Heather Graham - Noc kosa.pdf - Heather Graham Pozzessere (pseud. Shannon Drake lub Heather Graham) - gingerjb

Heather Graham

Noc kosa

Przełożył: Michał Jankowski

PROLOG

Belfast, Irlandia Północna Lato 1977 roku

– Synku, szykuj się! – krzyknęła matka, wpadając bez pukania do

małego, kwadratowego pokoju. – Tata wrócił, idziemy do kina!

Zniszczoną ciężką pracą twarz rozświetlał uśmiech młodej dziewczyny,

który sprawiał, że stawała się piękna.

Chłopiec wstrzymał oddech. Bardzo lubił kino, a tak rzadko w nim

bywał. Na ekrany kin w śródmieściu wszedł właśnie nowy amerykański film

science fiction. Byli tam rycerze galaktyczni, kosmiczne pojazdy, wielkie

bitwy i walka o dobro, a w końcu – tak mu się przynajmniej wydawało –

zwycięstwo dobra nad złem.

Miał dziewięć lat i większość czasu spędzał na ulicy. Rodzice rzadko mu

coś obiecywali. Nie miał o to pretensji, tak po prostu było. Na świecie, a

może tylko w jego świecie, tak właśnie rzeczy się miały i on to rozumiał.

Ojciec zajęty był swoją pracą, matka swoją, poza tym czas zabierały im te

spotkania w pubie. Był odważny i silny jak na swoje dziewięć lat. Dobrze

sobie radził na ulicy, mimo tak młodego wieku był ostrożny i już

doświadczony... Odłożył komiks i spojrzał na matkę z niedowierzaniem.

Potem zerwał się na równe nogi i zarzucił jej ręce na szyję.

– Kino! Naprawdę? Super!

– Uczesz się. Przygotuj. Idę po twoją siostrzyczkę.

Wkrótce już szli ulicą.

Mijali rudery o ścianach pokrytych graffiti, stare ciasne domy w zimie

ogrzewane torfem. Chłopiec lubił jednak to osiedle z jego tajemniczymi

miejscami w szczelinach murów, bramami do przeskakiwania i kryjówkami.

Od czasu do czasu mijali sąsiadów. Mężczyźni na powitanie dotykali

dłonią kapeluszy, kobiety ich pozdrawiały. Czuł się wspaniale, idąc tak

pomiędzy rodzicami. Trzymał za rękę siostrę. Była od niego młodsza, miała

dopiero pięć lat i jasne, żywe oczy. Nie wiedziała jeszcze, że uśmiechy,

którymi ich witano, były często ponure, a ludzie tak szarzy i pochmurni jak

niebo, które zawsze wydawało się ciemne. Spojrzała na brata. Jej uśmiech

był niezwykle piękny. Choć czasami się kłócili i choć on był bezczelnym

dziewięciolatkiem, a ona tylko małą dziewczynką, bardzo kochał swoją

siostrzyczkę.

– Naprawdę idziemy obejrzeć film? – dopytywała się.

– Tak, naprawdę – uspokajał ją.

Ojciec uśmiechnął się do niej.

– I kupimy prażoną kukurydzę – dodał.

Roześmiała się i nagle ponure otoczenie wydało się nieco jaśniejsze.

Weszli do kina, gdzie w holu czekało już wielu ludzi – przyjaciół,

wrogów. Wszyscy chcieli obejrzeć film. Rodzice witali się ze znajomymi

skinieniem głowy.

Ojciec, jak przyrzekł, kupił kukurydzę i wodę sodową. Nawet ciastko.

Chłopiec rzadko czuł taką bliskość ze swoimi rodzicami. Zapomniał o

codzienności, przebywał w innym czasie, w innych dalekich światach. Śmiał

się, bił brawo. Oddał siostrze ostatnie ziarno kukurydzy. Wyjaśnił jej coś,

czego nie zrozumiała. Wziął ją na kolana. Widział, jak matka po chwili

wahania oparła głowę na ramieniu ojca, gdy ten położył dłoń na jej kolanie.

Później, gdy pokonali już połowę drogi do domu, jak spod ziemi wyrośli

przed nimi dwaj uzbrojeni mężczyźni. Wyszli z jednej z tych kryjówek w

załomie muru, które chłopiec tak dobrze znał.

Zamaskowany mężczyzna wypowiedział imię i nazwisko ojca, jakby

chciał się upewnić.

– To ja! I jestem z tego dumny! – odpowiedział hardo ojciec, odsuwając

na bok żonę. – Ale jest ze mną moja rodzina...

– Aha, i chowasz się za spódnicą żony – rzucił pogardliwie drugi

mężczyzna.

Oddany z tak bliska strzał ogłuszył chłopca. Skoczył, żeby zasłonić

siostrzyczkę, nie spuszczając wzroku z ojca, który padał na ziemię.

Wszystko wydarzyło się szybko, ale wydawało się mu, że ogląda film

puszczony w zwolnionym tempie. Widział wszystko dokładnie i nie mógł

nic zrobić.

Uzbrojeni mężczyźni przyszli po jego ojca, ale kula trafiła też małą

dziewczynkę. Wiedział, że nie chcieli jej zabić. Była tylko przypadkową

ofiarą tej dziwnej wojny.

Usłyszał, jak matka wykrzykuje imię ojca. Nie zorientowała się jeszcze,

że straciła również córeczkę.

Trzymał siostrę, widział, jak krew znaczy coraz większą plamą jej

sukienkę. Miała otwarte oczy. Nawet nie czuła bólu. Nie wiedziała, co się

stało. Uśmiechała się. Patrzył w jej jasne oczy, gdy wyszeptała jego imię i

dodała:

– Chcę do domu.

Zamknęła oczy, a on odgadł, że jest martwa.

Trzymał ją w ciemnościach spowijających ulicę. Słyszał krzyki i płacz

matki, a potem także wycie syren policyjnych radiowozów i karetki.

Mszę za dusze ojca i siostry odprawiono w sobotę po południu. Przedtem

trumny stały starym zwyczajem w domu. Przyszli krewni i przyjaciele,

którzy czuwali przy zwłokach. Pili whisky i piwo. Mówili o ojcu jak o

bohaterze, ubolewali nad śmiercią jego córeczki. Przyjechało wielu

dziennikarzy z całego świata. Niektórzy ludzie wyrażali nawet szeptem

przypuszczenie, że to sam Bóg zabrał do siebie dziewczynkę, by poprzeć ich

wielką sprawę.

Nie widzieli jej uśmiechu. Nie pamiętali, że była tylko dzieckiem, ze

swymi nadziejami i marzeniami, że w jej uśmiechu i blasku oczu kryło się

całe bogactwo życia.

W końcu nadszedł czas ostatniej posługi. Zmarli mieli być pochowani,

choć chłopiec wiedział, że nic tutaj nie zostanie naprawdę pochowane.

Ojciec Gillian zmówił modlitwę. Liczni mężczyźni wygłaszali pełne

pasji przemówienia. Matka lamentowała, szarpała włosy, biła się pięścią w

pierś. Kobiety przytrzymywały ją, uspokajały, choć same wybuchały

płaczem. Zdawało się, że ich lament dociera do bram niebios.

Chłopiec stał z oczami mokrymi od łez.

Po modlitwach i mszy do przodu wysunęli się kobziarze. Stare irlandzkie

kobzy zacharczały i zagrały smętnie „Danny Boy”.

Gdy ucichły, chłopiec podszedł wraz z innymi mężczyznami do trumien.

Na szczęście był wysoki i mógł nieść trumnę siostry razem ze znacznie

starszymi kuzynami. Siostra była taka malutka, ale jej trumna zadziwiająco

ciężka... Trumny spoczęły w grobach. Nakryła je ziemia i kwiaty.

Ceremonia pogrzebowa dobiegła końca.

Żałobnicy zaczęli się rozchodzić. Ojciec Gillian otoczył matkę

ramieniem. Do chłopca podeszła ciotka.

– Chodź, twoja mama cię potrzebuje – powiedziała.

Spojrzał na nią wilgotnymi oczami.

– W tej chwili mnie nie potrzebuje – odparł.

Rzeczywiście tak było. Chciałby ją uspokoić, pocieszyć. Ona jednak

miała już swoją nienawiść, swoją pasję, następny powód do gniewu.

Chłopiec nie chciał nikogo urazić, dodał więc:

– Muszę tu jeszcze zostać. Mama jest teraz z księdzem. Potem, w domu,

będę jej bardziej potrzebny.

– Jesteś dobrym chłopcem – pochwaliła go ciotka i odeszła.

Stał samotnie nad dwoma grobami. Po policzkach spływały mu łzy.

Złożył pełną pasji przysięgę. Obiecał swemu martwemu ojcu, swojej

małej siostrzyczce, swemu Bogu – i sobie.

– Niech umrę – powiedział głośno – gdybym kiedykolwiek nie

dotrzymał tego przyrzeczenia.

Ciemności ogarnęły miasto i spowiły jego serce.

Heather Graham - Noc kosa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: