrzywdzi, przyrzekam ci.

Jej drżące ciało powoli się odprężało, a ze spojrzenia zniknęło szaleństwo. Zamknęła oczy i

pozwalała się kołysać... Miała osiem lat i ojciec ją pocieszał, gdy boleśnie się poturbowała

podczas upadku... Gdy tak się do niego przytulała, wyciszało się łkanie, uśmierzał ból... Teraz

brał ją na ręce i niósł do łóżka...

Françcois ułożył ją w cieniu dębu. Jak dziecko natychmiast zapadła w sen, dłonią

wczepiwszy się w jego rękę. Żywo mu to przypominało te niezbyt liczne noce, kiedy po zbliżeniu

zasypiała, nie dokończywszy zdania; na tym między innymi polegała jej siła, na tej zdolności

ucieczki w sen.

Chusteczką do nosa delikatnie starał się otrzeć kurz, jaki przylepił się do zalanej łzami

twarzy. Znowu wzruszyła go uroda, energia i kruchość, wrażliwość na zranienia, jakie biły z tej

ubrudzonej twarzy. Podobnie jak podczas wszystkich spotkań po długiej rozłące, ten kontrast

uderzał go i poruszał. Poprzez drżenie zamkniętych powiek wyczuwał cierpienia, jakich

doznała. Poprzysiągł sobie, że zrobi wszystko, by o nich zapomniała, że zapewni jej szczęśliwe i

spokojne życie, obsypie ją prezentami, biżuterią, pokaże jej świat, nowe pejzaże, miejsca nie

tknięte przez człowieka, do których człowiek nawet nie dotarł... Znowu będzie go dręczyła swoją

kokieterią, znowu usłyszy jej śmiech, będzie patrzył, jak pije szampana, porwie ją do walca, w

którym stracą głowę. Ach, żeby tak jakimś sposobem przegnać te obrazy okropności, które

przyprawiały ją o przerażenie!...

— Françcois!

— Tak, dzieweczko, jestem tutaj.

— Françcois, gdybyś ty wiedział!...

— Wiem, kochanie, wiem. Teraz musisz się starać zapomnieć...

Poczuł, jak ciało jego przyjaciółki sztywnieje, gotowe znowu mu się wymknąć.

— Będzie ci trudno, ale tak trzeba. Musisz odbudować dom, masz dziecko, które musisz

wychować, rodzinę...

— Przestań! Przestań!

Zaciśniętymi pięściami biła go w piersi. Zaśmiał się.

Rozzłoszczona jego śmiechem, spróbowała go podrapać, uderzyć! Przygniótł ją swoim

ciałem, przytrzymał wyciągnięte ramiona nad głową.

— Nie uważasz, że mamy coś lepszego do roboty niż kłócić się? — spytał szukając jej ust.

Wyrwała mu się i ugryzła go tak boleśnie, że zwolnił uścisk. Potargana, z zeszpeconą

gniewem twarzą Léa podniosła się; przez długą chwilę mierzyli się wzrokiem. Powoli uspokoiła

się, wściekłość ustąpiła miejsca smutkowi. Łzy obficie popłynęły z szeroko otwartych oczu i

zmywały pył z policzków. Ta żałość bez spazmów uciszyła ją. Gdy Françcois podał jej

chusteczkę do nosa, podziękowała słabym uśmiechem.

— Przepraszam cię, jestem żałosna.

— Wcale nie jesteś żałosna, no, chodź, przytul się.

Wtuliła się w jego ramiona, czekając na pożądanie, które rozproszy lęki. Rozpięła guziki

koszuli i wsunęła dłoń w jej rozchylenie, znowu odnalazła gładkość skóry swojego kochanka,

jego zapach. Jak jej go brakowało przez te długie miesiące! Do tego stopnia za nim tęskniła, że

omal nie uległa pewnemu młodemu i przystojnemu angielskiemu oficerowi! On z kolei szybkim

ruchem rozpiął guziki jej surowej koszulowej bluzki, rozluźnił krawat i zsunął ramiączka halki...

Odsłoniły się wspaniałe, bujne piersi. Do diabła z wojną, cierpieniami. Zapomnieli o ziemi,

niebie, śmierci... Istnieli tylko mężczyzna i kobieta, których ciała połączyły się jak od

prawieków, szukając tylko rozkoszy; nagłej i krótkotrwałej rozkoszy, która ich, nienasyconych,

zaskoczyła.

Françcois pomógł jej wstać. Obejmując się ruszyli drogą ku Montillac. W Bellevue Léa

usiadła na starej kamiennej ławie pod domem Sidonie. Wodziła wzrokiem po znajomym

krajobrazie. Nic się nie zmieniło, nic nie wskazywało, że przetoczyła się tu wojna, że w tych

lasach, wioskach ludzie poświęcali życie, by ocalić te dzwonnice, miasteczka, pola, winnice.

Nic! Przed oczyma stanął jej obraz biednego obnażonego ciała Sidonie. Zamykając oczy,

przegnała tę grozę, chciała zachować tylko wspomnienie dzielnej, uczciwej kucharki, która ją

pytała:

— Malutka, napijesz się mojej nalewki z czarnej porzeczki?

Zbliżała się jesień, światło chylącego się dnia podkreślało całą wspaniałą urodę tego

ukochanego krajobrazu.

— Spójrz, widać Pireneje!

Pewnie to nie było prawdą, ale Sidonie tak często jej powtarzała, że w pogodny dzień widać

te stare góry.

Potrząsając głową jak koń, który przegania natrętną muchę, wyprostowała się i wbiła wzrok

w oczy kochanka. To spojrzenie mówiło mu: "Jestem tutaj, żyję, chcę używać życia, szybko,

teraz! Jesteś tutaj, żeby mi pomóc, bo mnie kochasz. No bo przecież mnie kochasz, prawda?"

Przyciągnęła drabinę do wejścia na górkę z sianem i wspięła się po obruszanych szczeblach. Ileż

to razy chowała się tutaj przed dorosłymi, razem z Mathiasem i innymi towarzyszami

dziecięcych zabaw. Siano z ostatnich sianokosów upojnie pachniało. Zapadając się nogami w

pachnącą masę, Léa ściągnęła z siebie ubranie i naga wyciągnęła się, nie zważając na ukłucia

Regine Deforges - Niebieski rower 04 - Czarne tango.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: